...εξαιρετικό....
|
|||
Ευχαριστώ!!!!!!!!!
|
Author Archives: Luiza Soldatou
Ποιανού τρέμει το χέρι; Το…
Αυτό το τεράστιο στοιχείο …
Αυτό το τεράστιο στοιχείο που κόβει σα μαχαίρι τα σίδερα, που σχίζει λαμαρίνες, θανατώνει μ' έναν ύπουλο τρόπο το κορμί,
το κοιμίζει και το θανατώνει....... Τη θάλασσα μπορεί να την συνηθίσει κανείς σ' ένα μήνα μέσα. Όμως μπορεί και να μην την συνηθίσει ποτέ....... Οι παλιοί ναυτικοί μέσα στις νάβες, όταν τα τζοβενα ζαλίζονταν ,τα παίρναν μιαν ώρα πριν φεξει, κι αφού τα προσταζαν να γεμίσουν ένα μπουκάλι με νερο της θάλασσας, τους βουτουσαν μέσα τρεις φορές το κεφαλι, λέγοντας τους να επαναλάβουν μιαν αισχρή βρισιά για τη θάλασσα! Κατόπιν, ενώ το κεφάλι τους έσταζε νερά και τα μάτια τους δακρυζαν από την άλμη, τους έδειχναν λέγοντάς τους να κοιτάξουν το μικρό αστέρι Μιζάρ, που βρίσκεται κάτω απ' τα δύο τελευταία άστρα της Μεγάλης Άρκτου, αυτό που οι Άραβες ναυτικοί χρησιμοποιούσαν για να δοκιμάσουν την όρασή τους. Δεν ξέρω αν αυτό τους θεράπευε, όμως θελω να το πιστεύω! |
Τραβούσαμε με βήμ’αργό προς…
Τραβούσαμε με βήμ'αργό προς την Κασμπά.
Φέσι Αλγερίνικο φορούσε ο συνοδός μου. Το στίχο ποίηση το λαμπροτερό σου δος μου για να ιστρορίσω κάποια πράγματα θαμπά. Ο ανήφορος ψηλός πολύ και σκαλωτός αρχαία γοιμάτος μαγαζιά κι οπλοπωλεία. Η παραλία κάτου φαινόταν με τα πλοία κι ένας πολύγλωσσος που ερχόταν συφερτός. Μαυρες γυναίκες στολισμένες με λευκά Αλγερινές που εθορυβούσαν κι εγελούσαν και ναυτικοί από ξένες χώρες που φορούσαν κάσκες παράδοξες και ρούχα τροπικά. Σπίτια παλιά δίχως παράθυρα, ψηλά κι απά σε πέτρινα πεζούλια καθισμένες πατρόνες γριές σαν από κόλαση βγαλμένες παίζανε ζάρια και τραβούσανε λουλά. Μες σε κοιτώνες χωρισμένους σκοτεινούς απάνου σε φαρδιά και βρώμικα κρεβάτια Ασπρες και Μαύρες με φριχτά κι άφωτα μάτια δίχως ορίζοντα και δίχως ουρανούς. Μεσα στο νούμερο"Ταλαάτ"ενα λευκό κορμί γυναίκας σ'ενα ολόμαυρο μεντέρι στα χέρια της παίζει με τέχνη ενα μαχαίρι κι ενα χοντρό βιβλίο διαβάζει παλαιικό. Με χαιρετά με μιαν ευχή αραβική και μου μιλεί απο κάθε γλώσσα λίγα λόγια πού της εμάθαν μες τα ξένα καταγώγια οσοι κοιμήθηκαν μαζί της ναυτικοί. Ομως κρατά μετά τα χείλη της κλειστά. Αν μείνεις—μου πε—τ'ονομά μου μη ρωτήσεις. Μισώ τις μάταιες εξομολογήσεις και των ανδρών τα ματαια λόγια τα ζεστά. Μείναμε δίχως να μιλάμε ως την αυγή κι όταν επλήρωσα κι εκίνησα να φύγω κουδούνησε τα χρήματα στο χέρι λίγο και μου τα πέταξε στο πρόσωπο με οργή. Και μου 'πε:Αν ζήσατε πολύ στους τροπικούς κι αν εδιαβάσατε παράξενα βιβλία μάθατε μόνο να οδηγάτε αργά τα πλοία στους χάρτες σκύβοντας τους Μερκατορικούς. Αλλά το ασάλευτο ταξίδι των πορνών ποιός από σας τυφλοί,ποτέ το βλέπει; ο Μεσονύχτιος ηλιος πάντοτε το σκεπει κια τ' άστρο κάποιων αγνωστών σας ουρανών. Εβγήκα.Απ'εξω από την πόρτα της σειρά προσμέναν Γάλλοι,Εγγλέζοι και Σενεγαλέζοι κι αυτή κλεισμένη το μαχαίρι της να παίζει πετωντας το στον τοίχο τούτη τη φορά. Κι ετράβηξα τρεκλίζοντας με βημ 'αργό ώσπου έφτασα με τη βοήθεια του Κυρίου απ ' την αρχαία πολιτεία του Αλγερίου στο ξεβαμμένο μας τεράστιο φορτηγο. KASBAH. |
|||
αγαπημενο
|
|||
πολύ !!! καλό μήνα! !!
|
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – Nikos (Kolias) Kavvadias – Facebook 2015-07-31 21:12:18
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – Nikos (Kolias) Kavvadias – Facebook 2015-07-30 23:23:47
Μέσα στο νερό σε μεγάλωσα! !!!!!!
|
|||
και σ'ευχαριστώ γι αυτό ρε μάνα !
|
|||
Ναι υπαρχει γονιδιο!!
|
Πάνε δύο μήνες που έφυγα κι…
Πάνε δύο μήνες που έφυγα κι όμως δεν σου'χω γράψει τα λόγια μου πως ξέχασα θα λες《Πάντα εσύ θα'σαι η πολυαγαπημένη μου όσο μακριά κι αν πάω!》
Κι όμως το ξέρω εγώ καλά πώς πάντα με θυμάσαι. Πώς όταν τις θολές βραδιές στην καμάρά σου μονη κεντωντας τ'ασπρα ρούχα σου κάνεις σκυφτή νυκτέρι σκέφτεσαι τα γλυκόλογα που θε να λέει το γράμμα που ο ταχυδρόμος αύριο στην πόρτα σου θα φέρει. Το γράμμα που κάθε πρωί γράφω και δε σου στέλνω κι έτσι περνάν αβάσταχτα οι θλιβερές σου μέρες και πας σιγανά στην Παναγιά δεομενη για μένα που αλύπητα με δερνουνε οι μανιασμένοι αγέρες. Κι ίσως νομίζεις τώρα εσύ πως κάποιαν άλλη αγαπώ βαθιά,τρανήν ,εξωτικήν, εβρηκα εδώ στα ξένα που μ' έχει δέσει πια σφιχτά και μ' έχει μαγεμένο. .....Και σκέφτομαι τα μάτια σου θολά, πλημμυρισμένα,όμως ,αν μπόραες για να ρθεις στην άθλια κάμαρά μου σκυμμένο θε να μ' έβλεπες απάνω σ'ένα γράμμα να σκέφτομαι. ... να μη μπορώ. ..να θέλω να σου γράψω,και σκιζοντάς το να ξεσπά σ'ένα θλιμμένο κλαμμα. Π.ΒΑΛΧΑΛΑΣ. |
|||
Διορθωστε παρακαλώ το ψευδονυμο του νέου ποιητή, τον αδικεί θαρρώ
Σας ευχαριστω |
|||
Μπορεί να έχετε δίκιο όμως ο ποιητής υπογράφει το συγκεκριμένο έργο του με αυτό το όνομα ,άλλωστε όλοι όσοι τον αγαπάμε ξέρουμε !!!!!!!!
Να έχετε όμορφο ξημέρωμα! ! |
|||
Καλή σας μέρα
Υπέγραφε, Πέτρος Βαλχαλας. Το "Βλαχαρας" παραπέμπει άλλου Να χετε μια όμορφη μερα |
|||
Συγγνώμη !!!!νόμιζα πως είχα γράψει Βαλχαλας!!
δεν το είδα καθόλου !!!!εχετε δίκιο !!!τώρα βλέπω τι έγραψα !!θέλω σκοτωμα! !! Ο δαίμονας του πληκτρολογίου και η βιασύνη μου !!!!!!Τώρα κατάλαβα γιατί ενοχληθηκατε!!! Καλημέρα! !!! |
|||
Ευχαριστώ πολύ που το προσέξατε και μου το γράψατε !!!!!!
|
|||
Να Χαμογελάτε
Το ίδιο θα κάνε κι εκείνος Καλή σας μερα |
|||
Ευχαριστώ !!!!!!!!
εύχομαι το ίδιο !!!!! |
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντ…
Και μια γριά στο Αννάμ,
κεντήστρα στίγματος, -μια γριά σ'ένα πολύβουο καφενείο - μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγματιζε, κι ένα γυμνό, στο στήθος σας κρανίο. .... |
Τρελλός μουσωνας ράγισε με…
Τρελλός μουσωνας ράγισε
μεσονυχτίς τα ρέλια. Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό. Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια. Να σε σκεπασω θέλησα, .γλυστράς και δε μπορώ. Κοραλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλεψει. Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή; Είν 'ένα φίδι αθωρητο και μου μποδαει τη βλέψη. Γαλάζιο βλέπω μοναχά γαλάζιο και σταχτί. Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως. Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές. Κι απέ το θρύλο να σου πω που μου'πε μαύρος καπος. τη νύχτα που μας εγλυφε φωτιά στο Μαρακές. Ακόμη ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μικικάπε, τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ. Μα ένα πουλί μου μήνυσε πώς κάποιος άλλος στα'πε κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με. Καματος είναι που μιλά στενάχωρα και κάψα . Πεισματικη και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί, όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα. Τι θα'δινα-Παψε Σεβάχ- για να' μου να παιδί! Αυγή,ποιός δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρωμα; Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά. Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα, στο πορτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά. ΤΡΑΒΕΡΣΟ.ΜΟΥΣΩΝΑΣ. Ινδικής ωκεανός 1951 . |
|||
<3
|
Έπεσε το πουσι από βραδύς …
Έπεσε το πουσι
από βραδύς το καραβοφάναρο χαμένο γύρισες χωρίς να σε προσμενω μες την τιμονιερα να με δεις......... Πουσι!!!!! |
|||
Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλιά σου... Κάτω, στα νερά του Port Pegassu βράχει πάντα τέτοια εποχή..... |