Τρελλός μουσωνας ράγισε
μεσονυχτίς τα ρέλια. Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό. Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια. Να σε σκεπασω θέλησα, .γλυστράς και δε μπορώ. Κοραλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλεψει. Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή; Είν 'ένα φίδι αθωρητο και μου μποδαει τη βλέψη. Γαλάζιο βλέπω μοναχά γαλάζιο και σταχτί. Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως. Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές. Κι απέ το θρύλο να σου πω που μου'πε μαύρος καπος. τη νύχτα που μας εγλυφε φωτιά στο Μαρακές. Ακόμη ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μικικάπε, τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ. Μα ένα πουλί μου μήνυσε πώς κάποιος άλλος στα'πε κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με. Καματος είναι που μιλά στενάχωρα και κάψα . Πεισματικη και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί, όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα. Τι θα'δινα-Παψε Σεβάχ- για να' μου να παιδί! Αυγή,ποιός δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρωμα; Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά. Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα, στο πορτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά. ΤΡΑΒΕΡΣΟ.ΜΟΥΣΩΝΑΣ. Ινδικής ωκεανός 1951 . |
|||
<3
|
|||