"Beatrice d'Este".....Συλογιζομαι την πρώτη σου νύχτα, σα
βρεθηκες μοναχη μ' εκείνον τον σιδεροφραχτο που χε γυρίσει από μάχη, που βρωμουσε άλογα κρασί και πόλεμο. Πως μπορούνε τα κορίτσια που παντρεύονται , να κοιμούνται για πρώτη φορά μ' έναν άντρα που δεν τον γνωρίζουν, που δεν έχουν μυρίσει τα χνωτα του;.....Πως μπορεσε η μάνα μου; ...... Καλησπέρα cap !!!! Περιμένω !!!!!!!! |
|||
Ρυμουλκο που μας τράβαγε στο λιμάνι!!!!!
|
|||
Καλά είδα λοιπόν κάπτεν
κι ας μη βλέπω και πολύ καλά ξέρετε η μυωπία των μεγάλων !!!!! Γέροντοστραβωμαρα να το πω Λευκαδιτικα! !!!! Σας ευχαριστώ που μου το διευκρίνισατε !!!!!! Ξερετε έχω και γω παιδί στη θάλασσα! !!!! |
|||
το έχω καταλάβει από κάποια φωτο με το φύλλαδιο!!!! αυτή την ασθενεια δεν την ξέρω αγαπητή μου..χαχαχα
|
|||
Τα φυλλάδια είναι δύο ένα του άντρα μου και ένα της κόρης μου κόλλησε το μικρόβιο !!!!!
|
|||
απο πού ειναι το αποσπασμα αυτο;
|
|||
Και του Κ. Καραβία και το δικό μου είναι από τη Βάρδια!
|
|||
Author Archives: Dionysios Karavias
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – Nikos (Kolias) Kavvadias – Facebook 2015-04-21 13:39:33
αυτες που εχουνε το καρχηδονιο επιχρισμα ε?
|
|||
πόσο σοφές είναι οι εν λόγω λέξεις..
|
|||
Κάτι ήξερε ο Καββαδίας! !!!!!!!!!!!!!!!
|
|||
πολλά!!!
|
|||
Καλησπέρα Χρήστο ! !!!!!
Δεν είναι είμαστε όλες ίδιες! ! Όμως έχουν δει τα μάτια μου κάτι οχιές. .... |
|||
εγώ μιλώ με ειλικρίνεια..δεν έχω παράπονο από τις γυναίκες..
|
|||
έχω σε όλα τα επίπεδα πολύ καλές σχέσεις μαζί τους..
|
|||
οκ παντού τα πάντα
|
|||
απλά Λουίζα..υπάρχει πολλές φορές κια από τα δύο μέρη απίστευτη υποκρισία..
|
|||
δεν το έζησα πολύ παρά μόνο στην εφηβεία μου
|
|||
τώρα το βλέπω σε άλλους..
|
|||
ο καθένας διαλέγει τη ζωή του!!!
|
|||
Ούτε και γω από κανέναν
|
|||
Ηταν παντα με του λιμανιου...και οχι με τις του σαλονιου ο Κολιας..
|
|||
λίγο αλλάζει!
|
|||
Συγνώμη αλλά ο Καββαδίας φοβόταν τις "τιμιες" γυναίκες γιατί αν ερωτεύοταν μια τέτοια υπήρχε περίπτωση να τον κρατήσει κοντά της και μακριά από τη θάλασσα. Ενώ από τις "άλλες" έπαιρνε μόνο αυτό που ήθελε.Την ηδονή. Και προχωρούσε το μακρύ και μοναχικό του ταξίδι χωρίς τίποτα να τον κρατάει πίσω.
|
|||
Δεν νομιζω.....
|
|||
Δε θα σου χαλάσω το χατήρι.
|
|||
Λάθος !!!!! Ο Καββαδίας αγαπούσε και εκτιμούσε τη γυναίκα !!!!!!!!
|
|||
Ακριβώς!
Γι'αυτο τη φοβόταν! |
|||
Οχι εμενα, καποια στιγμη θα σου γραψω γιατι το λεω..... Τωρα λογο κακου internet εδω στον Ινδικο ωκεανο αδυνατω.... Καλη συνεχεια....
|
|||
Και στα ποιήματα και στα πεζά του έγραψε για τη γυναίκα με αγάπη και σεβασμό! !!!!!!!!!!!
|
|||
Μηπως καταλαβε κανεις τι δειχνη η φωτο...... Εκτος απο πούσι;
|
|||
Μια βάρκα δεμένη,ίσως;
|
|||
Χμ.....
|
|||
ΜΑΡΑΜΠΟΥ Λένε για μένα οι ν…
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω. Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό, πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο. Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα. Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη. Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό - και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία. Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει, ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές, μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει. Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ, και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε, συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς, κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε. Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη, μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει. Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης, όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη. Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά, ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου, και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου. Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ. Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει. Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν, κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει. Θα προχωρήσω!...ΜΙα βραδιά σε πόρτο ξενικό είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα, και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά, το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα. Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς, κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο (παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω. Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή, οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια, κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια. Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί. Τα δάχτυλά μου καθρά μέτρααν τα κόκαλά της. Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές, "μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της". Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό, μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο, που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί, το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω. Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή, κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο, και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο. Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό, σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει. Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό. Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει... Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω… Νίκος Καββαδίας |
|||
einai pragmatiko gegonos ayto to poiima?
|
|||
εν μέρει
|
|||
δεν ντρέπομαι να πω ότι έκλαιγα μια νύχτα για χάρη του!!
|
|||
Vessel!!
|
|||
ολα του Καββαδία εχουν μεσα τους αληθειες πολλές !!!!!!!!!!!
|
|||
Γράφει η προπέλα φεύγοντας …
Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»,
κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού. Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού; Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά. Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά. Νίκος Καββαδίας |
|||
καλημέρα και το κοινοποιω και εγω!
|
|||
καλημέρα Alisa !!!!
|
|||
καλημέρα.. κοινοποιώ και γω, για τους φίλους μου της θάλασσας που δεν είναι στην ομάδα..
|
|||
καλημέρα Asterios!!!!!
|
|||
Αχ ο Κόλλιας, τι ποίηση!
|
|||
ΚΑΛΗΜΕΡΑ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΘΟΥΜΕ ..........
|
|||
Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σ…
Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερά τιμόνι. Μιά μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια. Νίκος Καββαδίας |
Έβραζε το κύμα του γαρμπή. Ή…
Έβραζε το κύμα του γαρμπή.
Ήμαστε σκυφτοί κ’ οι δυό στο χάρτη γύρισες και μου ‘πες πως το Μάρτη σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπεί. Κούλικο στο στήθος σου τατού, που όσο κι αν το καίς δε λέει να σβήσει. Είπαν πως την είχες αγαπήσει σε μια κρίση μαύρου πυρετού. Ν.Καββαδίας |
|||
Διπαραλληλος....Κουμπασο.....Μολυβι!!!!!Λειπει ο Εξαντας!!!!! Μαθημα πορειας....Νυχτερινο!!!!! Καλα ταξιδια Συναδελφοι και ο Αγιος Νικολας στην πλωρη μας!!!!!
|
|||
Είμαστε σε ..παράλλαξη , μαζί σας !!!! Καλές θάλασσες , Διονύση !!!! (και) πάντα να επιστρέφεις στην Ιθάκη (σου) ..!!!!
|
|||
Κάθε φορά που διαβάζω αυτά τα λόγια τα αγαπώ ακόμη πιό πολύ! Καλησπέρα
|
|||
· Ένας μπερδεμένος λαός, γι…
-Θα ξαναγυρίσω, της είπα. -Κ…
-Θα ξαναγυρίσω, της είπα.
-Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκος κατεβαίνει στα σπίτια μας μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει. Εγώ τον είδα. -Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλλα, να μη σου φύγει. -Όσοι τον αγγίσανε μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσαμε το νύχι μου. Σκλαβωμένος δε μπορεί πια να κάνει καλό. -Πώς είναι; -... είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ. -Και πώς βοηθάει; -Δε βοηθάει. Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν πριν πέσει. Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι. -Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονών είσαι; -Όσο και προχτές που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς; Στο τελωνείο του Πειραιά, ένας ελεγκτής, ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα πού'χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη. Τη χαρακτήρισε "αντικείμενο άνευ αξίας" και την ξανάβαλε στη θέση της." Ν.Καββαδίας |
Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ γ…
Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού. Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο, σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού. Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι, όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές. Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει. Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές. Νίκος Καββαδίας... |
– Πολλοί ναυτικοί διαλέγουν…
- Πολλοί ναυτικοί διαλέγουνε αυτή τη δουλειά γιατί πληρώνονται καλά. Εσείς, τι σχέση είχατε με το χρήμα;
Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει, έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά. Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά. Εμούτζωσε τη θάλασσα και τήνε κατουράει. - Γιατί τότε επιμένατε να ταξιδεύετε μέχρι το τέλος; - Ζαλίζομαι στη στεριά. Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το `καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια... Μας λυπάστε γιατί δεν έχουμε σπίτι, γιατί περπατάμε μ` ανοιχτά πόδια, γιατί φοράμε τσαλακωμένα πουκάμισα κι ασιδέρωτα ρούχα στο πόρτο. Εγώ σας χαίρομαι. Σίγουρο κρεββάτι, ήρεμος ύπνος. Καφέ στο κομοδίνο κι εφημερίδες. Εκδρομή το Σαββατοκύριακο με κεφτέδες. Όμως, δεν αλλάζω τη δουλειά μου με τη δική σας, ούτε για μια μέρα. Νίκος Καββαδίας...---... |
|||
Χρονια προσμένω τη στεριά να ζαλιστω...
|
|||
ΚΑΛΗΜΕΡΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΜΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΣΧΕΤΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ........
|
|||
Υπεροχο ποιημα . παντως για να λεμε την αληθεια τις δεκαετιες 80 90 οι ναυτικοι παιρναμε Πολυ καλα λεφτα .....λεφτα αστρονομικα για την στερηα ...οσοι ομως αγαπουσαμε την θαλασσα Παραμειναμε σε αυτη
|
|||
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ........ΠΕΤΡΟ....ΑΛΛΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ.....ΠΟΣΟ ς;;;;;;;
|
|||
φιλη μου συτμφωνω
|
|||
κικη ταξιδευες ως πληρωμα ναυτολογημενη?
|
|||