Εσχισα, φίλε μου , πολλά χαρτιά για να σου γράψω.
Εδώ η Μαρσιλια μ' έκανε πολύ να ζαλιστώ, κι όμως δεν πέρασε στιγμή , πιστέφτε , αγαπητέ μου, χωρίς και μες τη ζάλη μου να σας συλογιστώ. Σας σκεφτόμουν στο Μπουλβάρ ντε Νταμ σαν περπατούσα ανάμεσα σε δύο τροτέζ που έκαναν σαν τρελές, ενώ μιλώντας δυνατά τριγύρω μου περνούσαν άνθρωποι απ' όλες , θα 'λεγες του κόσμου τις φυλές. Κι έπειτα πάλι στη μεστή από κόσμο Κανναμπερα στο Πόρτο Βεκκιο , στην τεφρήν οδό Σαιντ Ονορέ, κι ακόμα ,συγχωρήστε με, σας ένοιωθα μαζί μου στα θορυβώδη και γιοματα κόσμο καμπαρέ. Βορινοι ναύτες μπλέκονται με θερμαστές του νότου, στα γόνατά τους κάθονται κορίτσια της δουλειάς, παίζει το πιάνο μοναχό και μια μικρή σφυρίζει έναν παράταιρο σκοπό μιας μελωδίας παλιάς. Κι ύστερα απ' το Ταρτάν εβγηκα μεθυσμένος και νόμιζα το σώμα μου ανάξιο και μικρό, πολύ κοντά σας ένοιωθα να μου χαμογελάτε μ' εκείνο το παράξενο το γέλιο, το πικρό. Και μόνον όταν στην Κορνίς, σε κάποιο γκρίζο σπίτι, γύρω από εβραίους που' χανε με γυναικεία ντυθεί, σας εχασα για μια στιγμή απ' τα μάτια μου , μου εφάνη Ο φύλακας μου άγγελος πως είχε πια χαθεί. Αύριο φευγω και μαζί μου φέρνω στην Αθήνα αναμνήσεις παράξενες, πολλες , με το σωρό και κάποιο δώρο θλιβερό, προϊόν της Μασσαλίας, που μια Πωλίν μου χάρισε προχθές στα Numeros. Γράμμα απ' τη Μαρσίλια. |