Ενα ιστιοφφόρο...
Κανεις δεν μπορεί να καταλάβει τι θα πει ιστιοφόρο... Οι στεριανοί οταν τα βλεπούνε να ταξιδεύουν με πρίμον αγέρα ή να μπαίνουν κατάλευκα και γεμάτα υπερηφάνεια στα λιμάνια τα ζηλεύουν.... Εκαμα μέσα σε κάποιο ένα ταξίδι που βαστηξε οκτώ ολοκλήρους μήνες ... Φυγαμ' ενα πρωί από τη Νέα Υόρκη φορτωμένοι άδεια σακιά κατευθείαν γιά το Σίδνευ. Είμαστε πληρωμα κάπου ενενήντα. Στα ιστιοφόρα μπορεί κανείς να βλέπει το χρόνο που φεύγει δίχως ποτέ να κοιτάζει ρολόι. Αυτό ειν'ενα πράγμα βασανιστικό και φρικτό..... Κάποτε που δεν είχε αγέρα καθίσαμε είκοσι ολάκερες μέρες στο ίδιο μέρος..... Είκοσι ολόκληρες μέρες στη μέση της θάλασσας...... Τότε τρώγαμε λίγο και πίναμε ακόμη λιγότερο από φόβο μήπως σωθούνε τα τρόφιμα και το νερό...... Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ψαρεύαμε. Ανεβαίναμε στα ξάρτια...... Οταν εφύσηξε ο αγέρας αλαλάξαμε σαν ανθρωποφάγοι κι ύστερα από ενα μήνα παρακαλούσαμε να καλμάρει....... Τεσσαρες μηνες ταξιδεύαμε για να πάμε ..... οταν πατήσαμε στη στεριά επί πολλή ωρα τρέκλιζα σα μεθυσμένος. Ειχα ξεχάσει να περπατώ,και περνώντας απο ένα κατάστημα γιομάτο καθρέφτες κουράστηκα να γνωρίσω τον εαυτό μου κοιτάζοντας ένα ύποπτο υποκείμενο γεμάτο γένια και ντυμένο με παράξενα ρούχα. Όταν γυρίσαμε στη Νάπολη, για καιρό έμοιαζα μ'εναν χαμένο που θεωρούσε ευτυχία το να μπορεί να πλένεται με γλυκό νερό και να τρώει με περούνι και με μαχαίρι.... Εμοιαζα μ' εναν άνθρωπο που είχε χάσει από μιαν αλλόκοτη αρρώστια τον εαυτό του για χρόνια και τον έβρισκε σιγά σιγά , μέρα τη μέρα ....... Στον Ατλαντικό κάποτε που περιμέναμε τον αγέρα ,την ώρα που έπεφτε ο ήλιος μέσα στη θάλασσα,πέρασε από κοντά μας ενα τεράστιο ποστάλε,γιομάτο ανθρώπους ,ανθη, μουσικές, πέρασε σαν ενα όραμα τόσο κοντά που βλέπαμε κι ακούγαμε τους επιβάτες που μας χαιρετούσαν....... Γιομάτοι γένια, μπογιές και ακαθαρσίες,κοιτούσαμε σαν υπνωτισμένοι το πλοίο και την ώρα που άρχισε να χάνεται προς το μέρος που έδυε ο ήλιος, πολλοί από μάς άρχισαν να κλαίνε κι αλλοι θαμπώθήκαν τόσο κοιτάζοντας στο ίδιο σημείο που για πολλήν ώρα δεν μπορούσαν τιποτ' αλλο να δουνε .... ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗ. ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. |