Σήμερα είχαμε έναν επισκέπτη στην εταιρεία, συνεργάτη από την Τουρκία.
Ανάμεσα στα άλλα, μας διηγήθηκε μία πρόσφατη εμπειρία του από μία συναλλαγή που έκανε εξάγοντας προϊόντα στην Αίγυπτο.
Η Αίγυπτος έχει επιβάλλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων από το 2011, την εποχή της πτώσης του Μουμπάρακ. Τα φυσικά πρόσωπα δεν μπορούσαν αρχικά να κάνουν εμβάσματα στο εξωτερικό, μετά μπορούσαν μέχρι ένα ορισμένο ύψος. Το ίδιο και οι εταιρείες, μπορούν σήμερα να πληρώνουν για εισαγωγές μέχρι 50.000 δολάρια τον μήνα, οι μεγάλες, εκτός και αν μπορούν να ισοζυγίσουν με δικές τους εξαγωγές προϊόντων.
Το αποτέλεσμα ήταν να οργανωθεί μία μεγάλη μαύρη αγορά συναλλάγματος.
Ο συνεργάτης μου, όντας εγκλωβισμένος από τις πειθαρχίες του συστήματος ελέγχου κεφαλαίων, είχε μόνο μία επιλογή για να πληρωθεί, αν δεν ήθελε να μπει σε μία, πολύμηνη, καθυστέρηση του επισήμου τραπεζικού συστήματος εξωτερικών πληρωμών: Να παραλάβει, ιδιοχείρως, μία βαλίτσα με δολάρια. Και να ταξιδέψει με αυτήν, πίσω στην Τουρκία, ρισκάροντας σε τρεις φάσεις: Να τον πιάσει το Αιγυπτιακό τελωνείο στην έξοδο (κατάσχεση και φυλακή), να τον πιάσει η Τουρκική οικονομική αστυνομία, στην είσοδο, για ξέπλυμα μαύρου χρήματος (κατάσχεση και φυλακή), να τον κλέψουν στον δρόμο (κατάσχεση).
Η ανάγκη ωθεί τους ανθρώπους να παίρνουν ρίσκα. Όπως μας διηγήθηκε μέχρι να φτάσει στον προορισμό του άσπρισαν τα μαλιά του.
Εξωτική εμπειρία; Η μία ματιά στο μέλλον μας;