Μικρός παρακολουθούσα το ποδόσφαιρο. Τότε δεν είχαμε τα τωρινά μεγαλεία, που καμιά φορά οι ομάδες μας κερδίζουν και κανέναν αγώνα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. (Μέχρι και το Euro σηκώσαμε το 2004, επί "επανιδρύσεως"...)
Τότε η σχεδόν μόνιμη κατάσταση ήταν η ήττα. Μερικές φορές με βαριά σκορ.
Θυμάμαι τις αθλητικές εφημερίδες, που παρουσίαζαν την είδηση.
Με μικρά γράμματα, κάπου χωμένο στον τίτλο ήταν το σκορ, π.χ, 3-0. Στο κέντρο, με τεράστιους τίτλους, ήταν κάτι σαν "ΠΑΛΕΨΑΝ ΣΑΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΜΑΣ".
Η διαχείριση της παρηγοριάς των οπαδών, μεγάλη υπόθεση...

Νομίζω το σκίτσο του Χαντζόπουλου αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα της αυριανής κινητοποίησης στο Σύνταγμα:
Την επιθυμία να θεραπεύσουμε το ρήγμα με την Ευρώπη, να μείνουμε σταθερά αγκυροβολημένοι στο ασφαλές της καταφύγιο.
Δεν θα πρέπει να αποκτήσει τον τόνο αντικυβερνητικής διαδήλωσης, ούτε να αποτελέσει βήμα για μια κλιμάκωση που να οξύνει την ήδη παρούσα πόλωση.
Θα πάω, φυσικά, για να προσθέσω τον εαυτό μου στην μεγάλη, πιστεύω, πλειοψηφία που αντιμετωπίζει έτσι, ήρεμα, την αγωνία της.
Τα παρατράγουδα θα υπάρξουν. Στην αναμπουμπούλα οι λύκοι χαίρονται.
Εύχομαι να είναι λίγοι, να μην δώσουν αυτοί τον τόνο...

Facebook .com/photo.php?fbid=10153403452748610&set=a.10150097897123610.282760.732203609&type=1" id="" title="" onclick="" style="">Facebook .com/media/set/?set=a.10150097897123610.282760.732203609&type=3" id="" style="">Φωτογραφίες Χρονολογίου
Νομίζω το σκίτσο του Χαντζόπουλου, αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα της αυριανής κινητοποίησης στο Σύνταγμα: Την επιθυμία να θεραπεύσουμε το ρήγμα με την Ευρώπη, να μείνουμε σταθερά αγκυροβολημένοι στο ασφαλές της καταφύγιο. Δεν θα πρέπει να αποκτήσει τον τόνο αντικυβερνητικής διαδήλωσης, ούτε να αποτελέσει βήμα για μια κλιμάκωση που να οξύνει την ήδη παρούσα πόλωση. Θα πάω, φυσικά, για να προσθέσω τον εαυτό μου στην μεγάλη, πιστεύω, πλειοψηφία που αντιμετωπίζει έτσι, ήρεμα, την αγωνία της. Τα παρατράγουδα θα υπάρξουν. Στην αναμπουμπούλα οι λύκοι χαίρονται. Εύχομαι να είναι λίγοι, να μην δώσουν αυτοί τον τόνο..

ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ...
Είδα τον πατέρα μου στον ύπνο μου.
Ίσως από σύμπτωση, ίσως γιατί κάποιος μου θύμισε χθες ότι σήμερα είναι η "ημέρα του πατέρα".
Ο πατέρας μου, μακαρίτης πια, αλλά μια οικεία μορφή, αφού όσο μεγαλώνω είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου κάθε φορά που κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Σαν αφιέρωμα λοιπόν στην ημέρα, θα θυμηθώ λίγα στοιχεία από την εξέλιξη της σκέψης του, μέσα από την πολυτάραχη διαδρομή της γενιάς του. Στοιχεία σκόρπια, που μάζεψα μέσα από αποσπάσματα αναμνήσεων, σαν ψηφίδες θαμμένου μωσαϊκού, αφού δεν άφησε εκείνος, ένας απλός άνθρωπος, "απομνημονεύματα", μία δική του "απολογία" ζωής.
Γεννήθηκε στο νησί των προγόνων την εποχή της φτώχειας και της μετανάστευσης, παιδί μετανάστη και εκείνος, του συνονόματου παππού μου, που προσπαθούσε να ζήσει με παρατεταμένα ταξίδια στην γη της επαγγελίας, ένα από τα εκατομμύρια μυρμήγκια που έχτισαν το μεγαλείο των ΗΠΑ.
Μικρός, ήταν "παπαδοπαίδι", τον συνάρπαζε το τελετουργικό της εκκλησίας. Είχε βαθιά πίστη, που την κράτησε όλη του την ζωή, και είχε φιλοδοξία να γίνει κληρικός. Ήταν φιλόδοξος, ήθελε να σπουδάσει παράλληλα, να μείνει άγαμος, ώστε να μπορέσει να στοχεύσει τα υψηλά αξιώματα της εκκλησίας. Η ζωή του ήταν οι λειτουργίες, η ψαλμωδία. Ήταν πολύ καλός ψάλτης, μέχρι τα τελευταία του.
Αλλά η ζωή αποφάσισε αλλιώς. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε νέο, ενθουσιώδη, πατριώτη, έτοιμο να θυσιαστεί για την πατρίδα του. Δεν τον πήραν στην Αλβανία, ήταν μικρός, αλλά βρήκε την ευκαιρία του όταν προσπάθησε να πάει, με βάρκα με κουπιά, στην Τουρκία, στην μεγάλη πείνα της κατοχής. Κατέληξε στην Μέση Ανατολή, στρατιώτης της Ελληνικής Ταξιαρχίας, με την οποία έζησε την κόλαση του πολέμου, στην Αίγυπτο, την εποχή του Ελ Αλαμέιν.
Εκεί γνώρισε την Μεγάλη Χίμαιρα. Στρατολογήθηκε στο ΚΚΕ, με τον φανατισμό του νεοφώτιστου, ένας "ταλιμπάν" όπως μου έχουν διηγηθεί όσοι τον γνώρισαν τότε, έγινε όσο ιδεόληπτος έπρεπε τότε να είσαι για να γίνεις "στέλεχος" και άλλαξε ριζικά τις φιλοδοξίες του για την ζωή.
Θα πω, εγώ ο εγωϊστής άνθρωπος, ευτυχώς. Γιατί έτσι, απομακρυνόμενος από το όραμα της εκκλησιαστικής ζωής, και της αγαμίας, μπόρεσε να παντρευτεί, αργότερα, να κάνει οικογένεια.
(Συνεπώς, κατά κάποιον τρόπο, οφείλω την δική μου ζωή στο ΚΚΕ...)
Την στράτευση του την πλήρωσε ακριβά. Σαν συμμέτοχος της ανταρσίας, εν μέσω πολέμου, της ελληνικής ταξιαρχίας το 1944, κλείστηκε από τους Άγγλους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αιθιοπία, για σχεδόν 2 χρόνια. Που τα χρησιμοποίησε δημιουργικά, για να διαβάσει πολύ, για να σκεφτεί και να αλλάξει τον τρόπο θέασης του κόσμου.
Ένας τρόπος θέασης με πολύ κατανόηση για την αντίθετη άποψη, σεβασμό για τους φανατικούς, αλλά και απόλυτη εναντίωση στις πράξεις τους, θετική αντιμετώπιση όλων των καταστάσεων, εσωτερική ηρεμία, αλληλεγγύη σε όποιον (γνωστό η άγνωστο) την χρειαζόταν, απόσταση από τα δικά του "θέλω", σκληρή λιτότητα για τον ίδιο, καλή διάθεση, με ένα μόνιμο χαμόγελο, συγχώρεση για όσους τον έβλαπταν..
Ένας φιλοσοφημένος αλτρουϊστής, επικούρειος, με την έννοια του "λάθε βιώσας", δημοκρατικός πια πολίτης στις πολιτικές του προτιμήσεις, αλλά βαθιά αριστερός στον πυρήνα της σκέψης του.
Είχε βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, τις αδυναμίες του. Δεν άντεχε, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον Τσίπρα. Καθώς τον εκνεύριζε η αλαζονεία, η εχθροπάθεια, ο φανατισμός που εξέφραζε, τουλάχιστον παλαιότερα ο σημερινός πρωθυπουργός. Δεν μπορούσε να τον βλέπει στην τηλεόραση, άλλαζε θυμωμένος κανάλι. Μπορεί και να του θύμιζε τους παλιούς, δικούς του, δαίμονες, που έκανε τόση προσπάθεια για να θάψει. Ποιος ξέρει...
Τον θυμήθηκα, όπως τον θυμάμαι συχνά, καθώς τον μακαρίζω που δεν πρόλαβε να δει τον Τσίπρα θριαμβευτή. Θα ήταν για αυτόν ένα μεγάλο μαρτύριο. (Μεγάλη τύχη επίσης που δεν πρόλαβε να δει την "κόκκινη λαιτητόμο", την ΠτΒ...)
Τον θυμήθηκα, όπως τον θυμάμαι συχνά, σαν μία υποχρέωση στην μνήμη του. Και την αξία του.
Υποχρέωση, να του μοιάσω. Και να υπερβώ και εγώ τους δικούς μου δαίμονες, τις δικές μου εμμονές, την δική μου μνησίκακη φύση.
Και καθώς η κάθε εποχή έχει τα δικά της εμπόδια και προκλήσεις, να δω με πνεύμα συμφιλίωσης και ανοχής και τον δικό του εχθρό, τον Τσίπρα.
Αν με αφήσει βέβαια αυτός να αγιάσω...
(αν κάνει δηλαδή τελικά συμφωνία).

ΠΡΑΓΑ
Σήμερα, από τον γαλαξία των γεγονότων που έχουν την επέτειο τους, μου χτύπησε μια χορδή η εκτέλεση, το 1621, των 27 ηγετών της επανάστασης της Βοημίας ενάντια στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους.

Η εκτέλεση έγινε στην κεντρική πλατεία της Πράγας και όποιος έχει πάει εκεί θα παρατήρησε τους 27 σταυρούς που είναι ενσωματωμένοι στους κυβόλιθους του δαπέδου.

Η εξέγερση της Βοημίας ήταν η πρώτη φάση του τριακονταετούς πολέμου που ρήμαξε την Γερμανία. Πυροδοτήθηκε από την προσπάθεια του νέου αυτοκράτορα Φερδινάνδου να ανατρέψει την πολιτική θρησκευτικής ανεκτικότητας του προηγούμενου αυτοκράτορα Ροδόλφου, ο οποίος είχε κάνει την Πράγα πρωτεύουσα του και την είχε αναδείξει σε ένα παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού και ευημερίας. Παρά το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν προτεστάντες, ο Φερδινάνδος επέβαλε την στροφή στον καθολικισμό, αλλά και επιτέθηκε στα πατροπαράδοτα προνόμια αυτονομίας των διαφόρων κοινοτήτων που συνιστούσαν την Βοημία.

Οι Βοημοί ξεσηκώθηκαν, αλλά έχασαν τα πάντα στην "μάχη του Λευκού Όρους". Το πογκρόμ που εξαπολύθηκε στην συνέχεια διέλυσε την χώρα, αφού οι νικητές έδωσαν 3 ημέρες διορία, αρχικά στους καλβινιστές, αλλά στην συνέχεια και στους λουθηρανούς, να προσχωρήσουν στον καθολικισμό η να φύγουν, ενώ οι περιουσίες των φυγάδων δημεύονταν. Σε διάστημα 3 ετών υπολογίζεται ότι από τα 3.000.000 του τότε πληθυσμού έμειναν 800.000, η δε Πράγα έκανε 3 αιώνες να συνέλθει σαν πόλη.

Σημάδι της τότε καταστροφής έχει φθάσει ως τις μέρες μας: Το κάστρο της Χαϊδελεμβέργης, έδρα του Φρειδερίκου, εκλέκτορα του Παλατινάτου, ηγέτη της εξέγερσης, εμβληματικό και ερειπωμένο από τους νικητές, μάρτυρας της παλιάς αυτής καταστροφής.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει η λαμπερή Πράγα του Ροδόλφου, αν δεν είχε υποστεί την λαίλαπα της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού, του αλληλοσπαραγμού, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Η ανθρώπινη ιστορία κινείται μέσα από ένα αδιάκοπο λαβύρινθο καταστροφών. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μία δημιουργική πορεία, που οδηγεί την εξέλιξη, κάπως, ας πούμε "δαρβινικά".

Η καταστροφή όμως δεν είναι πάντα δημιουργική.
(Φλυαρώ, γιατί έχω άλλα στο μυαλό μου...)

Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FOld_Town_Square_execution&h=QAQHwTsmp&s=1" id="" title="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FOld_Town_Square_execution&h=QAQHwTsmp&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/Old_Town_Square_execution");">Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FOld_Town_Square_execution&h=kAQEBelOt&s=1" id="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FOld_Town_Square_execution&h=kAQEBelOt&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/Old_Town_Square_execution");">Old Town Square execution - Wikipedia, the free encyclopedia
en.wikipedia.org
Old Town Square execution was a mass execution of 27 leaders of the Bohemian Revolt that happened on June 21, 1621 at the Old Town Square in Prague.

Επειδή βλέπω την πόλωση να ανεβάζει στροφές. Και επειδή θεωρώ πολύ επικίνδυνο τον διχασμό μίας κοινωνίας όταν βρίσκεται μπροστά σε προκλήσεις και δύσκολες αποφάσεις.
Θα δώσω ελαφρυντικά.
Είναι άδικο να χρεώνεται ο Τσίπρας και το Συριζα, μόνοι τους, για τον παραλογισμό της δήθεν διαπραγμάτευσης.
Εκπροσωπούν μία κοινωνική κατάσταση, πολύ παλαιότερη, και αιτήματα που παρουσιάζονται κατά καιρούς με διαφορετικούς τρόπους, αλλά έχουν έναν κοινό παρανομαστή: πολλαπλές ομάδες συμφερόντων που διεκδικούν και αποκτούν προνόμια, σε βάρος άλλων.
Μια διεκδικητική κοινωνία, αυτή είναι η κοινωνία που έχουμε, εδώ και πολλά χρόνια. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το "μοντέλο" λειτουργίας υπήρξε πολύ αποτελεσματικό, μέχρι πρόσφατα.
Άλλωστε ο "αντιμνημονιακός" μύθος συνδιαμορφώθηκε με πολλούς "κατασκευαστές", πολλοί από τους οποίους κατηγορούν σήμερα το Συριζα για την αφασία της "διαπραγμάτευσης". Ανάμεσα τους, εμβληματικοί, παλαιότερα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος (όταν έδιωχνε την τρόϊκα, τον Σεπτέμβριο του 2011...)
Ο Τσίπρας είναι σήμερα ο εκφραστής μίας μεγάλης, ίσως πλειοψηφικής, μερίδας της κοινής γνώμης, η οποία εξακολουθεί να είναι εθισμένη στην στρατηγική: "με αγώνες διεκδικούμε τα δικαιώματα μας". Είναι αναγκασμένος να συμπεριφερθεί, όσο μπορεί, σύμφωνα με τις επιθυμίες εκείνων που τον οδήγησαν στην εξουσία. Όταν και αυτός υπογράψει συμφωνία, ένα τμήμα της σημερινής πολιτικής του βάσης θα ψάξει τον επόμενο σημαιοφόρο του επικρατούντος "μύθου".
Ο χαρακτήρας της διεκδικητικής κοινωνίας μας δεν θα αλλάξει σύντομα. Όχι πριν δημιουργηθούν, από ανάγκη, η, κατά λάθος, θεσμοί που θα επιτρέψουν να αναπτύξουμε τις δικές μας, ντόπιες, παραγωγικές δυνάμεις.
Για τον λόγο αυτό τείνω να δίνω ελαφρυντικά. Και να είμαι συμφιλιωτικός. Το πολιτικό παιχνίδι της κατηγορίας, του μίσους, της ιδεοληψίας, της εχθροπάθειας δεν μπορεί να αποδώσει πραγματικά αποτελέσματα, αν δεν πειστεί η πλειοψηφία, όχι με την χρήση λογικών επιχειρημάτων, αλλά με την ζωντανή εμπειρία τους, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος για την πρόοδο και την ευτυχία της κοινωνίας μας.
Έχουμε πολύ δρόμο, για να τον σπαταλάμε με κραυγές, και κάλεσμα σε εμφύλιο πόλεμο...

Ο ΟΗΕ έχει ανακηρύξει την 20η Ιουνίου, σήμερα, σαν Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.
Για να αυξήσει την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης πάνω στο τεράστιο αυτό πρόβλημα, που μεγαλώνει αντί να μειώνεται χρόνο τον χρόνο.
Το ξέρουμε και εμείς καλά, αφού μόνο φέτος, μέχρι σήμερα, 55.000 άνθρωποι έχουν κάνει το δύσκολο θαλάσσιο πέρασμα, στο Αιγαίο, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την μαύρη μοίρα τους πίσω, στις πατρίδες τους.
Αλλά το κουβαλάμε και εμείς, οι περισσότεροι, το φορτίο της προσφυγιάς, στα ατομικά και τα συλλογικά μας γονίδια. Χωρίς να πάμε μακριά, στην προσφυγιά του 1922, η στην μεγάλη μετανάστευση των Ελλήνων στον Νέο Κόσμο, στις αρχές του 20ου αιώνα, πιστεύω ότι όποιος έχει την υπομονή να ψάξει το γενεαλογικό του δέντρο, θα ανακαλύψει αρκετούς πρόσφυγες και μετανάστες.
Γιατί η έννοια του πρόσφυγα και του μετανάστη είναι άρρηκτα δεμένες και δύσκολα διαχωρίζονται. Και μετανάστες, από την δική μας κοινωνία έχουμε και σήμερα πολλούς...
Αλλά ας μην μένουμε μόνο στο παρελθόν, η το παρόν. Γιατί το μέλλον είναι άδηλο και σκοτεινό.
Μπορεί η μοίρα των δύστυχων προσφύγων να γίνει και δική μας μοίρα, αν δεν προσέξουμε να υποστηρίξουμε ενεργά τις ευνοϊκές συνθήκες που σήμερα μας έχουν επιφυλάξει μία αξιοζήλευτη ευημερία και ασφάλεια.
Ας νοιαστούμε για τους πρόσφυγες. Είναι σαν εμάς. Είναι, εμείς.

Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FWorld_Refugee_Day&h=3AQFll8_L&s=1" id="" title="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FWorld_Refugee_Day&h=3AQFll8_L&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/World_Refugee_Day");">Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FWorld_Refugee_Day&h=FAQHi3IQB&s=1" id="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FWorld_Refugee_Day&h=FAQHi3IQB&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/World_Refugee_Day");">World Refugee Day - Wikipedia, the free encyclopedia
en.wikipedia.org
World Refugee Day, observed June 20th each year, is dedicated to raising awareness of the situation of refugees throughout the world.

Τελεσίγραφο έστειλε ο Τούσκ, καθώς η ένταση ανεβαίνει όσο οι κρίσιμες ημερομηνίες πλησιάζουν.
Εξακολουθώ και πιστεύω ότι η κυβέρνηση θα κάνει συμφωνία, την τελευταία στιγμή, καθώς κάθε άλλο ενδεχόμενο είναι αδιανόητο, απροετοίμαστο, ανεφάρμοστο.
Και επίσης για τον λόγο ότι κάθε άλλο ενδεχόμενο θα σήμαινε τον πολιτικό θάνατο της κυβέρνησης. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό σε όλους τους ανθρώπους, αλλά είναι ισχυρότερο στους ανθρώπους της εξουσίας.
Παραμένω συνεπώς ψύχραιμος και αισιόδοξος.
Όμως θλίβομαι καθώς η διαχείριση της πίεσης προς τους εταίρους μας θα αφήσει σοβαρά τραύματα συνεννόησης και αξιοπιστίας για το μέλλον. Όσοι θα έχουν υποστεί αυτό το μαρτύριο της αφασίας μάλλον θα προτιμούν να τους κόψουν κανένα πόδι, παρά να ξανασυζητήσουν μαζί μας. Με οποιονδήποτε που θα κουβαλάει "ελληνική" ταμπέλα.
Ακόμη, τα χρήματα που πέταξαν μακριά, δεν θα ξανάρθουν, ποτέ. Στην διάρκεια της κυπριακής κρίσης έφυγαν από την Κύπρο 15 δις καταθέσεων (ενώ άλλα 8 "κάηκαν" από το bail in). Παρόλο που εκεί η κρίση τελείωσε, τα χρήματα δεν ξαναγύρισαν. Έτσι η ζημία που προκαλεί η συμφορά του θεάτρου της δήθεν διαπραγμάτευσης στην καταθετική βάση των τραπεζών, απαραίτητη για την χρηματοδότηση της οικονομίας, θα είναι μόνιμη, στο προβλέψιμο διάστημα.
Απορώ επίσης με την επιλογή του πρωθυπουργού να ανεβάζει την ένταση καθημερινά, καθιστώντας αντίστοιχα μεγαλύτερο το τίμημα αξιοπιστίας που θα πληρώσει, όταν τελικά υπογράψει. Κάνει δηλαδή μία μεγάλη προσωπική θυσία, προσδοκώντας ότι θα έχουμε, σαν χώρα, κάποιο μεγαλύτερο κέρδος; Όταν όλα τα στοιχεία (προσιτά σε όλους τους "ενήλικες"...) δείχνουν ότι το κόστος θα είναι τελικά μεγαλύτερο από το όποιο όφελος;
Κάποιοι από τους συλλογισμούς αυτούς πιθανόν να βγάλουν άλλο συμπέρασμα, ότι είναι απλά παλαβός. Και μας πάει σε ένα "ολοκαύτωμα".
Δεν το πιστεύω, ούτε κατά διάνοιαν.
Με προβληματίζει όμως σοβαρά η διαχείριση της επόμενης από την συμφωνία ημέρας. Γιατί είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να την διαχειριστεί.
Τουλάχιστον όχι μόνος του.
(Και δεν ελπίζω ότι η παρέα θα είναι "καλή"...)

ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ρουμανία εισπράττω μία γερή δόση αισιοδοξίας.
Και αυτό γιατί βλέπω, από επίσκεψη σε επίσκεψη, τα πράγματα να αλλάζουν, μπροστά στα μάτια μου.
Η Ρουμανία είναι μία χώρα με μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που τιμωρήθηκε αυστηρά από την ιστορία. Έχασε πολλά χρόνια, αποκλεισμένη σε ένα τιμωρητικό, αυτιστικό σύμπαν, ενώ ο έξω κόσμος κάλπαζε στην πρόοδο που ακολούθησε την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως τώρα, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα είναι σε πλήρη ανάπτυξη.
Μπορεί η οικονομική κρίση του 2008 να έδωσε μεγάλο κτύπημα στις πρόωρες φιλοδοξίες για εκρηκτική ανάπτυξη, με αιχμή τον κατασκευαστικό κλάδο, αλλά η χώρα ανακάμπτει σταθερά.
Τα στοιχεία είναι όλα εδώ: Το ΑΕΠ αναπτύσσεται με 3,5%, οι ξένες επενδύσεις καλπάζουν, ιδίως στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και των υπηρεσιών, η γεωργική παραγωγή εκσυγχρονίζεται, το νόμισμα είναι σταθερό εδώ και 3 περίπου χρόνια, η κατανάλωση ανακάμπτει δειλά, η αγορά ακινήτων επανέρχεται, σε μερικές πόλεις (Τιμισοάρα) δυναμικά.
Η χώρα κάνει φιλότιμες προσπάθειες να απαλλαγεί από την ρετσινιά της διαφθοράς, με κανονικό πογκρόμ δικαστικών διώξεων κατά πολιτικών και επιχειρηματιών, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΔΝΤ.
Κάποιοι μετράνε την οικονομική άνθιση, σε μεγάλες πόλεις, με τον αριθμό των μεγάλων γερανών που οργανώνουν την οικοδόμηση των μεγάλων κτιρίων. Πρόλαβα να μετρήσω περίπου 60, περιδιαβαίνοντας το Βουκουρέστι. (Σε πρόσφατη επίσκεψη στο Λονδίνο μέτρησα 100...). Άραγε πόσους έχουμε, σε λειτουργία, στην Αθήνα;
Το ΑΕΠ της Ρουμανίας είναι ακόμη μικρότερο από της Ελλάδας (140 δις), αλλά είμαι βέβαιος ότι σε 5-6 χρόνια θα μας περάσουν.
(Και δεν συζητώ την περίπτωση να μας περάσουν την Δευτέρα που έρχεται...)
Οι μισθοί, για τους ειδικευμένους ανθρώπους, είναι ήδη υψηλότεροι από τους ελληνικούς...
Υπάρχουν ακόμη πολλά προβλήματα. Υπάρχει ανισότητα, σε μερικές περιοχές τρομακτική. Οι υποδομές είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή (παρά το γεγονός ότι οι φόροι είναι πολύ χαμηλοί). Ο τραπεζικός τομέας είναι ακόμη αδύναμος. Παρά την ύπαρξη 40 τραπεζών στην χώρα, η καταθετική βάση δεν υπερβαίνει το 55 δις, εμποδίζοντας μία βοηθητική πιστωτική επέκταση βασισμένη στον δανεισμό.
Αλλά η πρόοδος σε μερικούς τομείς είναι εντυπωσιακή. Η αυτοκινητοβιομηχανία της Ρουμανίας είναι ήδη μεγαλύτερη από την αντίστοιχη Ιταλική (συμπεριλαμβανομένων των ανταλλακτικών και των υπεργολαβιών) και είναι σχεδόν αποκλειστικά εξαγωγική, καλύπτοντας το 25% των Ρουμανικών εξαγωγών. Οι εξαγωγές είναι ήδη το 40% του ΑΕΠ.
Η επιτυχία οφείλεται σε ένα περιβάλλον ελαφράς ρυθμιστικής παρέμβασης του κράτους, ελαφράς φορολογίας, πλήρους συνεργασίας με τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει η χώρα.
Η Ρουμανική κοινωνία αποδέχθηκε με αγαλλίαση το όραμα της πλήρους συμμετοχής στον αναπτυγμένο κόσμο και αποδεικνύονται καλοί μαθητές των βέλτιστων διεθνών πρακτικών ανάπτυξης και εξωστρέφειας.
Ίσως κάποτε από μαθητές να γίνουν δάσκαλοι.
Ίσως κάποτε και εμείς να γίνουμε μαθητές.
(όχι αναγκαστικά των Ρουμάνων...)

ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ
Ας χύσουμε σήμερα ένα δάκρυ, επέτειο της μάχης του Δραγατσανίου, όπου σφαγιάστηκε ο Ιερός Λόχος, και μαζί του ενταφιάστηκε το όραμα του Ρήγα και της Φιλικής Εταιρείας, για μια πανβαλκανική εξέγερση.
Ήττα ηρωϊκή, αλλά αναμενόμενη αφού η ηγεσία του Υψηλάντη είχε αποξενώσει κάθε άλλη σύμμαχη δύναμη, με την εκτέλεση του Βλαδιμηρέσκου.

Ο ιδεαλισμός μπορεί να είναι αξιοθαύμαστος, ωστόσο είναι συνταγή καταστροφής όταν δεν συνδυάζεται καλά με τα δεδομένα της υπάρχουσας πραγματικότητας. (Κάτι μου θυμίζει, σημερινό...)

Δεν την θυμόμαστε την ημέρα, αφού, ως γνωστόν, οι ήττες δεν εορτάζονται...

Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FBattle_of_Dragashani&h=AAQFREgSw&s=1" id="" title="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FBattle_of_Dragashani&h=AAQFREgSw&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Dragashani");">Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FBattle_of_Dragashani&h=4AQE4kkwS&s=1" id="" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fen.wikipedia.orgu00252Fwikiu00252FBattle_of_Dragashani&h=4AQE4kkwS&s=1");" style="" rel="nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Dragashani");">Battle of Dragashani - Wikipedia, the free encyclopedia
en.wikipedia.org
The Battle of Dragashani (or Battle of Drăgășani) was fought on June 19, 1821 in Drăgășani, Wallachia, between the Ottoman forces of Sultan Mahmud II and the Greek Filiki Etaireia insurgents. It was a prelude to the Greek War of Independence.

Η "Επιτροπή Αλήθειας" της ΠτΒ είναι ένας ευφημισμός, κατώτερος του κύρους του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Είναι στην πραγματικότητα μία "Επιτροπή Ιδεοληψίας και Προπαγάνδας", τα δε, υποτιθέμενα πορίσματα της αντάξια των προπαγανδιστικών κατασκευασμάτων του Γκαίμπελς.
Λέγε, λέγε, πάντα κάτι μένει...
Αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος, από την χρήση του ψεύδους, του μίσους, της εχθροπάθειας, στην πολιτική.
Από όπου και αν προέρχεται.
Πρωταθλήτρια, μέχρι τώρα, στο σπορ αυτό η ΠτΒ. Την οποία αδυνατώ μέχρι και να κατονομάσω

Facebook .com/drassi.gr/photos/a.86833323649.83995.71218818649/10153070278713650/?type=1" id="" title="" onclick="" style="">Facebook .com/media/set/?set=a.86833323649.83995.71218818649&type=3" id="" style="">Φωτογραφίες Χρονολογίου
Η αλήθεια για την «Επιτροπή της αλήθειας» Η κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενη «Επιτροπή Αλήθειας» για το δημόσιο χρέος έβγαλε χθες μια «Προκαταρκτική Έκθεση» για το δημόσιο χρέος, η σύνοψη της οποίας, που δημοσιοποιήθηκε, περιλαμβάνει 2545 λέξεις και ούτε έναν συγκεκριμένο αριθμό. Η Έκθεση αυτή επιχειρεί να παραπλανήσει χονδροειδώς τον ελληνικό λαό παραλείποντας το πλέον ουσιώδες στοιχείο για τη δημιουργία του χρέους. Ότι δηλαδή από το 2001 ως το 2009 το ελληνικό κράτος ξόδεψε 826 δις ευρώ και εισέπραξε 691 δις ευρώ (Δαπάνες και Έσοδα Γενικής Κυβέρνησης). Το κράτος ξόδεψε δηλαδή 135 δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα εισέπραξε. Παραλείπει επίσης να αναφέρει ότι στα 9 αυτά χρόνια από την είσοδο μας στο ευρώ η Βουλή ψήφιζε κάθε χρόνο έλλειμμα κατά μέσο όρο 1,4% του ΑΕΠ και το τελικό απολογιστικό έλλειμμα που υλοποίησε το ελληνικό κράτος ήταν κατά μέσο όρο 7,4% του ΑΕΠ. Δηλαδή η υπέρβαση μόνο, που γινόταν χωρίς την έγκριση της Βουλής (6% του ΑΕΠ ή 4 ΕΝΦΙΑ ετησίως), ήταν διπλάσια κατά μέσο όρο από το μέγιστο επιτρεπτό όριο της συνθήκης του Μάαστριχτ. Αντ’ αυτών στο σχετικό κεφάλαιο αναγράφονται αστείες δικαιολογίες όπως ότι οι δημόσιες δαπάνες δεν ήταν υπέρμετρες γιατί «παρέμεναν χαμηλότερες από τις δημόσιες δαπάνες άλλων χωρών της ευρωζώνης». Παραλείπει τέλος να αναφέρει ότι τα απολογιστικά στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος στα 9 αυτά χρόνια αναθεωρήθηκαν, μετά την επίσημη ετήσια ανακοίνωσή τους, 70 φορές, τις 68 από αυτές προς τα πάνω. Η Επιτροπή της κ. Κωνσταντοπούλου δεν αποτελεί μοναχική περίπτωση. Είναι το τελικό δείγμα μια εποχής κατά την οποία το ψεύδος και η ελαφρότητα υποκαθιστούν την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Γιατί όταν συνέβαιναν όλα αυτά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της ελληνικής κοινωνίας, είτε οι θεσμικά προβλεπόμενοι (Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη), είτε οι βασιζόμενοι στις ευρύτερες συλλογικότητες (τέταρτη εξουσία, συνδικάτα, επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα), απέτυχαν να εμποδίσουν ή να αποκαλύψουν έστω αυτή την απίστευτη δημοσιονομική εκτροπή. Κι ακόμα και τώρα, που έχουν περάσει 5 χρόνια που πληρώνουμε την χρεοκοπία στην οποία οδήγησε η δημοσιονομική εκτροπή, ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν την τόλμη να μιλήσουν για το τι πράγματι συνέβη. Αντίθετα καταδιώκεται (και δικαστικά!) ο πρώτος άνθρωπος (ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ), που καταγράφει αντικειμενικά την πραγματικότητα. Ο λόγος είναι απλός. Η τεράστια αυτή αποτυχία είναι τόσο επώδυνη που κανείς δεν θέλει να την αντικρίζει σε όλη της την ανατριχιαστική έκταση. Γιατί είναι ο καθρέπτης μιας τραγικής συλλογικής αυτοκαταστροφής. Η νέα Ελλάδα δεν μπορεί να χτιστεί όμως στηριζόμενη πάνω στο επονείδιστο ψεύδος και την επονείδιστη παραπλάνηση του ελληνικού λαού. Η ανάκαμψη, η ανάπτυξη και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας μπορεί να οικοδομηθούν μόνο με βάση την αλήθεια. (δήλωση του Προέδρου της Δράσης Θόδωρου Σκυλακάκη) Τα στοιχεία που κρύβει η Επιτροπή Κωνσταντοπούλου (στοιχεία από Eurostat & εισηγητικές εκθέσεις Προϋπολογισμού)