Στα σοβαρά τώρα, μετά την παρακολούθηση της ομιλίας Τσίπρα στην συνέλευση του ΣΕΒ:
- Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να καθησυχάσει ένα αμήχανο ακροατήριο. Διαβεβαίωσε με πολλούς τόνους ότι θα επιτευχθεί συμφωνία και ότι θα γίνουν όλοι οι απαραίτητοι συμβιβασμοί.
- Προσπάθησε να δώσει θετικό τόνο για το μέλλον, απαλύνοντας ταυτόχρονα όσα μέρη του προγράμματος του άγγιζαν ευαίσθητες χορδές του ακροατηρίου. Φάνηκε προσαρμοστικός.
- Οι πέντε μεγάλες κατευθύνσεις του μεταρρυθμιστικού οράματος που περιέγραψε (ανασυγκρότηση της διοίκησης, κωδικοποίηση της νομοθεσίας, απλοποίηση της φορολογίας και της αδειοδοτικής διαδικασίας, επιτάχυνση της δικαιοσύνης, καταπολέμηση της διαφθοράς) θα μπορούσαν αυτούσιες να είχαν αντιγραφεί από παρόμοιους παλαιότερους λόγους του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά. Αυτό έχει διπλή ανάγνωση, μία ότι το ιμπέριουμ Τσίπρα θα είναι μία από τα ίδια, μία άλλη, σκοτεινή, ότι οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν χωρίς να μπορέσουν να θεραπεύσουν τις επιμένουσες παθογένειες μας.
- Γενικά θα μπορούσε να κατανοήσει κανείς το πρόγραμμα που περιέγραψε σαν κάτι μετριοπαθές, ας πούμε σοσιαλδημοκρατικό, μακριά από την αριστερή αγοραία προσλαμβάνουσα. Αλλά φυσικά κρίνουμε μόνο τα λόγια της ομιλίας...
- Η ανταπόκριση του ακροατηρίου χλιαρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει πολλά. Είναι ζήτημα αν μέσα στους χίλιους παριστάμενους υπήρχαν πάνω από 100 επιχειρηματίες...
Αυτά, με προσπάθεια υπέρβασης των προκαταλήψεων μου.