ΥΠΟΜΟΝΗ...
Σαν σύνοψη του περιρρέοντος κλίματος:
Η κυβέρνηση μοιάζει περισσότερο σαν να έχει παραλύσει, παρά να ακολουθεί μία πολιτική ρήξης με τους εταίρους μας. Πολλές από τις πράξεις της και περισσότερο πολλές από τις απραξείες της και κυρίως πλήθος από δηλώσεις των κυριωτέρων κυβερνητικών στελεχών ξεφεύγουν από τις καθιερωμένες συμβάσεις της λογικής και εντείνουν το κλιμα ανασφάλειας και φόβου, που καταρρακώνει την οικονομική δραστηριότητα.
Αν συνεχίσει έτσι, όχι ύφεση, αλλά κατάρρευση θα έχουμε.
Ωστόσο, η συνεχιζόμενη στήριξη της από την πλειοψηφία των πολιτών είναι, ακόμη, αναμφισβήτητη. Και καθώς κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Έλληνες πολίτες δεν είναι επαρκώς πληροφορημένοι, ή, ότι έχουν εγκαταλείψει (ατομικά) την καθιερωμένη λογική, θα πρέπει να βγουν μερικά ψύχραιμα συμπεράσματα.
Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η ελληνική κοινωνία, παρά τα στατιστικά θετικά αποτελέσματα του 2014, αισθάνθηκε ότι η ακολουθούμενη από την προηγούμενη κυβέρνηση πολιτική ήταν εντελώς αδιέξοδη. Διότι οι καλές στατιστικές συνυπήρξαν με εκατομμύρια πολίτες που ήλθαν σε οικονομικό αδιέξοδο. Και στήριξαν μια άλλη ατζέντα, σε πλήρη συνείδηση για το δικό της αδιέξοδο. Πολύ περισσότερο που κατάλαβαν την δια της εκλογής του Συριζα αντίδραση τους, σαν μία λίγο πολύ "εθνικοαπελευθερωτική" πράξη, από αυτές που είναι γεμάτο το συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με μία διαμάχη λογικών επιχειρημάτων, όπου θα κερδίσει αυτός που θα "πείσει" δια της αξίας, η, της ομορφιάς των λεγομένων του.
Η συνεχιζόμενη δημοφιλία της κυβέρνησης ασφαλώς κάποτε θα τελειώσει, αφού και ο δικός της δρόμος, πέρα από την αναζήτηση της "υπερηφάνειας" δεν έχει καμία ενσωματωμένη πραγματική ελπίδα ότι η ζωή όλων μας, η των περισσότερων από εμάς, θα βελτιωθεί στο μέλλον.
Όμως παράλληλα είναι αφελές να πιστεύουμε ότι οι πολίτες "παραπλανήθηκαν", θα "πεισθούν". θα "δουν το λάθος τους", και θα ξαναστηρίξουν τους παλιούς. Εκείνους που έφτυσαν.
Για τον λόγο αυτόν είμαι μετρημένος στην κριτική μου στην κυβέρνηση. Αρνούμαι να ανεβώ στα κεραμίδια, να βγάζω αφρούς, να ζητάω "μέτωπα", των "ευρωπαϊκών δυνάμεων", πραγματικών η υποτιθέμενων. Αναγνωρίζω στο Συριζα το ότι εκφράζει μία λαϊκή πλειοψηφία που ζητάει κάτι διαφορετικό από το αποτυχημένο παλιό, παρόλο που ρισκάρει να πάει σε άλλο, χειρότερο, δρόμο. Και περιμένω, το φαινόμενο να εξαντλήσει την δυναμική του.
Σκεπτόμενος την ίδια στιγμή την νέα σύνθεση δυνάμεων που θα ανοίξει έναν νέο δρόμο, διαφορετικό από τον παλιό, ελπιδοφόρο για την μεγάλη πλειοψηφία.
Υπομονή.
Και στην πιο μεγάλη καταιγίδα στην θάλασσα πρέπει να έχεις υπομονή.