Δυο αυγά γέννησε ένα σκυλόψαρο λίγες ώρες μετά τη μεταφορά του στον υδροβιολογικό σταθμό Ρόδου. Το ψάρι εντοπίστηκε σε θαλάσσια περιοχή στο Φαληράκι και μεταφέρθηκε στο ενυδρείο όπου και γέννησε τα αυγά του. Μιλώντας στη «Ροδιακή» η βιολόγος, ωκεανογράφος κ. Βίβιαν Λουιζίδου, αναφέρει πως πρόκειται για το καρχαριοειδές του είδους Scyliorhinus stellaris, ένα ακίνδυνο ψάρι που ανήκει στα Εγγύς Απειλούμενα είδη (Near Threatened) της IUCN και ζει σε βάθος 50-60 μέτρων. Όπως αναφέρει η κ. Λουιζίδου γεννάει τα αυγά του μια φορά τον χρόνο, μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου και στη συνέχεια ακολουθεί μια περίοδος 9 μηνών για να εκκολαφθούν. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση καθώς τα περισσότερα συγγενικά του είδη γεννούν μικρά καρχαριοειδή και όχι αυγά. Το σκυλόψαρο έχει τοποθετηθεί σε ειδικά διαμορφωμένη δεξαμενή στον υδροβιολογικό σταθμό, όπου οι επισκέπτες μπορούν να το δουν, ενώ τα αυγά του βρίσκονται σε ξεχωριστές δεξαμενές και θα επιτηρούνται από την ομάδα του ενυδρείου για τους επόμενους μήνες. Adblock test (Why?)

Πρώτη φωτογραφική καταγραφή από την AM_Wildlife_PhotoShots του σπάνιου Χρυσού Τσακαλιού – Golden jackal (Canis aureus) για τα δεδομένα της λίμνης Κάρλας. Το χρυσό τσακάλι, ένα από τα τρία είδη τσακαλιού που απαντώνται, είναι ένα μεσαίο θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των κυνιδών. Απαντάται στη νοτιοανατολική και κεντρική Ευρώπη (μέχρι την Αυστρία και την Ουγγαρία), τη Μικρά Ασία και τη Μέση Ανατολή. Στην Ελλάδα το βρίσκουμε στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, στις Σέρρες, τη Χαλικιδική, την Αττική, τη Φωκίδα, την Πελοπόννησο και τη Σάμο, ενώ υπάρχουν καταγραφές σε Θεσπρωτία, Πρέβεζα και Αιτωλοακαρνανία. Μέχρι το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 επιβίωνε ακόμα στην Κέρκυρα. Τα παλαιότερα ευρήματα τσακαλιού στην Ευρώπη βρέθηκαν στους Δελφούς και στον Κίτσο και χρονολογούνται από το 5000-4500 π.Χ.. Είναι παμφάγο και οπορτουνιστικό ζώο, με αποτέλεσμα η διατροφή να διαφέρει ανάλογα με τις εποχές του έτους. Τρέφεται με σκουπίδια, φρούτα, φυτά και μικρά ζώα, όπως αμφίβια, τρωκτικά και έντομα, ενώ μπορεί να φάει και αιγοπρόβατα. Συγγενεύει περισσότερο με το λύκο και με το κογιότ παρά με άλλα ζώα που αποκαλούνται τσακάλια. Έχουν αναγνωριστεί 6 υποείδη όπως αναφέρει το thenewspaper.gr. Μέχρι πρόσφατα τα ζώα που έμοιαζαν με τσακάλια στη βόρεια και ανατολική Αφρική κατατάσσονταν στο είδος αυτό, αλλά γονιδιακές έρευνες απέδειξαν ότι αποτελούν ένα νέο είδος λύκου, τον αφρικάνικο χρυσό λύκο Canis anthus. [embedded content] Adblock test (Why?)

Πηγαίνεις να μπεις στο αμάξι σου και βλέπεις μέσα μια μορφή. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι: «Κλέφτης». Πλησιάζεις λίγο καλύτερα και βλέπεις ότι στο κάθισμα του συνοδηγού έχει αράξει… μια μεγάλη αρκούδα που είχε λιγούρες. Ο Cody Gillotti, από την Κορνουάλη του Κονέκτικατ, βρήκε την αρκούδα στο αυτοκίνητο της πεθεράς του. «Έμοιαζε με έφηβο παιδί που μόλις λιποθύμησε στο αυτοκίνητό του μετά από μια μεγάλη νύχτα διασκέδασης και η μαμά του το έπιασε», είπε ο τρομαγμένος οδηγός. Ο Cody Gillotti, δήλωσε ότι το άγριο ζώο είχε «καταστρέψει» το Subaru της πεθεράς του. Περιγράφοντας το περιστατικό είπε ότι είχε χαλαρώσει στο σπίτι όταν είδε τα εσωτερικά φώτα του αυτοκινήτου να ανάβουν και πήγε αμέσως προς τα εκεί. Βγήκε έξω και βρήκε μια μεγάλη αρκούδα να κάθεται στη θέση του συνοδηγού, η οποία έδειχνε σχεδόν εξίσου έκπληκτη που τον είδε, όπως και εκείνος που τη βρήκε. [embedded content] Ήταν σχεδόν σαν ελάφι στα φώτα της δημοσιότητας, ήταν απλά ζαλισμένη, δήλωσε αργότερα ο Gillotti στο NBC Connecticut. Ευτυχώς, κανείς δεν τραυματίστηκε κατά τη συνάντηση. Ο Gillotti κάλεσε τις αρχές και έφτασαν πράκτορες από το Υπουργείο Ενέργειας και την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος για να απομακρύνουν την αρκούδα. Οι αξιωματούχοι συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η αρκούδα είχε παγιδευτεί μέσα στο όχημα, αφού όλες οι πόρτες είχαν κλειδωθεί. Άνοιξαν την πόρτα με ένα σχοινί προτού χρησιμοποιήσουν μια σφαίρα από σακούλα φασολιών για να βγάλουν σταδιακά την αρκούδα από το όχημα. Η αρκούδα τελικά ξέφυγε από το εσωτερικό του αυτοκινήτου και έφυγε τρέχοντας προς το κοντινό δάσος. Πριν η αρκούδα εισβάλει στο αυτοκίνητο της πεθεράς του, φαίνεται ότι πρώτα μπήκε στο φορτηγάκι του Gillotti, προκαλώντας κάποιες ζημιές.Το άγριο ζώο έσκισε τα καθίσματα πριν προχωρήσει στο αυτοκίνητο της πεθεράς του. Adblock test (Why?)

Ένας επιστήμονας πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει εξωγήινη τεχνολογία στα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού και σχεδιάζει μια αποστολή για να προσπαθήσει να το αποδείξει. Ο αστροφυσικός του Χάρβαρντ δρ Avi Loeb – ο οποίος είναι γνωστός για τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του – πιστεύει ότι ένα διαστρικό αντικείμενο συνετρίβη στη Γη στα ανοικτά των ακτών του νησιού Manus στην Παπούα-Νέα Γουινέα το 2014 και επιθυμεί να εξερευνήσει τον πυθμένα του ωκεανού στην περιοχή για να διαπιστώσει αν το αντικείμενο κατασκευάστηκε από εξωγήινους. Το 2019, ο Δρ Loeb μαζί με τον συνάδελφό του ερευνητή Δρ Ami Siraj διεξήγαγαν μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από το Πανεπιστήμιο Havard, όπου αναφέρθηκε για πρώτη φορά ότι ανακαλύφθηκε το αντικείμενο, αλλά η αξιολόγηση από ομοτίμους και η δημοσίευση της μελέτης διακόπηκε λόγω των απόρρητων δεδομένων που χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη. Και όλα αυτά ενώ το φως της δημοσιότητας είδαν απόρρητα έγγραφα αποκαλύπτουν σχέδια για χτύπημα πυρηνικών στη Σελήνη, «σκουληκότρυπες» και εξωγήινη τεχνολογία. Όμως η Διαστημική Διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών δημοσίευσε πρόσφατα στο Twitter ένα υπόμνημα που επιβεβαίωσε ότι το αντικείμενο ήταν μετεωρίτης από διαφορετικό ηλιακό σύστημα, επομένως είναι το πρώτο διαστρικό αντικείμενο που φτάνει στη Γη. 3/ Noting #USSPACECOM’s area of responsibility for everything above 100km, Lt Gen Shaw said, “if there’s a threat in our domain, we have an implied task to be aware of, assess, and provide recommendations against it.” 🛰— U.S. Space Command (@US_SpaceCom) April 6, 2022 Το υπόμνημα της υπηρεσίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα διαστρικά συντρίμμια μπορεί να έπεσαν στον Ειρηνικό Ωκεανό καθώς ο μετεωρίτης διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα. 5/ From the @AsteroidWatch tabletop exercise earlier this year, we learned that as long as the simulated asteroid was in the space domain, #USSPACECOM was the supported combatant command within the @DeptofDefense.— U.S. Space Command (@US_SpaceCom) April 6, 2022 Ωστόσο, ο Δρ Loeb δεν παραμένει πεπεισμένος με αυτή την απάντηση και αντ’ αυτού υποστήριξε ότι τα συντρίμμια θα μπορούσαν να είναι ένα διαστημόπλοιο που ήταν «αναμφισβήτητα τεχνητής προέλευσης», οπότε ίσως θα μπορούσε να φιλοξενεί στοιχεία εξωγήινης ζωής. Εκτιμά επίσης ότι υπάρχει πιθανότητα «κάποια τεχνολογικά εξαρτήματα να επιβίωσαν από την πρόσκρουση». Η προετοιμασία για την έρευνα «Η ανακάλυψή μας ενός διαστρικού μετεωρίτη προαναγγέλλει ένα νέο ερευνητικό σύνορο», έγραψε ο Δρ Loeb σε ένα δοκίμιο που δημοσιεύθηκε από το The Debrief. Τώρα ο δρ Loeb θέλει να διερευνήσει τα υπόλοιπα τμήματα των συντριμμιών, μαζεύοντάς τα με έναν μαγνήτη και περιέγραψε πώς μια αποστολή για να εξερευνήσει την περιοχή για θραύσματα μετεωρίτη είναι «εφικτή» και σημείωσε επίσης ότι ο ίδιος και η ομάδα του «ασχολούνται επί του παρόντος με τον σχεδιασμό της». «Το όνειρό μου είναι να πατήσω μερικά κουμπιά σε ένα λειτουργικό κομμάτι εξοπλισμού που κατασκευάστηκε εκτός Γης» πρόσθεσε. Στο τέλος της έκθεσής του, ο δρ Loeb συνόψισε τα πράγματα με μια αναφορά στον Αϊνστάιν, γράφοντας: «Τον Φεβρουάριο του 1954, μόλις 14 μήνες πριν πεθάνει, ο Αϊνστάιν έγραψε ένα γράμμα στον φυσικό David Bohm, στο οποίο ανέφερε: “Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πρωταρχικό του μέλημα σίγουρα δεν ήταν να μας διευκολύνει στην κατανόησή του”. Αναρωτιέμαι αν η αποστολή μας στην Παπούα Νέα Γουινέα θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη λέξη Θεός στις δηλώσεις του Αϊνστάιν με τον όρο ένας προηγμένος πολιτισμός». Ο δρ Loeb είναι επικεφαλής του προγράμματος Galileo, όπου στόχος είναι η δημιουργία ενός δικτύου τηλεσκοπίων για την αναζήτηση ενδείξεων εξωγήινης ζωής. Ο αστροφυσικός είναι γνωστός για τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του γύρω από τους εξωγήινους, καθώς πιστεύει ότι έχουν ήδη επισκεφθεί τη Γη και ότι ένας διαστημικός βράχος μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου με το όνομα «Oumuamua» που σαρώνει σήμερα το ηλιακό μας σύστημα- και εντοπίστηκε από τους επιστήμονες το 2017- ήταν διαστρική τεχνολογία που δημιουργήθηκε από εξωγήινους. Adblock test (Why?)

Για πολλούς Έλληνες, Πάσχα σημαίνει εγκράτεια και νηστεία την (ή μέχρι την) Μεγάλη Εβδομάδα και μετά λυσσαλέα, φρενήρη κρεατοφαγία από την Κυριακή του Πάσχα και έπειτα. Πρωταγωνιστής του ελληνικού Πάσχα είναι αναμφίβολα ο οβελίας. Ήδη, πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα η εικόνα που «επικρατεί» σε κρεοπωλεία, σούπερ μάρκετ αλλά και στη Βαρβάκειο Αγορά η οποία δίνει και όλα τα ρεπορτάζ γύρω από το θέμα, είναι γυμνά αρνιά και κατσίκια να κρέμονται από τα τσιγκέλια με το αίμα ακόμα νωπό και εμφανές πάνω τους. Την ώρα που οι περισσότεροι πολίτες ασχολούνται με την τιμή πώλησης τους, κάποιοι άλλοι νιώθουν βαθύ αποτροπιασμό. Αναρωτηθήκαμε λοιπόν: πώς περνούν οι vegan το Πάσχα τους και τι κάνουν όταν οι υπόλοιποι στέκονται πάνω από τη σούβλα και τσιμπάνε στον αέρα την πέτσα από το αρνί και τις αρπαγμένες κορδελίτσες από το κοκορέτσι; Ρωτήσαμε τρεις vegan να μας απαντήσουν στις ερωτήσεις μας. Ένας έξ’ αυτών μάλιστα, ο Πάνος Χαλόφτης, ιδρυτής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Vegan Life ηγήθηκε μιας ακτιβιστικής δράσης, την Μεγάλη Τετάρτη το απόγευμα στο μετρό του Συντάγματος με τίτλο: «Η σφαγή δεν είναι αγάπη». Η δράση της ομάδας Vegan Lige την Μεγάλη Τετάρτη το απόγευμα Εκεί, τα μέλη της ομάδας έθεσαν στο κοινό τα εξής ερωτήματα: «Πόσο παράδοξο είναι να γιορτάζουμε την Ανάσταση με θάνατο; Το έθιμο που έχει ως αποτέλεσμα θάνατο, πόνο και εκμετάλλευση πόσο χριστιανικό μπορεί να είναι; Αξίζει για ένα έθιμο να σουβλίζουμε αισθανόμενα πλάσματα; Όλα αυτά τα έθιμα που μάθαμε από μικρά παιδιά και μας φαίνονται φυσιολογικά, μήπως ήρθε η ώρα να τα αμφισβητήσουμε και να τα απορρίψουμε; Πείτε ναι στη ζωή. Η αθωότητα δεν είναι φαγητό». Τι λένε στο Newsbeast οι vegans για το Πάσχα τους Σοφία Αθανασιάδη, 32 ετών, Δασκάλα Yoga, μέλος της ομάδας Vegans in Greece «Σκεφτόμουν να γίνω vegan από το 2017, όμως την απόφαση την πήρα τον Οκτώβρη του 2019 αφού τελειώσαμε ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί, συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να φάω ποτέ ξανά κρέας, σαν να το απέρριπτε το σώμα μου. Συνέχισα να τρώω ψάρι, ως την Τσικνοπέμπτη του 2020 που με στεναχώρησε τόσο η ιδέα να βγω και να μυρίσω την τσίκνα που έκατσα σπίτι μου και είδα ένα ντοκιμαντέρ, το “Dominion”, το οποίο είναι διαθέσιμο δωρεάν στο You Tube. Βλέποντας τη βαρβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα ζώα στις κτηνοτροφικές μονάδες, τα συναισθήματα και την αγωνία τους που ήταν διακριτή στα μάτια και στη “γλώσσα του σώματος τους” να αποφύγουν τα βασανιστήρια και τον (προκαθορισμένο) θάνατό τους, αποφάσισα να μη συμμετέχω σε αυτό το κομμάτι της οικονομίας πια και να γίνω vegan. Στη συνέχεια βέβαια, έμαθα και πόσο ρυπογόνος είναι η βιομηχανία του κρέατος, και επίσης πόσο επιβλαβής για την υγεία μέσα από έρευνα και ντοκιμαντέρ όπως το “What The Health” στο Netflix. Σοφία Αθανασιάδη »Ευτυχώς, πλέον υπάρχουν πολλές vegan συνταγές αλλά και ομάδες που σε βοηθούν και σε ενημερώνουν πάνω σε πολλά θέματα ώστε να κάνεις συνειδητή προσπάθεια και μετάβαση αν θες τελικά να γίνεις vegan. Για παράδειγμα, το παγκόσμιο κίνημα του Veganuary που χρόνο με το χρόνο αυξάνονται αισθητά οι συμμετοχές του, ή το Vegan 22 που έχει πολύ δυνατή παρουσία και στην Ελλάδα. Ως vegan, συνειδητοποίησα πόσο πιο δυνατές είναι οι άλλες αισθήσεις σε σχέση με τη γεύση και πως αυτό που με κάνει να θέλω να φάω ένα κλασικό ή παραδοσιακό φαγητό που περιέχει κρέας είναι η μυρωδιά. Έτσι μια καλή προσέγγιση σε αυτό ήταν να φτιάχνω “βιγκανοποιημένες” κλασικές συνταγές. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε τυχεροί που στην Ελλάδα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής κουζίνας μας είναι 100% vegan και κάποιο εξίσου μεγάλο κομμάτι της, χορτοφαγικό (vegetarian). Βλέποντας όμως αυτά τα παραδοσιακά πιάτα να εκλείπουν σιγά σιγά από τις ταβέρνες καταλαβαίνεις και την ευθύνη και τις συνέπειες της βιομηχανίας του κρέατος στον τρόπο διατροφής του κόσμου». »Παρ’ όλα αυτά, ένας βασικός λόγος που είναι τόσο εύκολο να γίνει κάποιος vegan ή να μειώσει αισθητά την κατανάλωση του κρέατος είναι το ότι πλέον υπάρχουν τόσα πολλά vegan εστιατόρια στην Αθήνα, όπου και ζω. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας. Έχω δει επίσης πως ακόμα και άνθρωποι κάθε διατροφικής προτίμησης που σπουδάζουν μαγειρική, θεωρούν την plant based διατροφή (σ,σ, σε ελεύθερη μετάφραση, διατροφή βασισμένη στα λαχανικά) διατροφή, το μέλλον. Αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο. Σε αυτό το σημείο να εξηγήσω πως το να είσαι vegan είναι τρόπος ζωής και σημαίνει πως επιλέγεις γενικότερα προϊόντα στα οποία δεν έχουν βασανιστεί ή χρησιμοποιηθεί ζώα, πχ καλλυντικά, ρούχα παπούτσια, ακόμα και κοσμήματα.  Στην ομάδα Vegans In Greece, όπου είμαι μέλος ανταλλάσσουμε κυρίως συνταγές, απόψεις και προτάσεις για εστιατόρια και προϊόντα που έχουν διαπιστεύσεις cruelty free και vegan». -Και τί κάνεις Σοφία όταν οι φίλοι ή η οικογένεια κανονίζουν εξόδους σε ταβέρνα ή όταν γυρνάνε τις σούβλες;   «Στενοχωριέμαι πολύ, γιατί πλέον γνωρίζω τι έχει προηγηθεί για να φτάσει ένα κομμάτι κρέας στη σούβλα ή στην ψησταριά κάποιου, μα πάνω από όλα σκέφτομαι πώς για μια παράδοση σκοτώνονται εκατομμύρια ζωές. Άλλωστε, το κρέας είναι απλά μια “εξευγενισμένη” λέξη για τη σάρκα ενός νεκρού ζώου. Όταν μαγειρεύεις ένα ζωάκι στο σπίτι σου σκέφτεσαι πως δεν είναι και κάτι, όμως αν σκεφτεί κανείς πόσα ζώα θανατώνονται για να καλύψουν τις ανάγκες ενός εθίμου σε εθνικό επίπεδο, τότε δεν μπορείς να αγνοήσεις τα νούμερα. Έτσι, έχω αποφασίσει να μην είμαι παρούσα την ώρα του σουβλίσματος. Επίσης δεν είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη οπότε δε με συγκινεί ιδιαίτερα το Πάσχα σαν θρησκευτική εορτή. Το θεωρώ περισσότερο μια ευκαιρία να έρθει μαζί η οικογένεια, να μοιραστεί το τραπέζι και να περάσουν χρόνο μαζί τα μέλη της και αυτό είναι και το κομμάτι που τιμώ. Μπορώ να συνυπάρχω σε ένα τραπέζι με ανθρώπους που τρώνε κρέας, σέβομαι την επιλογή τους. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως είναι χρέος όλων μας να ενημερωθούμε για τη διαδικασία παραγωγής κρέατος, τους όγκους παραγωγής, τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία μας και πώς οι διατροφικές επιλογές μας επηρεάζουν αυτές τις ψυχούλες». –Τι θα κάνεις φέτος την Κυριακή του Πάσχα; «Θα φτιάξω μια ωραιότατη μανιταρίτσα  (σ, σ χορτοφαγική μαγειρίτσα) που ειλικρινά σε τίποτα δεν υστερεί από την παραδοσιακή μαγειρίτσα, και κυρίως στη γεύση που είναι ίδια και θα την απολαύσω». Γεωργία Ζούμπα, 44 ετών, γραμματέας σε κατασκευαστική εταιρεία «Πριν από εξίμισι χρόνια, μια μέρα που πήγαινα την Ανάφη (την 1η μου γάτα) στην κτηνίατρο και πάλευα να την βάλω στην τσάντα μεταφοράς, τής είπα “μα πώς κάνεις έτσι, στην γιατρό σε πάω όχι σε σφαγείο” κι εκείνη τη στιγμή κάπως μου γύρισε ένας διακόπτης. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα κατοικίδιο και είδα πώς μπορείς να συνδεθείς με ένα ζώο αλλά και πώς εκείνο μπορεί να συνδεθεί μαζί σου. Χάρις στη γάτα μου, άρχισα να αγαπάω τα ζώα πραγματικά. Και ό,τι αγαπάς, δε θέλεις και να το σκοτώσεις. Επίσης, ανακάλυψα ότι υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές για μία πιο νόστιμη, πιο υγιεινή και όχι αιματηρή κουζίνα, που δε νοστάλγησα ποτέ το κρέας ή το ψάρι. Μπορώ να πω ότι τώρα απολαμβάνω το φαγητό περισσότερο από ποτέ. Γεωργία Ζούμπα/ φωτό: προσωπικό αρχείο »Ήταν η πιο εύκολη μετάβαση που έχω κάνει ποτέ, ίσως επειδή ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή. Κατά καιρούς, πριν κόψω το κρέας, διασταυρωνόμουν με διάφορους συνεργάτες χορτοφάγους οι οποίοι μου λέγανε για τα δεινά της κρεατοφαγίας και των γαλακτοκομικών και ενώ τα άκουγα δεν τα επεξεργαζόμουν ποτέ. Στο βιβλίο του ‘Τρώγοντας Ζώα’, ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ αναφέρει σε ένα σημείο: “Μπορούμε πάντα να ξυπνήσουμε κάποιον που κοιμάται, αλλά όσο θόρυβο και να κάνουμε δεν μπορούμε ποτέ να ξυπνήσουμε κάποιον που παριστάνει ότι κοιμάται…”. Όταν, όμως, ξυπνήσεις, όλα είναι πιο εύκολα, λιγότερο θολά και σίγουρα δε νοσταλγείς το οτιδήποτε νοσηρό. Οι  φίλοι μου, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είναι χορτοφάγοι. Σέβονται όμως την επιλογή μου και σέβομαι τις δικές τους. Στο σπίτι μου τρώμε μόνο βιγκανικά και στο σπίτι τους πάντα μαγειρεύουν κάτι για εμένα. Το πρώτο διάστημα νομίζω ήταν λίγο περίεργο. Εγώ αφενός ανακάλυπτα έναν καινούριο κόσμο, στον οποίο ήθελα -σώνει και καλά- να τους μυήσω κι εκείνοι ανακαλύπτανε μία άλλη Γεωργία, που σταμάτησε να τρώει σουβλάκια. Μαζί ανακαλύπτουμε καινούρια στέκια, καινούριες γεύσεις, καινούριες συνήθειες. Κι εγώ έχω μάθει να χαίρομαι αν έστω και για ένα βράδυ ένα ζώο δε σκοτώθηκε για να σερβιριστεί σε κάποια φιλική μάζωξη. »Όσο για το Πάσχα, ήταν ανέκαθεν για εμένα μία δυσάρεστη γιορτή. Πώς μπορούμε να μιλάμε για αγάπη και ταυτόχρονα να έχουμε σκοτώσει τόσα ζώα; Γιατί καλώς ή κακώς όλη αυτή η κατάνυξη του Πάσχα κατακλύζεται από τα βεγγαλικά, τη μαγειρίτσα και το κρέας. Θυμάμαι ένα Πάσχα, μικρή, στο χωριό της μαμάς μου, όπου η θεία μου είχε κατσίκια και είχε σφάξει ένα για το τραπέζι του Πάσχα. Πέραν της θλιβερής εικόνας του πτώματος στο κατώι του σπιτιού, όλο το κοπάδι πλησίασε την αυλή μας και άρχισε να βελάζει επίμονα. Εμένα τότε μου είχε φανεί σα θρήνος αυτό… Έκτοτε, δεν μπόρεσα να φάω ποτέ κατσίκι. Τώρα, λοιπόν, που είμαι χορτοφάγος, απέχω συνειδητά από μπάρμπεκιου Τσικνοπέμπτης και σούβλες πασχαλινές. Ακόμη κι αν την Τσικνοπέμπτη μου τάζουν μανιτάρια ή λαχανικά ψητά, πάλι αρνούμαι να συμμετέχω. Γιατί γι’ αυτήν ακριβώς τη μία Πέμπτη, τόσα ζώα σφαγιάζονται χωρίς λόγο. Είναι πολύ δυσάρεστη αυτή η εικόνα, ακόμη και στο σούπερ μάρκετ ή και στις ταβέρνες που κρέμονται χταπόδια. Κάποια στιγμή θυμάμαι πριν χρόνια σε μεγάλο σουπερμάρκετ, μία συσκευασία που είχε ολόκληρα τα μωράκια από γουρούνια. Ήταν σοκαριστικό. Νομίζω ότι αν οι εικόνες των σφαγείων, των ζώων που τρέμουν για να σωθούν, που κραυγάζουν από φόβο και από πόνο, έπαιζαν με την ίδια ένταση που μας βομβαρδίζει όλα αυτά τα χρόνια το μάρκετινγκ των βιομηχανιών κρέατος με τις χαρούμενες και ελεύθερες αγελάδες, τότε περισσότερο έντονη θα ήταν η αμηχανία και το μούδιασμα, παρά η λαχτάρα για κρέας». Η Ανάφη( η γάτα της Γεωργίας) και στο βάθος η «Βίβλος» των χορτοφάγων το βιβλίο «Τρώγοντας Ζώα» Και τι θα κάνεις φέτος την Κυριακή του Πάσχα; «Εδώ κι ένα χρόνο περίπου έχω μετακομίσει στην Ελούντα, στην Κρήτη. Φέτος, θα περάσουμε με τον σύντροφό μου μόνοι μας τις γιορτές, μακριά από τις οικογένειές μας. Και σκεφτόμαστε να το γιορτάσουμε όπως του αρμόζει, με αγάπη και αρμονία προς τη φύση. Θα πάμε είτε πεζοπορία είτε εάν ο καιρός το επιτρέψει, για μπάνιο, και μετά θα φάμε σε ένα από τα δύο τοπικά εστιατόρια που έχουν πεντανόστιμα χορτοφαγικά πιάτα». Πάνος Χαλόφτης, 35 ετών, συνιδρυτής της Vegan Life NGO «Το ταξίδι μου προς τον vegan τρόπο ζωής ξεκίνησε το 2008 όταν συνειδητοποίησα πως η διάθεσή μου να φέρομαι καλά στα ζώα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις συνήθειες μου στο φαγητό και όχι μόνο, οι οποίες ξέρω πλέον ότι υποστήριζαν τη συστηματική κακοποίησή τους. Όσο δύσκολη μπορεί να μοιάζει η μετάβαση όταν την κοιτάς από έξω, τόσο εύκολη είναι όταν τελικώς την επιλέγεις. Ίσως το να αλλάζεις συνήθειες ετών αποτελεί πρόκληση στην αρχή, αλλά όσο εγκαθιδρύονται οι νέες συνήθειες και καλύπτουν τον χώρο που άφησαν οι προηγούμενες, μένεις στο τέλος να απορείς πώς είναι δυνατόν να μη σου φαινόταν εξ αρχής εύκολο! Πάνος Χαλόφτης Στην ουσία, το μόνο που χρειάζεται κανείς για να μεταβεί στον vegan τρόπο ζωής είναι να κάνει τη σύνδεση μεταξύ του τελικού προϊόντος και της βίας που υπάρχει στη διαδικασία, πίσω από αυτό. Υπήρξαν κάποιες φορές το πρώτο διάστημα που μου έλειπε η γεύση στην οποία ήμουν συνηθισμένος, αλλά σίγουρα τα πολλά υποκατάστατα που υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα κάνουν το ταξίδι ακόμα ευκολότερο. Όσο αφορά στο κοινωνικό μου περιβάλλον, συνεχίζω να διατηρώ τη φιλία μου με αρκετά άτομα του παρελθόντος μου που δεν έχουν ακόμη κάνει τη μετάβαση στο vegan τρόπο ζωής αλλά σίγουρα οι πιο δυνατές φιλίες μου των τελευταίων ετών έγιναν με άτομα που μπορούμε να συμφωνούμε στο ότι οι ζωές των άλλων πλασμάτων δεν μας ανήκουν». –Και πώς είναι για εσένα τα πράγματα κάθε φορά που διανύουμε μια γιορτή όπως αυτή του Πάσχα ή η Τσικονοπέμπτη; «Το πραγματικά δύσκολο σε τέτοιες περιστάσεις είναι να βλέπεις άτομα που εκτιμάς και θαυμάζεις να επιδίδονται με όρεξη σε κάτι που και τα ίδια μέσα τους γνωρίζουν ότι είναι κόντρα στο αξιακό τους σύστημα». –Τί θα κάνεις φέτος την Κυριακή του Πάσχα; «Θα την περάσω σε ένα χορτοφαγικό τραπέζι στο eco-project Southern Lights στη Λακωνία. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν αρκετές δράσεις και στην Αθήνα για όποιο άτομο επιθυμεί να βρεθεί σε αμιγώς βίγκαν γεύμα». *H Vegan Life NGO μετράει ήδη 7 χρόνια ζωής και έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από τη διοργάνωση φεστιβάλ και άλλων εκδηλώσεων που προωθούν τον vegan τρόπο ζωής. Στις 21 & 22 Μαΐου η Vegan Life διοργανώνει το φεστιβάλ της στη Θεσσαλονίκη. Adblock test (Why?)

Το καταργημένο πλέον Πρόγραμμα Αναγνώρισης Προηγμένων Αεροδιαστημικών Απειλών (AATIP) της αμερικανικής κυβέρνησης δαπάνησε εκατομμύρια δολάρια για την έρευνα «παράξενων, πειραματικών τεχνολογιών» όπως «μανδύες αορατότητας», «συσκευές αντιβαρύτητας», «διαβατές σκουληκότρυπες» και μια πρόταση για τη «διάνοιξη σήραγγας στο φεγγάρι με πυρηνικά όπλα», σύμφωνα με δεκάδες έγγραφα που περιήλθαν στην κατοχή του Vice. Τα έγγραφα, τα οποία περιλαμβάνουν σχεδόν 1.600 σελίδες εκθέσεων, προτάσεων, συμβάσεων και σημειώσεων συναντήσεων, αποκαλύπτουν μερικές από τις πιο παράξενες προτεραιότητες του AATIP – ενός μυστικού προγράμματος του Υπουργείου Άμυνας που έτρεξε από το 2007 έως το 2012, αλλά έγινε γνωστό στο κοινό μόλις το 2017, όταν ο πρώην διευθυντής του προγράμματος παραιτήθηκε από το Πεντάγωνο. Εκείνη τη χρονιά, το AATIP έγινε συνώνυμο με τα UFO, χάρη σε πολλά, πλέον, περίφημα βίντεο ενός αγνώστου ταυτότητας αεροσκάφους που κινείται με φαινομενικά αδύνατους τρόπους, τα οποία ο πρώην διευθυντής Luis Elizondo διέρρευσε στον Τύπο μετά την παραίτησή του. [embedded content] Αλλά τα νέα έγγραφα υποδηλώνουν ότι η AATIP έκανε περισσότερα από το να ερευνά απλώς αναφερόμενες συναντήσεις με ΑΤΙΑ. Ολόκληρη η κρύπτη με τα 51 έγγραφα, τα οποία αποκτήθηκαν από το Vice μέσω ενός αιτήματος για την Ελευθερία της Πληροφόρησης (FOIA) που υποβλήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Σκουληκότρυπες, αστροπύλες και εξωγήινοι τεχνολογία Ίσως το πιο ενδιαφέρον μεταξύ των εγγράφων είναι οι αρκετές δεκάδες Έγγραφα Αναφοράς Αμυντικών Πληροφοριών (DIRDs), τα οποία συζητούν τη βιωσιμότητα διαφόρων «προηγμένων τεχνολογιών ίσως και εξωγήινης προέλευσης». Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει εκθέσεις σχετικά με «διαβατές σκουληκότρυπες, αστροπύλες και αρνητική ενέργεια», «επικοινωνίες βαρυτικών κυμάτων υψηλής συχνότητας», «κίνηση δίνης, σκοτεινή ενέργεια και χειραγώγηση επιπλέον διαστάσεων» και πολλά άλλα θέματα που θα ακούγονται οικεία στους οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας. Πολλές από τις εκθέσεις τονίζουν τις μη πρακτικές δυνατότητες εφαρμογής προηγμένων τεχνολογιών. Στην έκθεση DIRD για την απόκρυψη της αορατότητας, για παράδειγμα, οι συντάκτες (τα ονόματα των οποίων έχουν αποσιωπηθεί σε όλες τις εκθέσεις) γράφουν ότι «οι τέλειες συσκευές απόκρυψης είναι αδύνατες επειδή απαιτούν υλικά όπου η ταχύτητα του φωτός πλησιάζει το άπειρο». Ωστόσο, οι συσκευές απόκρυψης που καθιστούν τα αντικείμενα αόρατα σε αισθητήρες που βασίζονται σε μικροκύματα, όπως τα ραντάρ και οι ανιχνευτές κίνησης, είναι «σίγουρα εφικτές για την παρούσα τεχνολογία», γράφουν οι συντάκτες της έκθεσης. Η έκρηξη πυρηνικών για διάνοιξη σήραγγας στη Σελήνη Άλλες εκθέσεις δεν αποφεύγουν τις τολμηρές, ενίοτε εξωφρενικές προτάσεις για την υλοποίηση προηγμένων τεχνολογιών. Σε μια έκθεση σχετικά με την «πρόωση αρνητικής μάζας», οι συντάκτες προτείνουν ένα σχέδιο για την αναζήτηση εξαιρετικά ελαφρών μετάλλων στο κέντρο της σελήνης, τα οποία μπορεί να είναι «100.000 φορές ελαφρύτερα από το ατσάλι, αλλά εξακολουθούν να [έχουν] την αντοχή του ατσαλιού». Για να φτάσουν στο κέντρο της σελήνης, οι συγγραφείς προτείνουν την ανατίναξη μιας σήραγγας μέσα από τον σεληνιακό φλοιό και τον μανδύα με τη χρήση θερμοπυρηνικών εκρηκτικών. Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν έχουν ανατινάξει το φεγγάρι με πυρηνικά και δεν δείχνουν καμία άμεση πρόθεση να το κάνουν- οι επερχόμενες αποστολές Artemis της NASA σχεδιάζουν να επιστρέψουν άνθρωποι στο φεγγάρι για πρώτη φορά από την εποχή του Απόλλωνα, με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση μιας βιώσιμης ανθρώπινης παρουσίας εκεί. Ο κλυδωνισμός του φεγγαριού με πυρηνικές εκρήξεις θα αποδεικνυόταν πιθανότατα αντίθετος προς αυτή την αποστολή. Δεν είναι σαφές αν αυτά τα έγγραφα DIRD οδήγησαν ποτέ σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις σε προηγμένες τεχνολογίες. Σύμφωνα με το Vice, ένα μεγάλο μέρος της ατζέντας του AATIP βασίστηκε στην έρευνα με σύμβαση από μια ιδιωτική εταιρεία που ονομάζεται Bigelow Aerospace Advanced Space Studies (BAASS). Αυτή η τελευταία απόρριψη εγγράφων FOIA καταφθάνει μόλις τρεις εβδομάδες αφότου η βρετανική ταμπλόιντ The Sun απέκτησε περισσότερες από 1.500 σελίδες εγγράφων που σχετίζονται με υποτιθέμενες συναντήσεις με UFO που καταγράφηκαν από το AATIP. Μεταξύ των εγγράφων περιλαμβανόταν μια έκθεση σχετικά με τις υποτιθέμενες βιολογικές επιπτώσεις των συναντήσεων με UFO στους ανθρώπους. Η έκθεση απαριθμούσε την παράλυση, την «προφανή απαγωγή» και την «ανεξήγητη εγκυμοσύνη» ως αναφερόμενες παρενέργειες των υποτιθέμενων συναντήσεων με UFO, είχε αναφέρει προηγουμένως το Live Science. Adblock test (Why?)

Αρχαιολόγοι έχουν βρει αποδείξεις για τον μεγαλύτερο γνωστό σεισμό στην ανθρώπινη ιστορία – έναν τρομακτικό μεγασεισμό μεγέθους 9,5 βαθμών που προκάλεσε τσουνάμι μήκους 8.000 χιλιομέτρων και ώθησε τους ανθρώπινους πληθυσμούς να εγκαταλείψουν τις κοντινές ακτές για 1.000 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Ο σεισμός σημειώθηκε πριν από περίπου 3.800 χρόνια στη σημερινή βόρεια Χιλή, όταν μια ρήξη τεκτονικής πλάκας σήκωσε την ακτογραμμή της περιοχής. Το επακόλουθο τσουνάμι ήταν τόσο ισχυρό, που δημιούργησε κύματα ύψους 20 μέτρων και ταξίδεψε μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, όπου εκτόξευσε ογκόλιθους μεγέθους αυτοκινήτου εκατοντάδες χιλιόμετρα στην ενδοχώρα, διαπίστωσαν οι ερευνητές. Μέχρι τώρα, ο μεγαλύτερος σεισμός που είχε καταγραφεί ποτέ ήταν ο σεισμός της Βαλντίβια το 1960, ο οποίος έπληξε τη νότια Χιλή με μέγεθος μεταξύ 9,4 και 9,6 βαθμών, σκοτώνοντας έως και 6.000 ανθρώπους και στέλνοντας τσουνάμι στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το ρήγμα που προκάλεσε τον σεισμό της Βαλντίβια ήταν τεράστιο, εκτεινόμενο σε μήκος έως και 800 χιλιόμετρα (500 μίλια). Αλλά, όπως περιγράφουν οι επιστήμονες σε έρευνα που δημοσιεύθηκε στις 6 Απριλίου στο περιοδικό Science Advances, ο πρόσφατα ανακαλυφθείς αρχαίος μεγασεισμός ήταν ακόμη μεγαλύτερος, προερχόμενος από ένα ρήγμα μήκους περίπου 1.000 χλμ.. «Είχε θεωρηθεί ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα γεγονός αυτού του μεγέθους στο βόρειο τμήμα της χώρας, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούσε να υπάρξει ένα ρήγμα αρκετά μεγάλου μήκους», ανέφερε σε δήλωσή του ο συν-συγγραφέας της μελέτης Τζέιμς Γκοφ, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον στην Αγγλία. Τι είναι ο σεισμός μεγαθραύσματος Όπως και ο σεισμός της Βαλντίβια, ο αρχαίος σεισμός ήταν σεισμός μεγαθραύσματος, ο ισχυρότερος τύπος σεισμού στον κόσμο. Αυτοί οι σεισμοί συμβαίνουν όταν μια από τις τεκτονικές πλάκες της Γης πιέζεται, ή βυθίζεται, κάτω από μια άλλη. Οι δύο πλάκες τελικά ασφαλίζονται στη θέση τους με τριβή, αλλά οι δυνάμεις που προκάλεσαν τη σύγκρουση των πλακών συνεχίζουν να συσσωρεύονται. Τελικά, συγκεντρώνονται τόσες μεγάλες τάσεις που το σημείο επαφής μεταξύ των πλακών σχίζεται, δημιουργώντας ένα γιγαντιαίο ρήγμα και απελευθερώνοντας ενέργεια με τη μορφή καταστροφικών σεισμικών κυμάτων. Αποδείξεις για τον γιγάντιο σεισμό βρέθηκαν σε θαλάσσια και παράκτια αντικείμενα – όπως παράκτιες αποθέσεις (ογκόλιθοι, βότσαλα και άμμος που προέρχονται από παράκτιες περιοχές) και θαλάσσια πετρώματα, όστρακα και θαλάσσια ζωή – που οι ερευνητές ανακάλυψαν μετατοπισμένα μακριά στην ενδοχώρα στην έρημο Ατακάμα της Χιλής. «Βρήκαμε στοιχεία από θαλάσσια ιζήματα και πολλά θηρία που θα ζούσαν ήσυχα στη θάλασσα πριν εκτοπιστούν στην ενδοχώρα», δήλωσε ο Goff στην ανακοίνωση. «Και τα βρήκαμε όλα αυτά πολύ ψηλά και πολύ μακριά στην ενδοχώρα, οπότε δεν θα μπορούσε να ήταν καταιγίδα που τα έβαλε εκεί». Για να αποκτήσουν μια καλύτερη αίσθηση του τι έφερε αυτές τις αποθέσεις τόσο μακριά από τη θάλασσα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ραδιοχρονολόγηση. Η μέθοδος αυτή περιλαμβάνει τη μέτρηση των ποσοτήτων του άνθρακα 14, ενός ραδιενεργού ισοτόπου άνθρακα, που βρίσκεται στο εσωτερικό ενός υλικού για να προσδιοριστεί η ηλικία του. Καθώς ο άνθρακας 14 υπάρχει παντού στη Γη, οι αποθέσεις τον απορροφούν εύκολα κατά το σχηματισμό τους. Ο χρόνος ημιζωής του άνθρακα 14, ή ο χρόνος που χρειάζεται για να διασπαστεί ραδιενεργά το μισό του, είναι 5.730 χρόνια, καθιστώντας την ιδανική για τους επιστήμονες που θέλουν να ανατρέξουν στα τελευταία 50.000 χρόνια της ιστορίας, ελέγχοντας πόση ποσότητα μη διασπασμένου άνθρακα 14 έχει ένα υλικό. Αφού χρονολόγησαν 17 αποθέσεις σε επτά διαφορετικές περιοχές ανασκαφών σε μήκος 370 μιλίων (600 χλμ.) της βόρειας ακτής της Χιλής, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ηλικίες του παράκτιου υλικού που βγήκε από τη θέση του έδειχναν ότι είχε παρασυρθεί στην ενδοχώρα πριν από περίπου 3.800 χρόνια. Περαιτέρω ενδείξεις ήρθαν επίσης με τη μορφή αρχαίων πέτρινων κατασκευών που ανέσκαψαν οι αρχαιολόγοι. Αυτοί οι πέτρινοι τοίχοι, χτισμένοι από ανθρώπους, βρέθηκαν να βρίσκονται κάτω από τις αποθέσεις του τσουνάμι, και ορισμένοι ήταν πεσμένοι προς τα πίσω, δείχνοντας προς τη θάλασσα, γεγονός που υποδηλώνει ότι είχαν ανατραπεί από τα ισχυρά ρεύματα των παλιρροιών του τσουνάμι. [embedded content] Για 1.000 χρόνια η περιοχή ήταν ακατοίκητη «Ο τοπικός πληθυσμός εκεί έμεινε χωρίς να έχει απολύτως τίποτα», δήλωσε ο Goff. «Η αρχαιολογική μας εργασία διαπίστωσε ότι ακολούθησε μια τεράστια κοινωνική αναταραχή, καθώς οι κοινότητες μετακινήθηκαν στην ενδοχώρα πέρα από την εμβέλεια των τσουνάμι. Πέρασαν πάνω από 1.000 χρόνια προτού οι άνθρωποι επιστρέψουν και πάλι στην ακτή, πράγμα που αποτελεί εκπληκτικό χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι στηρίζονταν στη θάλασσα για την τροφή τους». Καθώς πρόκειται για την παλαιότερη γνωστή ανακάλυψη στο νότιο ημισφαίριο ενός σεισμού και ενός τσουνάμι που κατέστρεψε ανθρώπινες ζωές, οι ερευνητές είναι ενθουσιασμένοι που θα ερευνήσουν περαιτέρω την περιοχή. Πιστεύουν ότι η έρευνά τους θα μπορούσε να μας ενημερώσει καλύτερα για τους πιθανούς κινδύνους μελλοντικών σεισμών μεγαθραύσματος. «Ενώ αυτό είχε σημαντικές επιπτώσεις στους ανθρώπους στη Χιλή, τα νησιά του Νότιου Ειρηνικού ήταν ακατοίκητα όταν δέχθηκαν το χτύπημα από το τσουνάμι πριν από 3.800 χρόνια», δήλωσε ο Goff. «Όμως τώρα είναι όλα καλά κατοικημένα και πολλά από αυτά αποτελούν δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Έτσι, όταν ένα τέτοιο γεγονός συμβεί την επόμενη φορά, οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές, εκτός αν μάθουμε από αυτά τα ευρήματα». Adblock test (Why?)

Περίπου 20 εκατομμύρια κεραυνοί πέφτουν στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο, και ενώ οι κεραυνοί μπορεί να είναι επικίνδυνοι και να ευθύνονται για ζημιές δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, όταν τους βλέπει κανείς από ασφαλή απόσταση, μπορούν να αποτελέσουν μια ηλεκτρισμένη επίδειξη απίστευτης φυσικής ομορφιάς. Ο φωτογράφος Jason Weingart χρησιμοποιεί αυτή τη φυσική ομορφιά για να δημιουργήσει εντυπωσιακά έργα τέχνης και τώρα μοιράζεται μερικές από τις συμβουλές του για να πετύχετε την τέλεια λήψη. Ο Weingart ταξιδεύει σε όλη τη χώρα κυνηγώντας καταιγίδες, ένα πάθος που ξεκίνησε με μια μοιραία καταιγίδα έξω από το σπίτι του στο Όστιν του Τέξας. Η καριέρα του Weingart ξεκίνησε ως αθλητικός φωτογράφος, αλλά κουρασμένος από την επαναλαμβανόμενη φύση της δουλειάς, προσπάθησε να τραβήξει μερικές φωτογραφίες κεραυνών από το δρομάκι του, καθώς είχε ενδιαφέρον για τον καιρό από την παιδική του ηλικία. «Μου πήρε μερικές προσπάθειες και τελικά κατάφερα να βγάλω μία και αποφάσισα ότι αυτό μου άρεσε πραγματικά» δήλωσε ο Weingart. «Και απλά έτρεξα με αυτό και σταμάτησα να κάνω όλα τα πράγματα στο στούντιο που έπρεπε να κάνουμε… Απλά τελείωσα με αυτό και ασχολήθηκα ολοκληρωτικά με τον καιρό στη φύση». Τι θα χρειαστείτε να φέρετε μαζί σας από εξοπλισμό Ο Weingart λέει ότι υπάρχουν μερικά βασικά στοιχεία για να πετύχετε την τέλεια λήψη κεραυνού: Ένα τρίποδο, μια DSLR ή μια άλλη φωτογραφική μηχανή που μπορεί να τραβήξει μεγαλύτερες εκθέσεις, μια εφαρμογή ραντάρ για το smartphone σας, έναν απομακρυσμένο διακόπτη, όπως ένα διαστημόμετρο ή ένα «διακόπτη κεραυνού», και κάποια προστασία από τη βροχή για τη φωτογραφική σας μηχανή. Και μην τσιγκουνευτείτε το τρίποδο. «Μην κάνετε οικονομία σε εκείνο το τρίποδο των 50 δολαρίων που έχουν όλοι – το μικρό πλαστικό, επειδή θα το πετάξει οπωσδήποτε ο άνεμος», λέει, σημειώνοντας ότι οι άνεμοι γύρω από τις καταιγίδες μπορεί ξαφνικά να φτάσουν τα 30-70 μίλια/ώρα. «Έχω σπάσει πολλές φωτογραφικές μηχανές με φθηνότερα τρίποδα». Πού βρίσκει αστραπές και ποια είναι η πρωτεύουσα των κεραυνών Ο Weingart μελετάει τον καιρό εδώ και χρόνια, οπότε γνωρίζει καλά τις προβλέψεις, αλλά λέει ότι τα νεότερα μοντέλα βραχυπρόθεσμων προβλέψεων υψηλής ανάλυσης που ενημερώνονται κάθε ώρα, όπως το μοντέλο HRRR, είναι αρκετά ακριβή. Η Φλόριντα είναι η πρωτεύουσα των κεραυνών στις ΗΠΑ, ενώ η εποχή των μουσώνων στην έρημο στα νοτιοδυτικά το καλοκαίρι είναι δημοφιλή μέρη για να βρει κανείς συχνές αστραπές. «Η Αριζόνα ήταν εξαιρετική για τέτοιου είδους πράγματα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, επειδή είναι εξαιρετικά προβλέψιμη», λέει. «Έχεις απλά τρελό έδαφος με τα βουνά και τους κάκτους και άλλα τέτοια πράγματα». Αλλά ταξιδεύει 50.000 μίλια το χρόνο κυνηγώντας τις καταιγίδες από την Ντακότα μέχρι τον Κόλπο. Μόλις βρεθείτε κοντά στην καταιγίδα σας, αναζητήστε ένα μέρος στην εξωτερική άκρη της καταιγίδας όπου είναι πιο ξηρό. «Πραγματικά δεν θέλετε να πυροβολείτε από τον πυρήνα της καταιγίδας, όπου υπάρχει όλη η βροχή», λέει στο διαδικτυακό του σεμινάριο για τους κεραυνούς. «Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσετε να κρατήσετε το φακό σας αρκετά καθαρό για να τραβήξετε μια καλή λήψη». Ο Weingart λέει ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική μαγική ρύθμιση της φωτογραφικής μηχανής για την αποτύπωση των κεραυνών, καθώς οι καλύτερες ρυθμίσεις εξαρτώνται από διάφορες μεταβλητές, όπως η απόσταση από την καταιγίδα και η ώρα της ημέρας. Πρώτα η ασφάλεια! Ο κεραυνός είναι ένα απίστευτο θέαμα, αλλά και απίστευτα επικίνδυνο. Οι κεραυνοί μπορεί να έχουν από 100 εκατομμύρια έως 1 δισεκατομμύριο βολτ και μπορούν να θερμάνουν τον περιβάλλοντα αέρα μέχρι και 50.000 βαθμούς. Επομένως, πρέπει να είστε ασφαλείς κατά τη διάρκεια της λήψης. Προτείνει να στήσετε ένα τρίποδο και να κάνετε κλικ 2-3 δευτερολέπτων και στη συνέχεια να αποσυρθείτε σε ασφαλές μέρος. «Μην κάνετε τίποτα ανόητο», λέει ο Weingart. «Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς από τη στιγμή που προσπαθείς να βγάλεις μια φωτογραφία και να βρεθείς σε επικίνδυνο σημείο. Γι’ αυτό να είστε προσεκτικοί και να έχετε ένα σχέδιο για να βρεθείτε γρήγορα σε ασφαλές μέρος». Προτείνει, αν η αστραπή είναι κοντά και αισθάνεστε νευρικοί, ρυθμίστε τη φωτογραφική σας μηχανή να λειτουργεί μόνη της και επιστρέψτε στο αυτοκίνητό σας ή στο καταφύγιό σας. «Και όταν τελειώσει, ξέρετε, πολύ γρήγορα, τρέξτε κάτω, πιάστε (την κάμερα) και επιστρέψτε και περιορίστε τον χρόνο που είστε εκτεθειμένοι στον κεραυνό, επειδή, ξέρετε, είναι απλά ένα παιχνίδι αριθμών», είπε. «Όσο περισσότερο στέκεσαι εκεί έξω γύρω από αυτά τα πράγματα, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να συμβεί κάτι αρνητικό». Adblock test (Why?)

Ένα σχέδιο της NASA το οποίο περιλαμβάνει τη μετάδοση της θέσης της Γης στο διάστημα μέσω ενός σηματος θα μπορούσε κατά λάθος να προκαλέσει μια εξωγήινη εισβολή, προειδοποίησαν επιστήμονες της Οξφόρδης. Το δυαδικό κωδικοποιημένο μήνυμα «Beacon In The Galaxy» θα μεταδώσει πληροφορίες σχετικά με το ηλιακό σύστημα, την επιφάνεια της Γης και την ανθρωπότητα σε ένα τμήμα του Γαλαξία μας που έχει αναγνωριστεί ως η πιο πιθανή πατρίδα εξωγήινων πολιτισμών. Πρόκειται για μια επικαιροποιημένη έκδοση του μηνύματος Arecibo, το οποίο έστειλε παρόμοιες πληροφορίες στο διάστημα το 1974 χρησιμοποιώντας ένα ραδιοτηλεσκόπιο στο Πουέρτο Ρίκο. Ωστόσο, ο Anders Sandberg, ανώτερος ερευνητής στο Ινστιτούτο Μέλλον της Ανθρωπότητας (FHI) της Οξφόρδης, προειδοποίησε ότι η ανταλλαγή τέτοιων πληροφοριών ενέχει κινδύνους. «Έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο που πρέπει να το λάβετε αρκετά σοβαρά υπόψη» Ο Anders Sandberg, δήλωσε στην εφημερίδα Daily Telegraph ότι, αν και η πιθανότητα να φτάσει το μήνυμα σε έναν εξωγήινο πολιτισμό είναι μικρή, «έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο που πρέπει να το λάβετε αρκετά σοβαρά υπόψη». Είπε ότι ο «παράγοντας χαβαλέ» που περιβάλλει την έρευνα για την εξωγήινη νοημοσύνη σημαίνει ότι «πολλοί άνθρωποι αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό, πράγμα που είναι κρίμα γιατί πρόκειται για σημαντικά πράγματα». Ο Δρ Sandberg είπε επίσης ότι, δεδομένης της δυσκολίας διάσχισης του διαστρικού διαστήματος, ένα μήνυμα που λαμβάνεται ακόμη και από έναν πολύ προηγμένο πολιτισμό μπορεί να είναι λίγο περισσότερο από «μια καρτ ποστάλ που λέει: “Μακάρι να ήσασταν εδώ”». Ο Toby Ord, συνάδελφος του Dr. Sandberg στο FHI, διατύπωσε παρόμοια επιχειρήματα στο The Precipice, ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 2020 και στο οποίο ανέλυε τους υπαρξιακούς κινδύνους και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο δρ Ord είπε ότι το κύριο ερώτημα αφορά την αναλογία των ειρηνικών πολιτισμών σε σχέση με τους εχθρικούς. Πρόσθεσε: «Έχουμε πολύ λίγα στοιχεία για το αν αυτό είναι υψηλό ή χαμηλό, και δεν υπάρχει επιστημονική συναίνεση. Δεδομένου ότι τα αρνητικά θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερα από τα θετικά, αυτό δεν μου ακούγεται σαν μια καλή κατάσταση στην οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε ενεργά βήματα προς την κατεύθυνση της επαφής». Τι θα περιλαμβάνει το μήνυμα προς τους εξωγήινους πολιτισμούς Το προγραμματισμένο μήνυμα, το οποίο θα καταλήγει με πρόσκληση προς τους εξωγήινους να απαντήσουν, περιλαμβάνει βασικές μαθηματικές και φυσικές έννοιες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου μέσου επικοινωνίας, ακολουθούμενο από πληροφορίες σχετικά με τη βιοχημική σύνθεση της ζωής στη Γη. Θα μεταδίδει επίσης τη θέση του ηλιακού συστήματος σε σχέση με τα μεγάλα σμήνη αστέρων, καθώς και ψηφιοποιημένες απεικονίσεις του ηλιακού συστήματος, της επιφάνειας της Γης και των αρσενικών και θηλυκών ανθρώπων. Η Nasa δεν σκοπεύει να στείλει η ίδια το μήνυμα, αλλά προτείνει αντ’ αυτού να μεταδοθεί από το σφαιρικό ραδιοτηλεσκόπιο Five-hundred-metre Aperture Spherical Radio Telescope της Κίνας και το Allen Telescope Array του Ινστιτούτου SETI στη βόρεια Καλιφόρνια. Η ομάδα ερευνητών του προγράμματος δήλωσε ότι η επικοινωνία “αποτελεί μια απίστευτα ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην επιστημονική εξερεύνηση του σύμπαντος”. Adblock test (Why?)

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Τζόναθαν Σάνκλιν, μετεωρολόγος της Βρετανικής Έρευνας της Ανταρκτικής, περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του κρυμμένος σε ένα γραφείο στο Κέιμπριτζ, δουλεύοντας σε ένα σωρό δεδομένα από τη νοτιότερη ήπειρο του πλανήτη μας. Ο Σάνκλιν ήταν υπεύθυνος για την επίβλεψη της ψηφιοποίησης των χάρτινων αρχείων και τον υπολογισμό των τιμών από τα φασματοφωτόμετρα Dobson – επίγεια όργανα που μετρούν τις μεταβολές του ατμοσφαιρικού όζοντος. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Σάνκλιν άρχισε να βλέπει ότι κάτι συνέβαινε – μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες σχετικά σταθερών μετρήσεων, παρατήρησε ότι τα επίπεδα του όζοντος άρχισαν να μειώνονται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Αρχικά, τα αφεντικά του Σάνκλιν δεν ήταν τόσο σίγουροι όσο εκείνος ότι κάτι συνέβαινε, γεγονός που τον απογοήτευσε. Μέχρι το 1984, το στρώμα του όζοντος πάνω από τον ερευνητικό σταθμό Halley Bay της Ανταρκτικής είχε χάσει το ένα τρίτο του πάχους του σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο Σάνκλιν και οι συνάδελφοί του Τζο Φάρμαν και Μπράιαν Γκάρντινερ δημοσίευσαν τα ευρήματά τους τον επόμενο χρόνο, υποδεικνύοντας μια σύνδεση με μια ανθρωπογενή ένωση που ονομάζεται χλωροφθοράνθρακες (CFC), η οποία χρησιμοποιείται στα αερολύματα και στις συσκευές ψύξης. Η ανακάλυψή τους, η αραίωση του στρώματος του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική, έγινε γνωστή ως τρύπα του όζοντος. Καθώς διαδόθηκε η είδηση της ανακάλυψης, ο συναγερμός έπληξε όλο τον κόσμο. Οι προβλέψεις ότι η καταστροφή του στρώματος του όζοντος θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων και των οικοσυστημάτων προκάλεσαν τον φόβο του κοινού, κινητοποίησαν την επιστημονική έρευνα και κινητοποίησαν τις κυβερνήσεις του κόσμου να συνεργαστούν με πρωτοφανή τρόπο. Από την ακμή της, η ιστορία ενός από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα έχει σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί από το ραντάρ. Περισσότερα από 30 χρόνια μετά την ανακάλυψή της, τι συνέβη με την τρύπα του όζοντος; Ένα φαινόμενο ζωτικής σημασίας Το όζον βρίσκεται κυρίως στη στρατόσφαιρα, ένα στρώμα της ατμόσφαιρας μεταξύ 10-50 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της Γης. Αυτό το στρώμα όζοντος σχηματίζει μια αόρατη προστατευτική ασπίδα πάνω από τον πλανήτη, απορροφώντας τη βλαβερή υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου. Χωρίς αυτό, η ζωή στη Γη… δεν θα υπήρχε. Όπως αναφέρει το BBC, η Βρετανική Ανταρκτική Έρευνα άρχισε για πρώτη φορά να μετρά τις συγκεντρώσεις του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική τη δεκαετία του 1950. Πέρασαν όμως αρκετές δεκαετίες μέχρι να γίνει σαφές ότι υπήρχε πρόβλημα. Το 1974, οι επιστήμονες Μάριο Μολίνα και Σέρι Ρόουλαντ δημοσίευσαν μια εργασία στην οποία θεωρούσαν ότι οι CFCs θα μπορούσαν να καταστρέψουν το όζον στη στρατόσφαιρα της Γης. Μέχρι τότε οι CFC θεωρούνταν ακίνδυνοι, αλλά οι Μολίνα και Ρόουλαντ υπέδειξαν ότι η υπόθεση αυτή ήταν λανθασμένη. Τα ευρήματά τους δέχθηκαν επίθεση από τη βιομηχανία, η οποία επέμενε ότι τα προϊόντα της ήταν ασφαλή. Μεταξύ των επιστημόνων, η έρευνά τους αμφισβητήθηκε. Οι προβλέψεις έδειχναν ότι η μείωση του όζοντος θα ήταν μικρή – μεταξύ 2-4% – και πολλοί πίστευαν ότι θα συνέβαινε σε βάθος αιώνων. Η χρήση των CFCs συνεχίστηκε απρόσκοπτα και μέχρι τη δεκαετία του 1970 ήταν πανταχού παρόντες σε όλο τον κόσμο, καθώς χρησιμοποιούνταν ως ψυκτικά μέσα σε ψυγεία και κλιματιστικά, σε αεροζόλ και ως βιομηχανικά καθαριστικά. Μια μόλις δεκαετία αργότερα, το 1985, η Βρετανική Ανταρκτική Έρευνα επιβεβαίωσε την ύπαρξη τρύπας στο στρώμα του όζοντος και υπέδειξε τη σύνδεση με τους CFCs – δικαιώνοντας το έργο των Molina και Rowland, στους οποίους τελικά απονεμήθηκε το Νόμπελ Χημείας του 1995. Ακόμα χειρότερα, η μείωση του όζοντος συνέβαινε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι είχε προβλεφθεί. «Ήταν πραγματικά σοκαριστικό», λέει ο Σάνκλιν. Από τότε, οι επιστήμονες έκαναν αγώνα δρόμου για να καταλάβουν πώς και γιατί συνέβαινε αυτό. Ένα χημικό μυστήριο Το 1986, καθώς ο χειμώνας της Ανταρκτικής πλησίαζε στο τέλος του, η Σούζαν Σόλομον, ερευνήτρια της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας της αμερικανικής κυβέρνησης, οδήγησε μια ομάδα επιστημόνων στη βάση ΜακΜέρντο σε αναζήτηση απαντήσεων. Εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες συζητούσαν τρεις πιθανές θεωρίες, μία από τις οποίες είχε προτείνει η Σόλομον: ότι η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στην επιφανειακή χημεία που περιλαμβάνει το χλώριο στα πολικά στρατοσφαιρικά σύννεφα, τα οποία εμφανίζονται σε υψηλά γεωγραφικά πλάτη και σχηματίζονται μόνο κατά τη διάρκεια πολύ χαμηλών θερμοκρασιών τον πολικό χειμώνα. «Ήταν ένα μεγάλο μυστήριο», λέει ο Solomon, που σήμερα είναι καθηγητής ατμοσφαιρικής χημείας και κλιματικής επιστήμης στο ΜΙΤ. Η έρευνά της εξήγησε πώς και γιατί εμφανίζεται η τρύπα του όζοντος στην Ανταρκτική. «Όλα τα δεδομένα έδειχναν ότι ο συνδυασμός της αύξησης του χλωρίου από την ανθρώπινη χρήση των CFCs και της παρουσίας των πολικών στρατοσφαιρικών νεφών ήταν το έναυσμα για αυτό που συνέβη». Η δορυφορική παρακολούθηση επιβεβαίωσε ότι η μείωση του όζοντος εκτεινόταν σε μια τεράστια περιοχή – 7,7 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια (20 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα). Η σοβαρή απειλή που συνιστά η μείωση του όζοντος – αύξηση του καρκίνου του δέρματος και του καταρράκτη στους ανθρώπους, βλάβη στην ανάπτυξη των φυτών, των γεωργικών καλλιεργειών και των ζώων και προβλήματα αναπαραγωγής σε ψάρια, καβούρια, βατράχια και φυτοπλαγκτόν, τη βάση της θαλάσσιας τροφικής αλυσίδας – ώθησε τη διεθνή δράση και συνεργασία. Αλλά αν αναλογιστεί κανείς πόσο σοβαρή απειλή θεωρήθηκε η τρύπα του όζοντος, γιατί δεν ακούμε πια συχνά γι’ αυτήν; «Δεν υπάρχει ο ίδιος λόγος ανησυχίας που ίσχυε κάποτε», λέει η Λόρα Ρέβελ, αναπληρώτρια καθηγήτρια περιβαλλοντικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Canterbury της Νέας Ζηλανδίας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα πρωτοφανή διεθνή μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ: Η μόνη συνθήκη που έχει την υπογραφή κάθε κράτους στον κόσμο Το 1987, υιοθετήθηκε το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ για την προστασία του στρώματος του όζοντος με τη σταδιακή κατάργηση των χημικών ουσιών που το καταστρέφουν. Για να υποστηριχθεί η συμμόρφωση, η συνθήκη αναγνώρισε «κοινές αλλά διαφοροποιημένες ευθύνες», κλιμακώνοντας τα χρονοδιαγράμματα σταδιακής κατάργησης για τις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες και δημιουργώντας ένα πολυμερές ταμείο για την παροχή οικονομικής και τεχνικής βοήθειας ώστε να βοηθηθούν οι αναπτυσσόμενες χώρες να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η παραγωγή και η κατανάλωση CFCs σταμάτησε. Μέχρι το 2009, το 98% των χημικών ουσιών που συμφωνήθηκαν στη συνθήκη είχαν καταργηθεί σταδιακά. Έξι τροποποιήσεις – τις οποίες η συνθήκη επιτρέπει όταν τα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι απαιτείται περαιτέρω δράση – οδήγησαν σε ολοένα και αυστηρότερους περιορισμούς για τις ουσίες που εισήχθησαν για να αντικαταστήσουν τους CFC, όπως οι υδροχλωροφθοράνθρακες (HCFC) και οι υδροφθοράνθρακες (HFC). Αν και ήταν καλές για το στρώμα του όζοντος, αυτές οι αντικαταστάσεις αποδείχθηκαν κακές για το κλίμα. Το δυναμικό υπερθέρμανσης του πλανήτη του πιο συχνά χρησιμοποιούμενου HCFC, για παράδειγμα, είναι σχεδόν 2.000 φορές ισχυρότερο από το διοξείδιο του άνθρακα. Τα οφέλη της συνθήκης για το κλίμα ήταν μια θετική παρενέργεια. Το 2010, οι μειώσεις των εκπομπών λόγω του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ ήταν μεταξύ 9,7 και 12,5 γιγατόνων ισοδύναμου CO2, περίπου πέντε έως έξι φορές περισσότερες από τον στόχο του Πρωτοκόλλου του Κιότο, μιας διεθνούς συνθήκης που εγκρίθηκε το 1997 και είχε ως στόχο τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η υιοθέτηση το 2016 της τροποποίησης του Κιγκάλι, η οποία θα περιορίσει τη χρήση των HFC, θα συμβάλει στην αποφυγή της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη έως και 0,5 C μέχρι το 2100. «Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι [το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ] είναι ένα πολύ πιο επιτυχημένο κομμάτι της νομοθεσίας για την προστασία του κλίματος από οποιαδήποτε άλλη [κλιματική] συμφωνία είχαμε μέχρι σήμερα», λέει ο Ρεβέλ. Από την υιοθέτησή του, το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ έχει υπογραφεί από κάθε χώρα της Γης – μέχρι σήμερα είναι η μόνη συνθήκη που έχει επικυρωθεί παγκοσμίως. Θεωρείται ευρέως θρίαμβος της διεθνούς περιβαλλοντικής συνεργασίας. Σύμφωνα με ορισμένα μοντέλα, το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ και οι τροποποιήσεις του έχουν συμβάλει στην πρόληψη έως και δύο εκατομμυρίων περιπτώσεων καρκίνου του δέρματος ετησίως και στην αποφυγή εκατομμυρίων περιπτώσεων καταρράκτη παγκοσμίως. Αν ο κόσμος δεν είχε απαγορεύσει τους CFC, θα βρισκόμασταν τώρα κοντά σε μαζική εξάντληση του όζοντος. «Μέχρι το 2050, είναι αρκετά καλά τεκμηριωμένο ότι θα είχαμε συνθήκες που θα έμοιαζαν με τρύπα του όζοντος σε ολόκληρο τον πλανήτη και ο πλανήτης θα είχε γίνει ακατοίκητος», λέει ο Σόλομον. Μια μακρά ανάκαμψη Σήμερα, η τρύπα του όζοντος εξακολουθεί να υφίσταται και σχηματίζεται κάθε χρόνο την άνοιξη πάνω από την Ανταρκτική. Κλείνει και πάλι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, καθώς αναμιγνύεται στρατοσφαιρικός αέρας από χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη, με αποτέλεσμα να μπαλώνει μέχρι την επόμενη άνοιξη, όταν ο κύκλος αρχίζει και πάλι. Αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι αρχίζει να εξαφανίζεται – και να ανακάμπτει λίγο πολύ όπως αναμενόταν, λέει ο Σόλομον. Με βάση τις επιστημονικές εκτιμήσεις, το στρώμα του όζοντος αναμένεται να επιστρέψει στα προ του 1980 επίπεδα περίπου στα μέσα του αιώνα. Η επούλωση είναι αργή λόγω της μεγάλης διάρκειας ζωής των μορίων που καταστρέφουν το όζον. Ορισμένα παραμένουν στην ατμόσφαιρα για 50 έως 150 χρόνια πριν διασπαστούν. Και το μέλλον δεν έχει ξεμπερδέψει από κινδύνους που παραμονεύουν. Οι μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις συνήθως οδηγούν σε βραχυπρόθεσμες απώλειες όζοντος, ενώ το οξείδιο του αζώτου, ένα ισχυρό αέριο του θερμοκηπίου που εκπέμπεται από τις εφαρμογές λιπασμάτων στη γεωργία, είναι επίσης μια ισχυρή ουσία που καταστρέφει το όζον. Ωστόσο, δεν ελέγχεται από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, εξηγεί ο Ρέβελ – και οι εκπομπές αυξάνονται. Υπάρχουν επίσης δραστηριότητες των οποίων τις επιπτώσεις δεν κατανοούμε ακόμη πλήρως, αλλά ενδέχεται να εγκυμονούν κινδύνους, όπως οι εκτοξεύσεις πυραύλων και η θειική γεωμηχανική – η ιδέα ότι μπορούμε να αποτρέψουμε τις χειρότερες επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη με την άντληση αερολύματος στη στρατόσφαιρα για να ψύξουμε το κλίμα, προκαλώντας την ανάκλαση του ηλιακού φωτός από αυτά τα σωματίδια αερολύματος. Υπάρχει η τάση να συγκρίνουμε την τρύπα του όζοντος με την κλιματική αλλαγή, αλλά ενώ το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ αποδεικνύει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα, η σύγκριση φτάνει μέχρις ενός σημείου. Οι CFC ήταν ένα αντικαταστάσιμο συστατικό λίγων προϊόντων. Το εύρος της κλιματικής κρίσης καθιστά την αντιμετώπισή της σημαντικά πιο δύσκολη- τα ορυκτά καύσιμα είναι διάχυτα σε όλο τον τρόπο ζωής μας, δεν μπορούν να αντικατασταθούν σχεδόν το ίδιο εύκολα και οι περισσότερες κυβερνήσεις και η βιομηχανία έχουν, μέχρι στιγμής, αντισταθεί στη μείωση των εκπομπών ορυκτών καυσίμων. «Η δημιουργία της τρύπας του όζοντος έδειξε πόσο γρήγορα μπορούμε να αλλάξουμε το πλανητικό μας περιβάλλον προς το χειρότερο και αυτό το μάθημα δεν λαμβάνεται πραγματικά αρκετά σοβαρά υπόψη από τους πολιτικούς», λέει ο Σάνκλιν. «Η κλιματική αλλαγή είναι μεγαλύτερο πρόβλημα, για να είμαστε δίκαιοι. Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τους πολιτικούς από την ευθύνη για τη λήψη των απαραίτητων αποφάσεων». Adblock test (Why?)