Καλησπέρα, επιτρέψτε μου να μπω στην κουβέντα. Με είχε εντυπωσιάσει μια ιστορία που διάβασα. Ο Καββαδίας λοιπόν, κάποτε - ως τέλειος γνώστης του γυναικείου φύλου- έβαλε στοίχημα να του δέσουν τα μάτια και να του φέρουν μπροστά του πέντε γυναίκες κι εκείνος, με δεμένα μάτια, να τις ακουμπήσει με το χέρι στο στέρνο και να αποφανθεί τι εθνικότητας ήταν η κάθε μιά. Αρχίζει με την πρώτη, Βόρεια, Σουηδέζα. Η δεύτερη Μαύρη, δε θυμάμαι τι είπε για τις άλλες δυό. έφτασε στην 5η. Ακουμπάει το χέρι του, τίποτε. Προσπαθεί πάλι, τίποτε. Ιδρώνει, ξεϊδρώνει, δεν τα καταφέρνει. Βγάζει σκασμένος το μαντήλι από τα μάτια και βλέπει μπροστά του έναν π...τη
Την παραπάνω ιστορία είναι πολύ πιθανό να τη διάβασα στην τελευταία του συνέντευξη στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, θα πρέπει να ήταν εκεί γυρω στοην Άνοιξη του 78, αν θυμάμαι καλά. Ηταν πολύ άρρωστος. Η συνέντευξη τελείωνε ως εξής . Η δημοσιογράφος φεύγει και σε λίγο διαπιστώνει ότι εκείνος, άρρωστος, την ακολουθεί ασθμαίνοντας: "κακουργοπούλα, δε σε φίλησα..." της λέει.. |
Author Archives: Anixi Tsiapa
Ας διαβάσουμε άλλη μια φορά…
Ας διαβάσουμε άλλη μια φορά το συγκλονιστικό κατευόδιό του:
• Αποχαιρετιστήριος λόγος «Αγαπημένε μας σύντροφε ποιητή! Ο χτεσινός άνεμος, έφερε σε μας τους ναυτεργάτες, το πιο θλιβερό ραπόρτο... Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει, καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσής του ωκεανού, ζωσμένο στο πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα, οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές, βάφουν τις άγκουρες, τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν την μπουρού. Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χτες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου μαραμπού, να μη γρυλίζουν πια. «Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς δεν βρήκαμε τη δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε...», μας έλεγες. Μα εσύ τι βρήκες; Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ αυτές εδώ τις στεριές; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες, ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πρυμάτσα... Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! Άργησε φέτος, όπως άργησε και το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ’ όλα τα λιμάνια του κόσμου... Όλα άργησαν για σένα. Μονάχα εσύ βιάστηκες για το ταξίδι σου το αλαργινό. Αγαπημένε μας ποιητή, καλό ταξίδι. Δεν κουνάμε τα μαντίλια μας. Αυτά είναι για αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια, τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα ʼχουν τη γαλάζια σου ζωγραφιά. Αδελφέ μας ποιητή! Ξεκουράσου στην τελευταία σου κουκέτα, στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός. Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια. Ένα καράβι που πλέει αλάργα χαμένο στο πούσι, αν βρει τη ρότα του, θα μας πάρει. Για καλό κατευόδιο, εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου, σου αφήνουμε λίγο φιλτραρισμένο απ’ τα μάτια μας θαλασσένιο νερό. Είναι μαζεμένο απ’ της θάλασσας τον καθάριο βυθό… Ο επικήδειος του συναδέλφου του ναυτεργάτη Χρήστου Παντελίδη. |
|||
απιστευτος λογος, οσες φορες κι αν τον διαβασει κανεις. αριστουργημα.
|
|||
Πώς μου διέφυγε δεν τον είχα διαβάσει .Συγκλονίστικα .Φαντάζομαι θα άρεσε και στον Κολλια.Είναι όλος γραμμένος με δικές του λέξεις.Σα να τον έγραψε ο ίδιος.Θα τον πάρω.Ευχαριστω
|
|||
ο επικηδειος τ κολια ειναι... παντως εχεις δικιο. σαν να τν εγραψε ο ιδιος.
|
|||
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
|
|||
Θαυμασμός και μόνο.
Απερίγραπτα τα συναισθήματα που περνάει αυτό το χρονικό του αποχαιρετισμού |
|||