Αν και το 1997 στους περισσότερους μοιάζει απίστευτα μακρινό, ταυτόχρονα είναι παράδοξα πρόσφατο, ενώ παρουσιάζει και κάποιες περίεργες ομοιότητες με το 2022, καθώς ήταν μια μεγάλη χρονιά για τον Νίκολας Κέιτζ, τον Γουίλ Σμιθ και τον Μπάτμαν. Το 2022 υπάρχουν πολύ γνωστοί και επιτυχημένοι ηθοποιοί που τότε βρίσκονταν ακόμα στα πρώτα τους βήματα στην υποκριτική, αλλά και «μεγαθήρια» του 1997 που σήμερα δεν θα προσέλκυαν καθόλου το ενδιαφέρον του κοινού. Κοιτάζοντας πίσω στο καλοκαίρι του 1997, τι αντίκτυπο είχε στο Χόλιγουντ του 2022; Αποδεικνύεται, τελικά, ότι ήταν αρκετά μεγάλος. Έφερε την «Εποχή του Κέιτζ» [embedded content] Πριν από το 1997, ο Νίκολας Κέιτζ ήταν ηθοποιός. Και, σύμφωνα, με το mentalfloss.com ένας καλός ηθοποιός, καθώς κέρδισε Όσκαρ το 1996 για την ταινία «Φεύγοντας από το Λας Βέγκας». Ακολούθως, εξέπληξε τους πάντες παραδίδοντας ένα διπλό «χτύπημα» από άκρως απολαυστικές, απίστευτα βίαιες ταινίες που κυριάρχησαν το καλοκαίρι του 1997 όπως οι Con Air και Face Off. Αυτές βγήκαν με διαφορά μόλις δύο εβδομάδων και ανέδειξαν τον Κέιτζ στη σφαίρα των ταινιών που… σκίζουν. Αν και η φιλμογραφία του από τότε είναι εντυπωσιακά άνιση -οι αποτυχημένες επιλογές του μάλλον είναι περισσότερες από τις σωστές- το 1997 δεν υπήρχε κανείς καλύτερος στην κατηγορία του. Κωδικοποίησε την παράνοια της νέας χιλιετίας [embedded content] Ίσως εν μέρει λόγω της υπαρξιακής ανησυχίας που πήγαζε από την επικείμενη νέα χιλιετία, πολλά κινηματογραφικά βλέμματα ήταν στραμμένα προς τον ουρανό -κυριολεκτικά- το 1997. Οι ταινίες Men In Black, Contact και Event Horizon παρείχαν διαφορετικές απόψεις για το τι θα μπορούσε να υπάρχει εκεί έξω. Το Contact προσέφερε μια πιο εγκεφαλική προσέγγιση, ενώ το Event Horizon συνδύαζε το ψυχολογικό τραύμα με τον σωματικό τρόμο. Το Men In Black, από την άλλη πλευρά, προσέφερε μια χαρούμενη, ευχάριστη για το κοινό προσέγγιση των θεωριών συνωμοσίας. Το καλοκαίρι του 1998, αυτός ο υπαρξιακός τρόμος θα γινόταν ακόμη πιο σαφής με το διπλό «χτύπημα του θανάτου» από ψηλά, το Armageddon και το Deep Impact, καθώς ο κόσμος αποφάσισε συλλογικά ότι μάλλον όλα είχαν τελειώσει για εμάς. Κατοχύρωσε την «κυριότητα» του Ιουλίου από τον Γουίλ Σμιθ Ένα χρόνο νωρίτερα, στις 4 Ιουλίου του 1996 δηλαδή, η Ημέρα Ανεξαρτησίας είχε συστήσει στον κόσμο τον Γουίλ Σμιθ. Αν και εκείνη η ταινία ήταν αναμφισβήτητα ένα συλλογικό έργο, μετέτρεψε τον μέχρι πρότινος αγαπημένο αστέρα της τηλεόρασης σε μεγάλη κινηματογραφική εισπρακτική επιτυχία. Η ταινία Men In Black του έδωσε τη δεύτερη συνεχόμενη πρεμιέρα της 4ης Ιουλίου και αποδείχθηκε κολοσσιαία επιτυχία τόσο από κριτικής όσο και από εμπορικής άποψης (και συνοδεύτηκε από ένα επιτυχημένο single). Αυτό θα ήταν το μοντέλο του Γουίλ Σμιθ για μερικά χρόνια, το οποίο αναδημιουργήθηκε τόσο για το Wild Wild West όσο και για το Men In Black II -τα οποία αν και δεν ήταν τόσο επιτυχημένες παραγωγές, κατάφεραν να έχουν μεγάλες εισπράξεις, όπως σημειώνει το metnalfloss.com. Ένα νέο είδος ταινιών γεννήθηκε [embedded content] Το 1997 το Χόλιγουντ δεν γνώριζε ότι οι ταινίες κόμικς επρόκειτο να γίνουν το πολιτιστικό μεγαθήριο που είναι σήμερα ή ποιο θα ήταν το κοινό τους. (Το Men In Black βασίστηκε τεχνικά σε κόμικς, αλλά ήταν ένα αρκετά άγνωστο κόμικ και η ταινία είχε ελάχιστη ομοιότητα με αυτό). Το franchise του Batman άφησε την τελευταία του πνοή -για λίγο τουλάχιστον- με το Batman & Robin, ενώ δύο δυνητικά σπουδαίες ταινίες κόμικς, το Spawn και το Steel, απέτυχαν να πετύχουν, εξηγεί το mentalfloss.com. Και οι δύο ταινίες, ωστόσο, προετοίμασαν, τα πράγματα για το Blade του 1998, το οποίο ουσιαστικά καθιέρωσε την έναρξη της σύγχρονης εποχής των ταινιών κόμικς. Αρκετοί ηθοποιοί αναβαθμίστηκαν [embedded content] Το 1997 ήταν ένα σπουδαίο έτος για να πάρεις γνωστούς ηθοποιούς χαρακτήρων -όπως για παράδειγμα ο Danny Trejo– και να τους εδραιώσεις στο μυαλό των κινηματογραφόφιλων ως κάτι περισσότερο από «αυτόν τον τύπο». Μόνο το 1997, λοιπόν, ο Trejo εμφανίστηκε στις ταινίες Anaconda, Champions, Con Air, Trojan War, Los Locos και Dilemma, καθώς και σε ένα μουσικό βίντεο των Sepultura και ένα ντοκιμαντέρ. Ακόμη, ο Steve Buscemi ήταν ένα γνωστό όνομα στο κοινό του, αλλά η αξέχαστα παράξενη ερμηνεία του στο Con Air τον έκανε ευρέως γνωστό. Τέλος, ο Βίγκο Μόρτενσεν και η Τζένιφερ Λόπεζ, ο καθένας από τους οποίους είχε υπάρξει εντυπωσιακά ελκυστικός σε κάποιες ταινίες, είχαν τους πρώτους τους μεγάλους ρόλους (στο G.I. Jane και στο Selena, αντίστοιχα). Έβαλε ένα τέλος στις διακριτικές, έως και αδιάφορες, ερμηνείες [embedded content] Η έκρηξη των ανεξάρτητων ταινιών στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έφερε μαζί της μια πιο νατουραλιστική και διακριτική προσέγγιση της υποκριτικής, αλλά το 1997 όλοι αποφάσισαν να σταματήσουν να ακολουθούν το συγκεκριμένο μοτίβο, εξηγεί το mentalfloss.com. Το Face Off, για παράδειγμα, είναι ένας διαγωνισμός μεγάλου μήκους για το ποιος μπορεί να παίξει τον πιο τρελό. Ο Vincent D’Onofrio ξοδεύει όλο το Men In Black κάνοντας όλο και πιο ανόητες γκριμάτσες. Στο Batman & Robin ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ βροντοφωνάζει λογοπαίγνια με θέμα τον πάγο, ενώ είναι ντυμένος με γκλίτερ και η Ούμα Θέρμαν κάνει σαν να παίζει σε βωβή ταινία του 1930. Ο χαρακτήρας του Spawn του John Leguizamo φωνάζει σχεδόν κάθε ατάκα, ενώ ο κακός Anaconda του Jon Voight είναι ουσιαστικά ένας χαρακτήρας καρτούν. Πολλοί ηθοποιοί δοκίμασαν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήξεραν πολύ καλά να κάνουν [embedded content] Οι αστέρες που συνήθως υποδύονταν υπερστρατιώτες πέρασαν το 1997 παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως συνηθισμένους ανθρώπους. Για παράδειγμα, ο Σιλβέστερ Σταλόνε πήρε 18 κιλά για να υποδυθεί έναν ταλαιπωρημένο σερίφη στην ταινία Cop Land, αλλά εξακολουθούσε να μοιάζει σαν να μπορεί να σταματήσει ένα φορτηγό μόνος του! Οι αναδρομικές σκηνές στο Batman & Robin δείχνουν τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ να υποδύεται έναν επιστήμονα κρυογενετικής στο μέγεθος ενός σπιτιού. Ο Σακίλ Ο’Νιλ σε όλο το Steel δεσπόζει 4,5 μέτρα πάνω από όλους τους άλλους ως μηχανικός. Στο άλλο άκρο του φάσματος, η ταινία The Edge που προβλήθηκε στα τέλη του καλοκαιριού ζήτησε από το κοινό να συμπαρασταθεί στον σεληνιασμένο Άντονι Χόπκινς καθώς πάλευε με μια αρκούδα κανονικών διαστάσεων. Κάποιες από τις ταινίες του ’97 έχουν προκαλούν τριγμούς 25 χρόνια αργότερα [embedded content] Μερικές από τις πιο απίθανες ταινίες του 1997, 25 αργότερα εξακολουθούν να προκαλούν τριγμούς. Ένα αστείο για την G.I. Jane στα φετινά Όσκαρ οδήγησε σε διεθνή πρωτοσέλιδα -κανείς δεν θα ξεχάσει το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον παρουσιαστή της βραδιάς Κρις Ροκ. Δύο από τους πρωταγωνιστές του Anaconda (Τζένιφερ Λόπεζ και Όουεν Ουίλσον) επανενώθηκαν για μια ρομαντική κομεντί, το Marry Me. Αν και πάντα αναφέρεται ως η Μούμια του 1999, η συνεχιζόμενη σχέση αγάπης του διαδικτύου με τον Μπρένταν Φρέιζερ οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο George Of The Jungle του 1997, στο οποίο είναι τόσο καλός όσο δεν ήταν ποτέ κανένας άλλος. Αναμφισβήτητα, η ταινία εκείνου του καλοκαιριού που έριξε τη μεγαλύτερη πολιτιστική σκιά δεν έγινε επιτυχία μέχρι που κυκλοφόρησε σε βίντεο. Αυτή δεν είναι άλλη από το Austin Powers: International Man of Mystery, η οποία εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον και, κατά κάποιον τρόπο, να αντιγράφεται μετά από δυόμισι δεκαετίες. Adblock test (Why?)