Η ικεσία του πατρός, ο νεκρώσιμος νόστοςΚύριε διευθυντάΑκρως ενδιαφέρον το κείμενο του αγαπητού επιστολογράφου Γιώργου Σταραντζή (26/4/19), με τίτλο «Ο λόγος Εκείνου και η τυπολατρία», αναφερόμενο στο περιπαθές τροπάριο, «Δος μοι τούτον τον ξένον...» (αγνώστου υμνογράφου), που ψάλλεται την εσπέρα της Μεγάλης Παρασκευής. Ο μυστικός μαθητής του Ιησού, βουλευτής ευσχήμων Ιωσήφ, από Αριμαθαίας, πόλης της Παλαιστίνης, ΒΔ της αρχαίας Λύδης, έλαβε, κατ’ αίτησή του την άδεια από τον Πιλάτο να αποκαθηλώσει το σώμα του Διδασκάλου του από τον σταυρό, για να το κηδεύσει, όπερ και έπραξε, βοηθούμενος από τον Νικόδημο και το «Αχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο». Ο συγκλονιστικός αυτός επιτάφιος ύμνος της βυζαντινής φιλολογίας μας παραπέμπει συνειρμικά και στον χώρο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, στην ιλιαδική ραψωδία Ω, στη σκηνή της ικεσίας του γέροντα Πριάμου στον Αχιλλέα, ο οποίος διασύρει και αικίζει βάναυσα το νεκρό φαίδιμο Εκτορα. Ο μέγας Πρίαμος γονυκλινής, αγκαλιάζει με τα χέρια του τα γόνατα του Αχιλλέα και ασπάζεται τα φοβερά αντροφόνα χέρια, που του είχαν σκοτώσει τόσους γιους του. Εκθαμβοι από το εκπληκτικό τής παρουσίας του θεόμορφου Πριάμου, και χωρίς ψυχικές αντιδράσεις, ο Πηλείδης και οι σύντροφοί του θαυμάζουν τον ικέτη, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Η σκηνή είναι εξόχως δραματική και οδηγεί στη λύση με τον νεκρώσιμο νόστο του Εκτορα και την επίσημη ταφή του, επισφραγίζοντας έτσι το μεγαλειώδες έπος μ’ έναν αληθινό και ανώτερο ανθρωπισμό. Αναστασιος Αγγ. Στεφος, δ.φ., Ειδικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων Ο τιτάνιος διαγκωνισμός τεκτονικών πλακών σε έναν αέναο χθόνιο χορό διαμόρφωσε το νυν ανάγλυφο της Γης με τα 361 εκατ. τ. χλμ. ωκεανών και θαλασσών και τα 149 εκατ. τ. χλμ. στεριάς. Η ηλικία της; Σύμφωνα με την επιστημονική ταυτότητα, 4,6 δισ. έτη. Εσχάτως λοιπόν, σταδιακά, άρχισε να απλώνεται το παζλ με τα κράτη αλλάζοντας συνεχώς μορφή, κυρίως λόγω πολέμων, μετακινήσεων πληθυσμών, ανακάλυψης νέων τόπων, αποικιοκρατιών, απελευθερωτικών αγώνων, κατάρρευσης αυτοκρατοριών, συνενώσεων και χωροταξικών διαζυγίων. Ιστορία και Γεωγραφία καταγράφουν χωρίς σταματημό τις συντεταγμένες της ανθρώπινης πορείας στον παγκόσμιο χάρτη. Στη φωτογραφία Μαορί της Νέας Ζηλανδίας, από τις πιο φιλικές κοινότητες, μακρινοί απόγονοι μεταναστών της Πολυνησίας, δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στον παραδοσιακό χορό χάκα, εδώ στην πολεμική του έκφανση. Οι συμμαχικές δυνάμεις ήταν τυχερές που κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. Μάχη της Κρήτης) είχαν στο πλάι τους, και όχι απέναντι, τέτοιους άνδρες. Γεωγραφικό - ιστορικό κουίζ για δυνατούς λύτες και (προαιρετικά) με τους χάρτες ανοιχτούς Κύριε διευθυντάΑπό τα μέσα περίπου του εικοστού αιώνα και μετά, αρκετά κράτη έχουν αλλάξει την επίσημη ονομασία τους χωρίς να δημιουργήσουν προβλήματα στους γείτονές τους. Ετσι, το 1935 η Περσία μετονομάσθηκε σε Ιράν. Η Αβησσυνία μετονομάσθηκε μεταπολεμικώς σε Αιθιοπία. Επίσης η προπολεμική Τρανσιορδανία φέρει πλέον ως επίσημο όνομα «Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας» και κατ’ απλοποίηση Ιορδανία. Τον Οκτώβριο 1964, η ήδη ανεξάρτητη Ταγκανίκα –μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπό γερμανική και μετέπειτα υπό αγγλική κατοχή– μετονομάσθηκε σε Τανζανία με την ευκαιρία της ενώσεώς της με το νησί της Ζανζιβάρης. Μεταπολεμικά, μετά την απελευθέρωσή τους από τον ξένο ζυγό άλλαξαν το όνομά τους αρκετές πρώην αποικίες των Ευρωπαίων στην Αμερική, στην Ασία και στην Αφρική πρωτίστως για να τονίσουν την ανεξαρτησία και την απόκτηση της ελευθερίας τους, αλλά και για λόγους επανόδου στα ιστορικά τους ονόματα. Απ’ όσο γνωρίζω, πρόκειται για τις εξής χώρες: Η Δημοκρατία του Ανω Βόλτα λέγεται πλέον Μπουρκίνα Φάσο. Η Βόρεια Ροδεσία, που από το 1924 ήταν βρετανικό προτεκτοράτο, το 1964 έγινε ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία Δημοκρατία της Ζάμπιας. Η μαρτυρική Βιρμανία (Μπούρμα) έχει μετονομασθεί σε Μιανμάρ. Το πρώην Βελγικό Κονγκό μετονομάσθηκε σε Ζαΐρ και κατόπιν σε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό Η πρώην βρετανική Ονδούρα στην αμερικανική ήπειρο λέγεται ήδη Μπελίζ. Η πρώην βρετανική Ανατολική Αφρική διαχωρίσθηκε στα κράτη Κένυα και Ουγκάντα. Η πάλαι ποτέ γερμανική ΝΔ Αφρική έγινε Ναμίμπια. Η πρώην γαλλική αποικία της Δαχομέης στην Αφρική λέγεται σήμερα Μπενίν. Η σημερινή Καμπότζη έφερε το όνομα Καμπούτσια. Η Κεϋλάνη απέκτησε το 1972 ως επίσημη ονομασία το Σρι Λάνκα. Μπουσουανατάλ ήταν το παλιό επίσημο όνομα της σημερινής Μποτσουάνα. Η Νότια Ροδεσία έχει μετονομασθεί σε Ζιμπάμπουε από τον Νοέμβριο του 1965 οπότε αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος παρά την αντίδραση των Βρετανών, που ειρήσθω εν παρόδω πέτυχαν από τον ΟΗΕ την επιβολή κυρώσεων εις βάρος της. Ολλανδικές Ινδίες ονομαζόταν την εποχή της αποικιοκρατίας η σημερινή Ινδονησία. Τον Μάρτιο του 1957 η βρετανική αποικία της Χρυσής Ακτής απέκτησε την ανεξαρτησία της και πήρε το όνομα Γκάνα. Αυτή την εποχή στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία του Καζαχστάν γίνονται σοβαρές συζητήσεις να χρησιμοποιηθεί ως επίσημο όνομα η φράση Kasach-Eli, που σημαίνει Xώρα των Κοζάκων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Νέα Ζηλανδία, όπου υπάρχει πίεση να υιοθετηθεί ως επίσημο όνομα η λέξη Astearoa, όπως ονομάζουν το νησί αυτό οι αρχέγονοι κάτοικοι, οι Μαορί. Ας σημειωθεί ότι στα χαρτονομίσματα, διαβατήρια και πιστοποιητικά γέννησης αναγράφεται ήδη η διπλή ονομασία, Νέα Ζηλανδία και Astearoa! Ενόψει των παγκοίνως γνωστών αυτών μεταβολών, οι περί τα Σκόπια λαοί τους οποίους οι κομμουνιστές όχι απλώς τους είχαν οικονομικώς εξαθλιώσει, αλλά τους είχαν κυριολεκτικώς μεταβάλει σε ανδράποδα σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους διαστρεβλώσουν εκ βάθρων ακόμη και την ιστορική τους μνήμη, όταν επιτέλους απηλλάγησαν από τους δυνάστες εκείνους, αντί να αδράξουν την ευκαιρία να επαναδώσουν στο νεοσύστατο κρατίδιό τους την ιστορικώς καταξιωμένη ονομασία της περιοχής Δαρδανία, όπως επιβάλλει η γεωγραφική της θέση, επιμένουν στην ονομασία που τους επέβαλαν οι τύραννοί τους! Τη στιγμή κατά την οποία και ο τελευταίος αναλφάβητος κάτοικος των απελευθερωμένων από τον ξένο ζυγό εθνών της Ασίας, της Αφρικής κ.λπ. απορρίπτει την ονομασία που του είχαν προσδώσει οι βασανιστές του, εκείνοι δεν διστάζουν να απαρνηθούν τους προγόνους και το αίμα τους. Με την προφανή φιλοδοξία να σφετερισθούν ξένα εδάφη εμφανίζονται ως δήθεν Μακεδόνες. Αλλά στην περίπτωσή τους, αργά ή γρήγορα, θα πέσουν οι μάσκες. Οποια σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, την ίδια έχουν και οι Σκοπιανοί με τους Μακεδόνες μας. Γιαννης Χριστοφ. Παντουβακης, Επίτιμος δικηγόρος Ο γραπτός Τύπος ως θησαυροφυλάκιο Κύριε διευθυντάΝα μην περάσει απαρατήρητο ότι το σύνθημα του κ. Τραμπ «Πρώτα η Αμερική» έχει άμεσο πρόγονό του τον αμερικανικό Σύλλογο «Εν πρώτοις η Αμερική», ο οποίος είχε ταχθεί απροκάλυπτα υπέρ της Γερμανίας του Χίτλερ τα χρόνια πριν από τον Β΄ Π.Π. και ευθύς μετά την έναρξή του – με καμπάνιες κατά της συμμετοχής της Αμερικής. Στις καμπάνιες αυτές πρωταγωνιστούσε ο διάσημος αεροπόρος Λίντμπεργκ, που με μονοθέσιο αεροπλάνο διέσχισε πρώτος τον Ατλαντικό το 1927. Σχετική αναφορά για τη δράση του φιλοναζιστικού συλλόγου βρίσκεται στο φύλλο της «Καθημερινής» της 28ης Απριλίου 1941. Ηταν η επόμενη ημέρα από την κατάκτηση της Αθήνας από τους Γερμανούς. Η «Κ» είχε τεθεί υπό καθεστώς απόλυτης λογοκρισίας και οι «ειδήσεις» προέρχονταν από το ημιεπίσημο γερμανικό πρακτορείο, με υποτιθέμενο αναμεταδότη το Α.Π. (Αθηναϊκό Πρακτορείο). Με την ευκαιρία, να σημειωθεί πόσο σημαντική είναι (για τους παλιούς επειδή τους ξανασυνδέει τόσο έντονα με το παρελθόν και για τους νέους επειδή τους ανοίγει «άγνωστες» πόρτες γνώσης και κατανόησης πτυχών της νεότερης ιστορίας μας) η εκ μέρους της «Κ» διάθεση στους αναγνώστες φύλλων της παλαιών ημερομηνιών συνδεδεμένων με ιστορικά γεγονότα. Εκτός των άλλων, με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται ο ρόλος του γραπτού Τύπου, και ως θησαυροφυλακίου της Ιστορίας, τώρα που ο έκγονός του ηλεκτρονικός ενασμενίζεται ίσως επιδιδόμενος σε επιχειρήσεις και παίγνια «πατροκτονίας»! Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη Από την επιστολή Γ.Α.Β. έως τον Στάλιν Κύριε διευθυντάΣτην «Κ» (2-5-2019) περιλαμβάνεται ένθετο της εφημερίδος (8-3-1941) που περιέχει την ιστορική ανοικτή επιστολή του Γ.Α. Βλάχου (Γ.Α.Β.) προς τον Χίτλερ. Διαβάζοντας ξανά την επιστολή, μετά αρκετά χρόνια, διαπιστώνουμε την αγωνία και τα διλήμματα του επιστολογράφου και της τότε κυβερνήσεως για την επικείμενη γερμανική επίθεση. Από τον φόβο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, εξετάζει από ποιον να ζητήσουν βοήθεια. Για τη Βουλγαρία γράφει: Βλέπουμε τους Γερμανούς να φθάνουν στα ελληνικά σύνορα και τους Βουλγάρους συμμάχους τους να ομιλούν περί των εθνικών τους διεκδικήσεων... Ο Ν. Ζαχαριάδης (γενικός γραμματέας του ΚΚΕ), φυλακισμένος από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, γράφει επιστολή, 31-10-1940, στην οποία συνοψίζει «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις χωρίς επιφύλαξη». Το γράμμα αυτό προκάλεσε δυσφορία στη σοβιετική κυβέρνηση που ήταν σύμμαχος τότε με τη Γερμανία. Οταν ο ελληνικός στρατός πολεμούσε νικηφόρος μέσα στην Αλβανία, ο Ν.Ζ., με δύο νέα γράμματα, 26-11-1940 και 15-1-1941, ζητούσε να γίνει ειρήνη και κατοχύρωση της ουδετερότητος της Ελλάδος από την ΕΣΣΔ. Την ίδια εποχή (25-11-1940), από το απόρρητο ημερολόγιο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, γενικού γραμματέα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, στενού συνεργάτη του Στάλιν (εκδόσεις Καστανιώτη, 1999), μαθαίνουμε ότι όταν η Ελλάδα πολεμούσε τους Ιταλούς ο Στάλιν παρότρυνε τον βασιλέα της Βουλγαρίας Μπόρις και τον πρωθυπουργό του Φίλοφ να καταλάβουν την ελληνική Θράκη και την ανατολική Μακεδονία, υποσχόμενος βοήθεια. Ο Ζαχαριάδης και οι οπαδοί του δεν γνώριζαν τις συστάσεις του Στάλιν προς τους Βουλγάρους, όμως οι αυταπάτες τους για τη «φιλειρηνική» ΕΣΣΔ και την αγάπη τους για τον ελληνικό λαό ήταν ακλόνητες. Δυστυχώς, για τη χώρα, η Αριστερά της εποχής δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι η καθοδήγηση του διεθνούς κινήματος (Στάλιν) μπορούσε να κάνει και λάθη. Γεώργιος Κ. Αραμπατζης, Ιατρός, Χολαργός H Ιστορία διδάσκει, όχι βεβαίως όλους Κύριε διευθυντάΔεν είναι ανάγκη, νομίζω, να λειτουργήσω σαν αυτόκλητος συνήγορος υπερασπίσεως του αναγνωρισμένου ιστορικού Θάνου Βερέμη απέναντι στις κατηγορίες του επιστολογράφου κ. Βασίλη Ν. Σαλάκα («Καθημερινή», 11/5/2019), γιατί οι κατηγορίες αναιρούνται από το ίδιο το απόσπασμα του πρόσφατου βιβλίου για την Τριπολιτσά, που περιέχεται στην επιστολή. Ο συγγραφέας δεν αποκαλεί τους ήρωες του Αγώνος «καθάρματα», αλλά γράφει ότι εμείς συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους «άλλους» με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Στα αποσπάσματα από σοβαρές ελληνικές εκδόσεις που ακολουθούν, η σκληρή συμπεριφορά αναφέρεται σαν «δικαιολογημένη εκδίκηση» των καταπιεσμένων. Δεν παύει όμως να είναι η συμπεριφορά που είναι. Με αυτό το σκεπτικό δικαιολογούνται οι Γερμανοί κατακτητές της Κρήτης για τα αντίποινά τους. «Βρήκαμε αλεξιπτωτιστές με ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα (έργο –δική μου παρατήρηση– βέβαια των Νεοζηλανδών Μαορί), βρήκαμε εκτελεσμένους στον Καρτερό ποταμό (5 χιλιόμετρα ανατολικά του Ηρακλείου), βρήκαμε ημιθανείς ριγμένους σε ένα βάραθρο, βρήκαμε, βρήκαμε... Τώρα παίρνομε εκδίκηση», δήλωνε ο στρατηγός Αντρέ στον δεσπότη Χανίων που τον παρακαλούσε να σταματήσουν τα αντίποινα. Ετσι όμως δικαιολογούμε και την Τουρκία για την επέμβασή της στην Κύπρο: «Επρεπε να εισβάλουμε, γιατί το επόμενο βήμα των Ελλήνων μετά το πραξικόπημα θα ήταν να καταπιούν ολόκληρο το νησί». (Ποιος το έκανε το πραξικόπημα;) Την Ιστορία δεν πρέπει να την αποστηθίζουμε για να περνάμε τις σχολικές εξετάσεις ή για να είμαστε περήφανοι για τα κατορθώματα των προγόνων μας, αλλά πρέπει να τη μελετάμε για να αντιμετωπίζουμε τα τρέχοντα προβλήματα του έθνους μας. Να παραδεχόμαστε λάθη ή συμπεριφορές και να ερμηνεύουμε καλύτερα τον σημερινό μας περίγυρο. Δρ Δημητριος Γ. Καστρινακης, Βούλα Ο Ελλην της Κορσικής, ένας αγνός ευεργέτης Κύριε διευθυντάΣε κάποιο από τα ποιήματά του ο Κ. Καβάφης αναρωτιέται για τον θάνατο ενός Ελληνα, των χρόνων της ελληνιστικής διασποράς. Ετσι ξεφυλλίζοντας, στη φιλόξενη Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, τις κιτρινισμένες σελίδες αθηναϊκής εφημερίδος, βρήκα μια νεκρολογία αναφερόμενη σ’ έναν Ελληνα της Κορσικής, ο οποίος απεβίωσε, μονήρης, εις το Βουκουρέστι της Ρουμανίας και κατέλιπε τη σημαντική περιουσία του στο μικρό ελληνικό Βασίλειο, το οποίο ουδέποτε είχεν επισκεφθή! Ιδού λοιπόν ποιος ήτο ο άγνωστος θανών εις «το Μέγα Πανελλήνιον» της ελληνικής διασποράς του 19ου αιώνος, στη μνήμη του οποίου παραθέτω τη νεκρολογία της εφημερίδος «Αλήθεια» της 21.5.1870: «Ο φιλογενής Δωρίδης: Εν Βουκουρεστίω έζη προ ετών πολλών ομογενής τις Δημήτριος Δωρίδης, τον διδάσκαλον μετερχόμενος αυτόθι, εκ Κορσικής έλκων την καταγωγήν, και υπήκοος Γάλλος. (...) Καίτοι μη ιδών ίσως πώποτε την νυν Ελλάδα ο μακαρίτης Δωρίδης, ουδέν ήττον, φαίνεται, ότι αύτη ην το ίνδαλμά του· διά τούτο δε και εις ταύτην παρακατέθεσε πάσαν την περιουσίαν του μετά θάνατον. Ενέμεινε πιστός εν τοις δόγμασι της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Παραδίδων δε το πνεύμα του εις τον Πλάστην, απέρχεται του κόσμου τούτου ως γνήσιος Ελλην, ως αληθινός χριστιανός. (...) Επί τούτοις αναγγέλομεν εις το κοινόν, ότι ήδη έφθασαν και παρακατετέθησαν εις Εθνικήν Τράπεζαν, απέναντι του προκειμένου κληροδοτήματος 134.921 δραχμαί, εις την διάθεσιν και αύται της επί των ολυμπίων και κληροδοτημάτων επιτροπής. Είθε την φιλογένειαν του μακαρίτου Δωρίδου, ου την ευσεβή ψυχήν κατατάξαι ο Κύριος εν σκηναίς δικαίων, ζηλώσωσι και άλλοι εκ των ομογενών ημών». Ισως, θα προσέθετα, να του ταιριάζει και ο έπαινος του Αλεξανδρινού: «Υπήρξε έτι το άριστον εκείνο, ελληνικός, ιδιότητα δεν έχει η ανθρωπότης τιμιωτέρα...». Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος Για τον Νόμο περί διαβατηρίων του ’22 Κύριε διευθυντάΜε αφορμή επιστολές που δημοσιεύθηκαν στην έγκριτο εφημερίδα σας, επιθυμώ να προσθέσω τις παρακάτω πληροφορίες. Το πρώτο και κύριο άρθρο του Νόμου ορίζει: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εκ της αλλοδαπής, εφόσον δεν είναι εφοδιασμένοι διά διαβατηρίων...». Ο Νόμος δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 16-18 Ιουλίου 1922. Ψηφίστηκε ομόφωνα στις 9-11 Ιουνίου 1922, εποχή που δεν υπήρχε θέμα άφιξης ομάδων προσφύγων. Συντάχθηκε ακόμη νωρίτερα. Πάντως, ο Νόμος δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστεί, επειδή δεν εκδόθηκαν διατάγματα με οδηγίες προς τις αρχές. Ετσι έμεινε κενό γράμμα. Την 1η Σεπτεμβρίου 1922, ενώ η κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης ναύλωνε πλοία για να παραλάβουν τους πρόσφυγες, διανεμήθηκε στην προκυμαία της Σμύρνης ψευδεπίγραφη προκήρυξη. Περιείχε το κείμενο του Νόμου με τον παραπλανητικό τίτλο «Βασιλικόν Διάταγμα» και επικεφαλίδα, εκείνην της «Εφημερίδος της Κυβερνήσεως» σε πιστό αντίγραφο. Παράλληλα διαδόθηκε το αποτρόπαιο σύνθημα: «Αφού δεν έχετε διαβατήρια, δεν θα επιτρέψουν να αποβιβαστείτε στην Ελλάδα». Οπως είναι γνωστό, οι Μικρασιάτες αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα χωρίς εμπόδια και το θέμα ξεχάσθηκε. Είναι κρίμα να δαπανούμε τον χρόνο μας για να ασχολούμαστε με κάτι που δεν υπήρξε. Στις 18 Νοεμβρίου 2008, η ψευδεπίγραφη προκήρυξη νεκραναστήθηκε. Παρουσιάστηκε στα μέσα ενημέρωσης με συκοφαντικές ρητορείες εναντίον των αδικοσκοτωμένων το 1922 κορυφαίων πολιτικών. Ηταν η εποχή κατά την οποία ο Αρειος Πάγος ετοίμαζε την απόφαση που τους δικαίωνε. Η ψευδεπίγραφη προκήρυξη εξακολουθεί να σείεται ως σημαία πολέμου σπίλωσης της μνήμης τους.  Μικης Πρωτοπαπαδακης, Πρώην βουλευτής και υπουργός (άλλης εποχής) Ο στρατηγός Οθωναίος και το κίνημα του 1935 Κύριε διευθυντάΣτο δημοσίευμα της «Καθημερινής» στις 13 Μαρτίου 2019, αναφέρεται ότι στο κίνημα της 1ης/3/1935 των αξιωματικών του στρατού και του ναυτικού, δεν συμμετείχε ο αντιστράτηγος –θείος μου– Αλέξ. Οθωναίος. Θα σας πω, λοιπόν,  γιατί δεν έλαβε μέρος. Στις 6 Μαρτίου του 1933, ύστερα από συμφωνία Βενιζέλου - Παναγή Τσαλδάρη, ορκίστηκε ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών ο εν ενεργεία στρατηγός Αλέξ. Οθωναίος, για να επιβάλει την τάξη στην πόλη των Αθηνών και να διεξαχθούν «ειρηνικά» οι εθνικές εκλογές.Τελικώς, τις εκλογές κέρδισε ο Παναγής Τσαλδάρης στον οποίο ο θείος μου «παρέδωσε» την πόλη, και μετά λίγες ημέρες παραιτήθηκε. Αντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, γιατί ο στρατηγός απείχε από το κίνημα του 1935, που εστρέφετο και κατά του Π. Τσαλδάρη που είχε γίνει πρωθυπουργός προ διετίας με ελεύθερες εκλογές και ομαλότητα, που του εξασφάλισε ο θείος μου ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Σωτηριος Στεφανου Οθωναιος, ΧαλάνδριLet's block ads! (Why?)