Εσμεράλδα , αγιάτρευτη μουλάτα .
Που σεργιανάς με την καρδιά στο κύμα . Άκου αυτό και νιώσε σοροκάδα . Για τις ψυχές ανδρών που έστειλες μέσα στο κρύο μνήμα... Θυμήσου κείνον, τον Αγαρηνό λοστρόμο. Που σου δεσε ένα στον κόρφο φυλακτό. Με μια μορφή όμοια μ’ αυτήν που ‘χε στον ώμο. Και σου ‘πε να προσέχεις σαν βγαίνεις στον γιαλό. Αυτόν τον άγριο θερμαστή Που στα σκαριά γυρνούσε Που ‘χε μια εικόνα σκαλιστή. Που όταν η καταιγίς ερχότανε , αδιάκοπα κοιτούσε. Μα απ’ όλους να θυμάσαι Ετούτο τον Γραικό που σ’ αγαπούσε. Που κάθε μέρα σκεφτότανε που να ‘σαι. Που σαν Θεά σε προσκυνούσε. |