Ομολογώ την αδυναμία μου να καταλάβω τον δημόσιο διάλογο για τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς. Όλοι - συμπολίτευση και αντιπολίτευση - είναι αγανακτισμένοι με τα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα. Τα φορολογικά μέτρα (είτε αυτά που προτείνει η κυβέρνηση, είτε όσα προτείνουν οι θεσμοί) δεν θα επιβληθούν λόγω κάποιας διαστροφής αλλά επειδή απαιτούνται προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος ενός μικρού πρωτογενούς πλεονάσματος.

Μικρό πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι τα έσοδα θα είναι κάπως μεγαλύτερα από τα έξοδα. Η κυβέρνηση δεν θέλει να μειώσει τα έξοδα. Συνεπώς ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί πλεόνασμα είναι η αύξηση των φόρων. Γνωρίζουμε, ή μάλλον θα έπρεπε να γνωρίζουμε από την εμπειρία 5 ετών, ότι η αύξηση των φόρων προκαλεί ύφεση και ανεργία.

Πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς νέους φόρους προϋποθέτει μείωση των κρατικών δαπανών. Επειδή αποκλείουμε την μείωση των μισθών και των συντάξεων (ορθώς) απομένει η δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Αν και αυτή την αποκλείουμε (κακώς) δεν πρέπει να αγανακτούμε με τους φόρους, διότι μόνο με αυτούς θα επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα με συνέπεια να αυξηθεί η ύφεση και η ανεργία. Τον επόμενο χρόνο, εξ αιτίας της ύφεσης και της ανεργίας, θα χρειάζονται περισσότεροι φόροι.

Δεν πιστεύω να είναι τόσο δύσκολος ο συλλογισμός. Και γι αυτό δεν καταλαβαίνω ότι κανείς, μα κανείς, πολιτικός, δημοσιογράφος ή καθηγητής δεν προτείνει τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Ότι κανείς δεν εξοργίζεται με τις προσλήψεις υπεράριθμων στο Δημόσιο. Υπεράριθμων που για πληρωθούν θα χρειαστούν νέοι φόροι.

Στην συζήτηση στη Βουλή 5/6 φαντάζομαι να διαπιστώσετε την ιερή αγανάκτηση όλων των πολιτικών κομμάτων με τους φόρους. Τον ΕΝΦΙΑ, τις εισφορές αλληλεγγύης, τον ΦΠΑ, τους φόρους πολυτελείας, κλπ κλπ. Να προσέξετε αν κάποιος ζητήσει τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Επειδή προβλέπω ότι κανείς δεν θα τολμήσει κάτι τέτοιο προετοιμαστείτε για νέα φορολογική καταιγίδα. Είναι αναπόφευκτη.