Κανονικά χτυπάς τη κάρτα στη δουλειά σου,
μια μηχανή σε πρακτορεύει εφτά με τρεις. Δε σε χωράει το μεσημέρι η φωλιά σου, και κατεβαίνεις στο λιμάνι να σωθείς. Στάζουνε σούρουπο στα ντοκ οι ναυτεργάτες, συνωστισμός στα καφενεία και ερημιά. Περνάνε δίπλα σου αθίγγανοι διαβάτες, και μια σκιά γράφει στον τοίχο μοναξιά. Δίνουν παράσταση το βράδυ οι θεατρίνοι, σ’ ένα κοινό φανταστικό. Και εσύ σαλπάρεις με το πλοίο του Φελίνι, σε σκοτεινό ωκεανό. Δεν είναι Καββαδίας μεν... θα μπορούσε να είναι δε.... Είναι ταξίδι.... |