Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα, δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο, ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα; Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα, λόγια κοινά, κενά, "καπνός κι αθάλη", που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε, γελώντας και κουνώντας το κεφάλι. Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε, τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε. Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα, για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε. Νίκος Καββαδίας |
|||