από Ν.Μιτζάλης, δρ.ΕΜΠ 22/04/2015 11:03 πμ.,
Η κατάληψη της πρυτανείας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου για τον υπουργό Παιδείας και για πολλούς άλλους (αλλά για άλλους λόγους) ήταν ακατανόητη. Δηλαδή η εν λόγω πράξη, κατ’ αυτόν, δεν μπορούσε εξηγηθεί λογικά καθώς δεν εμπεριείχε ουσιαστικό περιεχόμενο αφού τα αιτήματα των καταληψιών ήταν δρομολογημένα.
Η λογική συνήθως απαιτεί αποδείξεις αληθείας, αληθείας νοημένης ως ακεραιότητα υπό την έννοια της κατευθυντήριας και εγκαθιστάμενης διαβεβαίωσης της ασφάλειας της εξουσίας, όπως έγραφε ο Χάιντεγκερ[1]. Μια λογική που για άλλους εξορθολογίζει το παράλογο όπως λ.χ. η απαίτηση μείωσης μισθών για την επίτευξη της ανάπτυξης και που πολλές φορές παράγει τέρατα[2]. Ακόμα κι έτσι όμως, η ορθότητα του λόγου των αναρχικών καταληψιών αποδεικνύονταν από τα αιτήματά τους, -που δεν θα επαναλάβω εδώ καθώς είναι χιλιοειπωμένα-, τα οποία μάλλον βρίσκουν μερική αποδοχή από το επικείμενο νομοσχέδιο για τις φυλακές, η ολοκλήρωση του οποίου μόλις προχθές επιτεύχθηκε, και τα οποία σίγουρα δεν είναι παράλογα, τουλάχιστον για όποιον διαθέτει μια ουμανιστική συνείδηση (πόσο επικίνδυνος π.χ. μπορεί να είναι οποιοσδήποτε τρομοκράτης ή δολοφόνος με αναπηρία 98%;).
Όμως ο άνθρωπος αρκείται μόνο στην πίστη της προσιτής αλήθειας, στην πολύ κοντινή αυταπάτη που του εμπνέει εμπιστοσύνη και έτσι ζει κατά βάθος χάρη σε μια ηθελημένη, συνεχή εξαπάτηση[3]. Μια εξαπάτηση που του διαμορφώνει μια ψευδή συνείδηση η οποία στρέφεται ακόμα και ενάντια στον εαυτό του. Σύμφωνα με τους αναρχικούς καταληψίες η ενόρμηση για την δική τους αλήθεια τούς ‘υποχρεώνει’ στην παρόρμηση της δράσης τής κατάληψης ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων για αξιοπρέπεια. Κι εδώ υπεισέρχεται το φαινομενικά αδιανόητο, το ά-λογο, αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει η λογική.
Το πανεπιστημιακό άσυλο σύμφωνα και με τον νόμο 1268/1982 (άρ.2, παρ.5,7) και με τον 3549/2007 (άρ.3, παρ.4,6) αποτρέπει κάθε επέμβαση δημόσιας δύναμης στους ακαδημαϊκούς χώρους εκτός εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής (παρ.7 και 6 αντίστοιχα). Οι καταληψίες και εδώ και σε άλλες ιστορικότερες καταλήψεις παλαιότερων εποχών (Νομική, Πολυτεχνείο, μαθητικό κίνημα του ’90-’91), παρέμειναν στο συμβολικό χαρακτήρα προπαγάνδισης αιτημάτων και παθητικής υπεράσπισης αυτών. Δηλαδή, κατ’ ουσία υπεράσπισης ιδεών οι οποίες αν και αποκλίνουν από τον στενό ορίζοντα της πανεπιστημιακής έρευνας, αποκλίνουν εξίσου από την έννοια του κακουργήματος. Το άσυλο στην Ελλάδα δεν είναι το ίδιο με το άσυλο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ευρώπης και αλλού. Έχει ζυμωθεί με τους αγώνες για ελευθερία και αξιοπρέπεια και αποτελεί κοινωνικό κεκτημένο των μη προνομιούχων και των ταξικά αδυνάτων. Έτσι λοιπόν η επέμβαση των κατασταλτικών δυνάμεων κατά πολλούς θεωρείται αδικαιολόγητη ενέργεια και ταυτοχρόνως πλήρως δικαιολογημένη εάν το ζητούμενο είναι η επιβεβαίωση της δύναμης επιβολής του κράτους.
Το αδιανόητο είναι όταν γίνεται με Αριστερή κυβέρνηση η οποία υπερασπίζονταν πάντα με τον τρόπο της αντίστοιχες ενέργειες (και τις μαθητικές καταλήψεις και αντίστοιχες ενέργειες μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου) σε συνάφεια με τις αριστερές ιδέες της ελεύθερης έκφρασης, της αυτοδιάθεσης, της κινηματικής δράσης και της αλληλεγγύης προς τον ταξικά και κοινωνικά αδύναμο.
Κι όμως, κατά βάθος το αδιανόητο αυτό, είναι εύλογο. Η διήκουσα γραμμή της εξουσίας δεν μπορεί να διαρραγεί χωρίς σύγκρουση. Δυσαρεστεί όμως γιατί επιβεβαιώνει τις προβλέψεις για μια Αριστερά που αδυνατεί να εφαρμόσει τις ριζοσπαστικές ιδέες που πρεσβεύει και παρασύρεται σε μια παθητική διαχείριση η οποία συμπεριλαμβάνει την ικανοποίηση συντηρητικών φωνών (ή μάλλον κραυγών) και έτσι μετατοπίζεται ραγδαία προς τα δεξιά, προς τον χώρο της εξουσιαστικής συναίνεσης αλλοιώνοντας τα ίδια της τα ιδεώδη.
Οι καταληψίες της πρυτανείας αντιθέτως, ενάντια στον κυρίαρχο λόγο, υπερασπίστηκαν τα δικά τους ιδεώδη αρνούμενοι να αποφύγουν το τίμημα, υπερτονίζοντας έτσι την τραγική και απαράδεκτη συνθήκη των φυλακών που κάποιοι, στην δική τους άλογη-λογική, θεωρούν φυσιολογική.
[1] M.Heidegger, Parmenide, Milano 1999, σσ.109-110.
[2] G.Colli, La ragione errabonda, Milano 1982
[3] Φ.Νίτσε, Τα κείμενα της νεότητας, Πανοπτικόν, 2014, σσ.142, 161.
Facebook .com/l.php?u=https%3A%2F%2Fathens.indymedia.org%2Fpost%2F1543306%2F&h=0AQETgbDB&s=1" rel="nofollow nofollow" onmouseover="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://athens.indymedia.org/post/1543306/");" onclick="LinkshimAsyncLink.swap(this, "https://www.Facebook .com/l.php?u=httpsu00253Au00252Fu00252Fathens.indymedia.orgu00252Fpostu00252F1543306u00252F&h=0AQETgbDB&s=1");">https://athens.indymedia.org/post/1543306/
Facebook .com/142052782624767/photos/a.142488685914510.32462.142052782624767/439550462874996/?type=1&relevant_count=1" id="" title="" onclick="" style="">