Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2014.
Η μεγάλη γιορτή του Αγίου Νικολάου, η γιορτή των ναυτικών και της θάλασσας. Η ημέρα της γιορτής του αγαπημένου μας Νίκου Καββαδία. "Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη". Οι στίχοι από το "Μαραμπού" αφιερωμένοι ολόψυχα σε όλους όσους ονειρεύονται μακριά θαλασσινά ταξίδια. Και, ιδιαίτερα, σε όλους όσους τα πραγματοποιούν εδώ και χρόνια με ποστάλια, ψαράδικα και φορτηγά... Πριν από χρόνια επισκεφτήκαμε το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο με το ΓΕΛ Πικερμίου. Ψάξαμε μαζί με λίγους μαθητές ανάμεσα στα θλιβερά και μελαγχολικά κλουβιά για να βρούμε το κλουβί με το Μαραμπού. Ο Νίκος Καββαδίας, ο Μαραμπού, αποκαλούσε "βλακοπούλι" τούτο το πουλί. Το 1933 ονόμασε "Μαραμπού" την πρώτη ποιητική του συλλογή. Δεν είναι ένα φανταχτερό πολύχρωμο πουλί. Δεν είναι ένα άγριο περήφανο αρπακτικό. Δεν είναι ένα συνηθισμένο πουλί .... Σταθήκαμε για λίγα λεπτά απέναντί του και ενώσαμε τη σιωπή μας με τη δική του. "Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κυττά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω..." Νιώθαμε ότι οι στίχοι αυτοί έρχονταν από κάπου μακριά. Και βλέποντας το πουλί καταλαβαίναμε για ακόμα μια φορά ότι οι στίχοι αυτοί έφταναν από τα βάθη της καρδιάς ενός ποιητή που όταν τους έγραφε ήταν δεν ήταν 23 ετών. Χρόνια πολλά αγαπημένε μας Μαραμπού. Όπου και αν βρίσκεσαι..... |