Επειδή βλέπω την πόλωση να ανεβάζει στροφές. Και επειδή θεωρώ πολύ επικίνδυνο τον διχασμό μίας κοινωνίας όταν βρίσκεται μπροστά σε προκλήσεις και δύσκολες αποφάσεις.
Θα δώσω ελαφρυντικά.
Είναι άδικο να χρεώνεται ο Τσίπρας και το Συριζα, μόνοι τους, για τον παραλογισμό της δήθεν διαπραγμάτευσης.
Εκπροσωπούν μία κοινωνική κατάσταση, πολύ παλαιότερη, και αιτήματα που παρουσιάζονται κατά καιρούς με διαφορετικούς τρόπους, αλλά έχουν έναν κοινό παρανομαστή: πολλαπλές ομάδες συμφερόντων που διεκδικούν και αποκτούν προνόμια, σε βάρος άλλων.
Μια διεκδικητική κοινωνία, αυτή είναι η κοινωνία που έχουμε, εδώ και πολλά χρόνια. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το "μοντέλο" λειτουργίας υπήρξε πολύ αποτελεσματικό, μέχρι πρόσφατα.
Άλλωστε ο "αντιμνημονιακός" μύθος συνδιαμορφώθηκε με πολλούς "κατασκευαστές", πολλοί από τους οποίους κατηγορούν σήμερα το Συριζα για την αφασία της "διαπραγμάτευσης". Ανάμεσα τους, εμβληματικοί, παλαιότερα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος (όταν έδιωχνε την τρόϊκα, τον Σεπτέμβριο του 2011...)
Ο Τσίπρας είναι σήμερα ο εκφραστής μίας μεγάλης, ίσως πλειοψηφικής, μερίδας της κοινής γνώμης, η οποία εξακολουθεί να είναι εθισμένη στην στρατηγική: "με αγώνες διεκδικούμε τα δικαιώματα μας". Είναι αναγκασμένος να συμπεριφερθεί, όσο μπορεί, σύμφωνα με τις επιθυμίες εκείνων που τον οδήγησαν στην εξουσία. Όταν και αυτός υπογράψει συμφωνία, ένα τμήμα της σημερινής πολιτικής του βάσης θα ψάξει τον επόμενο σημαιοφόρο του επικρατούντος "μύθου".
Ο χαρακτήρας της διεκδικητικής κοινωνίας μας δεν θα αλλάξει σύντομα. Όχι πριν δημιουργηθούν, από ανάγκη, η, κατά λάθος, θεσμοί που θα επιτρέψουν να αναπτύξουμε τις δικές μας, ντόπιες, παραγωγικές δυνάμεις.
Για τον λόγο αυτό τείνω να δίνω ελαφρυντικά. Και να είμαι συμφιλιωτικός. Το πολιτικό παιχνίδι της κατηγορίας, του μίσους, της ιδεοληψίας, της εχθροπάθειας δεν μπορεί να αποδώσει πραγματικά αποτελέσματα, αν δεν πειστεί η πλειοψηφία, όχι με την χρήση λογικών επιχειρημάτων, αλλά με την ζωντανή εμπειρία τους, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος για την πρόοδο και την ευτυχία της κοινωνίας μας.
Έχουμε πολύ δρόμο, για να τον σπαταλάμε με κραυγές, και κάλεσμα σε εμφύλιο πόλεμο...