Η επανάληψις είναι η μητέρα της μάθησης.
Ξαναβάζω λοιπόν τους αριθμούς στο χαρτί, όπως τους διαβάζω στο σύστημα "Ήλιος" του Υπουργείου Εργασίας:
Οι πρόωρες συντάξεις σε άτομα κάτω των 55 ετών στοιχίζουν στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα (και επομένως στο κράτος, αφού αυτό καταβάλλει το 50% των αναγκαίων πόρων υπό μορφήν επιδοτήσεων) 2,05 δις ετησίως. Αν υπολογίσουμε σαν πρόωρες τις συντάξεις σε άτομα κάτω των 60 ετών, το ποσό ανεβαίνει στα 4,7 δις Ευρώ.
Αυτό είναι, αυτοτελώς, το κομμάτι εκείνο των δαπανών της κοινωνίας μας το οποίο είναι λιγότερο πειστικό στην δικαιολόγηση του.
Είναι ένα θέμα η αλληλεγγύη των γενεών.
Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα πλουσιοπάροχη στην κατανομή των σπάνιων πόρων της υπέρ των μεγαλυτέρων ηλικιών, καταδικάζοντας τις νέες σε ένα αδιέξοδο άχθος. Και όχι μόνο υπέρ των μεγαλυτέρων μη παραγωγικών ηλικιών. Αλλά και υπέρ προνομιούχων τμημάτων της με παραγωγική ηλικία.
Το πληρώνουμε, και θα το πληρώσουμε, ακριβά αυτό.