Εσύ πόση ελευθερία αντέχεις;
... Αυτοί οι φανατικοί (έστω και άθελά τους) πέτυχαν κάτι απίθανο, κάτι που το φτωχό μυαλό τους δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Αντί να τρομοκρατήσουν, κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν πίσω από ένα μικρό προκλητικά σατιρικό και ανατρεπτικό περιοδικό που λίγες μέρες πριν ελάχιστοι στον κόσμο γνώριζαν, ακόμη και αυτούς που η σάτιρά του στόχευε, ενοχλούσε ή άφηνε αδιάφορους. Να τους κάνουν να κρατούν πανώ δηλώνονας je suis Charlie. Τούτοι οι κακορίζικοι ισλαμοχούλιγκαν, που βρήκαν δρόμο και νόημα στη ζωή τους μέσα από το έγκλημα και το μίσος, έκαναν φανερό τον αληθινό στόχο κάθε φανατισμού, τον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας: την ελευθερία του λόγου. ............. Η ελευθερία όμως δεν είναι ποτέ δεδομένη. Είναι μια διαρκής οδυνηρή αλλά κι ελπιδοφόρα διαπραγμάτευση. Η ζυγαριά γέρνει κάθε φορά από τη μια ή την άλλη πλευρά ανάλογα τις δυνάμεις, την παιδεία, την καλλιέργεια, στη διαρκή σύγκρουση του ανθρώπου με τον αυτοκαταστροφικό του εαυτό, στη μάχη του λογικού και καλοπροαίρετου που πολιορκείται διαρκώς από τον φόβο και τον φθόνο. Αν οι κακούργοι του Παρισιού συνέβαλαν σε κάτι στη μίζερη και άδικη ζωή τους που πήγε στα χαμένα - και ίσως και να τους χρωστάμε χάρη γι' αυτό - είναι ότι μας έκαναν να δούμε ότι το μίσος και ο φόβος έχει ανάγκη να κυριεύσει όλες τις πλευρές για να θριαμβεύσει. Δεν αρκεί αυτός που το σπέρνει με βία. Πρέπει να κατορθώσει να προκαλέσει την έχθρα και το μίσος απέναντι για να παράγει μαζικά φανατικούς ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, ομοθρήσκους ή ομοϊδεάτες, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της συμφοράς. Το μίσος, όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση από άλλο μίσος και φόβο, αλλά συναντάει απέναντί του το κουράγιο, την ενότητα, την κατανόηση και την αποφασιστικότητα, τότε μαραίνεται, μαραζώνει και τελικά πεθαίνει πάντα ηττημένο. ............. Με αυτό το κείμενο εγκαινιάζω και το καινούριο μου Blog, όπου αποφάσισα να συγκεντρώσω σταδιακά όλα τα παλαιότερα κείμενά μου, για όσους ενδιαφέρονται. |