Αφού η προσπάθεια να προβάλει ως νέος Τσώρτσιλ κατέρρευσε, λόγω ανύπαρκτης ηγεσίας στην κρίση του κορωνοϊού, νομίζω ότι πλέον ο Μπόρις Τζόνσον δίνει την έμφαση στη φυσιογνωμική ομοιότητά του με το Bobtail, δηλαδή τον παλαιό αγγλικό ποιμενικό, το αξιαγάπητο μεγαλόσωμο τσοπανόσκυλο, με το χαρακτηριστικό τσουλούφι που σκεπάζει τα μάτια... (φωτ. A.P.) Ενα χρόνο το περιμέναμε και, επιτέλους, κατατέθηκε στη Βουλή προς συζήτηση και ψήφιση. Εννοώ το νομοσχέδιο για τις δημόσιες συναθροίσεις, δηλαδή τις πορείες και τις διαδηλώσεις, που έχουν καταντήσει μάστιγα της καθημερινότητας. Πενήντα πέντε από αυτές πραγματοποιήθηκαν μόνο κατά τον τρέχοντα μήνα – τις μέτρησε η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος. Καιρός ήταν να επιχειρήσει μια κυβέρνηση να βάλει τάξη και όχι μόνο για το ανυπόφορο πρόβλημα στην καθημερινή λειτουργία της πρωτεύουσας. Η οριοθέτηση του δικαιώματος συνιστά υπεράσπισή του: το προστατεύει από τον ευτελισμό της χρόνιας κατάχρησης.Θα ενθάρρυνα τον καθένα να διαβάσει ο ίδιος το νομοσχέδιο (βρίσκεται ανηρτημένο στην ιστοσελίδα της Βουλής), καθώς είναι διατυπωμένο σε γλώσσα σκοπίμως απλή, με έμφαση στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια. Και είναι σωστό αυτό, διότι ένα νομοσχέδιο που αγγίζει ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα σε μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να είναι κατανοητό από τους περισσότερους.Περιληπτικά, το νομοσχέδιο καθιερώνει τις ιδιότητες του «οργανωτή», από τη μία πλευρά και, από την άλλη, του «αστυνομικού διαμεσολαβητή», ώστε να υπάρχει επικοινωνία και να επιτρέπει στην αστυνομία την επιβολή «περιορισμών» σε μια συνάθροιση. Ως περιορισμοί προσδιορίζονται στο νομοσχέδιο «ιδίως η κατάληψη μέρους μόνον του οδοστρώματος ή άλλου δημόσιου ανοικτού μη περιτοιχισμένου χώρου, η μερική διαφοροποίηση της διαδρομής κινούμενης συνάθροισης, η αποβολή και απομάκρυνση από τον χώρο της συνάθροισης ατόμων τα οποία φέρουν αντικείμενα και εκδηλώνουν συμπεριφορές που θέτουν σε διακινδύνευση την ανθρώπινη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα ή τα περιουσιακά δικαιώματα των πολιτών ή τη δημόσια περιουσία ή εμποδίζουν την ακώλυτη άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι των συναθροισθέντων και την ομαλή εξέλιξη της συνάθροισης, καθώς και η μη παρακώλυση της κυκλοφορίας και της πρόσβασης σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς κοινής ωφέλειας και νοσηλευτικά ιδρύματα».Εν ολίγοις, το νομοσχέδιο εισάγει την αστυνόμευση των διαδηλώσεων και των πορειών, κατά το πρότυπο που ισχύει στις ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες. Καιρός ήταν! Μένει να δούμε πόσο από το νομοσχέδιο θα επιβιώσει της κοινοβουλευτικής μάχης και, βεβαίως, αργότερα αν θα εφαρμοσθεί και τι θα εφαρμοσθεί...  Η έκθεση Με την αρμόζουσα στην περίσταση επισημότητα, ο  Γιάννης Στουρνάρας παρέδωσε χθες στον πρόεδρο της Βουλής την έκθεση νομισματικής πολιτικής της Τράπεζας της Ελλάδος για την περίοδο 2019-2020. Εντύπωση προκάλεσε, όπως άκουσα, η στενή γραβάτα του – τόσο στενή, ώστε έκανε τους συντηρητικούς περί τα ενδυματολογικά να νομίσουν προς στιγμήν ότι ο διοικητής είχε φορέσει τη ζώνη του ως λαιμοδέτη.Τη δική μου προσοχή, πάντως, τράβηξε η δήλωση του Κ. Τασούλα, ότι θα παραδώσει την έκθεση στα κόμματα για να  οριστεί συζήτηση επί των συμπερασμάτων της από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Δεν υπάρχει κάτι το πρωτότυπο στην πρόσκληση αυτή: είναι δικαίωμα της Βουλής να καλεί τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όποτε αυτός δημοσιεύει τις εκθέσεις για τη νομισματική πολιτική, είτε την ετήσια είτε την εξαμηνιαία. Ωστόσο, η  πρόσκληση αποκαθιστά την κανονικότητα, καθώς το 2017, το 2018 και το 2019 η Βουλή δεν είχε ασκήσει αυτό το θεσμικό της δικαίωμα: δεν είχε προσκαλέσει ποτέ τον διοικητή να εξηγήσει τις προβλέψεις της τράπεζας και να απαντήσει σε ερωτήσεις, ενώ την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχανε ευκαιρία να τον κατηγορεί ως «ανεξέλεγκτο»!Επισημαίνω την ανακολουθία λόγων και πράξεων, μολονότι η περίπτωση ωχριά μπροστά στα όσα αποκαλύπτονται τελευταία, ως ελάχιστο δείγμα του στοιχείου στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει την καταστροφή του: την απερίγραπτη υποκρισία του, που όμοιά της δεν είχαμε ξαναδεί. Ελπίζω, ωστόσο, ότι αυτή η άνευ προηγουμένου υποκρισία ήταν, παραδόξως, η αληθινή προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στον τόπο, με την έννοια ότι συνέβαλε στην  απομυθοποίηση της Αριστεράς. Το τίμημα όμως ήταν τεράστιο, όσο και αν το μάθημα ήταν απαραίτητο. Ας πήραμε το μάθημα και δεν πειράζει! Ισως είναι και πολύ καλύτερα έτσι, καθώς εμείς οι Ελληνες έχουμε αποδείξει ότι σεβόμαστε μόνον ό,τι πληρώνουμε από την τσέπη μας και ακριβά... Χιούμορ Τελικά δεν πρέπει να είμαι τόσο απόλυτος όταν υποστηρίζω ότι ο βαρέως αριστερός άνθρωπος συνήθως στερείται χιούμορ. Δεν ισχύει πάντα. Λαμπρό παράδειγμα έδωσε ο Νίκος Παππάς από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απηύθυνε συστάσεις προς τους πάντες για αυτοκριτική, δήλωσε μάλιστα περήφανος που υπηρετεί «με αυτόν τον πήχυ αξιών» την Αριστερά. Πείτε το σκληρό, χοντρό και κακόγουστο, όταν όμως αυτά βγαίνουν από το στόμα του Παππά, είναι χιούμορ.Είναι της ίδιας κατηγορίας με το χιούμορ του Στάλιν, όταν ο πρωθυπουργός Σικόρσκι της εξόριστης κυβέρνησης της Πολωνίας, στη μοναδική συνάντηση που είχε με τον Στάλιν προτού σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα, τον ρώτησε τι απέγιναν οι αιχμάλωτοι των Σοβιετικών Πολωνοί αξιωματικοί, τους οποίους υποτίθεται ότι οι Σοβιετικοί είχαν προ πολλού απελευθερώσει, ενώ στην πραγματικότητα τους είχαν δολοφονήσει μαζικά στο Κατίν και αλλού. «Μα αυτούς δεν τους απελευθερώσαμε εδώ και μήνες;», ρώτησε ο Στάλιν τον Μπέρια που παρίστατο. Εκείνος απάντησε καταφατικά και ο Στάλιν απάντησε στον Σικόρσκι, σηκώνοντας τους ώμους με τον τρόπο του ανθρώπου που δεν έχει ιδέα: «Θα επιστρέφουν στα σπίτια τους…».Let's block ads! (Why?)

Θα περίμενε κανείς ότι μετά (α) την πολύκροτη συνέντευξη του κ. Αλέξη Πατέλη, οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού, (β) τη δήλωση του προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα υπέρ της νομοθέτησης πολιτικού γάμου και για τα ομόφυλα ζευγάρια και (γ) το άρθρο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μπογδάνου στο ίδιο μήκος κύματος, πως στις περίφημες κοινότητες των ανά τη χώρα «δικαιωματιστών» θα άνοιγαν σαμπάνιες. Τέτοια ομοβροντία υποστηρικτικών θέσεων για τα χρόνια αιτήματα των ΛΟΑΤΚΙ από τον χώρο της Κεντροδεξιάς δεν ήταν καθόλου αναμενόμενη σε περίοδο μάλιστα κατά την οποία η «συντηρητική» παράταξη έχει τη νομοθετική πρωτοβουλία.Αλλά αντί η λεγόμενη «κοινότητα» να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά και να υποστηρίξει τις προοδευτικές φωνές εντός της κυβέρνησης, υποκρίνεται ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Για την ακρίβεια η αμηχανία είναι τόσο εκκωφαντική, που όταν υπάρχουν «αντιδράσεις» είναι συνήθως επιθετικές και τόσο ιδεολογικά χρωματισμένες που εξηγούν τη μηδενική επιρροή των ακτιβιστικών οργανώσεων των ΛΟΑΤΚΙ στους ανθρώπους που θεωρητικά υποστηρίζουν (πόσο μάλλον στην ευρύτερη κοινωνία). Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ημέρα που δημοσιεύθηκε η συνέντευξη Πατέλη στην «Καθημερινή» της Κυριακής, στο διαδικτυακό έντυπο «antivirus» αναρτήθηκε άρθρο γνώμης με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οταν το προνόμιο των γκέι ανδρών γίνεται επικίνδυνο». Ο συντάκτης μάς προειδοποιεί ότι δεν πρόκειται να πει «συγχαρητήρια» στον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού γιατί «σαν ένας ευκατάστατος γκέι άνδρας, δεν νοιάζεται που ξεπλένει τη Νέα Δημοκρατία και γίνεται ο “γκέι φίλος” που έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης». Σπάνια μία και μόνο φράση μπορεί να αναδείξει τόσο θεαματικά τη βαθιά πολιτικο-ιδεολογική αγκύλωση των ανθρώπων που μπορεί να φωνάζουν κάθε μέρα για «δικαιώματα» αλλά στο τέλος της ημέρας το μόνο δικαίωμα που υπερασπίζονται είναι το δικαίωμα στο μοναχικό καλυβάκι ενός κομματικού παραμάγαζου.  Ανάλογη αμηχανία παρατηρείται σε όλα τα κόμματα του «προοδευτικού» τόξου. Κανείς δεν περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝΑΛ να πρωτοστατήσουν σε πανηγυρισμούς στην πλατεία Συντάγματος. Εδώ όμως ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για διακομματική συνεννόηση σε ένα θέμα (τον πολιτικό γάμο) που φαίνεται ότι έχει ωριμάσει στους κόλπους της κοινωνίας και οι πολιτικοί μας δείχνουν αξιέπαινη διάθεση ευθυγράμμισης με τον μέσον όρο των πιο προοδευτικών συνιστωσών της. Let's block ads! (Why?)

Σύγχυση, που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της δυσφορίας, επικρατεί μεταξύ Αμερικανών, κυρίως ελληνικής καταγωγής –πολλοί δεν διαθέτουν και ελληνικό διαβατήριο– οι οποίοι παραπονούνται για τη μέχρι στιγμής απαγόρευση εισόδου στην Ελλάδα από την Αμερική.Μάταια προσπαθεί κανείς να τους πείσει ότι πρόκειται για απόφαση με υγειονομικά χαρακτηριστικά, όχι πολιτικά –δεν στρέφεται κατά των ΗΠΑ ή του προέδρου Τραμπ–, η οποία είναι απόρροια της έξαρσης των κρουσμάτων κορωνοϊού σε συγκεκριμένες χώρες. Και ότι η θολή εικόνα σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας στην Αμερική έχει θορυβήσει την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που διστάζουν να ανοίξουν τα σύνορα στους προερχόμενους από τις ΗΠΑ τουρίστες, παρότι θα το ήθελαν. Το μήνυμα «Απολαύστε τη διαμονή σας - Μείνετε ασφαλείς» δείχνει τη σημασία που αποδίδεται στην υγεία όλων. Εχει και επικοινωνιακές προεκτάσεις, καθώς τα διεθνή ΜΜΕ παρακολουθούν με αυξημένο ενδιαφέρον το σκηνικό των διακοπών στην Ελλάδα. Παρά τα θετικά μηνύματα που εκπέμπει η κυβέρνηση, η ανησυχία υπάρχει και αντανακλάται στις περιορισμένες κρατήσεις για διαμονή και αεροπορικές θέσεις. Πολλές δε από αυτές είναι αμφιβόλου βεβαιότητας, υπό την έννοια ότι μπορεί να ακυρωθούν χωρίς κόστος την τελευταία στιγμή. Η αμερικανική αγορά –στην οποία περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες ομογενείς που επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι όχι μόνο τα γνωστά νησιά, αλλά και λιγότερο εμπορικούς προορισμούς, τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, προσφέροντας οικονομική ανάσα στις περιοχές αυτές– έχει μεγάλη σημασία για τα έσοδα της χώρας. Οι Αμερικανοί δεν είναι μόνον η τρίτη σημαντικότερη αγορά για την Ελλάδα, μετά τη γερμανική και τη βρετανική, αλλά υπό μία έννοια και η πιο αποδοτική. Ετησίως έρχονται στη χώρα περίπου 1 εκατομμύριο Αμερικανοί τουρίστες και αφήνουν στην ελληνική οικονομία 1 δισ. ευρώ, δηλαδή σε κάθε άφιξη αναλογούν περίπου 1.000 ευρώ.  Συγκριτικά, σε κάθε Γερμανό αντιστοιχούν 700 ευρώ (έρχονται περίπου 4,3 εκατομμύρια και ξοδεύουν 3 δισ.), ενώ σε κάθε Βρετανό 650 ευρώ (3 εκατ. τουρίστες και ξοδεύουν 2 δισ.). Υπό αυτή την έννοια, είναι ακόμα πιο βαρύ το πλήγμα της απαγόρευσης εισόδου τουριστών από τις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, ίσως θα ήταν χρήσιμη μια στοχευμένη προσπάθεια ενημέρωσης προς τη συγκεκριμένη αγορά, για να αποφευχθεί η δημιουργία αρνητικού κλίματος που μόνο ζημία θα μπορούσε να προκαλέσει.Let's block ads! (Why?)

Θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ κάτι προσωπικό. Πριν από λίγες ημέρες, καθώς χάζευα στο Facebook , η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή. Κάποιος είχε θεωρήσει πολύ έξυπνη ιδέα να θυμηθεί τα παλιά ανεβάζοντας μια φωτογραφία από… τον γάμο μου! (Το διαζύγιο να σημειώσω έχει βγει εδώ και πάνω από μια δεκαετία.) Στην εποχή που το δικαίωμα στο μοίρασμα κατατροπώνει την υποχρέωση στοιχειώδους τακτ, βρέθηκα βίαια ενώπιον του παρελθόντος, αλλά και σχολίων αγνώστων σε μένα ανθρώπων επ’ αυτού. Τέλειο; Τέλειο. Ομως ταίριαξε γάντι στην αίσθηση ψηφιακού ναρκοπεδίου που δίνει τελευταία το Facebook .Κάνω λάθος; Δεν είναι μόνο ότι από διασκέδαση ή έστω μια σχετικά χαλαρή δραστηριότητα, το πάνω-κάτω στο ταϊμλάιν έχει γίνει ένας σκέτος ψυχαναγκασμός. Η προσπάθεια να μην εμπλακούμε σε τσακωμούς αρχίζει να απαιτεί όλο και περισσότερη ενέργεια. Νυχοπατάμε για να μη θίξουμε τον έναν, μην τσαντίσουμε τον άλλο, αλλά και για δική μας προφύλαξη: να μη δούμε ή διαβάσουμε κάτι που θα μας στενοχωρήσει ή ισοπεδώσει. «Κοίτα τι έγραψε αυτός», «δες τι απάντησε ο άλλος», «μα πώς είναι δυνατόν να τα πιστεύει αυτά ο τρίτος;» – διάσπαρτες παγίδες που αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν έχουμε πια πιαστεί. Στενοχωριόταν μια καλή μου φίλη για τα επιθετικά σχόλια που της κάνει ένας παλιός της συνεργάτης. «Γιατί δεν τον βγάζεις από το Facebook ;» τη ρώτησα. «Ισως πρέπει», είπε. Δεν θα το κάνει γιατί έχουμε πειστεί ότι η διασύνδεση είναι υποχρέωσή μας, ότι έχουμε χρέος να κρατάμε σφιχτά το νήμα από σχέσεις που έχουν εξανεμιστεί. Ο ιστός που κεντήσαμε γύρω μας όμως αρχίζει να μας πνίγει. Αυξήσαμε τους «φίλους», το δίκτυό μας, για να ανοίξουμε κι άλλο τον ορίζοντά μας, αλλά υποχρεωθήκαμε σε άτακτη υποχώρηση, να αυτοπεριοριζόμαστε και να αυτολογοκρινόμαστε. Ακόμα ένα προσωπικό παράδειγμα: το κείμενο που έγραψα σε αυτήν εδώ τη στήλη με θέμα τη γνωστή συνέντευξη του Αλέξη Πατέλη στην «Κ» δεν το ανέβασα ποτέ στο προφίλ μου στο Facebook , για να αποφύγω την αντιπαράθεση στα σχόλια με συγκεκριμένους «φίλους». Προσοχή στη λεπτομέρεια: δεν δίστασα να το γράψω στην εφημερίδα, δίστασα να το ανεβάσω στον τοίχο μου! Παραλογισμός. Ο μήνας του μέλιτος με τα σόσιαλ μίντια τελείωσε και προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα: με το που γνωριστήκαμε, παραγνωριστήκαμε. Ομως αφού τα «παντρευτήκαμε», αξίζει να δούμε πώς μπορούν να γίνουν περισσότερο χρήσιμα, μειώνοντας το προσωπικό κόστος.Let's block ads! (Why?)