Υπάρχουν σειρές που είναι σκέτο χάσιμο χρόνου, υπάρχουν και σειρές που είναι τουλάχιστον ευχάριστο χάσιμο χρόνου ή αλλιώς ένοχες απολαύσεις. Στην τελευταία κατηγορία βρίσκεται ξεκάθαρα το Who Killed Sara?/Ποιος Σκότωσε τη Σάρα;, η Μεξικάνικη παραγωγή του Netflix, που επέστρεψε με την 3η και τελευταία του σεζόν (7 επεισόδια-45 λεπτά). Χωρίς πολλά πολλά, πάμε απευθείας στο ψητό. Η 3η σεζόν συνεχίζει να μας βρίσκει με την απορία για το ποιος σκότωσε εντέλει την Σάρα και φαίνεται πως βρισκόμαστε πλέον κοντά στην απάντηση. Ο Alex, μαζί με την Elisa αλλά και τον Rodolfo ξετυλίγουν το κουβάρι του μυστηρίου αυτού και “πέφτουν” πάνω στον νευροψυχίατρο, Reinaldo Gomez (Jean Reno), ιδρυτή της θεραπευτικής κλινικής “Μέδουσα”. Όπως αποκαλύπτεται από τα συνεχή flashbacks, ο συγκεκριμένος φαίνεται πως έχει συγκεκριμένα κίνητρα ώστε φαινομενικά να βλάψει την Σάρα. Ο σκοπός του είναι ευρύτερος και το σχέδιο που έχει καταστρώσει για να τον πετύχει είναι πανούργο, μιας και έχει εμπλέξει τον γιο του, Nicandro, αλλά και τη φίλη της Σάρα, Marifer. Παράλληλα, ο ερχομός ενός προσώπου θα σοκάρει τους πάντες και θα ανακατέψει για τα καλά την τράπουλα… Η υπόθεση αυτή φυσικά μονοπωλεί τον τηλεοπτικό χρόνο της 3ης σεζόν, με διάφορες υπό-πλοκές, όπως αυτή του βασανισμένου, ψυχικά και σωματικά, Chema, της Mariana που έχει χάσει τα πάντα, αλλά και του César, που βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι απαντήσεις θα έρθουν και ο Alex, ο πραγματικός χαμένος της όλης υπόθεσης, επιτέλους θα ηρεμήσει… Η άποψη του lordoftheseries.gr Ό’τι περιμέναμε να δούμε στην 3η σεζόν, το είδαμε. Έξαλλος ρυθμός, συνεχείς ανατροπές αλλά φυσικά και «τραβηγμένο» σενάριο, το οποίο «αγγίζεται» επιφανειακά και δεν έχει βάθος. Η σκηνοθεσία μπορεί να κούρασε και να μπέρδεψε αρκετούς με τα συνεχή πίσω-μπρος, μιας και τα flashbacks είναι πλέον αυτούσιο κομμάτι της αφήγησης, όμως προσωπικά τη βρήκα πολύ καλή και μάλλον το καλύτερο κομμάτι της σεζόν. Οι ερμηνείες κινούνται και πάλι σε ρηχά νερά, παρά την άφιξη του Jean Reno σε έναν ρόλο που περισσότερο σε καρικατούρα παραπέμπει… Εκείνος που ξεχωρίζει είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής Manolo Cardona. Συνοψίζοντας, το Who Killed Sara? στην 3η και τελευταία του σεζόν κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά. Συνεχίζει να είναι η επιτομή του binge-watching, είναι απολαυστικό, όμως δεν παύει να αποτελεί μία ένοχη απόλαυση με τελείως «ξεχειλωμένη» πλοκή και πολλές σεναριακές ευκολίες. [embedded content] Adblock test (Why?)

Ο 66ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision (ESC) ήταν μια τεράστια επιτυχία συγκεντρώνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο σε αυτή τη γιορτή της μουσικής. Όπως ανακοινώθηκε το Σάββατο 14 Μαΐου, ο ανεξάρτητος Πανευρωπαϊκός εταίρος ψηφοφορίας της Ευρωπαϊκής Ραδιοφωνικής Ένωσης (EBU) εντόπισε παράτυπα μοτίβα ψηφοφορίας στις ψηφοφορίες της κριτικής επιτροπής έξι χωρών που συμμετείχαν στον δεύτερο ημιτελικό. Συγκεκριμένα, στο Αζερμπαϊτζάν, στη Γεωργία, στο Μαυροβούνιο, στην Πολωνία, στη Ρουμανία και στον Άγιο Μαρίνο. Η ακεραιότητα της ψηφοφορίας, τόσο από τις εθνικές κριτικές επιτροπές κάθε χώρα όσο και από τους τηλεθεατές που ψηφίζουν μέσω τηλεφώνου ή SMS, είναι απαραίτητη για την επιτυχία του διαγωνισμού. Είναι καθήκον της EBU προς όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, αλλά κυρίως τους 40 συμμετέχοντες δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, να διασφαλίσουν ότι το τελικό αποτέλεσμα της βραδιάς είναι έγκυρο όπως αναφέρει το ogaegreece.com. Στο Δεύτερο Ημιτελικό, παρατηρήθηκε ότι τέσσερις από τις έξι παραπάνω κριτικές επιτροπές έβαλαν τις πέντε άλλες χώρες στο Top-5, δηλαδή έδωσαν 12,10,8,7 και 6 βαθμούς (λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν μπορούσαν να ψηφίσουν τον εαυτό τους). Μία χώρα ψήφισε τις ίδιες πέντε χώρες στο Top-6 και η τελευταία από τις έξι επιτροπές έβαλε τέσσερις από τις υπόλοιπες στο Top-4 και την πέμπτη στην έβδομη θέση (4 βαθμοί). Τέσσερις από τις έξι χώρες έλαβαν τουλάχιστον ένα 12αρι που είναι το μέγιστο που μπορεί να απονεμηθεί. Το εν λόγω μοτίβο εντοπίστηκε ως παράτυπο από τον πανευρωπαϊκό εταίρο ψηφοφορίας και αναγνωρίστηκε από το Independent Voting Monitor, καθώς πέντε από αυτές τις έξι αυτές χώρες κατατάχθηκαν εκτός του Top-8 από τις κριτικές επιτροπές των υπολοίπων 15 χωρών που ψήφισαν στον ίδιο ημιτελικό (που περιελάβανε και τρεις Big Five: τη Γερμανία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο). Επιπρόσθετα, τέσσερις από τις έξι χώρες κατατάχθηκαν στις 6 τελευταίες θέσεις της κατάταξης από τις άλλες 15 χώρες που ψήφισαν σε αυτόν τον ημιτελικό. Μια τέτοιας κλίμακας παρατυπία στην ψηφοφορία των κριτικών επιτροπών είναι άνευ προηγουμένου. Όπως αναφέρεται στους Κανόνες του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision και στις Επίσημες Οδηγίες Ψηφοφορίας του Διαγωνισμού, εάν οι ψήφοι των Εθνικών Κριτικών Επιτροπών παρουσιάζουν ακανόνιστα μοτίβα ψηφοφορίας (τα οποία μπορούν να εντοπιστούν από τον πανευρωπαϊκό εταίρο ψηφοφορίας και να αναγνωριστούν από το Independent Voting Monitor), η EBU, ο Εκτελεστικός Επόπτης έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τις σχετικές ψήφους και να τις αντικαταστήσει με ένα «αναπληρωματικό» συγκεντρωτικό αποτέλεσμα που υπολογίζεται αυτόματα για τον καθορισμό του τελικού αποτελέσματος. Δεδομένης της πρωτοφανούς φύσης της παρατυπίας που εντοπίστηκε στο δεύτερο ημιτελικό, η EBU σε συνεννόηση με τον πανευρωπαϊκό εταίρο ψηφοφορίας και το Independent Voting Monitor αποφάσισε, σύμφωνα με τις Οδηγίες ψηφοφορίας του διαγωνισμού, να ασκήσει το δικαίωμά της και να αφαιρέσει τις ψήφους από τις έξι εν λόγω κριτικές επιτροπές από την κατανομή κατάταξης στον Μεγάλο Τελικό για τη διατήρηση της ακεραιότητας του συστήματος ψηφοφορίας. Κατά συνέπεια, ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία και το αυτόματα υπολογισμένο αποτέλεσμα χρησιμοποιήθηκε και για τον καθορισμό των τελικών αποτελεσμάτων της κριτικής επιτροπής των έξι χωρών που συμμετείχαν στον Μεγάλο Τελικό. Αυτές οι αποφάσεις εγκρίθηκαν από τον Πρόεδρο Reference Group, το διοικητικό συμβούλιο του Διαγωνισμού και τον Αναπληρωτή Γενικό Διευθυντή της EBU σύμφωνα με τις απαιτήσεις των οδηγιών ψηφοφορίας του διαγωνισμού. Η EBU συζήτησε αυτά τα πρότυπα της κριτικής επιτροπής με τους εμπλεκόμενους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και τους έδωσε την ευκαιρία να διερευνήσουν περαιτέρω την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής στις χώρες τους. Η EBU επιβεβαιώνει την απόφασή της να αντικαταστήσει τις ψήφους της κριτικής επιτροπής για αυτές τις έξι χώρες με ένα αυτόματα υπολογιζόμενο συνολικό αποτέλεσμα τόσο στον δεύτερο ημιτελικό όσο και στον Μεγάλο Τελικό. Επίσης, επιβεβαιώνει την τελική κατάταξη των 40 συμμετεχόντων στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022. Η EBU, τα μέλη της και το Reference Group θα συνεχίσουν να συνεργάζονται στενά για τη διασφάλιση της ακεραιότητας και της επιτυχίας μιας εκδήλωσης που υπήρξε μια μοναδική πλατφόρμα για δημιουργικά ταλέντα εδώ και 66 χρόνια και ανυπομονεί να συνεχίσει να διασκεδάζει το κοινό σε όλο τον κόσμο. Adblock test (Why?)

Οι ισπανικές παραγωγές του Netflix έχουν γίνει η ενοχή απόλαυση αρκετών θεατών. Μέσα σε αυτούς και εγώ έτσι το Welcome to Eden θα ήταν αναμφίβολα στην λίστα μου, αν και ήξερα που «έμπλεκα» ήλπιζα απλά η σειρά να προσφέρει αυτό το ιντριγκαδορικο στοιχείο του Elite και ενώ ένα μυστήριο καραδοκεί η σειρά παραμένει άθλια. Μια ομάδα εφήβων, άγνωστοι μεταξύ τους, δέχονται μια πρόσκληση στα κινητά τους από ανώνυμο αποστολέα, για ένα ονειρικό ταξίδι που θα αλλάξει τις ζωές τους. Φυσικά κανείς δεν το θεωρεί περίεργο και όλοι μαζί καταλήγουν σε ένα μεγάλο πάρτυ σε ένα άγνωστο νησί. Εκεί ως θεατές γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά οι πρωταγωνιστές της σειράς απλά διασκεδάζουν. Το νησί εκ πρώτης όψης φαίνεται αρκετά φιλόξενο και υπόσχεται στους νέους να ξεφύγουν από την καθημερινότητα τους και πράγματα που τους βασανίζουν στην ζωή τους. Διοργανωτές του πάρτυ φαίνεται να είναι μια εταιρεία που προσπαθεί να προωθήσει το νέο της ποτό, ωστόσο μόνο λίγοι εκλεκτοί θα καταφέρουν να το δοκιμάσουν. Όσοι πιούν το ποτό έχουν και πρόσκληση να ζήσουν στο νησί μακριά από όλα τα προβλήματα τους χωρίς βέβαια να έχουν επαφή με τον έξω κόσμο ή τις οικογένειες τους. Για πολλούς αυτό θα φανεί ιδανικό καθώς τα παιδιά δεν έχουν επιλεγεί τυχαία αντιθέτως όλοι τους έχουν κάποιο πρόβλημα με τις οικογένειές και τις ζωές τους. Η Astrid και ο Erik είναι το παράξενο ζεύγος που διοικεί το νησί και κατά κάποιον τρόπο έχουν δημιουργήσει την δική τους αίρεση εκεί, με όσους μένουν να χωρίζονται σε βαθμίδες ανάλογα με το πόσο πιστοί είναι στον σκοπό τους. Η πρόσκληση για διαμονή στο νησί σύντομα θα αποκαλυφθεί πως έχει μόνο μια απάντηση με τα παιδιά να μην μπορούν όντως να φύγουν σε περίπτωση που το θελήσουν. Οι επαναστάτες φυσικά θα θανατώνονται. Έτσι μερικοί από τους εφήβους θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν και να μείνουν, άλλοι θα χειραγωγηθούν προκειμένου να επιλέξουν να μείνουν και άλλοι απλά θα παίξουν ένα παιχνίδι προκειμένου να βρουν μια λύση και να φύγουν. Το συμβούλιο του νησιού φυσικά έχει διάφορους άσσους στο μανίκι του και ένας από αυτός είναι οι σχέσεις που θα αναπτύξουν τα παιδιά με όσους ζουν ήδη εκεί. Μια παράλληλη ιστορία που εξελίσσεται εκτός νησιού είναι η αναζήτηση της πρωταγωνίστριας Zoe από την μικρή της αδερφή, αυτή η ιστορία θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε μια δεύτερη σεζόν αν φυσικά υπάρξει. Η άποψη του lordoftheseries.gr Ενώ η σειρά μας καλωσορίζει στην Εδέμ δεν μπορώ να πω πως ένιωσα ευπρόσδεκτος βλέποντας αυτήν την σειρά. Υπάρχει μια σεναριακή ρηχότητα που απλά δεν σου επιτρέπει να εστιάσεις σε τίποτα θετικό που μπορεί να βρεις στην σειρά, αν και γενικά δεν είναι πολλά. Καταφέρνει ως ένα βαθμό να κρατήσει ένα μυστήριο σχετικά με το νησί αλλά με έναν μαγικό τρόπο το κάνει τόσο αδιάφορο και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αξίζει ο χρόνος σου καθώς το βλέπεις. Το γράψιμο πέρα από έλλειψη δημιουργικότητας έχει πολλά κενά και προκειμένου να προχωρήσει η ιστορία οι σεναριακές ευκολίες πέφτουν βροχή. Οι χαρακτήρες είναι απλά βουβοί. Κανείς δεν μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή και να κρατήσει την σειρά. Ένας προς έναν κάνουν λάθη που σε ένα πραγματικό σενάριο δεν θα γινόντουσαν με τίποτα. Η Astrid ως η κακιά του νησιού δεν με εντυπωσίασε και η Amaia Salamanca με την ερμηνεία της δεν κέρδισε τις εντυπώσεις αντιθέτως με ενόχλησε το φρυδακι αλα Cara Delevingne. Και εντάξει πέρα από την πλάκα θα περίμενε κανείς κάτι πιο έξυπνο για την διοίκηση του νησιού. Γενικότερα οι ερμηνείες της σειράς ήταν μέτριες προς κακίες με το βασικότερο πρόβλημα να είναι το πόσο πολύ λείπει η χημεία ανάμεσα στο Cast. Σκηνοθετικά τα πράγματα δεν βελτιώνονται με αχρείαστα slow motions που στερούν την πιθανή αγωνία που ίσως είχε ο θεατής και διάφορα άλλα τεχνάσματα που δημιουργούνται για την δραματοποίηση της σειράς και καταλήγουν απλά άβολα στο μάτι. Η μουσική περνάει αδιάφορη και οι ήχοι στο υπόβαθρο της σειράς γίνονται ενοχλητικοί, αν άκουγα έναν ακόμα παπαγάλο να κράζει δεν ξέρω τι θα έγραφα. Το μόνο θετικό είναι το μέρος στο οποίο έγιναν τα γυρίσματα όπου είναι πραγματικά όμορφο και δίνει όμορφα πλάνα στην σειρά. Ένα ντοκιμαντέρ για την τοποθεσία σίγουρα θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Η σεζόν κλείνει σε cliffhanger και μένει να δούμε αν θα ανανεωθεί ή αν θα φάει τσεκούρι. Πάντως είναι από της σειρές που όταν έρχεται η 2η σεζόν σίγουρα δεν θυμάσαι τίποτα από όσα έχουν γίνει στην 1η. [embedded content] Adblock test (Why?)

Το Netflix ξεκίνησε τις δραστηριότητές του ως εταιρεία ενοικίασης βίντεο πριν εισέλθει στην υπηρεσία πλατφόρμας online streaming. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, οι υπηρεσίες streaming έγιναν σιγά-σιγά mainstream. Σήμερα, το Netflix είναι μία από τις 100 πιο πολύτιμες εταιρείες παγκοσμίως, με κεφαλαιοποίηση 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η υπηρεσία έχει δημιουργήσει πρωτότυπες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες και έχει αποκτήσει δικαιώματα σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς σειρές που μπορούν να παρακολουθούνται για ώρες. Ο κολοσσός του streaming πλήρωσε πολλά εκατομμύρια δολάρια για τα δικαιώματα streaming και εδώ είναι μερικές από τις πιο ακριβές συμφωνίες του. 1 – Friends (1994-2004) Τα Φιλαράκια έχουν μια ισχυρή βάση οπαδών που παρακολουθεί ενεργά τη σειρά ακόμη και είκοσι οκτώ χρόνια μετά το τέλος της. Με μια νέα γενιά θαυμαστών που δημιουργείται μέσω των πλατφορμών OTT, το Netflix απέκτησε τα δικαιώματα streaming της σειράς το 2015 για το τεράστιο ποσό των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, όπως αναφέρει το Forbes. Ήταν η δεύτερη σε τηλεθέαση σειρά στο Netflix και οι αναφορές δείχνουν ότι ο κόσμος παρακολούθησε 32 εκατομμύρια λεπτά της σειράς Friends μέχρι να αποκτήσει τα δικαιώματα το 2020 το HBO Max. 2 – New Girl (2011-2018) [embedded content] Μια κωμωδία με πολλή καρδιά, το New Girl, αφηγείται την ιστορία του πώς μια ομάδα αταίριαστων συναντιέται για να περιηγηθεί στη ζωή και τις σχέσεις. Το εξαιρετικό ensemble cast και οι βαθιά αφομοιώσιμες ιστορίες ήταν τα δυνατά σημεία της σειράς. Αφού έγινε επιτυχία στο Fox, το Netflix έκλεισε συμφωνία με το δίκτυο για να αγοράσει τα δικαιώματα streaming για 900.000 δολάρια ανά επεισόδιο. 3 – The Blacklist (2013-σήμερα) [embedded content] Ενώ άλλες υπηρεσίες streaming προσφέρουν κοινές συμφωνίες κοινοπραξίας, το Netflix προτιμούσε πάντα να αποκτά αποκλειστικά δικαιώματα streaming. Το The Blacklist, μια σειρά θρίλερ με πρωταγωνιστές τον James Spader και τη Megan Boone, αγοράστηκε από το Netflix από το NBC και τη Sony έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των 2 εκατομμυρίων δολαρίων ανά επεισόδιο το 2014, όπως αναφέρει το Deadline. Η συμφωνία λέγεται ότι ήταν η μεγαλύτερη πληρωμή ανά επεισόδιο στην ιστορία του OTT streaming. Με το αποκλειστικό πρώτο παράθυρο, το Netflix ήταν η μόνη πλατφόρμα που το πρόβαλε πρώτη φορά. 4 – The Walking Dead (2010-2022) [embedded content] Ένα δράμα με ζόμπι που έγινε απροσδόκητα μια από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, το The Walking Dead κατέκτησε την προσοχή του κοινού με την πλοκή που ήταν πιο κοντά στο θρίλερ. Το Netflix τα έδωσε όλα όταν το απέκτησε και έκλεισε πολυετή συμφωνία έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των 1,35 εκατομμυρίων δολαρίων ανά επεισόδιο. 5 – The Office (2005-2013) [embedded content] Το αγαπημένο mockumentary, The Office, είναι μία από τις τηλεοπτικές σειρές με τα περισσότερα bing και streaming. Το σκηνικό του εργασιακού χώρου με πρωταγωνιστή την κωμική ιδιοφυΐα του Steve Carell και δευτεραγωνιστές όπως ο John Krasinski, η Jenna Fischer και ο Rainn Wilson το έχει κάνει απολαυστικό για το κοινό σε όλο τον κόσμο. Όπως αναφέρει η Wall Street Journal, το Netflix είχε πληρώσει 100 εκατομμύρια δολάρια για την πολυετή συμφωνία για τα δικαιώματα streaming, η οποία έληγε το 2020. Ήταν η σειρά με τη μεγαλύτερη ροή στο Netflix και οι άνθρωποι παρακολούθησαν 52 δισεκατομμύρια λεπτά από αυτήν το 2020. 6 – Scrubs (2001-2010) [embedded content] Μια ειλικρινής κωμωδία-δράμα, το Scrubs ήταν ο τέλειος συνδυασμός ενός εξαιρετικού καστ και έξυπνου σεναρίου, καθιστώντας το ένα από τα πιο δημοφιλή τηλεοπτικά προγράμματα. Ένα ισχυρό ποσοστό του κοινού απολαμβάνει να παρακολουθεί ιατρικά δράματα. Το Netflix απέκτησε τα δικαιώματα του Scrubs με συμφωνία ύψους 26 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως από το αρχικό δίκτυο NBC. Adblock test (Why?)

Ως ένα μεγάλο στραπάτσο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ανακοίνωση του Netflix για οικονομικά της αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου του έτους και μέσω των οποίων γνωστοποίησε στους επενδυτές πως η βάση των συνδρομητών της συρρικνώθηκε κατά 200.000 παγκοσμίως. Η ίδια η πλατφόρμα προβλέπει ότι ενδεχομένως θα χάσει άλλα 2 εκατομμύρια συνδρομητές μέσα στο δεύτερο τρίμηνο του έτους. Και αν συνυπολογίσουμε και τους 700.000 που έχει ήδη χάσει λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και την απόσυρση από τη Ρωσία, τότε γίνεται αντιληπτό ότι ο κολοσσός του streaming βρίσκεται σε κάποιο αδιέξοδο. Το Netflix ήλπιζε πως θα είχε προσελκύσει 2,5 εκατομμύρια νέους συνδρομητές μέσα στο τρίμηνο, σε σύγκριση με τους 4 εκατομμύρια νέους χρήστες που είχε καταφέρει να αποκτήσει το 2021 μέσα στην αντίστοιχο χρονική περίοδο. Τελικά μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2022 το Netflix προσέλκυσε 1,1 εκατομμύρια νέους χρήστες Την ίδια στιγμή, τα συνολικά έσοδα της εταιρείας διαμορφώθηκαν στα 7,78 δισ. δολάρια, χαμηλότερα από τα 7,93 δισ. δολάρια που ανέμεναν οι αναλυτές, ενώ η Netflix ανέφερε καθαρά κέρδη 3,53 δολαρίων/μετοχή, υψηλότερα από τις προβλέψεις για κέρδη 2,89 δολαρίων/μετοχή. Netflix: Το μοντέλο των διαφημίσεων που αναμένεται να ακολουθήσει η πλατφόρμα Μετά από χρόνια αντίστασης στις διαφημίσεις στην υπηρεσία streaming, το Netflix είναι πλέον «ανοιχτό» στο να προσφέρει χαμηλότερες τιμές με διαφημίσεις, δήλωσε την Τρίτη ο συνδιευθύνων σύμβουλος Reed Hastings, σύμφωνα με το CNBC. Ο Hastings ήταν επί μακρόν αντίθετος στην προσθήκη διαφημίσεων ή άλλων προωθητικών ενεργειών στην πλατφόρμα, αλλά δήλωσε κατά τη διάρκεια της προηχογραφημένης τηλεδιάσκεψης για τα κέρδη της εταιρείας ότι «έχει πολύ νόημα» να προσφέρει στους πελάτες μια φθηνότερη επιλογή. «Όσοι έχουν παρακολουθήσει το Netflix γνωρίζουν ότι ήμουν κατά της πολυπλοκότητας της διαφήμισης και μεγάλος οπαδός της απλότητας της συνδρομής», δήλωσε ο Hastings. «Όσο όμως και αν είμαι οπαδός αυτού, είμαι μεγαλύτερος οπαδός της επιλογής των καταναλωτών και το να επιτρέψω στους καταναλωτές που θα ήθελαν να έχουν χαμηλότερη τιμή και είναι ανεκτικοί στη διαφήμιση να πάρουν αυτό που θέλουν έχει πολύ νόημα». Η επιλογή αυτή πιθανότατα δεν θα είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία για ένα ή δύο χρόνια, δήλωσε ο Hastings. Μια νέα βαθμίδα με υποστήριξη διαφημίσεων έχει πολλές δυνατότητες κέρδους για το Netflix. Ο σφοδρός ανταγωνισμός και τι θα γίνει με τους κοινούς κωδικούς Το Netflix επικαλέστηκε τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από τις πρόσφατες υπηρεσίες streaming από παραδοσιακές εταιρείες ψυχαγωγίας, καθώς και την ανεξέλεγκτη κοινή χρήση κωδικών πρόσβασης, τον πληθωρισμό και τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία για την πρόσφατη καθυστέρηση στις συνδρομές επί πληρωμή. Σε μια προσπάθεια να προσελκύσει περισσότερους συνδρομητές, το Netflix έχει αυξήσει τις δαπάνες του για το περιεχόμενό του, ιδίως σε πρωτότυπα προγράμματα. Για να το πληρώσει, η εταιρεία αύξησε τις τιμές της υπηρεσίας της. Η Netflix δήλωσε ότι αυτές οι αλλαγές στις τιμές βοηθούν στην ενίσχυση των εσόδων, αλλά ήταν εν μέρει υπεύθυνες για την απώλεια 600.000 συνδρομητών στις ΗΠΑ και τον Καναδά κατά τη διάρκεια του πιο πρόσφατου τριμήνου. Μια επιλογή χαμηλότερης κατηγορίας που περιλαμβάνει διαφημίσεις θα μπορούσε να κρατήσει ορισμένους καταναλωτές που έχουν συνείδηση της τιμής στην υπηρεσία και να προσφέρει στο Netflix μια διαφορετική οδό για να συγκεντρώσει κεφάλαια. «Είναι αρκετά σαφές ότι λειτουργεί για το Hulu. Η Disney το κάνει. Η HBO το έκανε», δήλωσε ο Hastings. «Δεν νομίζω ότι έχουμε πολλές αμφιβολίες ότι λειτουργεί». Πάντως η Τρίτη 19/4 ήταν μία μέρα που σηματοδοτεί (μάλλον) και το τέλος των κοινών κωδικών πρόσβασης στην πλατφόρμα. Το Netflix δήλωσε ότι εκτιμά ότι περισσότερα από 30 εκατομμύρια νοικοκυριά στις ΗΠΑ και τον Καναδά χρησιμοποιούν κοινό κωδικό πρόσβασης για να έχουν πρόσβαση στο περιεχόμενό του. Η εταιρεία ανέφερε ότι περισσότερα από 100 εκατομμύρια επιπλέον νοικοκυριά χρησιμοποιούν πιθανότατα κοινόχρηστο κωδικό πρόσβασης παγκοσμίως. Στην τριμηνιαία επιστολή προς τους μετόχους της, η Netflix αναγνώρισε ότι επίτηδες επέτρεψε τη γενναιόδωρη κοινή χρήση κωδικού πρόσβασης εκτός σπιτιού, επειδή βοήθησε να εθιστεί ο χρήστης στην υπηρεσία. «Η σχετικά υψηλή διείσδυση των νοικοκυριών μας – όταν συμπεριλαμβάνεται ο μεγάλος αριθμός νοικοκυριών που μοιράζονται λογαριασμούς – σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό, δημιουργεί αντίθετους ανέμους στην αύξηση των εσόδων», ανέφερε η Netflix στην επιστολή της. «Η κοινή χρήση λογαριασμών ως ποσοστό των συνδρομητών μας που πληρώνουν δεν έχει αλλάξει πολύ με τα χρόνια, αλλά, σε συνδυασμό με τον πρώτο παράγοντα, σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο να αυξηθεί η συνδρομή σε πολλές αγορές – ένα ζήτημα που επισκιάστηκε από την αύξηση την περίοδο του». Το Netflix δεν περιέγραψε ακόμη μια συγκεκριμένη παγκόσμια στρατηγική, αλλά πρότεινε ότι οι παγκόσμιες αλλαγές θα μπορούσαν να έρθουν ήδη από το 2023. Adblock test (Why?)

Οι σύντομες εμφανίσεις διάσημων και διακεκριμένων ηθοποιών σε μια ταινία αποτελούν πάντα μία όμορφη έκπληξη για τους φαν. Συνήθως, οι παραγωγοί ζητούν από τους ηθοποιούς να κάνουν guest εμφανίσεις στις ταινίες στις οποίες έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία ή από διάσημους ηθοποιούς που θα δεχθούν να κάνουν εμφάνιση χωρίς credit. Οι σύντομες εμφανίσεις σκηνοθετών, πολιτικών, αθλητών, μουσικών και διασημοτήτων σε μια ταινία είναι αρκετά συνηθισμένες. Τα cameo διάσημων ηθοποιών μπορεί να κάνει ένα φιλμ ξεκαρδιστικό ή πιο αξιομνημόνευτο στο κοινό και αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο το κάνουν πολλοί κινηματογραφιστές. Ας δούμε 6 πιο τα πιο ακριβά cameo στην ιστορία των ταινιών και ένα… εξαιρετικά οικονομικό. 1 – Dwayne Johnson – The Other Guys (2010) [embedded content] Η ταινία με πρωταγωνιστές τους Will Ferrell και Mark Wahlberg έγινε πρωτοσέλιδο όταν κυκλοφόρησαν οι αφίσες και τα τρέιλερ της ταινίας, καθώς ο Dwayne Johnson εμφανιζόταν σε αυτά. Οι θαυμαστές του Αμερικανού ηθοποιού, επιχειρηματία και πρώην επαγγελματία παλαιστή νόμιζαν μάλιστα ότι όντως συμμετείχε στην ταινία, αποδεικνύεται ότι ήταν μόνο ένα cameo. Ο χαρακτήρας του The Rock έχασε τη ζωή του όταν πήδηξε από το κτίριο. Πληρώθηκε περίπου 9 εκατομμύρια δολάρια για το εν λόγω cameo, το οποίο δεν έφτασε ούτε το μισό της ταινίας. 2 – Marlon Brando – Superman (1978) [embedded content] Ο Αμερικανός ηθοποιός Μάρλον Μπράντο εμφανίστηκε στο Superman ως πατέρας του πρωταγωνιστή του Κρυπτονιανού Jor-El το 1978. Στην εν λόγω ταινία, ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ είχε μόλις 10 λεπτά προβολής ως cameo, για το οποίο πληρώθηκε περίπου 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Μετά από ένα ακαθάριστο αποτέλεσμα 300 εκατομμυρίων δολαρίων στο παγκόσμιο box office, διαπραγματεύτηκε στη συνέχεια για επιπλέον μπόνους για το cameo του. Ο Νονός κατάφερε να πάρει ένα μέρος των εισπράξεων της ταινίας, με αποτέλεσμα η συνολική πληρωμή του να ανέλθει στα 19 εκατομμύρια δολάρια για μια σκηνή 10 λεπτών. 3 – Mark Hamill στο Star Wars: The Force Awakens (2015) [embedded content] Ο Αμερικανός ηθοποιός και ηθοποιός φωνής Mark Hamill έκλεισε μια αρκετά καλή συμφωνία με την ταινία Lucas για να κάνει μερικά δευτερόλεπτα και ένα cameo χωρίς διάλογο στο Star Wars: The Force Awakens. Ως ο Luke Skywalker, οι θαυμαστές περίμεναν να έχει τουλάχιστον ένα cameo στο πρόσφατο franchise του Star Wars. Δεδομένου ότι η ταινία ανήκει σε ένα από τα πιο διάσημα franchise στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Mark Hamill ζήτησε αμοιβή 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να κάνει το cameo και σίγουρα το πήρε. 4 – Sean Connery στο Robin Hood: Prince of Thieves (1991) [embedded content] Με τη σπουδαία σύνθεση των Morgan Freeman, Alan Rickman και Kevin Costner στην ταινία «Ρομπέν των Δασών: Ο Πρίγκιπας των Κλεφτών», οι θαυμαστές ενθουσιάστηκαν όταν η ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1991. Αυτό που δεν γνώριζαν είναι ότι τους περίμενε μια πολύ καλύτερη έκπληξη, αφού στην ταινία υπήρχε ένα cameo του Sean Connery που έπαιζε ως Ricardo Corazón de León. Ο εν λόγω ρόλος έκανε τον Σον Κόνερι πλουσιότερο κατά περίπου 500.000 δολάρια. Με την καλοσύνη της καρδιάς του, ο Connery δώρισε τα μισά από τα χρήματα σε κάποια φιλανθρωπικά ιδρύματα. 5 – Alec Baldwin στο Glengarry Glen Ross: Success at Any Cost (1992) [embedded content] Ο Alec Baldwin είχε μια σύντομη συμμετοχή στην ταινία Glengarry Glen Ross: Success at Any Cost (Επιτυχία με κάθε κόστος) ως πωλητής που παρακινεί τους υπαλλήλους του προσβάλλοντάς τους. Η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν οι Jonathan Pryce, Alan Arkin, Kevin Spacey και Al Pacino έγινε καλύτερη με τον Alec Baldwin στη σύνθεση. Η σκηνή του Baldwin γυρίστηκε για περίπου τρεις ημέρες και φέρεται να έλαβε περίπου 250.000 δολάρια για να κάνει το cameo. 6 – Charlie Sheen στο Scary Movie 5 (2013) [embedded content] Το πέμπτο μέρος του franchise της παρωδίας ταινιών τρόμου Scary Movie 5 είναι αξιοσημείωτο για τη σκηνή με τον Charlie Sheen και τη Lindsay Lohan. Η εν λόγω σκηνή ήταν μόνο ένα cameo για τους δύο ηθοποιούς. Ο πρωταγωνιστής του Two and a Half Men μοιράστηκε μια σκηνή με τη Lohan σε μια σε ένα κρεβάτι. Ο Charlie Sheen φέρεται να πληρώθηκε 250.000 δολάρια για τη δουλειά του στο πλατό για μία ημέρα. Και το πιο φθηνό cameo – Ο Μπράντ Πιτ στο Deadpool 2 (2018) [embedded content] Ο Αμερικανός ηθοποιός Μπραντ Πιτ εμφανίστηκε στο Deadpool 2 ως χαρακτήρας και μεταλλαγμένος σούπερ κακός Vanisher. Ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ εμφανίστηκε στη συνέχεια της ταινίας Deadpool μόνο για λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα. Το πρόσωπο του Vanisher δεν αποκαλύφθηκε ποτέ στην ταινία, ωστόσο η X-force αναγκάστηκε να πέσει με αλεξίπτωτο από το αεροπλάνο, γεγονός που τους έκανε να δουν το πρόσωπό του. Η εν λόγω σκηνή χρειάστηκε μόνο περίπου 30 λεπτά για να γυριστεί και έλαβε μόνο περίπου χίλια δολάρια για αυτό το cameo. Adblock test (Why?)

Μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για τον κινηματογράφο από τους ηθοποιούς. Η σωστή ερμηνεία μπορεί να οδηγήσει μια ταινία στη σφαίρα του μεγαλείου- μια κακή ερμηνεία μπορεί να καταδικάσει μία κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενη ταινία στη μετριότητα ή στη γελοιότητα. Τι θα ήταν το «There Will Be Blood» χωρίς τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στο επίκεντρό του; Θα εξακολουθούσε να λάμπει ο Νονός χωρίς τον Αλ Πατσίνο και τον Μάρλον Μπράντο; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία κανείς δεν θέλει να μάθει την απάντηση. Οι καλύτερες ερμηνείες είναι αναντικατάστατες- είναι το κλειδί για την ίδια την ουσία του κινηματογράφου. Τι συμβαίνει όμως όταν μια καλή ερμηνεία δεν είναι αρκετή για να σώσει μια ταινία; Όταν μια καταπληκτική ερμηνεία σπαταλιέται σε μια υποβαθμισμένη ιστορία; Από τον Άντονι Χόπκινς μέχρι τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, πολλοί από τους κορυφαίους ηθοποιούς που δουλεύουν σήμερα έχουν δανείσει το ταλέντο τους σε κατώτερα έργα. Κάποιες φορές απλά το παίζουν άφωνοι, αλλά άλλες φορές καταφέρνουν να λάμψουν παρά το υλικό. Ας δούμε λοιπόν 6 εξαιρετικές εμφανίσεις σε ομολογουμένως μέτριες (τουλάχιστον) ταινίες 1 – Phillip Seymour Hoffman – Along Came Polly (2004) [embedded content] Ο αείμνηστος, σπουδαίος ηθοποιός Phillip Seymour Hoffman ήταν ένα σπάνιο παράδειγμα: Ένας ηθοποιός που έδινε βάθος ακόμα και στους πιο αδύναμους ρόλους, από τον Plutarch Heavensby του The Hunger Games μέχρι το Mission: Impossible III του κακού Owen Davian. Η ρομαντική κομεντί Along Came Polly είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα, ωστόσο, καθώς ο Hoffman απέδωσε μια καταιγιστική κωμική στροφή που έκλεψε όχι μόνο μια σκηνή αλλά ολόκληρη την ταινία κάτω από τη μύτη του Ben Stiller και της Jennifer Aniston. 2 – Margot Robbie – Suicide Squad (2016) [embedded content] Ένα από τα χειρότερα blockbusters της σύγχρονης εποχής, το Suicide Squad του David Ayer αντιμετωπίστηκε με ομόφωνη καταδίκη από την κοινότητα των κριτικών. Οι κριτικές ήταν επίσης ομόφωνες, ωστόσο, στους επαίνους τους για την ερμηνεία της Margot Robbie, με την Αυστραλή σταρ να επαναλαμβάνει αργότερα τον ρόλο της σε δύο επόμενες ταινίες. 3 – Tom Hanks – The Ladykillers (2004) [embedded content] Το The Ladykillers θεωρείται δικαίως το ναδίρ της κατά τα άλλα αρκετά θαυμαστά συνεπούς φιλμογραφίας των αδελφών Coen. Αλλά αυτό δεν οφείλεται καθόλου στον Tom Hanks, ο οποίος επαναπροσδιόρισε με συναρπαστικό τρόπο έναν ρόλο που τόσο λαμπρά είχε ενσαρκώσει ο Alec Guinness στο κλασικό πρωτότυπο Ealing. Ο ακατάδεκτος, πολυμαθής και βαθιά μοχθηρός αρχηγός της κακοποιού μπάντας απέχει πολύ από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα έχει υποδυθεί ο Hanks- καταβροχθίζει με χαμόγελο τον τυπικά σαρδόνιο διάλογο των Coens. 4 – James McAvoy – Split (2016) [embedded content] Το πολυσυλλεκτικό θρίλερ πολλαπλών προσωπικοτήτων «Split» του M Night Shyamalan είχε πολλά προβλήματα, αλλά η εντυπωσιακή ερμηνεία του James McAvoy δεν ήταν ένα από αυτά. Το να παίζεις, ουσιαστικά, οκτώ χαρακτήρες σε έναν είναι δύσκολο έργο, αλλά ο McAvoy το καταφέρνει με θεατρική αυτοπεποίθηση. 5 – Leonardo DiCaprio – The Great Gatsby (2013) [embedded content] Ο Baz Luhrmann ήταν πάντα μια περίεργη επιλογή για να διασκευάσει το κλασικό λογοτεχνικό έργο του F Scott Fitzgerald. H κινηματογραφική του σφραγίδα ήταν πάντα αυτή της υπέρμετρης λάμψης. Ενώ ο Tobey Maguire ήταν ένας αρκετά μονότονος Nick Carraway, και η συνήθως λαμπρή Carey Mulligan υποτονική ως Daisy Buchannan, ο DiCaprio ήταν τέλεια διαλεγμένος ως Gatsby, πετυχαίνοντας τη σωστή ισορροπία μεταξύ ανασφάλειας, θορυβωδών και οδυνηρών χαρακτηριστικών. 6 – Anthony Hopkins – Transformers: The Last Knight (2017) [embedded content] Για έναν ηθοποιό τεράστιου βεληνεκούς, όπως ο Anthony Hopkins είναι γνωστό ότι κατά καιρούς, όταν λαμβάνει ένα σενάριο, φέρεται να σημειώνει ορισμένες σελίδες με τα γράμματα «NAR» («No Acting Required»). Θα τον συγχωρούσαμε αν απλά εμφανιζόταν χωρίς να παίζει σε αυτό το θλιβερό sequel των Transformers, αλλά αντ’ αυτού, είναι συναρπαστικός, υποδυόμενος έναν σοφό αστρονόμο που έχει μελετήσει την ιστορία των Transformers. Adblock test (Why?)

Ήταν Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου του 2019, όταν μετά από μήνες εικασιών, το Netflix κυκλοφόρησε επιτέλους το τελευταίο μέρος της επιτυχημένης σειράς «Black Mirror» με τίτλο «Black Mirror: Bandersnatch». Τι το διαφορετικό είχε αυτή η ταινία; Ήταν ένα διαδραστικό φιλμ της λογικής «διάλεξε τη δική σου περιπέτεια και την πλοκή». Ξεκινώντας από τις πρώτες πρωινές ώρες, οι θαυμαστές έπιασαν δουλειά αποκωδικοποιώντας την αφήγηση, αναλύοντας τους συμβολισμούς του και κυνηγώντας τα μυστικά του. Αυτός ο τύπος fandom αποκωδικοποιητή δεν είναι νέο φαινόμενο, ούτε το διαδραστικό επεισόδιο του Netflix, με το οποίο η εταιρεία πειραματίζεται από τις αρχές του 2017. Αλλά το Bandersnatch ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Netflix με το interactive περιεχόμενο. [embedded content] Οι διαχειριστές του Nteflix τότε είδαν μία νέα ροή εσόδων που θα μπορούσε να είναι σανίδα σωτηρίας για τον γίγαντα του streaming και μια φυσική επέκταση της υπάρχουσας υποδομής του. Η εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια επεξεργάζεται το διαδραστικό περιεχόμενο και ως ένα από τα μέσα που έχει η πλατφόρμα, αφενός να ανταπεξέλθει στην στασιμότητα της αύξησης των συνδρομητών του και αφετέρου να μπορέσει να ανταπεξέλθει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό στον τομέα των streaming υπηρεσιών. Τώρα η Netflix Inc. στοιχηματίζει σκληρά στη διαδραστική αφήγηση που έχει σκοπό να προσελκύσει θεατές που ενδιαφέρονται για μια πλατφόρμα πιο προσανατολισμένη στα παιχνίδια. Το «Cat Burglar» ,ο πιο πρόσφατος διαδραστικός τίτλος του γίγαντα του streaming, πρόκειται να επιβεβαιώσει αυτή τη νέα προσέγγιση και είναι μια σταθερή προσθήκη στη διαδραστική αίσθηση που δημιούργησε το Bandersnatch. Το πλάνο του Netflix για το διαδραστικό περιεχόμενο που ξεκινά χρόνια πίσω Η διαδραστική μορφή περιεχομένου προσφέρει στο Netflix ορισμένα σαφή πλεονεκτήματα: Είναι πιο δύσκολο να πέσει θύμα πειρατείας σε σχέση με τις παραδοσιακές ταινίες και σειρές, Η φύση του ως παζλ ενθαρρύνει την ενεργό συμμετοχή των θεατών. Αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα βρίσκεται στα data που μπορεί να συγκεντρώσει το Netflix από τη συμμετοχή των χρηστών και στους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα δεδομένα για τη δημιουργία μιας εσωτερικής υποδομής μάρκετινγκ μέσω προγραμματισμού. Το Netflix ήταν μια εταιρεία δεδομένων για περισσότερο από όσο ήταν παραγωγός περιεχομένου. Ο αλγόριθμος συστάσεων του ήταν μια από τις πρώτες αξιόλογες προτάσεις του και αργότερα, ήταν μια σημαντική πτυχή της παγκόσμιας επέκτασής του. Επέτρεψε στο Netflix να στοχεύει τα γούστα των συνδρομητών με «μικροείδη» και να δημιουργεί εξατομικευμένη τέχνη. Η κατανόηση αυτών των προτιμήσεων των χρηστών ήταν καθοριστικής σημασίας για την κυριαρχία στην αγορά που δημιούργησε, διατηρώντας τους συνδρομητές εντός του οικοσυστήματος της και καθοδηγώντας τα πρωτότυπα προγράμματά του. [embedded content] Θέτοντας τα ίδια είδη διασυνδεδεμένων αποφάσεων να λειτουργούν σε έναν τίτλο, το Bandersnatch δημιούργησε πιο ισχυρή ανακάλυψη μοτίβων και γνώσεις για την ανάλυση τάσεων από ό,τι το παραδοσιακό περιεχόμενο streaming. Όπου η εταιρεία επικέντρωσε προηγουμένως τη συλλογή δεδομένων της στους τρόπους με τους οποίους οι χρήστες αλληλεπιδρούσαν με το περιεχόμενό της – τι παρακολούθησαν, πότε και για πόσο καιρό – αυτά τα νέα δεδομένα είναι ενδεικτικά πραγματικών αποφάσεων όπως η προτίμηση προϊόντος, το μουσικό γούστο και η ενασχόληση με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Τα δεδομένα που δημιουργούνται από τους χρήστες έχουν ήδη καθοδηγήσει τη δημιουργική λήψη αποφάσεων του Netflix όσον αφορά το μάρκετινγκ πρωτότυπων ταινιών όπως το Bright. Το Bandersnatch αντιπροσώπευε τότε μια νέα μορφή εξόρυξης δεδομένων που έδινε στο Netflix πλουσιότερες, πιο συγκεκριμένες πληροφορίες για το κοινό από ό,τι είχε ποτέ πριν. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να καθοδηγήσει τις επιλογές όσον αφορά το είδος των έργων που αναλάμβανε το Netflix γενικά. Η περίπτωση του Cat Burglar ως το νέο στοίχημα της πλατφόρμας [embedded content] Το «Cat Burglar» είναι το νέο interactive πρόγραμμα/παιχνίδι του Netflix. Και ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματά του. Οι δημιουργοί του είναι οι ίδιοι με εκείνους του Black Mirror: Bandersnatch, οι Charlie Brooker και Annabel Jones. Μόνο που τώρα η ιστορία διαφοροποιείται. Πρόκειται για ένα animation για ενήλικες, το «Cat Burglar», που για να προχωρήσει η ιστορία του, ο θεατής πρέπει να απαντήσει σωστά σε διάφορες ερωτήσεις. Εισέρχεται δηλαδή αυτή η σειρά στα χωράφια των παιχνιδιών, ξεπερνώντας την ιδέα πως interactive σημαίνει ότι ο θεατής απλώς αποφασίζει ποιον δρόμο θα πάρει η πλοκή. Όπως διευκρινίζουν από την πλατφόρμα, το πλάνο τους δεν είναι να δημιουργήσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό διαδραστικών προγραμμάτων κάθε χρόνο. Αντίθετα, η προσέγγιση είναι πιο δημιουργική: αναπτύσσουν διαφορετικά projects και προχωρούν σε κανονική παραγωγή σε όσα πιστεύουν ότι αξίζουν. Μόνο που, στην περίπτωση των διαδραστικών παραγωγών, προσδοκούν ότι θα κερδίσουν ένα πιο διευρυμένο κοινό. «Μπορείς να το κάνεις αυτό μόνο στο Netflix», λέει στο The Verge ο αντιπρόεδρος του τομέα κωμωδίας της κωμωδίας και του διαδραστικού πρωταγωνιστή του Netflix, Andy Weil. «Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό σε καμία άλλη πλατφόρμα, επειδή είμαστε μια εταιρεία τεχνολογίας και αυτό είναι στο DNA του Netflix. Η ιδέα ότι μπορείτε να αλληλεπιδράσετε με το περιεχόμενο είναι κάτι που διερευνούμε σε όλα τα είδη». Το σόου έχει έξι βασικούς τερματισμούς, λέει ο Weil, που σημαίνει ότι το Netflix έχει δημιουργήσει κίνητρα για τους χρήστες που το κερδίζουν να επιστρέψουν και να παίξουν ξανά (το όλο θέμα διαρκεί μόνο περίπου 15 λεπτά). Αλλά όπως και το Bandersnatch, υπάρχουν πολλές, πολλές μεταθέσεις ανάλογα με το πώς παίζετε το παιχνίδι. Κάθε γύρος μικροσκοπικών στοιχείων δεν σχετίζεται με την ίδια την ιστορία – και αλλάζει με κάθε γύρο – κάτι που αυξάνει τα στοιχήματα για τους παίκτες που προσπαθούν να παρακολουθήσουν το καρτούν και να προχωρήσουν στο επόμενο χρονογράφημα. Η εμπειρία είναι διαθέσιμη σε εννέα γλώσσες, με κάθε γύρο trivia προσαρμοσμένο στην επιλεγμένη γλώσσα. Το διαδραστικό περιεχόμενο είναι ένα ισχυρό στοιχείο διαφοροποίησης, που πιστεύουν ότι θα τους δώσει το προβάδισμα. Εξάλλου, όπως εξηγούν, το γεγονός ότι η υπηρεσία που προσφέρουν βασίζεται στο ίντερνετ τούς δίνει πολύ περισσότερες δυνατότητες και, επιπλέον, θεωρούν αυτονόητο ότι και ο θεατής μπορεί να έχει περισσότερες απαιτήσεις και να θέλει να αλληλεπιδράσει με αυτό που βλέπει. Το Netflix στον κόσμο του διαδραστικού παιχνιδιού Ο κολοσσός του streaming μπορεί να έχει μπει στο πεδίο της διάδρασης από το 2017, και να έχει λανσάρει και mobile παιχνίδια, όμως τώρα βλέπει ότι μπορούν να αναπτυχθούν νέες φόρμες στο παραδοσιακό storytelling, που συνδυάζουν ιδανικά τα καλύτερα πολλών κόσμων. Έτσι, το Cat Burglar είναι μια σειρά με εξαιρετικό animation, έχει soundtrack ηχογραφημένο live με ορχήστρα, στα πρότυπα των κινηματογραφικών παραγωγών, και playful δυνατότητες. Το Netflix μιλά δηλαδή για μια κινηματογραφική εμπειρία με στοιχεία παιχνιδιού, που δεν έχουν όμως σχέση με τα mobile games που προσφέρει, τα οποία προορίζονται μόνο για κινητό. Το ωραίο με αυτόν τον τύπο διαδραστικού περιεχομένου είναι ότι δημιουργεί μια εμπειρία παιχνιδιού που μοιάζει με άλλους πρωτότυπους τίτλους του Netflix. Προσφέρει επίσης έναν κόσμο δυνατοτήτων για τη διατήρηση της αφοσίωσης των χρηστών της πλατφόρμας. «Έτσι νομίζω ότι η ιδέα είναι να κάνουμε τους ανθρώπους να αλληλεπιδρούν. Αντί απλώς να καθόμαστε πίσω με μια παθητική εμπειρία, ίσως σπρώξουμε περισσότερους ανθρώπους στα παιχνίδια. Θα γνωρίζουν ότι στο Netflix υπάρχουν περισσότερα από την τηλεόραση και τις ταινίες», λέει ο Weil. Πλέον τα δύο τμήματα του Netflix αυτό του gaming και αυτό του διαδραστικού περιεχομένου δουλεύουν και παράλληλα και αλληλοσυμπληρούμενα. Κάθε τμήμα δουλεύει μόνο του αλλά αν χρειαστεί να κάνει integrate με κάποιο άλλο. Όλα με στόχο την παραγωγή πρωτότυπου περιεχομένου μακριά από τα συνηθισμένα τα οποία πλέον δεν είναι αρκετά για να κρατήσουν τους χρήστες στις πλατφόρμες. Adblock test (Why?)

Την περίοδο που κυκλοφόρησε το φιλμ «Fifty Shades of Grey» είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι οι συμπρωταγωνιστές της ταινίας Ντακότα Τζόνσον και Τζέιμι Ντόρναν δεν τα πάνε καλά. Για την ακρίβεια οι δυο τους δεν άντεχαν την παρουσία του άλλου εκτός πλατό. Κάθε φορά που βλέπουμε μια ιστορία αγάπης ή ένα ρομάντζο στη μεγάλη οθόνη, θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι ηθοποιοί που μας κάνουν να νιώσουμε αυτά τα έντονα συναισθήματα είναι το λιγότερο φίλοι και στην ζωή τους εκτός δουλειάς. Αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι ζευγάρι στην οθόνη δεν σημαίνει ότι υπάρχει και χημεία εκτός κάμερας, Το ζευγάρι του «Fifty Shades of Grey» φυσικά και δεν ήταν το μοναδικό που δεν είχε καμία χημεία στην πραγματική του ζωή. Ας δούμε 5 κινηματογραφικά ζευγάρια του σινεμά των οποίων το πάθος στην οθόνη συνδυάστηκε με σφοδρή αντιπάθεια εκτός οθόνης. 1 – Ryan Gosling και Rachel McAdams – The Notebook (2004) Ενώ η Allie και ο Noah τσακώνονταν, χώριζαν και τελικά συμφιλιώνονταν, ο Gosling και η McAdams προφανώς απλά … τσακώνονταν. «Ίσως δεν πρέπει να πω αυτή την ιστορία, αλλά πραγματικά δεν τα πήγαιναν καλά μια μέρα στα γυρίσματα. Πραγματικά όχι», δήλωσε στο VH1 ο σκηνοθέτης του Notebook, Nicholas Cassavetes. «Και ο Ryan ήρθε σε μένα, και υπήρχαν 150 άνθρωποι που στέκονταν σε αυτή τη μεγάλη σκηνή, και μου λέει, ‘Nick έλα εδώ. Και κάνει μια σκηνή με τη Ρέιτσελ και μου λέει, ‘Θα την πάρεις από εδώ και θα φέρεις μια άλλη ηθοποιό να διαβάσει μαζί μου εκτός κάμερας;’ Του λέω, ‘Τι;’ Μου λέει, ‘Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το κάνω μαζί της. Απλά δεν βγάζω άκρη μαζί της». Ο σκηνοθέτης συνέχισε να περιγράφει πώς το ζευγάρι κατέφυγε σε «φωνές και ουρλιαχτά» μεταξύ τους. Αλλά όλη αυτή η ένταση ήταν σαφώς σημάδι για κάτι βαθύτερο: Μετά το τέλος της ταινίας, ο Gosling και η McAdams κατέληξαν να βγαίνουν μαζί για τρία χρόνια. 2 – Leonardo DiCaprio και Claire Danes – Romeo + Juliet (1996) Η Claire Danes μπορεί να ήταν μόλις 16 ετών όταν γύρισε την pop εκδοχή του πασίγνωστου έργου του Σαίξπηρ του Baz Luhrmann, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να βρίσκει τον 22χρονο συμπρωταγωνιστή της εκνευριστικά ανώριμο. Η Danes φέρεται να βαρέθηκε τη συνήθεια του DiCaprio να κάνει φάρσες στο καστ και το συνεργείο, ενώ ο Leo με τη σειρά του βρήκε την Danes ενοχλητικά κλειστή και σφιγμένη. Σύμφωνα με τις φήμες της κινηματογραφικής παραγωγής, το ζευγάρι απέφευγε να μιλάει όταν οι κάμερες δεν έπαιζαν. 3 – Patrick Swayze και Jennifer Grey – Dirty Dancing (1987) Ο Patrick Swayze και η Jennifer Grey είχαν ήδη έρθει σε ρήξη στα γυρίσματα της προηγούμενης ταινίας τους Red Dawn, και όταν ήρθε η ώρα να γυρίσουν το Dirty Dancing, προφανώς κανένας από τους δύο σταρ δεν είχε την καλύτερη στιγμή της ζωής του. Ο Swayze φέρεται να βρήκε την Grey έντονα εκνευριστική στη συνεργασία του. «Έπεφτε σε ανόητες διαθέσεις, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε σκηνές ξανά και ξανά», έγραψε αργότερα στα απομνημονεύματά του. «Είχαμε μερικές στιγμές τριβής… φαινόταν ιδιαίτερα συναισθηματική, μερικές φορές ξεσπούσε σε κλάματα αν κάποιος την επέκρινε». Ωστόσο, το ζευγάρι έγινε τελικά φίλοι. 4 – Richard Gere και Debra Winger – Ένας αξιωματικός και ένας τζέντλεμαν (1982) Ο Louis Gossett Jr, ένας από τους πρωταγωνιστές του An Officer and a Gentleman, αποκάλυψε την όχι και τόσο ρομαντική αλήθεια πίσω από μία από τις πιο διάσημες σχέσεις στην οθόνη της δεκαετίας του ’80 στα απομνημονεύματά του An Actor and a Gentleman. Σύμφωνα με τον Gossett Jr, η Debra Winger μισούσε το γύρισμα της ταινίας και παρομοίαζε τον συμπρωταγωνιστή της Gere με «τοίχο από τούβλα«. (Περιέγραψε επίσης τον σκηνοθέτη της ταινίας Taylor Hackford ως «ζώο»). 5 – Anthony Hopkins και Shirley MacLaine – A Change Of Seasons (1980) Όταν ρωτήθηκε η γνώμη του για τη συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία A Change of Seasons, Shirley MacLaine, ο Anthony Hopkins μπήκε κατευθείαν στο θέμα, δηλώνοντας: «Ήταν η πιο αντιπαθητική ηθοποιός με την οποία έχω δουλέψει ποτέ». Αν και οι ακριβείς λόγοι της αντιπάθειάς του δεν έγιναν ποτέ σαφείς, το άγχος της συνεργασίας με την «αντιπαθητική» MacLaine φάνηκε να έχει αντίκτυπο στην υποκριτική του σταρ: Το A Change Of Seasons κατακρίθηκε ευρέως από τους κριτικούς και ο Hopkins προτάθηκε αργότερα για το βραβείο Razzie χειρότερου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία. Adblock test (Why?)

Δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγο η σειρά εμφάνισης των χωρών στους δύο ημιτελικούς της Eurovision 2022. Σύμφωνα με την επίσημη, σημερινή ανακοίνωση της EBU, αυτή είναι η κάτωθι. Α’ Ημιτελικός Αλβανία Λετονία Λιθουανία Ελβετία Σλοβενία Ουκρανία Βουλγαρία Ολλανδία Μολδαβία Πορτογαλία Κροατία Δανία Αυστρία Ισλανδία Ελλάδα Νορβηγία Αρμενία Β’ Ημιτελικός Φινλανδία Ισραήλ Σερβία Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Μάλτα Άγιος Μαρίνος Αυστραλία Κύπρος Ιρλανδία Βόρεια Μακεδονία Εσθονία Ρουμανία Πολωνία Μαυροβούνιο Βέλγιο Σουηδία Τσεχία 1η Θέση- Αλβανία (Α’ Ημιτελικός) & Φινλανδία (Β’ Ημιτελικός) Η πρώτη χώρα που θα εμφανιστεί στον 66ο διαγωνισμό της Eurovision είναι η Ronela Hajati, η οποία ανοίγει τον πρώτο ημιτελικό. Αντίστοιχα, οι The Rasmus θα εμφανιστούν πρώτοι στον Δεύτερο Ημιτελικό. Εκτός από τιμητική, η πρώτη θέση εμφάνισης στους ημιτελικούς, είναι μια θέση με θετικό πρόσημο ως προς τις πιθανότητες πρόκρισης στον τελικό με ποσοστό επιτυχίας 53,85%. Μάλιστα, έχει να επιδείξει και μία νίκη με τη δεύτερη συμμετοχή του Alexander Rybak το 2018 με το «That’s How You Write a Song». 2η Θέση- Λετονία (Α’ Ημιτελικός) & Ισραήλ (Β’ Ημιτελικός) Η δεύτερη θέση στη σειρά εμφάνισης κατέχει τη ρετσινιά της καταραμένης για τον τελικό της Eurovision. Λίγο πολύ, το ίδιο ισχύει και για τους ημιτελικούς καθώς μόλις 11 από τις 26 συμμετοχές που έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση έχουν κατορθώσει να βρεθούν στον τελικό. Την αρνητική αυτή παράδοση καλούνται να ξεπεράσουν oi Citi Zēni στον πρώτο ημιτελικό και o Michael Ben David στον δεύτερο. 3η Θέση- Λιθουανία (Α’ Ημιτελικός) & Σερβία (Β’ Ημιτελικός) Αν τα πράγματα ήταν δύσκολα με την δεύτερη θέση στη σειρά εμφάνισης, γίνονται απελπιστικά δυσκολότερα με την τρίτη θέση. Η Monika Liu από τον πρώτο ημιτελικό και η Konstrakta από τον δεύτερο ημιτελικό ξεκινούν με μειονέκτημα καθώς μόνο το 34,62% των προηγούμενων συμμετοχών έχουν κατορθώσει να προκριθούν στον τελικό. 4η Θέση- Ελβετία (Α’ Ημιτελικός) & Αζερμπαϊτζάν (Β’ Ημιτελικός) Ελαφρώς καλύτερα είναι τα πράγματα για τον Marius Bear από τον πρώτο ημιτελικό και τoν Nadir Rustamli από τον δεύτερο ημιτελικό που θα εμφανιστούν αμφότερες τέταρτες στους ημιτελικούς τους. Με ποσοστό πρόκρισης 42,31% στον τελικό θα βάλουν τα δυνατά τους να βρεθούν το Σάββατο εκ νέου στη σκηνή του PalaOlympico. Να σημειώσουμε πως η θέση αυτή έχει δώσει δύο νίκες σε παλαιότερες διοργανώσεις. Η πρώτη είναι η Ουκρανία με την Ani Lorak και το Shady Lady το 2008, ενώ η δεύτερη το Αζερμπαϊτζάν το 2013 με το Farid Mammadov και το Hold Me. Αμφότερες τερμάτισαν στη 2η θέση του τελικού εκείνης της χρονιάς. 5η Θέση- Σλοβενία (Α’ Ημιτελικός) & Γεωργία (Β’ Ημιτελικός) Όσο πλησιάζουμε προς το μέσο της σειράς εμφάνισης του ημιτελικού βελτιώνονται και οι πιθανότητες πρόκρισης. Σε σύνολο 26 παλαιότερων συμμετοχών, οι 12 έχουν κατορθώσει να προκριθούν στον τελικό της διοργάνωσης. Να βελτιώσουν αυτή την κατάσταση θα επιχειρήσουν οι LPS στον πρώτο ημιτελικό και οι Circus Mircusστον δεύτερο ημιτελικό, και, γιατί όχι, να έχουν την τύχη της Emmelie de Forest που το 2013 με το Only Teardrops κατόρθωσε όχι μόνο να κερδίσει στον ημιτελικό αλλά να στεφτεί και ξυπόλυτη βασίλισσα της Eurovision. 6η Θέση- Ουκρανία (Α’ Ημιτελικός) & Μάλτα (Β’ Ημιτελικός) Μια από τις δύο καλύτερες θέσεις από το πρώτο μισό των ημιτελικών είναι αναμφισβήτητα η έκτη. Με ποσοστό επιτυχίας 61,54% σαφέστατα οι Kalush Orchestra από τον πρώτο ημιτελικό και η Emma Muscat από τον δεύτερο ημιτελικό θα πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένες με τη σειρά εμφάνισης. Στα συν της θέσης, οι δύο νίκες που έχει χαρίσει στους ημιτελικούς. Το μακρινό 2009 ο Alexander Rybak με το Fairytale και το 2014 η Conchita Wurst με το Rise Like a Phoenix κέρδισαν τόσο τον ημιτελικό τους όσο και τη διοργάνωση των αντίστοιχων χρονιών. 7η Θέση- Βουλγαρία (Α’ Ημιτελικός) & Άγιος Μαρίνος (Β’ Ημιτελικός) Στην έβδομη θέση φέτος συναντάμε τους Intelligent Music Project με το Intention στον πρώτο ημιτελικό και τον Achille Lauro με το Stripper στον δεύτερο ημιτελικό. Δεκαπέντε χώρες σε σύνολο 26 έχουν καταφέρει να προκριθούν στον τελικό της Eurovision. Αξίζει να αναφέρουμε πως από τη θέση αυτή η Netta με το Toy κατόρθωσε να κερδίσει τόσο τον ημιτελικό όσο και μετέπειτα το βράδυ του Σαββάτου εκείνης της χρονιάς. 8η Θέση- Ολλανδία (Α’ Ημιτελικός) & Αυστραλία (Β’ Ημιτελικός) Ίδιο ποσοστό επιτυχίας για την πρόκριση κρύβει η όγδοη θέση στη σειρά εμφάνισης. Αν και η όγδοη θέση είναι από τις τελευταίες του πρώτου μισού, μόνο μία χώρα έχει καταφέρει να κερδίσει από αυτή τη θέση στον ημιτελικό. Η Σουηδία το 2011 με τον Eric Saade και το Popula. Φέτος, σε αυτή τη θέση συναντάμε την S10 στον πρώτο ημιτελικό και τoν Sheldon Riley στο δεύτερο ημιτελικό. 9η Θέση- Μολδαβία (Α’ Ημιτελικός) & Κύπρος (Β’ Ημιτελικός) Στην τελευταία θέση του πρώτου μισού της σειράς εμφάνισης των ημιτελικών συναντάμε τους Zdob şi Zdub & Frații Advahov στον πρώτο ημιτελικό και την Ανδρομάχη στον δεύτερο. Πρόκειται για την έτερη καλύτερη θέση του πρώτου μισού με ποσοστό επιτυχίας 61,54%. Δύο νικητές έχουν εμφανιστεί σε αυτή τη σειρά εμφάνισης. Συγκεκριμένα, το 2016 ο You are the only one Sergey Lazarev για λογαριασμό της Ρωσίας και το 2017 ο κάτοχος του ρεκόρ συγκομιδής βαθμών στο διαγωνισμό Salvador Sobral με το Amar pelos dois στη μοναδική νίκη της Πορτογαλίας, κατέκτησαν την πρώτη θέση στον ημιτελικό τους. 10η Θέση- Πορτογαλία (Α’ Ημιτελικός) & Ιρλανδία (Β’ Ημιτελικός) Η πρώτη θέση στο δεύτερο μισό στη σειρά εμφάνισης των ημιτελικών δεν είναι τόσο κακή όσο θα φανταζόταν κανείς. Δεκατέσσερις από τις 26 συμμετοχές που έχουν εμφανιστεί δέκατες στον ημιτελικό τους έχουν καταφέρει να πάρουν το εισιτήριο για το μεγάλο τελικό και μάλιστα δύο από αυτές έχουν κερδίσει. Το 2010 ο Tom Dice με το Me and my guitar κατέκτησε την πρώτη θέση στον ημιτελικό του, ενώ αντίστοιχη επίδοση είχε το 2016 η Dami Im με το Sound of silence. Φέτος συναντούμε στη δέκατη θέση την MARO από τον πρώτο ημιτελικό και την Brooke από το δεύτερο. 11η Θέση- Κροατία (Α’ Ημιτελικός) & Βόρεια Μακεδονία (Β’ Ημιτελικός) Αναμφισβήτητα, η χειρότερη θέση στη σειρά εμφάνισης στο δεύτερο μισό των ημιτελικών και μια από τις χειρότερες συνολικά είναι η ενδέκατη με ποσοστό επιτυχίας μόλις 42,31%. Παρόλα αυτά, η Loreen με το Euphoria το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα το αγαπημένο των φίλων του διαγωνισμού στην ψηφοφορία του ESC Top 250 εμφανίστηκε σε αυτή τη θέση. Θα καταφέρουν φέτος η Mia Dimšić από τον πρώτο ημιτελικό και η Andrea από το δεύτερο να προκριθούν στο μεγάλο τελικό; 12η Θέση- Δανία (Α’ Ημιτελικός) & Εσθονία (Β’ Ημιτελικός) Μια πολύ καλή θέση στη σειρά εμφάνισης είναι η δωδέκατη. Σε σύνολο 26 συμμετοχών μόλις οι εννιά έχουν χάσει το εισιτήριο για τον τελικό του Σαββάτου. Επίσης, τρεις συμμετέχοντες έχουν κερδίσει αντίστοιχους ημιτελικούς διαγωνιζόμενοι από τη δωδέκατη θέση. Το 2009 η Yohanna με το «Is it true», το 2015 η Polina Gagarina με το «A million voices» και το 2019 η Kate Miller-Heidke με το «Zero Gravity» κέρδισαν στους αντίστοιχους ημιτελικούς. Θα καταφέρουν να συνεχίσουν την παράδοση φέτος οι REDDI με το The Show στον πρώτο ημιτελικό και ο Stefan με το Hope στον δεύτερο ημιτελικό. 13η Θέση- Αυστρία (Α’ Ημιτελικός) & Ρουμανία (Β’ Ημιτελικός) Αν και γρουσούζικο το 13 σαν νούμερο, πολλοί συμμετέχοντες θα ήταν εκείνοι που θα το ήθελαν στη σειρά εμφάνισης καθώς κρύβει 61,54% ποσοστό επιτυχίας. Στα θετικά του, μια η νίκη το 2015 του Måns Zelmerlöw με το «Heroes». Σε αυτή τη θέση φέτος συναντούμε τους LUM!X feat. Pia Maria στον πρώτο ημιτελικό και τον WRS στον δεύτερο. 14η Θέση- Ισλανδία (Α’ Ημιτελικός) & Πολωνία (Β’ Ημιτελικός) Το δεύτερο καλύτερο ποσοστό προκρίσεων έχει η 14η θέση στη σειρά εμφάνισης των ημιτελικών. Σε σύνολο 26 συμμετοχών, οι 20 (ποσοστό 76,92%) έχουν καταφέρει να πάρουν το εισιτήριο για το μεγάλο τελικό, ενώ δύο κέρδισαν κιόλας τους ημιτελικούς τους. Ο λόγος για τις συμπαθέστατες γιαγιάδες του 2012 Buranovskiye Babushki με το Party for everybody και τους The Common Linnets με το «Calm After The Storm» το 2014, συμμετοχές που αμφότερες κέρδισαν στον ημιτελικό αλλά τερμάτισαν στη δεύτερη θέση του τελικού. Από τον πρώτο ημιτελικό οι Systur με το Með Hækkandi Sól και από τον δεύτερο ημιτελικό o Ochman με το River θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν την καλή παράδοση της θέσης. 15η Θέση- Ελλάδα (Α’ Ημιτελικός) & Μαυροβούνιο (Β’ Ημιτελικός) Ελαφρώς χειρότερα είναι τα ποσοστά της 15ης θέση στη σειρά εμφάνισης των ημιτελικών. Σε σύνολο 26 συμμετοχών, μόλις οι 9 δεν έχουν καταφέρει να προκριθούν στον τελικό της Eurovision. Από αυτή τη θέση, μάλιστα, ο Kristian Kostov με το Beautiful Mess κατάφερε να κερδίσει το 2017. Η Αμάντα Γεωργιάδη με το Die Together από τον πρώτο ημιτελικό για τη χώρα μας και η Vladana με το Breathe από τον δεύτερο πρέπει να αισθάνονται μια σιγουριά για την καλή σειρά εμφάνισης. 16η Θέση- Νορβηγία (Α’ Ημιτελικός) & Βέλγιο (Β’ Ημιτελικός) Αν και το ποσοστό πρόκρισης της 16ης θέσης δεν είναι το καλύτερο δυνατό (57,69%), εντούτοις οι 3 από τους 4 πιο πρόσφατους νικητές ημιτελικών εμφανίστηκαν σε αυτή τη θέση. Το 2019 ο Duncan Laurence με το Arcade, αλλά και πέρσι η Destiny με το Je Me Casse και ο Gjon’s Tears με το Tout l’Univers. Στον πρώτο ημιτελικό συναντάμε τους Subwoolfer με το Give That Wolf A Banana , ενώ στον δεύτερο τoν Jérémie Makiese με το Miss You. 17η Θέση- Αρμενία (Α’ Ημιτελικός) & Σουηδία (Β’ Ημιτελικός) Τελευταία θέση για το φετινό πρώτο ημιτελικό και η Rosa Linn με το Snap έχει την τιμή να κλείσει το σόου. Αντίστοιχα, στον δεύτερο ημιτελικό εμφανίζεται η Cornelia Jakobs με το Hold Me Closer. Μια αρκετά καλή θέση με ποσοστό πρόκρισης που αγγίζει το 61,90%. Από αυτή τη θέση οι maNga με το We Could Be The Same κατέκτησαν την πρώτη θέση το 2010, εμφανιζόμενοι τελευταίοι επί σκηνής στο δεύτερο ημιτελικό. 18η Θέση- Τσεχία (Β’ Ημιτελικός) Μετά την αποπομπή της Ρωσίας από τη Eurovision 2022, οι χώρες του πρώτου ημιτελικού έμειναν 17, επομένως στην 18η θέση συναντάμε μόνο τους We Are Domi με το Lights Off από τον δεύτερο ημιτελικό. Πρόκειται για μια εξαιρετική θέση με 13 από τις 15 συμμετοχές που έχουν εμφανιστεί σε αυτή να έχουν κερδίσει την πρόκριση για τον τελικό. Παρόλα αυτά, καμία χώρα δεν έχει κερδίσει τον ημιτελικό της εμφανιζόμενη 18η. Όπως είναι λογικό όλα αυτά τα χρόνια, οι ημιτελικού δεν είχαν τον ίδιο αριθμό συμμετοχών. Υπήρχαν ημιτελικοί με 19 συμμετοχές (πχ. 2008), αλλά και ημιτελικοί με 15 συμμετοχές (2014). Προτελευταία θέση- Νορβηγία (Α’ Ημιτελικός) & Σουηδία (Β’ Ημιτελικός) Θεωρητικά, προχωρώντας προς τέλος της σειρά εμφάνισης, οι συμμετοχές έχουν ένα προβάδισμα. Αυτό αποτυπώνεται και στα ποσοστά πρόκρισης από τη θέση αυτή. Το 76,92% των συμμετοχών έχει καταφέρει να προκριθεί στο μεγάλο τελικό καθιστώντας την μια πολύ καλή θέση στη σειρά εμφάνισης. Από την προτελευταία θέση, τη μοναδική νίκη έχει πετύχει πέρσι ο Gjon’s Tears με το Tout l’Univers Τελευταία θέση- Αρμενία (Α’ Ημιτελικός) & Τσεχία (Β’ Ημιτελικός) Σίγουρα, κάθε διοργανωτής επιθυμεί να τοποθετήσει στην τελευταία θέση της σειράς εμφάνισης στους ημιτελικούς μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συμμετοχές. Αν κρίνει κανείς από το ποσοστό επιτυχίας που αγγίζει το 84,62%, η τελευταία θέση φαντάζει η ιδανική σε ένα ημιτελικό. Άλλωστε από αυτή τη θέση έχουν κερδίσει η Καλομοίρα το 2008 με το “Secret combination“, οι οι maNga με το We Could Be The Sameτο 2010, ο Λούκας Γιώρκας με τον Stereo Mike και το Watch my dance το 2011 και η η Destiny με το Je Me Casse πέρσι. Συνολικά, το δεύτερο καλύτερο ποσοστό ως προς τις προκρίσεις στον τελικό όλα αυτά τα χρόνια κατέχει η 19η θέση (83,33% και 5 στις 6 προκρίσεις), Καθώς, όμως, οι χώρες που συμμετέχουν φέτος είναι λιγότερες, από τις υπάρχουσες θέσεις στη σειρά εμφάνισης, η 14η θέση έχει το δεύτερο καλύτερο ποσοστό. Τα έτη 2008 και 2009 η χώρα που προκρίθηκε στη 10η θέση καθορίστηκε αποκλειστικά και μόνο από την άποψη των κριτικών επιτροπών. Καθώς, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η πρόκριση, προσμετρήθηκαν και αυτά τα δύο έτη κανονικά στους υπολογισμούς. Πόσο ρόλο παίζει τελικά η σειρά εμφάνισης; Το μεγαλύτερο ρόλο για τις πιθανότητες πρόκρισης έχει σίγουρα το τραγούδι και το τρίλεπτο της εμφάνισης πάνω στη σκηνή της Eurovision. Εξυπακούεται, ότι τα στατιστικά και προϊστορία είναι ήσσονος σημασίας. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, οι διοργανωτές είναι ήδη ενήμεροι για τα σχέδια όλων των αποστολών και έχουν στα χέρια τους τις Live-On-Tape εμφανίσεις. Επομένως, έχουμε ήδη μια πρώτη εικόνα τι να περιμένουμε τον ερχόμενο Μάιο στο Τορίνο της Ιταλίας όπως αναφέρει το ogaegreece.com. Η σειρά εμφάνισης Ελλάδας και Κύπρου Η Ελλάδα εμφανίζεται στο δεύτερο μισό το πρώτου ημιτελικού στην 15η θέση. Όπως είδαμε και παραπάνω το 65,38% των χωρών που έχουν εμφανιστεί στην 15η θέση κατόρθωσαν να προκριθούν στον τελικό. Να προσμετρήσουμε επίσης ότι η 15η θέση έχει δώσει ένα νικητή ημιτελικών. Λέτε να διπλώσει το καλό φέτος; Πριν από το Die Together εμφανίζεται η Ισλανδία με το Með Hækkandi Sól των Systur, ενώ ακολουθεί η Νορβηγία με το Give That Wolf A Banana των Subwoolfer. Η χώρα μας δεν έχει εμφανιστέι άλλες φορές στην 15η θέση του ημιτελικού. Αντιθέτως, η Κύπρος εμφανίζεται στο πρώτο μισό του δεύτερου ημιτελικού στην 9η και τελευταία θέση του πρώτου μισού. Με ποσοστό πρόκρισης στο 61,54% είναι μια υπερβολικά καλή θέση για να διαγωνιστείς, η οποία μάλιστα έχει δώσει δύο νικητές ημιτελικών όλα αυτά τα χρόνια. Πριν από την Κύπρο εμφανίζεται η Αυστραλία με το Not The Same του Sheldon Riley και ακολουθεί η Ιρλανδία με το That’s Rich της Brooke. Η Κύπρος έχει εμφανιστεί ξανά μια φορά στην 9η θέση του ημιτελικού, το 2011 (δεν προσμετράται η 9η θέση που εμφανίστηκε στον μονό ημιτελικό του 2006). Adblock test (Why?)