Author Archives: Newsbeast » ΚΟΣΜΟΣ

Ο ιστορικός σιδηροδρομικός σταθμός που έμεινε χωρίς τρένα

Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός έπαψε πλέον να λειτουργεί. Ο χώρος, γύρω από το επιβλητικό κτήριο του σταθμού, θα μετατραπεί σε ένα μικρό «Ντουμπάι», υπόσχονται οι 'Αραβες επενδυτές που έχουν αναλάβει την ανάπλαση τής δεξιάς όχθης του ποταμού Σάββα. Οι κάτοικοι της πόλης με θλίψη παρακολουθούν να θυσιάζεται στον βωμό του εκσυγχρονισμού ένα κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης. Το μακρόσυρτο, βραχνό σφύριγμα του καρβουνιάρη, την 1η Σεπτεμβρίου του 1884, σήμανε την έναρξη λειτουργίας του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού του Βελιγραδίου. Χιλιάδες κάτοικοι της πόλης από νωρίς τα ξημερώματα συνέρρεαν στον χώρο γύρω από το επιβλητικό κτήριο που αναδύθηκε στο μέσον της κακόφημης γειτονιάς με την ονομασία «Τσιγγάνικη μπάρα» η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «Bara Venecia». Ο αρχιτέκτονας Ντραγκούντιν Μιλουτίνοβιτς και οι κατασκευαστές από την Γαλλία αισθάνονταν υπερήφανοι που πρόσφεραν στην πρωτεύουσα του νεοσύστατου σερβικού κράτους ένα κτήριο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Το ίδιο υπερήφανος ήταν και ο βασιλιάς Μίλαν Ομπρένοβιτς που επί των ημερών του κατασκευάστηκε ένας από τους μεγαλύτερους, τότε, και ομορφότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στην Ευρώπη. Οι έντονες καταγγελίες, πόσο μάλλον οι φήμες, για δωροδοκία κατά την ανάθεση της κατασκευής του έργου σε γαλλική εταιρία, δεν απέτρεψαν τον νεοστεφθέντα βασιλιά να παραβρεθεί στα εγκαίνια και μάλιστα να είναι ο πρώτος επιβάτης, ταξιδεύοντας για τη Βιέννη. Την ίδια χρονιά από τον σταθμό αυτό ξεκίνησε και το πρώτο τραίνο για το νότο, την πόλη Νις και έτσι αποτέλεσε κόμβο διασύνδεσης της δυτικής Ευρώπης με την ανατολή. Το 1888 εντάχθηκε στους σταθμούς διέλευσης του «Orient express». Και τι δεν γνώρισε στην μακρόχρονη ιστορία του ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βελιγραδίου. Στρατούς νικητών αλλά και ηττημένων, ορδές κατακτητών, καραβάνια προσφύγων και μεταναστών. Από τον σταθμό αυτό ξεκίνησαν τα στρατεύματα των Σέρβων για τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους αλλά και εδώ έφτασαν τα στρατεύματα κατοχής της Αυστροουγγαρίας και της ναζιστικής Γερμανίας. Από εδώ οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου οι Εβραίοι και οι Τσιγγάνοι. Ο σταθμός αυτός ήταν η τελευταία εικόνα που πήραν από την πόλη τους... Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ο κεντρικός σταθμός του Βελιγραδίου βομβαρδίστηκε πολλές φορές και από τους ναζιστές αλλά και από τους συμμάχους. Παρέμεινε ωστόσο όρθιος και υποδέχθηκε τους απελευθερωτές, τον κόκκινο στρατό και τους παρτιζάνους του Τίτο. Έγινε αφετηρία νέων κατακτήσεων! Από εδώ άρχισε να χτίζεται το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Ακόμα αντηχούν στους διαδρόμους του σταθμού τα τραγούδια των νέων που πήγαιναν, εθελοντές, για να κατασκευάσουν στην ενδοχώρα σιδηροδρομικές γραμμές, δρόμους, να αποξηράνουν λιμνοθάλασσες, να χτίσουν γέφυρες…. Κι όταν η ιστορία τα έφερε ανάστροφα και οι φίλοι έγιναν εχθροί από εδώ έφευγαν τα στρατεύματα με προορισμό τα σύνορα με την Ουγγαρία απ’ όπου αναμενόταν επέμβαση των Σοβιετικών, ενώ ταυτόχρονα, από έναν απόμερο διάδρομο αναχωρούσαν τα βαγόνια με υποστηρικτές του Στάλιν που οδηγούνταν στα κάτεργα. Από τον σταθμό αυτό θα εκδιωχθούν και οι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες που υποστήριξαν τη γραμμή Στάλιν στη σύγκρουση με τον Τίτο, το 1948. «Όταν τους φορτώσαμε στα επιβατικά βαγόνια, αυτοί κρέμονταν από τα παράθυρα φώναζαν συνθήματα κατά του Τίτο και υποτιμητικά, έσκιζαν και πετούσαν τα δηνάρια της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας που εμείς τους είχαμε δώσει» είχε διηγηθεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, το 2014, ο τότε διοικητής της Υπηρεσίας Ασφάλειας και πληροφοριών (OΖNA) Γιόβο Κάπιτσιτς. Τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 από εδώ αναχωρούσαν οι μετανάστες που πήγαιναν για δουλειά στη Γερμανία. Πρόσωπα πονεμένα που έβλεπαν πίσω απ το νοτισμένο τζάμι τις σιλουέτες των παιδιών τους, να σπαράζουν στο κλάμα και σκίζονταν η καρδιά τους. Αυτά τα ίδια παιδιά θα τους περιμένουν και όταν θα επιστρέψουν, μα δεν θα τα αναγνωρίζουν, και εδώ, σ αυτόν το σταθμό, θα καταριούνται την ξενιτιά που τους χώρισε απ’ τους αγαπημένους τους. Για τους Έλληνες μετανάστες ο σταθμός του Βελιγραδίου ήταν ενδιάμεση στάση στο ταξίδι για την Γερμανία, όπου γινόταν η αλλαγή των βαγονιών. Τα ελληνικά βαγόνια του «Ακρόπολις Εξπρές» αφαιρούνταν και προσθέτονταν τα γερμανικά. Η μυρωδιά της πατρίδας χάνονταν και τα πρόσωπα των αγαπημένων άρχιζαν να ξεθωριάζουν στη μνήμη. Εδώ, στον σταθμό του Βελιγραδίου οι Έλληνες μετανάστες συνειδητοποιούσαν ότι είναι αργά για να μετανιώσουν και η θλίψη γινόταν ακόμη μεγαλύτερη. Στην επιστροφή βέβαια το κλίμα ήταν διαφορετικό. Η αλλαγή βαγονιών δεν τους ήταν πλέον κόπος και οι παραγεμισμένες βαλίτσες με ρουχαλάκια, παιχνίδια και σοκολάτες τους φαινόταν πούπουλο. Το Βελιγράδι σήμαινε γι αυτούς ότι έμεινε «μια ανάσα δρόμος» για να σφίξουν στην αγκαλιά τα παιδιά τους. Μερικά χρόνια αργότερα το «Ακρόπολις Εξπρές» έφερνε μία άλλη γενιά Ελλήνων μεταναστών, τους φοιτητές. Νέοι άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες θα περάσουν, κάπως φοβισμένα την πρώτη φορά, την κεντρική πύλη του σταθμού αναζητώντας τη γνώση που θα τους προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον. Στη συνέχεια θα περάσουν πολλές φορές αυτήν την πύλη και το κτήριο του σταθμού θα προκαλεί πάντα νοσταλγία και πόθο για την πατρίδα. Στο κεντρικό σταθμό του Βελιγραδίου τα τρένα δεν θα ξανασφυρίξουν! Το επιβλητικό κτήριο, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, θα μετατραπεί σε ιστορικό μουσείο και γύρω του θα υψωθούν ουρανοξύστες από σκυρόδεμα, ατσάλι και γυαλί που θα προσπαθήσουν να του κλέψουν την αίγλη. Μάταια! Γιατί αυτό το κτήριο έχει ψυχή που χτίστηκε από τον βίο των μικρών ανθρώπων με τη μεγάλη ψυχή. Από τα αναφιλητά της μάνας του στρατιώτη που αναχωρεί για το μέτωπο, το βουβό κλάμα του πατέρα που παραλαμβάνει το φέρετρο του γιου του, το φοβισμένο βλέμμα των διωκόμενων, την αγωνία και τον πόνο των μεταναστών, τα δάκρυα των παιδιών που αποχαιρετούν τους γονείς τους... Όλα αυτά είναι ψυχή! Αλλά και οι χαρές, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι προσδοκίες, το ζεστό φιλί στα κρύα παγκάκια του πρώτου διαδρόμου… ακόμη και τα γλυκόλογα της πόρνης που «ψαρεύει» πελάτες στην ανατολική είσοδο, είναι ψυχή! Αυτήν την ψυχή κανείς δεν θα μπορέσει να τη σβήσει γιατί έχει φωλιάσει στην συλλογική μνήμη αυτού του τόπου.

Άμεση αντίδραση του Τουσκ στις εμπρηστικές δηλώσεις Τραμπ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι καλύτεροι φίλοι και το να πει κανείς πως είναι εχθροί είναι «ψεύτικες ειδήσεις», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, αφού ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αποκάλεσε την ΕΕ εχθρό σε εμπορικά θέματα. «Η Αμερική και η ΕΕ είναι οι καλύτεροι φίλοι. Όποιος λέει ότι είμαστε εχθροί διαδίδει fake news [ψεύτικες ειδήσεις]», έγραψε στο Twitter ο Τουσκ, πρώην πρωθυπουργός της Πολωνίας. Ο Τραμπ χαρακτήρισε την ΕΕ «εχθρό» των Ηνωμένων Πολιτειών με «αυτά που μας κάνουν στο εμπόριο» και πρόσθεσε πως «αυτό δεν σημαίνει πως είναι κακοί», σε μια συνέντευξη που μεταδόθηκε σήμερα από την ειδησεογραφική εκπομπή του CBS, Face the Nation. Απαντώντας σε ερώτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ παγκοσμίως, ο Τραμπ είπε: «Λοιπόν, πιστεύω πως έχουμε πολλούς εχθρούς. Πιστεύω πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας εχθρός, με αυτά που μας κάνουν στο εμπόριο. Φυσικά, δεν θα σκεφτόταν κανείς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά είναι εχθρός. «Η Ρωσία είναι εχθρός από ορισμένες πλευρές. Η Κίνα είναι ένας οικονομικός εχθρός, προφανώς είναι εχθρός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακές. Δεν σημαίνει τίποτα. Σημαίνει ότι είναι ανταγωνιστές», είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ.

Μακρόν: Ήρθαμε να πάρουμε το κύπελλο

«Ήρθαμε να πάρουμε το κύπελλο», δήλωσε ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, στη συνάντηση που είχε στο Κρεμλίνο με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν πριν από τον τελικό του Μουντιάλ που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο Γάλλος πρόεδρος συνεχάρη τον Πούτιν για την άψογη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και για την καλή απόδοση της εθνικής ομάδας της Ρωσίας που έφτασε μέχρι τα προημιτελικά και «έπαιξε με πολύ κουράγιο», όπως είπε χαρακτηριστικά. Από την πλευρά του, ο Πούτιν συνεχάρη την εθνική Γαλλίας που έφτασε στον τελικό, όπου αντιμετωπίζει την Κροατία. «Είμαι βέβαιος ότι θα παρακολουθήσουμε έναν ενδιαφέροντα αγώνα που θα ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των τηλεθεατών σε όλον τον κόσμο». Ο Εμανουέλ Μακρόν παρακολουθεί τον αγώνα μαζί με τη σύζυγό του, Μπριζίτ. Λίγο νωρίτερα, ο Πούτιν συναντήθηκε και με την πρόεδρο της Κροατίας Κολίντα Γκράμπαρ Κιτάροβιτς, που επισης θα βρίσκεται στο στάδιο για να παρακολουθήσει από κοντά την προσπάθεια της εθνικής ομάδας της χώρας της. Στη συνάντηση αυτή η Γκράμπαρ Κιτάροβιτς δώρισε στον Πούτιν μια φανέλα της εθνικής Κροατίας με τον αριθμό 9 και το όνομα «Πούτιν» στην πλάτη και τον συνεχάρη για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. «Όχι μόνο διασφαλίσατε την ελεύθερη μετακίνηση των φιλάθλων αλλά αποφύγατε και οποιοδήποτε επεισόδιο», υπογράμμισε.

«Ροζ» σκάνδαλο συγκλονίζει τη βρετανική κυβέρνηση

Ο υφυπουργός Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων Άντριου Γκρίφιθς υπέβαλε την παραίτησή του από την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι, μετά τις αποκαλύψεις που έκανε η εφημερίδα Sunday Mirror για τα ερωτικά μηνύμα που έστελνε σε δύο νεαρές γυναίκες. Όταν ρωτήθηκε για το θέμα αυτό, το υπουργείο επιβεβαίωσε ότι ο 48χρονος υφυπουργός παραιτήθηκε «για προσωπικούς λόγους». Σύμφωνα με την κυριακάτικη εφημερίδα, ο Γκρίφιθς, που είναι παντρεμένος, έστειλε σχεδόν 2.000 μηνύματα μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων σε μια 28χρονη σερβιτόρα και σε μια φίλη της, με τις οποίες είχε έρθει σε επαφή μέσω ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης. Τους πρότεινε να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα για τις ερωτικές συνευρέσεις τους και καυχιόταν ότι τον φλερτάρουν πολλές λόγω της θέσης του. «Είμαι περιζήτητος. Η εξουσία είναι αφροδισιακή», έγραφε σε ένα από τα μηνύματα αυτά. Ο πολιτικός πλήρωσε επίσης εκατοντάδες λίρες στις δύο νεαρές γυναίκες για να του στείλουν ερωτικές φωτογραφίες και βίντεο. Μάλιστα, σε ένα μήνυμα, υποστήριζε ότι «το δικαιούταν» μετά την πολύωρη εργασία του στο κοινοβούλιο. «Ντρέπομαι βαθύτατα για τη συμπεριφορά μου που βύθισε σε ανείπωτη απελπισία τη σύζυγο και την οικογένειά μου, στην οποία χρωστώ τα πάντα» ανέφερε ο ίδιος σε ανακοίνωσή του, παραδεχόμενος ότι «έφερε σε αμηχανία» την πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. «Υπέβαλα την παραίτησή μου (...) την Παρασκευή. Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ για τη συμπεριφορά μου. Θα ζητήσω τη βοήθεια ειδκού για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο», πρόσθεσε. Μία από τις νεαρές γυναίκες είπε στην εφημερίδα ότι αισθάνθηκε «βρόμικη» λόγω της φύσης των μηνυμάτων που της έστελνε ο πολιτικός. «Είχα την αίσθηση ότι με χρησιμοποιούσαν για την ικανοποίηση αυτού του πλούσιου άνδρα», είπε.

Ερντογάν: Δεν θα ξεχάσουμε τη 15η Ιουλίου και δεν θα επιτρέψουμε να ξεχαστεί

Η Τουρκία τιμά σήμερα τη μνήμη των θυμάτων του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016, που είχε ως στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. «Δεν θα ξεχάσουμε τη 15η Ιουλίου και δεν θα επιτρέψουμε να ξεχαστεί» δήλωσε ο Ερντογάν, στο γεύμα που παρέθεσε στην Άγκυρα σε συγγενείς των περίπου 250 θυμάτων της απόπειρας πραξικοπήματος. Είχε προηγηθεί το πρωί μια θρησκευτική τελετή σε ένα τζαμί της τουρκικής πρωτεύουσας. Ο Τούρκος πρόεδρος θα αναχωρήσει κατόπιν για την Κωνσταντινούπολη όπου το βράδυ θα εκφωνήσει ομιλία κοντά στη γέφυρα του Βοσπόρου που είχε καταληφθεί από τους πραξικοπηματίες. Στο σημείο εκείνο σκοτώθηκαν δεκάδες πολίτες –μεταξύ των οποίων και ένας φίλος του Ερντογάν– που προσπάθησαν να αντισταθούν στους στασιαστές στρατιωτικούς. Σε όλη τη χώρα, πολλοί Τούρκοι επισκέφθηκαν τους τάφους των θυμάτων του πραξικοπήματος. Τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της νύχτας της 15ης προς τη 16η Ιουλίου, όπως την έκκληση που απηύθυνε τότε στους πολίτες ο ίδιος ο Ερντογάν, μέσω κινητού τηλεφώνου, ζητώντας τους να αντισταθούν. Δύο χρόνια μετά, ο Ερντογάν, που κυβερνά την Τουρκία από το 2003, επανεξελέγη πρόεδρος, με διευρυμένες εξουσίες, και μοιάζει πιο ισχυρός από ποτέ. Η αποτυχία του πραξικοπήματος χαρακτηρίστηκε από τον Ερντογάν «νίκη της δημοκρατίας», ωστόσο η καταστολή που ακολούθησε, με τη σύλληψη και την απόλυση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, προκάλεσε πολλές ανησυχίες στις ευρωπαϊκές χώρες και τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι εκκαθαρίσεις αυτές γίνονται στο πλαίσιο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που ανανεώθηκε πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Ο εκπρόσωπος του Ερντογάν δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι αυτό το καθεστώς θα λήξει το βράδυ της Τετάρτης, 18 Ιουλίου.

Κύμα αμφισβήτησης και τρεις νεκροί σε διαδηλώσεις στο Ιράκ

Δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν στο νότιο Ιράκ τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, εν μέσω των κινητοποιήσεων καθώς το κύμα αμφισβήτησης και κοινωνικής δυσαρέσκειας δεν σταματά να επεκτείνεται, εξωθώντας τις αρχές να κηρύξουν απαγόρευση κυκλοφορίας στη Βασόρα. Αντιμέτωπος με τις ογκώδεις διαδηλώσεις που φοβάται ότι μπορεί να να επεκταθούν και στις άλλες περιοχές της χώρας, ο πρωθυπουργός Χάιντερ αλ Αμπάντι εξήγγειλε το βράδυ του Σαββάτου την άμεση διάθεση χρηματικών πόρων και υποσχέθηκε δημόσιες επενδύσεις στην επαρχία της Βασόρας, όπου περιόδευσε την προηγουμένη, κάνοντας δεσμεύσεις και ανακοινώσεις. Οι διαδηλωτές καταγγέλλουν τη διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και την ενδημική διαφθορά, ενώ εκφράζουν την αγανάκτηση και την οργή τους για την αδιαφορία των αρχών απέναντι στην επαρχία, που παραμένει εξαιρετικά φτωχή παρότι διαθέτει πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα. Δύο διαδηλωτές «σκοτώθηκαν από σφαίρες» στην επαρχία Μισάν, που γειτνιάζει με το Ιράν, δήλωσε ο εκπρόσωπος του κέντρου άμεσης βοήθειας της επαρχίας, ο Άχμαντ αλ Κανάνι. Με τους θανάτους αυτούς, αυξήθηκε στους τρεις ο αριθμός των νεκρών από την έναρξη των κινητοποιήσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουν επίσης τραυματιστεί δεκάδες άνθρωποι, κυρίως στελέχη των σωμάτων ασφαλείας, σύμφωνα με ιατρικές πηγές. Οι διαδηλώσεις άρχισαν την 8η Ιουλίου στη Βασόρα. Ο θάνατος ενός διαδηλωτή την ίδια μέρα ενέτεινε την αγανάκτηση. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και γενικεύθηκαν στην πόλη και στην ομώνυμη επαρχία, ενώ επεκτάθηκαν σε πολλές ακόμη επαρχίες του Ιράκ, συμπεριλαμβανομένης αυτής της Βαγδάτης. Η πρόσβαση στο Διαδίκτυο διακόπηκε σε όλη τη χώρα από το μεσημέρι του Σαββάτου. Μολαταύτα το Σάββατο, εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν σε συνοικίες της Βασόρας, έξω από πετρελαιοπηγές, δυτικά της πόλης, καθώς και στην έδρα των επαρχιακών αρχών και του λιμένα, διαπίστωσε ανταποκριτής του Γαλλικού Πρακτορείου. Την προηγουμένη οι διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «οι κλέφτες μας λεηλατούν» ανεμίζοντας σημαίες του Ιράκ. Αναφέρονταν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά και στις τοπικές αρχές. Διαδηλώσεις έγιναν παράλληλα και στις επαρχίες Ζι Καρ και Νατζάφ. Το Σάββατο, διαδηλωτές αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά στην έδρα της ισχυρής οργάνωσης Μπαντρ—που πιστεύεται ότι υποστηρίζεται κι εξοπλίζεται από το Ιράν—στην πόλη της Βασόρας, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν επεισόδια με άνδρες των σωμάτων ασφαλείας, στα οποία τραυματίστηκαν τρεις διαδηλωτές. Μετά τα βίαια επεισόδια, οι αρχές επέβαλαν νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, από τις 22:00 ως τις 07:00, σε όλη την επαρχία. Ο ιρακινός πρωθυπουργός από πλευράς του ανακοίνωσε ότι θα διατεθούν το συντομότερο περίπου 3 δισεκ. δολάρια για την επαρχία της Βασόρας, ενώ επανέλαβε τις υποσχέσεις του περί προώθησης επενδύσεων για τη στέγη, τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Έδωσε εντολές επίσης να διατεθούν χρήματα για να χρηματοδοτηθεί η αφαλάτωση του νερού στην επαρχία, η βελτίωση του δικτύου ηλεκτροδότησης και των υπηρεσιών υγείας. Ο ιρακινός πρωθυπουργός διέταξε ακόμα να απομακρυνθεί από τη θέση του όλο το διοικητικό συμβούλιο του αεροδρομίου της Νατζάφ, μετά την εισβολή δεκάδων διαδηλωτών στον διάδρομο και στην κεντρική του αίθουσα. Τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν στην νότια επαρχία Μισάν, όπου έγιναν συγκεντρώσεις μπροστά σε γραφεία πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων αυτού του Αμπάντι, και ορισμένα πυρπολήθηκαν, σύμφωνα με ιρακινά ΜΜΕ. Σε μία από αυτές τις διαδηλώσεις, στην Αμάρα, την πρωτεύουσα της επαρχίας, δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν υπό συνθήκες που ακόμη δεν έχουν διαλευκανθεί. Έπεσαν νεκροί από «πυρά στα τυφλά», είπε ο Κανάνι, ο εκπρόσωπος του κέντρου άμεσης βοήθειας. Μια μικρή, ειρηνική διαδήλωση έγινε εξάλλου τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου στη συνοικία Αλ Σούλα, στο βόρειο τμήμα της Βαγδάτης, όπου οι συμμετέχοντες επιτηρούνταν από ισχυρή αστυνομική δύναμη, ανέφερε πηγή προσκείμενη στα σώματα ασφαλείας στο Γαλλικό Πρακτορείο. Σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούσαν το Σάββατο εκκλήσεις για συμμετοχή σε μια μεγάλη κινητοποίηση στη Βαγδάτη. (Φωτογραφία αρχείου)

Συριακές δυνάμεις καταλαμβάνουν χωριό στη νοτιοδυτική χώρα

Οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις κατέλαβαν σήμερα ένα χωριό στην επαρχία Κουνέιτρα, προελαύνοντας εναντίον των ανταρτών στην περιοχή που βρίσκεται δίπλα στα υπό ισραηλινή κατοχή Υψίπεδα του Γκολάν για πρώτη φορά από τότε που εξαπέλυσαν επίθεση στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας, σύμφωνα με μη κυβερνητική οργάνωση. Το χωριό Μασάρα, σε απόσταση περίπου 11 χλμ. από τα σύνορα του Γκολάν, κατελήφθη ύστερα από σφοδρούς βομβαρδισμούς, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κυβερνητικές δυνάμεις επίσης βομβάρδισαν επίσης την πόλη αλ-Χαάρα στη γειτονική επαρχία Ντεράα, σύμφωνα με το παρατηρητήριο. Η κυβέρνηση, με τη βοήθεια του ρωσικού στρατού, έχει καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα της επαρχίας Ντεράα στην επίθεση που ξεκίνησε τον Ιούνιο. ΚΑΝΤΕ LIKE ΣΤΟ NEWSBEAST.GR

Πανηγυρισμοί σε 15 πόλεις της ΠΓΔΜ για την πρόσκληση στο ΝΑΤΟ

Γιορταστικό ήταν το κλίμα το Σάββατο στην ΠΓΔΜ, όπου διοργανώθηκαν εκδηλώσεις σε 15 πόλεις μετά την πρόσκληση για την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών με το ΝΑΤΟ. Σύνθημα των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν το «Προχωράμε μπροστά, η Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ». Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο της ΠΓΔΜ, διοργανώθηκαν πάρτι στα οποία τραγούδησαν «ροκ και ποπ τραγουδιστές» της χώρας ενώ dj’s έπαιξαν μουσική. Ο Ζόραν Ζάεφ που βρέθηκε στην πόλη Bίτολα το βράδυ του Σαββάτου. Σε δήλωσή του που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της κυβέρνησης των Σκοπίων είπε ότι «Η «Μακεδονία» έχει λόγους να γιορτάσει» γιατί «πραγματοποιεί τους κοινούς στρατηγικούς στόχους, τα κοινά μας όνειρα και τις κοινές μας ελπίδες». Ο Ζάεφ χαρακτήρισε τις γιορταστικές εκδηλώσεις ως «πρόσκληση για ενότητα, με όλες τις πολιτικές διαφορές μας, για τους στρατηγικούς στόχους της χώρας μας, την ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ». «Αυτό που πέτυχε η "Μακεδονία" σε ένα χρόνο είναι επιτυχία όλων μας. Έχουμε λόγους να πανηγυρίζουμε και να ξεπεράσουμε τις διαφωνίες μας», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ. «Απευθύνομαι σε όλους τους πολίτες: Σήμερα τα πράγματα που μας χωρίζουν δεν είναι τόσο δυνατά όσο τα πράγματα που μας ενώνουν Και αυτά είναι η ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα και η πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ. Αυτές είναι οι δυνάμεις που θα μας ανοίξουν το δρόμο για το μέλλον», πρόσθεσε ο Ζάεφ. «Η "Μακεδονία" είναι μια ελεύθερη χώρα. Κάθε πολίτης αποφασίζει μόνος του τη θέση του. Καλώ εσάς και την αντιπολίτευση: Ας αποφασίσουμε το μέλλον της "Μακεδονίας". Ας σταματήσουμε τα μίση» κατέληξε. [embedded content]

Εκπρόσωπος της Χαμάς ανακοίνωσε επίτευξη εκεχειρίας με το Ισραήλ

Εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, προκειμένου να τερματιστούν οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη λωρίδα της Γάζας και τα πυρά εναντίον του ισραηλινού εδάφους από τον παλαιστινιακό θύλακα, επετεύχθη το βράδυ του Σαββάτου, σύμφωνα με εκπρόσωπο της Χαμάς. Μεσολάβηση της Αιγύπτου επέτρεψε την επίτευξη της εκεχειρίας, ανέφερε σε μια ανακοίνωσή του ο Φάουζι Μπαρχούμ. Σε ερώτηση του Γαλλικού Πρακτορείου, Ισραηλινός στρατιωτικός εκπρόσωπος δεν θέλησε να κάνει κάποιο σχόλιο. Το Ισραήλ δήλωσε ότι εξαπέλυσε χθες τα πιο σημαντικά πλήγματα από αέρος εναντίον της λωρίδας της Γάζας μετά τον πόλεμο του καλοκαιριού του 2014 στον παλαιστινιακό θύλακα, όπου δύο έφηβοι σκοτώθηκαν σε μία από τις επιδρομές αυτές. Οι επιδρομές πραγματοποιήθηκαν την επομένη των φονικών συγκρούσεων στα σύνορα ανάμεσα στο Ισραήλ και στη λωρίδα της Γάζας και έπειτα μια νυχτερινή αντιπαράθεση με το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς, που εκτόξευσε ρουκέτες και όλμους την ώρα που το Ισραήλ εξαπέλυε τις αεροπορικές επιδρομές. Τρεις άμαχοι Ισραηλινοί τραυματίστηκαν, όταν μια ρουκέτα έπεσε στο σπίτι τους, στο νότιο τμήμα της χώρας. Ο στρατός δήλωσε πως περίπου εκατό ρουκέτες και όλμοι εκτοξεύθηκαν το Σάββατο από τον παλαιστινιακό θύλακα. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, δήλωσε λίγο πριν από αυτήν την εξέλιξη ότι ο Ισραηλινός Στρατός επέφερε στη Χαμάς «το πιο ισχυρό πλήγμα» μετά τον πόλεμο του 2014 μέσα από ένα σχετικό βίντεο. Νωρίτερα, αξιωματούχος της Πολεμικής Αεροπορίας είχε κυμανθεί στο ίδιο μήκος κύματος, καθώς επισήμανε επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές που εξαπέλυσε το Ισραήλ εναντίον της λωρίδας της Γάζας είναι οι πιο σημαντικές μετά τον πόλεμο του 2014. Σύμφωνα με τον Τζβίκα Χαΐμοβιτς, περίπου 100 ρουκέτες και όλμοι εκτοξεύθηκαν από τη λωρίδα της Γάζας από τη Χαμάς και άλλες οργανώσεις, ένας ορισμένος αριθμός των οποίων αναχαιτίστηκαν από την ισραηλινή αντιαεροπορική άμυνα. Το καλοκαίρι του 2014 η επιχείρηση «Προστατευμένη Παρυφή» που εξαπέλυσε το Ισραήλ στη Γάζα ώστε να σταματήσει η εκτόξευση ρουκετών και να καταστραφούν οι σήραγγες από τον θύλακα προκάλεσαν περισσότερους από 2.200 θανάτους στην παλαιστινιακή πλευρά, στην πλειονότητά τους αμάχων, και 74 στην ισραηλινή πλευρά, στην πλειονότητά τους στρατιωτών.

Το σήμα κατατεθέν του Παρισιού που κινδυνεύει με εξαφάνιση

Αν επισκεφθείς το Παρίσι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην κάνεις μία στάση, εκεί κατά το μεσημεράκι -και όχι μόνο- σε ένα από τα περίφημα μπιστρό της γαλλικής πρωτεύουσας. Οι περισσότεροι τουριστικοί οδηγοί, άλλωστε, περιλαμβάνουν κάποια από τα μπιστρό-ορόσημα της πόλης, και σε προτρέπουν να καθίσεις κι εσύ εκεί που απολάμβαναν τον παρισινό αέρα διάσημοι συγγραφείς και καλλιτέχνες. Τα βήματά τους εξακολουθούν να ακολουθούν ευλαβικά και σήμερα οι φανατικοί του είδους. Για παράδειγμα οι Serge Jovanovic και Georges Cano, που γευματίζουν στο ίδιο μπιστρό, την ίδια ώρα, σχεδόν κάθε μέρα, εδώ και 15 χρόνια. Το αυτονόητο ραντεβού τους είναι στο Le Bistrot du Peintre, όπου κάθε επισκέπτης γίνεται δεκτός με ένα θερμό καλωσόρισμα, ενώ οι τακτικοί ακούν τους ανθρώπους του μαγαζιού να τους καλημερίζουν ονομαστικά. Αυτή τη μοναδική παριζιάνικη κουλτούρα είναι που ο Alain Fontaine, ιδιοκτήτης και ο ίδιος του μπιστρό Le Mesturet, θέλει να διατηρήσει και να προστατεύσει, γι’ αυτό και έχει ξεκινήσει καμπάνια επιδιώκοντας να διαφυλαχθεί από την Unesco ως Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά η «τέχνη της ζωής», όπως αυτή εντοπίζεται και καταγράφεται εδώ και αιώνες σε μπιστρό και καφέ του Παρισιού. Κατά τον ίδιο, τις τελευταίες δεκαετίες ο κοινωνικός αυτός θεσμός βρίσκεται υπό απειλή, με αιχμή τον αναδυόμενο κόσμο μας, στον οποίο όλοι είναι συνδεδεμένοι αλλά ταυτόχρονα απομονωμένοι. Πριν από περίπου 30 χρόνια, τα μπιστρό ήταν περίπου τα μισά από τα εστιατόρια του Παρισιού, λέει ο Fontaine, η κίνηση του οποίου έχει την υποστήριξη εμπορικών ενώσεων, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και της δημοτικής αρχής της πόλης. Σήμερα, εξηγεί, τα μπιστρό αντιπροσωπεύουν μόλις το 14% των εστιατορίων της γαλλικής πρωτεύουσας. Ο ορισμός που δίνει ο Fontaine, περιγράφει ως αυθεντικό μπιστρό ένα εστιατόριο που είναι ανοιχτό συνεχόμενα από το πρωί έως τη νύχτα, σερβίρει γαλλικά πιάτα σε προσιτές τιμές και διαθέτει ανοιχτό μπαρ, όπου οι θαμώνες μπορούν να συγκεντρώνονται για να απολαύσουν το ποτό τους και να συζητήσουν. «Το μπιστρό μπαρ είναι ένα μέρος ανταλλαγής απόψεων, συζήτησης, τρόπος ζωής» εξηγεί ο Fontaine. «Ένας εργάτης μπορεί να κάθεται δίπλα δίπλα με έναν διευθύνοντα σύμβουλο κι έναν υπάλληλο γραφείου, να πίνουν μαζί τον καφέ τους ή το κρασί τους και να συζητούν τα πάντα και τίποτα. Όλοι μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις τιμές των μπιστρό, κι έτσι οι κοινωνικο-οικονομικές γραμμές θολώνουν και σβήνουν» λέει. Το δίδυμο Jovanovic-Cano είναι το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλει ο Fontaine να πει. Συναντήθηκαν σε ένα τυχαίο ταυτόχρονο γεύμα τους στο Le Bistrot du Peintre πριν από 15 χρόνια. Προέρχονται από πολύ διαφορετικούς δρόμους ζωής: ο Jovanovic ασχολείται με το ψηφιακό μάρκετινγκ, είναι κοινωνικός και έχει λεπτό χιούμορ. Ο Cano είναι τεχνίτης του μπρούντζου, πιο ήπιος και συγκρατημένος. Εάν δεν ήταν το μπιστρό, πιθανότατα δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Η κουλτούρα των μπιστρό αποτελεί εδώ και αιώνες μέρος της μυθολογίας του Παρισιού, με πρωταγωνιστές διάσημες προσωπικότητες της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας, όπως τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τον Φράνσις Σκος Φιτζέραλντ, τον Ζαν Πολ Σαρτρ και τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, που είχαν κάνει τα μπιστρό δεύτερο σπίτι τους και χώρους εργασίας. Μια πιο προσεκτική ματιά στην ιστορία όμως δείχνει πως το κλασικό παρισινό μπιστρό δεν ξεκίνησε από τους ευρηματικούς και πρωτοπόρους Παριζιάνους αλλά από τους συμπατριώτες τους της Auvergne, στη νοτιοκεντρική Γαλλία, που μετακινήθηκαν μαζικά στη γαλλική πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης αναζητώντας δουλειά. Στο Παρίσι αποτελούσαν τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας κι έκαναν τις δουλειές που δεν ήθελε κανένας άλλος: μετέφεραν νερό για τα δημόσια λουτρά, διένειμαν κάρβουνο και καθάριζαν πατώματα. Εξελισσόμενοι εκείνοι που είχαν τα περισσότερο επιχειρηματικά μυαλά, άνοιγαν «καφέ» τα οποία είχαν διττό ρόλο: Ο σύζυγος διένειμε κάρβουνο ενώ η γυναίκα πουλούσε καφέ, κρασί και μπίρα στους ντόπιους, μέλη κι εκείνοι της εργατικής τάξης.  Η ιδέα αυτή εξελίχθηκε αργότερα και περιλάμβανε ταπεινά σπιτικά γεύματα σε τιμές κατάλληλες κι εφικτές για τους εργάτες. Αυτό το πνεύμα της συνύπαρξης και συνάθροισης θέλει ακριβώς ο Fontaine να προστατέψει. Με το πέρασμα των χρόνων, λέει, ο θεσμός-ορόσημο της πόλης αρχίζει να χάνει έδαφος καθώς αλλάζουν και οι συνήθειες των πολιτών στα γεύματά τους, σε συνδυασμό με ξένες επιρροές αλλά και τις νέες τεχνολογίες. Πολυεθνικές αλυσίδες, πολλές από τις οποίες δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες, εγκαταστάθηκαν στη γαλλική πρωτεύουσα, αποτελώντας πόλο έλξης για τη νεολαία της πόλης με τις «τρέντι» επιλογές τους. Ταυτόχρονα, υπηρεσίες διανομής φαγητού συμβάλλουν στο να κάθεται ο κόσμος στο σπίτι του - και μακριά από τα εστιατόρια. Ενώ την ίδια ώρα, δυσθεώρητα ενοίκια έχουν εξοστρακίσει τα μπιστρό. Σε κάποιες γειτονιές του, έχουν πλέον εκλείψει τελείως. Και παρά το κίνημα #tousaubistro (Όλοι_στο_μπιστρό), που ξεκίνησε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2015 και το συγκλονιστικό εκείνο αιματοκύλισμα του Παρισιού, τα μπιστρό συνέχισαν τους μήνες που ακολούθησαν να δέχονται σφοδρά πλήγματα, σύμφωνα με τον Fontaine. «Αυτό που θέλουμε να υπερασπιστούμε» εξηγεί ο ίδιος στο BBC, είναι αυτή η τέχνη της ζωής στο μπιστρό, που μας επιτρέπει να ζούμε μαζί, να ανταλλάσσουμε απόψεις, ένα σημείο πολιτιστικής συνάντησης. Ο Fontaine τα βάζει και με την ολοένα και διογκούμενη τάση- στην οποία αποδίδει αγγλοσαξονική προέλευση- να τρώνε οι Γάλλοι εργαζόμενοι πάνω στα γραφεία τους,  μέρος της ευρύτερης «επιδημίας» από την οποία οι άνθρωποι απομονώνονται από φίλους και συναδέλφους και τρώνε μόνοι μπροστά από μία οθόνη. Για τον Jovanovic υπάρχει ακόμα η αξία της παρατήρησης αυτής της «ιερότητας» της ώρας φαγητού. «Το μπιστρό είναι το οξυγόνο μου, ο χώρος όπου μπορώ να αναπνεύσω. Έχω μια δουλειά με πολλή πίεση και πολύ άγχος, έρχομαι εδώ για να καθαρίσει το κεφάλι μου και να αλλάξω περιβάλλον» λέει. Σύμφωνα με τον Fontaine, το σήμα κατατεθέν ενός αυθεντικού μπιστρό είναι η λειτουργία ανοιχτού μπαρ, που προσκαλεί τον κόσμο να καθίσει μαζί και να κοινωνικοποιηθεί. Για τον Jovanovic, η μπάρα του μπιστρό είναι το αγαπημένο σημείο του για φαγητό και μπόλικη συζήτηση, στριμωγμένα στο ωριαίο διάλειμμά του. «Έτσι γνώρισα και τον Georges, στην μπάρα, κοιτώντας τη σπεσιαλιτέ της ημέρας» θυμάται. Ο Hervé Bonal, ιδιοκτήτης του Le Bistrot du Peintre, συμμερίζεται τον ρόλο που αποδίδει ο Fontaine στο μπιστρό, έχοντας δουλέψει επί 27 χρόνια πίσω από τον πάγκο του. «Στην μπάρα όλοι είναι ίσοι» λέει. «Συχνά άγνωστοι άνθρωποι καταλήγουν να συζητούν επί παντός επιστητού, από τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον πρόεδρο της Γαλλίας, μέχρι την οικονομική κρίση και το τελευταίο μοντέλο ενός αυτοκινήτου. Όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώμη τους, γι’ αυτό αποκαλούμε τα μπιστρό τη βουλή των πολιτών». Στο μπιστρό του γνώρισε άλλωστε και ο ίδιος τη γυναίκα του, όταν το είχε επισκεφθεί ως θαμώνας, πάνε 23 χρόνια. Μαζί με τα μπιστρό, η αίτηση στην Unesco υπογραμμίζει και τη σημασία των ανοιχτών χώρων των εστιατορίων, εκεί που σειρές τραπεζοκαθίσματα τοποθετούνται αντίκρυ στον δρόμο, μετατρέποντας το πεζοδρόμιο σε ανοιχτά θέατρα. Εδώ, το θέαμα δεν έχει αρχή και τέλος, και οι χαρακτήρες του «έργου» διαρκώς αλλάζουν. Μια γυναίκα που κρατά ένα μπουκέτο λουλούδια διαδέχεται έναν πατέρα που κρατά το χέρι της μικρής του κόρης, και ούτω καθεξής. Στα γαλλικά, το «άθλημα» του να κοιτάζει κανείς τον κόσμο σε έναν ανοιχτό χώρο έχει το δικό του όνομα: flâner en terrasse. Και απαιτεί μία τέχνη, που υποχρεώνει τον «θεατή» να ρίξει τους ρυθμούς του, να καθίσει και να επιτρέψει στον εαυτό του την πολυτέλεια της απραξίας και της ραστώνης. Είναι μία από τις «εμπειρίες» του Παρισιού, που οι επισκέπτες γρήγορα αντιλαμβάνονται και οικειοποιούνται, κατανοώντας άμεσα, προφανώς, πόσο χαλαρωτική και αναζωογονητική μπορεί να είναι. «Έρχομαι εδώ κάθε Σαββατοκύριακο, για να πιώ το ποτό μου και να χαζέψω τον κόσμο» λέει και η Γερμανίδα Sylvia Krouheim, που μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο Παρίσι και την Κολωνία. «Έχουμε και στη Γερμανία καφέ αλλά όχι αυτή την κουλτούρα του να καθόμαστε χαλαροί και να κοιτάμε τον κόσμο. Εγώ το απολαμβάνω» Ο Fontaine διακρίνει το μπιστρό από το πιο εντυπωσιακό «ξαδελφάκι» του, τη μπρασερί. Η τελευταία, λέει, χαρακτηρίζεται από την Art Nouveau αρχιτεκτονική και διακόσμησή της, τα λινά τραπεζομάντιλα, το αναβαθμισμένο σέρβις- και τις ανάλογες τιμές. Αντίστοιχα, το ξεκάθαρο σημάδι του αληθινού συνοικιακού μπιστρό είναι πως είναι ανοιχτό από το πρωί έως το βράδυ, από τις 7 έως τις 10, για παράδειγμα, αδιάλειπτα. Τα πιάτα του παραπέμπουν στο ανακουφιστικό «comfort food» των γαλλικών επιλογών, μοσχάρι μπουργκινιόν, ψητό, μους σοκολάτας, κρέμ καραμελέ, όλα με ανάλογες τιμές, που τα καθιστούν προσιτά σε όλους. Η κουζίνα του διαφέρει επίσης από τη λεγόμενη «bistronomie», την οποία ο Fontaine περιγράφει ως φαγητό των μπιστρό μεταμφιεσμένο και με τιμές υψηλής γαστρονομίας. Στον φάκελο που υποβάλλει στην Unesco, το φαγητό θα έχει σχεδόν βοηθητικό ρόλο. Στον πυρήνα του αιτήματος, τα μπιστρό και τα ανοιχτά καφέ θα παρουσιαστούν ως η «καρδιά» των κοινοτήτων των συνοικιών του Παρισιού- και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό ισχύει κυριολεκτικά. Ο φάκελος του Fontaine πάντως αντιμετωπίζει σοβαρό ανταγωνισμό για το καθεστώς προστασίας της Unesco. Παρόμοιες εκστρατείες γίνονται και για τις θρυλικές ταράτσες του Παρισιού αλλά και τα βιβλιοπωλεία που λειτουργούν σε ανοιχτούς χώρους. Η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων στο γαλλικό υπουργείο Πολιτισμού λήγει φέτος το φθινόπωρο. Το υπουργείο θα αποφασίσει στη συνέχεια ποιο αίτημα θα προωθήσει στην Unesco τον Μάρτιο του 2019. Για τους «bistrotiers», η αναγνώριση της Unesco θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της περηφάνιας και την επισημοποίηση του ρόλου των μπιστρό στις παρισινές γειτονιές. Απώτερος στόχος είναι οι νεότερες γενιές να συνεχίσουν την παράδοση και οι νεότεροι ιδιοκτήτες να διατηρήσουν την «τέχνη της ζωής» και το αυθεντικό πνεύμα των μπιστρό ζωντανό.