Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε.. Έγώ. Ένα καράβι.. Να σας πάρει, Καίσαρ.. Να μας πάρει.. Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ. Όταν πήρε ο Ζερβουδάκης το ποίημα του Νικόλα και το μετέτρεψε σε ένα υπέροχο τραγούδι μια από τις μετατροπές ήταν αυτή του ενικού. Η αναφορά στον Καίσαρα Εμμανουήλ στο πρωτότυπο ποίημα είναι σε πληθυντικό αριθμό. |
|||
"Φαίνεται πιά πώς τίποτα - τίποτα δέν μας σώζει... "
Καίσαρ Εμμανουήλ |
|||
Σχετικά με την μελοποίηση του ποιήματος, για την ιστορία, είναι σημαντικό να αναφέρουμε την πολύ δημιουργική συνεργασία του Δημήτρη - στα τέλη του 80` - με έναν εκπληκτικό μουσικό της Θεσσαλονίκης τον ΚΩΣΤΑ ΜΠΙΣΚΑ ( Βίγλης), ειδικά για το τραγούδι αυτό!
|
|||
Author Archives: Effie Lagonika
Μαχαιρώνει τη χελώνα και ξο…
Μαχαιρώνει τη χελώνα
και ξορκίζει τον κυκλώνα. |
|||
...αριβάρει στο Μακάο με ενα φόρτωμα κακάο !!! Ομως βρέθηκε στ' αμπάρι ...όλο φούντα και μπουμπάρι !!!! [ και το ..αγαπημένο μου ] "βγαίνει απο την Τζιμπεράλτα - Γιβραλταρ σε .παραφθορα- διχως μπουσουλα και Χάρτα "...!!!! :) <3
|
|||
Σπανιο, κρυμμενο διαμαντακι
|
|||
Λικνιστικά..
‘Μαχαιρώνει τη χελώνα και ξ…
'Μαχαιρώνει τη χελώνα
και ξορκίζει τον κυκλώνα' |
|||
[για να έχουν όνειρα γλυκά..]
|
|||
Κι αριβαρει στο Κακάο
μ'ένα φόρτωμα κακάο όμως βρέθηκε σ'αμπάρι όλο φούντα και μπουμπάρι!!!!!!!!!!!!! |
|||
«…Mόλις φθάναμε στο τελευτ…
«...Mόλις φθάναμε στο τελευταίο λιμάνι, έπεφτα να κοιμηθώ, κι όταν ξυπνούσα τους είχε καταπιεί όλους η πάχνη του Yara Yara. Πού είχε πάει κείνος ο αχός, το βουητό που με κοίμιζε τόσες μέρες, που το βαριόμουνα και που τ' αγαπούσα».
Νίκος Καββαδίας. |
|||
Μια βάρκα θέλω ποταμέ να ρίξω από χαρτόνι
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές. Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - ματώνει, δε σκοτώνει. Ποιος είπε φούντο; ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.&- |
|||
κι αν λείψεις χίλια χρόνια …
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζ…
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκανε και το 'καμα δικό μου κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω.... στον εαυτό μου. |
Κάποια βραδιά που από το Στ…
Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμε
είπες σε κάποιον γελαστή σε τόνο αστείου Πως μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται, με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου! |
|||
\Πως μπορώ να σχολιασω αψογο υπεροχο
|
|||
Ακούστε με προσοχή το βιολι και την όλλη ενορχήστρωση.
|
|||
Κακωςκοψανε στίχους στο δευτερο μερος.Ομως ακόμη καί τα ταξείδια τού τέλους ειναι ταξείδια
|
|||
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
|
|||
...υστερα σ'ειδα στην μαρσιλλια σαν εχαθηκες....
|
|||
...για την λευκή μα πένθιμη Ελβετία...
|
|||
Ἐρωτικὸ γράμμα Κοριτσάκι …
Ἐρωτικὸ γράμμα
Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο. Τὸ ἴδιο κι ἐγώ. Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου. Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας. Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης: Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει. Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος, ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό. Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός. Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο. Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο. Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα. Λαμπάδα τῆς πίστης μου. Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου Σὲ ἀγκαλιάζω. ΚΟΛΙΑΣ |
|||
Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;
|
|||
Συγκλονιστικός !!!!!!!!!!!!!!!!!!
|
|||
!!!!!
|
|||