Από τη μια, αποτέλεσε σταθερή επωδό του πολιτικού λόγου της εποχής, από την άλλη επειδή ακριβώς περιορίστηκε σ'ενα ρητορικό σχήμα, έγινε αντικείμενο κριτικής και σάτιρας, πέρασε μέχρι και στη διαφήμιση και σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Όπως επισημαίνει ο Βασίλης Βαμβακάς στο λήμμα "Αλλαγή: Το πολιτικό σύνθημα μιας κοινωνίας σε μετάβαση", υπήρξε ισχυρή "κόντρα" μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ για την πατρότητα του συνθήματος. Η πλήρη δυναμική του συνθήματος όμως αναπτύχθηκε μέσα από τα φυλλάδια και το προεκλογικό υλικό του ΠΑΣΟΚ που μιλούσε για την Αλλαγή που θα σηματοδοτούσε το τέλος του "μονοπωλείου της κυβέρνησης από τη Δεξιά".
Αλλαγή συνιστούσαν η ανακατομή του εισοδήματος, η εξάλειψη της γραφειοκρατίας, η ανάσχεση της ακρίβειας, προοπτικές στα "νειάτα" μέσω της παιδείας, αναζωογώνηση της υπαίθρου, πραγματική ισότητα στην Ελληνίδα, κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας, "φροντίδα με στοργή" για όλους τους Έλληνες.
Το μεσουράνημα της "Αλλαγής" στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 δεν σηματοδότησε απλώς το πέρασμα στην εποχή της αποθέωσης συνθηματολογίας ως βασικό παράδειγμα στον ιδεολογικό προσανατολισμό και την πολιτική στράτευση.
Το σύνθημα-πρόσταγμα της αλλαγής, αποτέλεσε αρχικά το ελάχιστο κοινό έδαφος συγκρότησης του αντιδεξιού μπλογκ εξουσίας της μεταπολίτευσης. Μετεξελίχθηκε σ'ενα πολιτικό ιδεολόγημα νομιμοποίησης του ανοίγματος του κρατικού μηχανισμού στους "αδικημένους" της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Κατέληξε σ'ενα σχήμα λόγου που παρά την έμπρακτη απομυθοποίησή του (κρατικός κομματισμός, σκάνδαλα, ηγετική αυθαιρεσία, λαϊκισμός), συνέχισε να εγείρει μνήμες μιας εξισωτικής μεταρρυθμιστικής περιόδου σ'όλα τα κοινωνικά πεδία.
Facebook .com/110830298932610/photos/a.111201718895468.19550.110830298932610/170049279677378/?type=1&relevant_count=1" id="" title="" onclick="" style="">