Το «ήσυχο δωμάτιο» και η τραγωδία  στο Δαφνί

Το αποκαλούσαν «ήσυχο δωμάτιο». Βρισκόταν στο μέσον του διαδρόμου του κτιρίου ΠΡΟΚΑΤ 1, στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Ηταν ένας παλιός τρίκλινος θάλαμος, με δικό του μπαλκόνι, ειδικά διαμορφωμένος για αποφυγή αυτοτραυματισμού. Στο παράθυρο είχαν τοποθετηθεί κάγκελα και μεταλλικό πλέγμα, οι τοίχοι είχαν επενδυθεί με αφρώδες υλικό πάχους 4 εκατοστών και αυτοσβενόμενη δερματίνη. Εκεί νοσηλευόταν ένας δύσκολος στη διαχείρισή του ασθενής. Το δωμάτιό του εφαπτόταν με τη «στάση», το γραφείο του νοσηλευτικού προσωπικού. Οι δύο χώροι επικοινωνούσαν με μια ξύλινη πόρτα με παραθυράκι επίβλεψης, το οποίο ήταν ενισχυμένο με τετραπλό υαλοπίνακα. Το απόγευμα της 4ης Σεπτεμβρίου 2015, μια νοσηλεύτρια έσκυψε σε αυτό το παράθυρο για να ελέγξει τον ασθενή και είδε τον θάλαμο τυλιγμένο στις φλόγες. Τρεις ασθενείς πέθαναν εκείνη την ημέρα από δηλητηρίαση μονοξειδίου του άνθρακα στη φωτιά που ξέσπασε στο 7ο τμήμα χρονίων περιστατικών του ΨΝΑ. Οι δύο βρέθηκαν σε ύπτια θέση στον διάδρομο και ο τρίτος καθιστός, τα δύο του χέρια δεμένα με ιμάντα σε ξύλινο παγκάκι του διαδρόμου. Πέντε χρόνια μετά η υπόθεση θα αναβιώσει στις δικαστικές αίθουσες. Στις 23 Οκτωβρίου ξεκινάει έπειτα από αναβολή στο Γ΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών η δίκη για τη φονική πυρκαγιά. Δεκαπέντε άτομα, μεταξύ των οποίων γιατροί, νοσηλευτές, πρώην μέλος της διοίκησης, στελέχη της τεχνικής υπηρεσίας του νοσοκομείου και εκπρόσωπος της εταιρείας η οποία εξόπλισε το «ήσυχο δωμάτιο» κατηγορούνται για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Οκτώ εξ αυτών είχαν παραπεμφθεί σε ξεχωριστή δίκη το 2019 για την πρακτική της καθήλωσης ασθενών, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της παράνομης κατακράτησης. Στα τέλη Αυγούστου οι οικογένειες δύο θανόντων κατέθεσαν αγωγή κατά των κατηγορουμένων και του ελληνικού Δημοσίου. Η «Κ» παρουσιάζει σήμερα άγνωστες πτυχές της φωτιάς στο Δαφνί. Στα δωμάτια του 7ου τμήματος νοσηλεύονταν 16 ασθενείς. Βίαιο ιστορικό  Ο ασθενής, από το δωμάτιο του οποίου ξεκίνησε η πυρκαγιά, εισήχθη στο Δαφνί το 2010. Είχε διαπράξει ανθρωποκτονία και οδηγήθηκε εκεί αντί για τη φυλακή βάσει του άρθρου 69 του Ποινικού Κώδικα για τους ακαταλόγιστους εγκληματίες. Σύμφωνα με στοιχεία της δικογραφίας, μία ψυχίατρος είχε γνωστοποιήσει στη διεύθυνση του νοσοκομείου τα βίαια ξεσπάσματά του. Φέρεται να επιτέθηκε σε νοσηλευόμενη, η οποία υπέστη κάταγμα ρινικού οστού στις 25/3/2012, να έβαλε φωτιά σε μια εφημερίδα προσπαθώντας να την πετάξει στο γραφείο νοσηλευτών στις 26/5/2012 και να προκάλεσε στο δωμάτιό του πυρκαγιά στις 21/7/2012, από την οποία κάηκαν το στρώμα, οι πετσέτες και τα σεντόνια του. Δεδομένου του ιστορικού του κρίθηκε ότι έπρεπε να τοποθετηθεί σε ειδικό χώρο. Επελέγη το 7ο τμήμα, όπου βρίσκονταν 16 ασθενείς με βαριά σύνδρομα νοητικής υστέρησης και αυτισμού. Συνολικά δαπανήθηκαν 9.487 ευρώ για την ανακατασκευή του δωματίου του. Η πράσινη δερματίνη που τοποθετήθηκε σε επιφάνεια 65 τ.μ. (τοίχους και πόρτα εισόδου) υποτίθεται ότι ήταν άκαυστη. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές της είχε υψηλή αντοχή στην τριβή και στην ολίσθηση ραφής. Σκοπός ήταν να μην μπορέσει ο ασθενής να τη σκίσει και να της βάλει φωτιά. Μετά τη φονική πυρκαγιά του 2015, προσωπικό από το Γενικό Χημείο του Κράτους κλήθηκε να εξετάσει τα υλικά που τοποθετήθηκαν στο δωμάτιο του ασθενούς. Σύμφωνα με τη δικογραφία, διαπίστωσαν ότι τόσο το αφρώδες υλικό που μπήκε στους τοίχους (εύκαμπτη διογκωμένη πολυουρεθάνη) όσο και η δερματίνη με την οποία καλύφθηκε, είναι από τη φύση τους εύφλεκτα. Μπορούν να καταστούν ανθεκτικά μόνο με πρόσθετες ουσίες οι οποίες αποκαλούνται επιβραδυντές καύσης. Στο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, που παρέπεμψε τους κατηγορουμένους σε δίκη, αναφέρεται ότι η δερματίνη δεν ήταν εμποτισμένη με επαρκή ποσότητα βρωμίου και αντιμονίου, με αποτέλεσμα να μην είναι άκαυστη. Ακόμη στο Γενικό Χημείο του Κράτους προσπάθησαν να ελέγξουν πόσο ανθεκτικό ήταν το υλικό. Επιχείρησαν να ανοίξουν με τα δάχτυλά τους μικρές οπές σε δείγμα της δερματίνης από το δωμάτιο του ασθενούς. Διαπίστωσαν ότι με σχετική ευκολία, ξύνοντας με τα νύχια, μπορεί να απομακρυνθεί η εξωτερική επιδερμίδα της δερματίνης και να αποκαλυφθεί το λευκό πολυεστερικό ύφασμα στο υπόστρωμά της. Λόγω της αντοχής των νημάτων αυτό δεν σκίζεται εύκολα. Σύμφωνα με τους ερευνητές μπορούσαν να ανοιχτούν όμως και σε αυτό οπές του ενός εκατοστού, μέσω των οποίων υπήρχε πρόσβαση στο εσωτερικό αφρώδες στρώμα της κατασκευής. Μετά την τοποθέτηση του ασθενούς στον ειδικό θάλαμο υπήρξαν αναφορές του προσωπικού για «αδιάλειπτη καταστροφική δράση του στη νέα κατασκευή». Σύμφωνα με το βούλευμα, το δωμάτιο αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «ήσυχο», αν και δημιουργήθηκε για αυτόν τον σκοπό. Ελλείψεις διαπιστώθηκαν και στο υπόλοιπο κτίριο σε ζητήματα πυρασφάλειας, αλλά και στη σχετική εκπαίδευση του προσωπικού. Αν και στις 23/7/2015 είχε υπογραφεί σύμβαση με την προμηθεύτρια εταιρεία για την ετήσια συντήρηση των πυροσβεστήρων, την ημέρα του συμβάντος δεν είχε γίνει αναγόμωση των έξι πυροσβεστήρων στο 7ο τμήμα. Η οροφή του διαδρόμου και των θαλάμων ήταν κατασκευασμένες από εύφλεκτο υλικό, ενώ ένα από τα μπουτόν της χειροκίνητης αναγγελίας πυρκαγιάς ήταν τοποθετημένο τόσο ψηλά που ήταν δύσκολο να χρησιμοποιηθεί από άτομο μέσου ύψους. Στην ίδια πτέρυγα είχε διαμορφωθεί και ένας ειδικός θάλαμος για άλλον νοσηλευόμενο. Από εκεί ξεκίνησε η φωτιά. Οι αγωγές Στις αγωγές που κατέθεσαν πρόσφατα οι συγγενείς δύο θανόντων περιγράφουν τον αγώνα τους κόντρα στα διαχρονικά κενά της χώρας μας στη διαχείριση ψυχικά ασθενών. Οι γονείς του Αντώνη Καλαντζή προσπάθησαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 με διαδοχικά ταξίδια σε δομές του εξωτερικού να βοηθήσουν τον γιο τους. Προσέλαβαν ειδική παιδαγωγό η οποία έμεινε στο σπίτι τους για δύο χρόνια, είχαν τακτικές συνεδρίες με παιδοψυχιάτρους και παιδοψυχολόγους. Ο γιος τους φοίτησε σε σχολείο ειδικής αγωγής και συμμετείχε σε αγώνες Special Olympics. Ωσπου έπειτα από μία νοσηλεία του σε ιδιωτική ψυχιατρική κλινική η οικογένεια δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει άλλο στα μεγάλα έξοδα. Τον Νοέμβριο του 2004 ο Καλαντζής εισήχθη στο Δαφνί. Χωρίς ενημέρωση Στο ΨΝΑ ο Καλαντζής δεχόταν κάθε εβδομάδα επισκέψεις μελών της οικογένειάς του. Στην αρχή οι συνθήκες νοσηλείας ήταν καλές, σε βάθος χρόνου όμως και έπειτα από αλλαγές στο προσωπικό, η κατάσταση χειροτέρεψε. Τα ρούχα που πήγαιναν στον Καλαντζή οι γονείς του εξαφανίζονταν. Ο γιος τους δεχόταν παρενοχλήσεις από άλλους τροφίμους και εμφάνιζε εκδορές και μώλωπες στο σώμα του. Στην αγωγή τους τονίζουν ότι κανένας εκπρόσωπος του νοσοκομείου δεν τους ενημέρωσε για τη φωτιά το 2015 και κανείς δεν τους συλλυπήθηκε. Στο ίδιο τμήμα με τον Καλαντζή νοσηλευόταν ο Γαβριήλ Δασκαλάκης, γεννηθείς το 1964. Σε ηλικία 18 μηνών αρρώστησε από εγκεφαλίτιδα. Μεγαλώνοντας είχε περιοδικές εισαγωγές στο ψυχιατρείο. Οι συγγενείς του δοκίμασαν ως πιθανή καλύτερη εναλλακτική τη νοσηλεία του σε νοσοκομείο στη Βάρνα της Βουλγαρίας. Εκεί όμως τους πρότειναν ως λύση την ευθανασία. Το 1984 ο Δασκαλάκης εισήχθη μόνιμα στο Δαφνί. Οι συγγενείς του τον επισκέπτονταν τακτικά. Ηταν ο τρίτος θανών της πυρκαγιάς, αυτός που εντοπίστηκε δεμένος με ιμάντα στο παγκάκι του διαδρόμου. Let's block ads! (Why?)