Βράδυ σε αθηναϊκό μπαλκόνι. Χαλαρή συζήτηση με φίλους, παρέα με μεγάλη ποικιλία πολιτικών καταβολών. Το θέμα έχει τίτλο «ένας χρόνος κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη». Τι έχει γίνει, τι πήγε στραβά, τι δεν έχει προχωρήσει. Η κρίση του Εβρου αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά. Η πανδημία ακόμη καλύτερα. Εγιναν οι σωστές κινήσεις, τη σωστή στιγμή, και η Ελλάδα είναι από τα λίγα στον κόσμο παραδείγματα καλής διαχείρισης της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης.Ο ψηφιακός μετασχηματισμός του Δημοσίου προχώρησε γρήγορα με τη βοήθεια και του κορωνοϊού, που λειτούργησε ως επιταχυντής προς αυτή την κατεύθυνση. Στα θετικά πρέπει να καταγραφεί ότι στην πρώτη του κυβέρνηση ο πρωθυπουργός έκανε επιλογές προσώπων εκτός στενού κομματικού πλαισίου, κορυφαία επιλογή του όμως υπήρξε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, την οποία στήριξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής. Στον τομέα της ασφάλειας τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά στα εργασιακά και στην παιδεία η εικόνα δεν είναι αντίστοιχη. Η οικονομία πρέπει να κριθεί μέσα από το φίλτρο της πανδημίας που έφερε τα πάνω κάτω. Η επιστροφή στην ανάπτυξη είναι ένα δύσκολο στοίχημα, υπάρχουν πολλά σενάρια, από το πιο αισιόδοξο μέχρι το πιο απαισιόδοξο, η επιτυχία της νέας επανεκκίνησης θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες, με σημαντικότερο την ορθή διαχείριση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης σε συνδυασμό με τους πόρους του νέου ΕΣΠΑ. Πάμε στα δύσκολα τώρα. Ραντεβού στην πλατεία Βικτωρίας και όχι μόνο. Πολλοί φοβούνται ότι παρόμοιες εικόνες μπορεί να δούμε και σε άλλες πλατείες, μικρά «hot spots» αντί μεγάλων περιπάτων. Το προσφυγικό - μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα που έχει λύση. Η κυβέρνηση έκανε –και αυτή– το σφάλμα να «πουλήσει», σε δυσαρεστημένους πολίτες, λύσεις απολύτως ανέφικτες. Η δημιουργία δομών κλειστού τύπου λ.χ. στα νησιά, στη Χίο, στη Σάμο, στη Λέσβο, είναι εκτός πραγματικότητας όχι μόνο επειδή δεν προβλέπεται ευρωπαϊκή χρηματοδότηση γι’ αυτές, αλλά και γιατί ως λογική είναι απολύτως λανθασμένη. Eχουν περάσει πέντε χρόνια από το καλοκαίρι του 2015 που ξεκίνησε η προσφυγική κρίση και βάρκες από τα παράλια της Τουρκίας άρχισαν να καταφθάνουν στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγίου. Η ελληνική κοινωνία έχει εκπαιδευθεί στο ζήτημα του προσφυγικού - μεταναστευτικού, έχει ακούσει πολλά αυτά τα χρόνια, βλέπει τα αδιέξοδα, κατανοεί ότι ενώ υπάρχουν πύλες εισόδου στη χώρα –ακόμη κι αν τους τελευταίους μήνες οι ροές είναι μηδαμινές–, δεν υπάρχουν πύλες εξόδου, καθώς δεν γίνεται μετεγκατάσταση, ούτε υπάρχουν αποτελεσματικές πολιτικές ένταξης. Η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει αρκετά και πλέον γνωρίζει ότι στο προσφυγικό δεν πρέπει να μιλάμε για λύση, αλλά για διαχείριση. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση την αδικεί και την εξοργίζει. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την καλή πορεία της σε αρκετά θέματα, ειδικά στα «μεγάλα», τον Εβρο και τον κορωνοϊό, έχει εκταμιεύσει ένα πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο. Μπορεί να το επενδύσει στο ζήτημα του προσφυγικού ανοίγοντας έναν ειλικρινή διάλογο με τους πολίτες. Let's block ads! (Why?)