Περί αρχόντων, ΠτΔ και κληρωτίδαςΚύριε διευθυντάΣτην «Καθημερινή» της Πέμπτης 24.10.19 διάβασα στο άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου την πρότασή του για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με κλήρο: «Η αρχαία σοφία για ακόμη μία φορά μάς δίνει τη λύση. Ως γνωστόν, στην κλασική Αθήνα (αποφεύγει να γράψει «δημοκρατική» Αθήνα, πιθανόν προς αποφυγήν δυσάρεστων συσχετισμών) οι άρχοντες εκλέγονταν με κλήρο...». Ισως θα έπρεπε να συμπληρωθούν ορισμένα πράγματα προς άρση διαφόρων ηθελημένων ή μη αποπροσανατολισμών. 1ον. Οι «άρχοντες» επί Δημοκρατίας δεν είχαν ουδεμία σχέση με αυτό που σήμερα εκφράζει η λέξη «άρχων». Ησαν απλώς διεκπεραιωτικά όργανα των αποφάσεων της Εκκλησίας του Δήμου, η οποία και ήρχε. 2ον. Η θητεία τους ήταν ενιαύσια και έχαναν το δικαίωμα να ξαναμπούν στην κληρωτίδα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. 3ον. Οταν έληγε ο χρόνος τους, περνούσαν από εξονυχιστικό έλεγχο και ουαί κι αλίμονο αν είχαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο πατήσει τον όρκο που έδιναν άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους.       4ον. Στην Εκκλησία του Δήμου έλυναν όλα τους τα προβλήματα δημοψηφισματικά και από κοινού, αποφασίζοντας για τα πάντα μόνοι τους, δίχως να τους περνάει καν από το μυαλό να προτείνουν κάποιον άνθρωπο να τους τα λύσει, απόντος του λαού.  5ον. Πάντως, μπορεί ο σημερινός Πρόεδρος να μην άρχει, όμως σε τίποτε απολύτως άλλο δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ομοιάζει με έναν από τους εννέα άρχοντες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Θεμος Γκουλιωνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιον Τα ασυνόδευτα παιδιά και τα δικά μας παιδιά Κύριε διευθυντάΟ αριθμός 5.000 ασυνόδευτα παιδάκια· προσφυγάκια που κινδυνεύουν από το κρύο, τις ιώσεις, από βία, από βαρεμάρα και από κάτι χειρότερο. Ο αριθμός κινδυνεύει να γλιστρήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας και από κει να πέσει στη σκοτεινή άβυσσο, όπου βρίσκονται όλα αυτά που δεν αντέχονται στο φως της μέρας. Παλιός συνηθισμένος μηχανισμός για να τα βγάλουμε πέρα, με μεγάλα αβάσταχτα θέματα. Ομως, αυτά τα 5.000 ανώνυμα είναι το καθένα το πολύτιμο πολυαγαπημένο παιδάκι ενός άντρα και μιας γυναίκας σαν και εμάς, που το θεωρούν μοναδικό και θα έκαναν τα πάντα γι’ αυτό σαν και εμάς. Και έτσι αρχίζουν τα 5.000 να ξεχωρίζουν ένα ένα. Και τολμάω να ανασύρω από την άβυσσο που είπαμε, το παιδάκι έξω από τη Μόρια που μου χάρισε ένα από τα τρία στίκερ του, το μοναδικό του παιχνίδι στην αυλή, που κλωτσούσε πέτρες για να περάσει η μέρα. Και το παιδάκι που έπαιζε μέσα σε ένα άδειο κουτί όπως έπαιζαν και τα δικά μου, μόνο που πέρασε ένα φορτηγάκι και το σκότωσε. Και το μωρό που πέθανε από αφυδάτωση στη Μόρια ποιος ξέρει γιατί. Από έλλειψη πληροφόρησης; Από έλλειψη καθαρού νερού; Από έλλειψη γάλακτος της εξοντωμένης έντρομης μαμάς του; Από έλλειψη μαμάς; Και το άλλο μωρό που το δάγκωσε αρουραίος στη Σάμο; Και σκέφτομαι το πιο μεγάλο παιδί, που άλλαξε τη φωτογραφία του και έβαλε μια κατάμαυρη βούλα για τον θάνατο του δεκάχρονου αδελφού του που μόλις πέθανε. Το τρίτο από τα επτά αδέλφια του που έχουν πεθάνει. Σκεφτείτε 5.000 τέτοιες αληθινές ιστορίες κάποιων αγνώστων γονιών, μοναδικά μωρά, παιδάκια και παιδιά. Και ξεχάστε τον τρομακτικό μεγάλο αριθμό, που δεν λέει τίποτα, και σκεφθείτε ένα παιδάκι σαν το δικό σας ή το δικό μου να υποφέρει έτσι και που μόνο από σύμπτωση δεν είναι το δικό μας. Κάπως πρέπει να ξυπνήσουμε από τον δικαιολογημένο ίσως λήθαργο ότι το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο και τα παιδιά τόσο πολλά, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μα είμαστε κι εμείς μεγάλοι και πολλοί... που μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε πολλά. Και όταν σκέφτομαι αυτό το 5.000, δεν μοιάζουν και τόσο πολλά. Kαι τολμώ να θυμάμαι τα μεγάλα καστανά μάτια του μικρού ξένου παιδιού που μου χάρισε το στίκερ, μάτια παρόμοια με του δικού μου γιου ή του δικού σας. Ανθη Δοξιαδη Αραγε οι μετανάστες ξέρουν πού έρχονται; Κύριε διευθυντάΚάθε μέρα η τηλεόραση μας δείχνει τις απαίσιες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι προσφυγο-μετανάστες στη Μόρια και σε άλλα κέντρα συγκεντρώσεως. Ομως κανένας δημοσιογράφος δεν μας πληροφορεί υπό ποίες συνθήκες ζούσαν στην Τουρκία και αυτοί που έρχονται και γιατί έφυγαν, αφού η απαράδεκτη κατάσταση στους ελληνικούς χώρους συγκεντρώσεως προσφύγων πρέπει να είναι παγκοσμίως γνωστή μέσω της τηλεόρασης και του Διαδικτύου. Υποθέτω ότι δεν είναι δύσκολο να ερωτηθούν μερικοί νεοαφιχθέντες. Γιατί οι μουσουλμάνοι εγκαταλείπουν μια μουσουλμανική χώρα για να έρθουν σε μια χώρα με διαφορετικό θρήσκευμα, ήθη και έθιμα; Μήπως οι τουρκικές αρχές τούς εξωθούν σε μετανάστευση και πώς; Μήπως πράγματι δεν γνωρίζουν τι συνθήκες θα βρουν εδώ, οπότε γιατί το ελληνικό κράτος δεν προσπαθεί να ενημερώσει εγκαίρως επίδοξους πρόσφυγες μέσω ραδιοφώνου και Διαδικτύου για το ότι έχει φθάσει στα όριά του; Παρακαλώ να προτρέψετε κάποιους ρεπόρτερ σας να ασχοληθούν με αυτές τις εύλογες απορίες και να μας διαφωτίσουν σχετικά αντί να μας λένε απλά πόσοι έρχονται κάθε μέρα και σε τι χάλια ζουν. Γιάννης Κιουστελίδης, Συνταξιούχος πανεπιστημιακός δάσκαλος Ελληνες, αλλά όχι φιλέλληνες Κύριε διευθυντάΡίχνοντας μια ματιά στη νεότερη ελληνική ιστορία, διακρίνουμε τρεις κατηγορίες σπουδαίων Ελλήνων που έδρασαν για το καλό της πατρίδος. Πρώτον, είναι αυτοί, επώνυμοι και κυρίως ανώνυμοι, που προσέφεραν ακόμη και τη ζωή τους εν καιρώ ειρήνης και πολέμου για το καλό της χώρας μας. Δεύτερον, είναι αυτοί που με τα γραπτά τους και τις σχέσεις τους με το παγκόσμιο κατεστημένο το επηρέασαν καθοριστικά ώστε να δημιουργηθεί το φιλελληνικό ρεύμα και πολλοί απ’ αυτούς να ’ρθουν ακόμη και να πολεμήσουν υπέρ της Ελλάδος. Τρίτον, είναι αυτοί κυρίως οι Ελληνες, του εξωτερικού, που προσέφεραν όλες τους τις οικονομίες υπέρ της Ελλάδος. Είναι οι σπουδαίοι δωρητές και ευεργέτες της χώρας μας, που τα έργα τους κοσμούν ακόμη και σήμερα τις μεγάλες αλλά και τις μικρότερες πόλεις της χώρας. Ολους αυτούς εγώ τους αποκαλώ ΕΛΛΗΝΕΣ. Παρατηρούμε όμως, δυστυχώς, σήμερα και κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες, κάποιους συμπατριώτες μας, σε αντίθεση με τους προηγουμένους, οι οποίοι πλούτισαν ή ακόμη πλουτίζουν στη χώρα μας κατά τρόπο προκλητικό. Πήραν δάνεια από τις τράπεζες (δανεικά και αγύριστα) και τα ιδιοποιήθηκαν. Πλούτισαν επίσης από τα αντισταθμιστικά οφέλη και αντί να κάνουν επενδύσεις στη χώρα μας τα διοχέτευσαν στο εξωτερικό, καταθέτοντάς τα στις εκεί τράπεζες ή έγιναν μέτοχοι σε μεγάλες εταιρείες. Είναι αυτοί τους οποίους πολλοί σπουδαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί θεωρούν κυρίως υπεύθυνους για τη σημερινή οικονομική κρίση. Είναι αυτοί που δεν έχουν ούτε ίχνος εθνικής ελληνικής συνείδησης. Είναι αυτοί, δυστυχώς, οι «έλληνες» (σε εισαγωγικά και με μικρά γράμματα) σε αντίθεση με τους πρώτους, που υπήρξαν Ελληνες. Ε, αυτοί οι τελευταίοι, οι δήθεν «έλληνες», ας είναι παράδειγμα προς αποφυγήν, ιδιαίτερα από τους νέους μας. Μαυραγανης Παντελης, Οικονομολόγος, ΓλυφάδαLet's block ads! (Why?)