Πριν από λίγες ημέρες κατέφτασε ένας κομψός φάκελος στο γραφείο μου. Το όνομά μου γραμμένο καλλιγραφικά από φίνα πένα. Μου έκανε εντύπωση η μικρή λεπτομέρεια και έψαξα να βρω τον αποστολέα. Στην εποχή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η ετικέτα της αλληλογραφίας έχει ξεπέσει και μόνον στα βαρετά προσκλητήρια γάμων επιβιώνουν η καλή ποιότητα χαρτιού και η ιδιόχειρη γραφή. Προς έκπληξή μου ήταν μια πρόσκληση για μια θεματική βραδιά στο Μουσείο Μπενάκη που είχε τίτλο «Costumes with Faces» (Φορεσιές με πρόσωπα). Να, ένας ωραίος τρόπος να κεντρίσεις κάποιον να συμμετέχει στο δύσκολο έργο της ανεύρεσης πόρων, σκέφτηκα.Περνώντας το κατώφλι της Κουμπάρη την περασμένη Τρίτη, είδα πολύ κόσμο να συνωστίζεται στην είσοδο, περιμένοντας τη μεγάλη έκπληξη. Την περίμενα και εγώ. Τέσσερις κοπέλες φορούν τις παραδοσιακές φορεσιές στο «Costumes with Faces», που διοργανώθηκε την περασμένη Τρίτη. Επειτα από λίγη ώρα μας έδωσαν το ελεύθερο να ανεβούμε στον πρώτο όροφο. Η διαδρομή μας είχε μαρκαριστεί με αυτοκόλλητα μικρά τσαρουχάκια στο πάτωμα. Μόλις φτάσαμε στο κεφαλόσκαλο, μπήκαμε σε μια μικρή αυλή θαυμάτων. Περίπου 70-80 νέοι κυρίως άνθρωποι με εκπληκτικές παραδοσιακές φορεσιές απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας στέκονταν ακίνητοι, μόνοι ή σε παρέες, ως ζωντανά εκθέματα. Μια μικρή ορχήστρα έπαιζε μουσική και η Αλκηστις Πρωτοψάλτη τραγουδούσε. Aλεξάνδρα και Αταλάντη Μαρτίνου με τον διευθυντή Γιώργο Μαγγίνη. Η μια συγκίνηση ακολουθούσε την άλλη: ένα μπουκέτο από νέες κοπέλες φορούσαν σκούρα ρούχα και καταπληκτικά παλιά κοσμήματα, ο εικαστικός Γιάννης Βαρελάς ήταν ντυμένος νησιώτης, η οικογένεια Ρουβά επίσης. Παράλληλα, εκτέθηκαν και ορισμένες σύγχρονες δημιουργίες μόδας από γνωστούς σχεδιαστές με έμπνευση από το παρελθόν. Το μυστικό της βραδιάς είναι πως όλοι όσοι συμμετείχαν στα tableaux vivants ήταν συγγενείς, γνωστοί και φίλοι. Καταλαβαίνει κανείς τα σχόλια, την ενθάρρυνση, τα πειράγματα που έδωσαν άλλο νόημα στην εκδήλωση Η λαμπρή ιδέα ανήκε στη Λία Μαρτίνου, τον άνθρωπο που στήριξε το Μουσείο Μπενάκη στην πιο δύσκολη καμπή του με απίστευτη ανιδιοτελή προσωπική εργασία. Εκείνα τα πρώτα δύσκολα χρόνια της κρίσης τη θυμάμαι να περνά ώρες μέσα στην αίθουσα συσκέψεων του υπογείου προσπαθώντας με τον Δεληβορριά και την Ειρήνη Γερουλάνου να βρουν λύσεις. Κοντά της στη διοργάνωση αυτής της μοναδικής  βραδιάς στάθηκε ομάδα εργαζομένων και εθελοντών του μουσείου που έχει επωμιστεί την ανεύρεση πόρων με προεξάρχοντα τον διευθυντή ανάπτυξης Νίκο Τριβουλίδη. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος προετοιμασίας ώστε να βρεθούν οι συμμετέχοντες, οι φορεσιές από πολλές διαφορετικές πηγές, οι εθελοντές που ανέλαβαν κάθε ξεχωριστό τμήμα της εκδήλωσης. Ακόμα και στο δείπνο που ακολούθησε ήταν όλα προσεγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ο εικαστικός Γιάννης Βαρελάς συμμετείχε στην εκδήλωση του Μουσείου Μπενάκη ντυμένος νησιώτης και του πήγαινε πολύ! Το συγκινητικό είναι πως το 1931 ο Αντώνης Μπενάκης είχε κάνει και αυτός μια θεματική βραδιά με μέλη της καλής αθηναϊκής κοινωνίας που έβαλαν παραδοσιακές φορεσιές. Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου τυχαίο ότι το μουσείο διαθέτει μία από τις πλουσιότερες συλλογές ελληνικών ενδυμασιών στον κόσμο και διοργάνωσε ένα τέτοιο δρώμενο που μας ξαναθύμισε πόσο όμορφα είναι αυτά τα ενδύματα. Τα ελληνικά μουσεία περνούν επιτέλους στην εποχή της νεωτερικότητας όπου φροντίζουν την οικονομική τους στήριξη χωρίς να περιμένουν μόνο επιχορηγήσεις από την πολιτεία, με εκδηλώσεις διεθνούς επιπέδου. Σύσσωμη και η οικογένεια Ρουβά με νησιωτική περιβολή. Το μόνο που μου έφερε μελαγχολία είναι πως δεν ήταν μαζί μας ο Δεληβορριάς να υποδεχθεί, να αγκαλιάσει, να καμαρώσει, να συγκινηθεί που το μουσείο όχι μόνο θριαμβεύει στο εκθεσιακό επίπεδο, αλλά καταφέρνει να πατά γερά σε οικονομικό επίπεδο χάρις σε εκατοντάδες υποστηρικτές του. Μας λείπεις Αγγελε...Let's block ads! (Why?)