Επάγγελμα πατρός και ισότης μαθητώνΚύριε διευθυντάΟ επιστολογράφος κ. Γιώργος Ι. Κωστούλας, που σε πρόσφατο, ωραίο γράμμα του έκαμε λόγο για τον Παπαδιαμάντη («Κ», 14.9.2019), με εξέπληξε με εκείνο της 5ης Οκτωβρίου, το οποίο τιτλοφορείται «Το επάγγελμα πατρός (τότε) και οι μαθητές». Από τα δώδεκα χρόνια της μαθητικής μου ζωής και εκείνα της καθηγητικής, η μνήμη μου δεν διασώζει κανένα κρούσμα «ανάλγητης επιθετικότητας των προνομιούχων μαθητών εναντίον συμμαθητών τους» που οι γονείς τους ασκούσαν «παρακατιανό» επάγγελμα. Ο παλαιός αριστερός φίλος του κ. Κωστούλα, που αποδίδει «σε ταξικούς λόγους τον αχρείαστο παιδικό κοινωνικό στιγματισμό», απλώς κουκιά έφαγε και κουκιά μολογάει. Φρόντιζα πάντοτε, ατύπως και επιμόνως, να σημειώνω στον καθηγητικό μου κατάλογο όχι μόνο το επάγγελμα του πατρός, αλλά και τον αριθμό των τέκνων της οικογένειας. Στις περιπτώσεις των τελειοφοίτων, και τη σχολή στην οποία απέβλεπαν. Το να αγνοεί ο δάσκαλος την «ανθρώπινη κατάσταση» των μαθητών του είναι αδιαφορία κολάσιμη. Ν. Δ. Τριανταφυλλοπουλος Στην καρδιά, στα δρομάκια, σε ανηφοριές, κατηφοριές και στις παρυφές της ξακουστής στον κόσμο συνοικίας, το πολύχρωμο και πολύβουο μελίσσι ζει πεζή τον μύθο του, εκπληρώνοντας ένα βασικό τάμα κάθε επισκέπτη της Αθήνας. Ολοι φεύγουν πλουσιότεροι από την εμπειρία της επίσκεψης πλην εξαιρέσεων. Οπως συμβαίνει σε όλα τα τουριστικά θησαυροφυλάκια των μεγαλουπόλεων, μακρυχέρηδες επιτήδειοι καιροφυλακτούν, αδιαφορώντας για την τιμωρία  των εν προκειμένω αθάνατων παντεποπτών μυθολογικών θεών που φέρονται ως  οι υψηλοί προστάτες της Πλάκας. Ημερολόγιο παρελθόντος: «16 Απρίλη 1934. Κυδαθηναίων 9. Καινούργιο σπίτι. Το δωμάτιό μου δεν το έχω συνηθίσει ακόμη απέναντι στο τραπέζι που εργάζομαι, τα μανταλωμένα παραθυρόφυλλα αφήνουν μια στενή στήλη φωτός που μου καίει τα μάτια μόλις σηκώσω το κεφάλι από τα χαρτιά μου...» - Γιώργος Σεφέρης.   Τα πολύ σοβαρά προβλήματα της Πλάκας, οι (φανατικοί επισκέπτες) τσαντάκηδες και oι πορτοφολάδες Κύριε διευθυντάΠολλά και σοβαρά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Πλάκα. Η ασφάλεια των κατοίκων και των επισκεπτών, ο ελλιπής φωτισμός στους δρόμους, οι κάδοι καθαριότητας και το καθημερινό μποτιλιάρισμα στην οδό Ναυάρχου Νικοδήμου είναι μερικά από αυτά. Με τη μεγάλη αύξηση του τουρισμού στην Αθήνα, η Πλάκα, που φέτος ήταν πνιγμένη από ξένους, θα έπρεπε να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση και έλεγχο από τις δημόσιες υπηρεσίες, την Αστυνομία και τον δήμο. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκουμε συχνά έξω από τα σπίτια μας αδειανά πορτοφόλια και τσάντες με διαβατήρια και πιστωτικές κάρτες. Παλιά υπήρχε Δημοτική Αστυνομία, η οποία περιπολούσε μέρα νύχτα και με την παρουσία της αποθάρρυνε τους τσαντάκηδες και τους πορτοφολάδες. Επίσης, ο φωτισμός στους δρόμους είναι ανεπαρκής και η παντελής έλλειψη συντήρησης των φωτιστικών επιδεινώνει την κατάσταση και τους κινδύνους για τους πεζούς. Το πρόβλημα της καθαριότητος των δρόμων και των κάδων είναι εξίσου σοβαρό. Γενικά, οι κάδοι στην Πλάκα είναι ανεπαρκείς και άσχημα κατανεμημένοι, με αποτέλεσμα να βρίσκονται διαρκώς ξεχειλισμένοι και ακάθαρτοι. Η ραγδαία αύξηση των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος –καφενεία, εστιατόρια, πιτσαρίες και γενικά φαγάδικα όλων των ειδών– συνεπάγεται και αντίστοιχη αύξηση απορριμμάτων. Για έναν τουρίστα που περπατάει αμέριμνος και ευτυχής στην πιο παλιά γειτονιά της Αθήνας, για να φτάσει και να θαυμάσει την Ακρόπολη, το θέαμα των σκορπισμένων σκουπιδιών είναι απαράδεκτο. Το άλλο πρόβλημα που ταλανίζει τους κατοίκους και τους επισκέπτες της Πλάκας είναι η κυκλοφοριακή ασφυξία της οδού Νικοδήμου, που είναι και η μοναδική έξοδος από την περιοχή. Κάθε μέρα ο δρόμος αυτός είναι μπλοκαρισμένος από ακίνητα αυτοκίνητα, κυρίως τις ώρες αιχμής. Επειδή αυτό έχει επίπτωση και στους γύρω δρόμους της Πλάκας, ίσως θα έπρεπε να γίνει από την αρμόδια υπηρεσία μια νέα κυκλοφοριακή ρύθμιση της περιοχής, γιατί η παλιά πλέον δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει. Ολα αυτά μπορούν να διορθωθούν όταν υπάρχει θέληση και οργανωμένο πρόγραμμα από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Είναι κρίμα να βλέπουμε την Πλάκα, την παλαιότερη και ωραιότερη γειτονιά της Αθήνας, που τόσα μας έχει προσφέρει, να υποβαθμίζεται από έλλειψη ενδιαφέροντος και συντονισμού. Οι κάτοικοι της Πλάκας θα προσπαθήσουν, όπως έκαναν και στο παρελθόν, να μην αφήσουν την αγαπημένη τους γειτονιά απροστάτευτη και παραμελημένη, στο έλεος της αδιαφορίας, της εκμετάλλευσης και της παρανομίας. Δωρα Παρασκευοπουλου, Πλάκα Συμβουλές Ιπποκράτη για τα μαθηματικά Κύριε διευθυντάΜε αφορμή την επιστολή  του κ. Γεωργίου Τσαπαρλή (28/9) περί των Μαθηματικών, θα ήθελα να μου επιτραπεί να σημειώσω τα εξής: Είναι γενικά παραδεκτό σήμερα ότι δεν υπάρχει επιστήμη (ακόμα και η Φιλοσοφία), στην οποία τα Μαθηματικά να μη βρίσκουν εφαρμογή. Στη δε Ιατρική γίνεται πραγματική επανάσταση με την τεχνολογία («Καθημερινή» 2/10). Και είναι άξιον απορίας γιατί οι υποψήφιοι για την Ιατρική (κατά τεκμήριον οι καλύτεροι) να μη διαγωνίζονται στα Μαθηματικά, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι το μόνο μάθημα το οποίο μπορεί να ξεχωρίσει τα ικανότερα μυαλά. Είναι εκπληκτικό πάντως το πώς ο σοφός Ιπποκράτης είχε συλλάβει τη σχέση αυτή. Γράφει λοιπόν στον γιο του Θεσσαλό «Να μελετάς, γιε μου, τη Γεωμετρία και την Αριθμητική. Τούτο δεν θα κάνει μόνο τη ζωή σου δοξασμένη και χρήσιμη στους ανθρώπους αλλά θα σου δώσει μεγαλύτερη οξύνοια και διορατικότητα για να ωφεληθείς από την Ιατρική όλα όσα είναι χρήσιμα. Πράγματι, η Γεωμετρία όντας πολύμορφη και πολυειδής και φτάνοντας στο κάθε της συμπέρασμα με αποδείξεις, θα σου είναι χρήσιμη για τη θέση των οστών, τις εξαρθρώσεις, στη διάταξη των μελών… στην ανάταξη των αρθρώσεων, τη διέκπριση… και τα άλλα είδη θεραπείας… Η τάξη της Αριθμητικής από την άλλη θα σου φανεί χρήσιμη στις περιόδους και τις κανονικές μεταβολές των πυρετών, τις κρίσεις των αρρώστων και την ασφάλεια στις ασθένειες. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να έχεις στην Ιατρική μια μέθοδο που να σε βοηθάει να αναγνωρίζεις χωρίς κίνδυνο να πέσεις έξω στα όρια της όξυνσης και της υποχώρησης της αρρώστιας που δεν είναι ίσα. Γι’ αυτό πρέπει να αποκτήσεις τη δύναμη αυτή της γνώσης». Οταν λοιπόν γράφονται τέτοιες απόψεις 2.500 χρόνια πριν, τι έτι χρείαν έχομεν μαρτυρίας για την αξία των Μαθηματικών; Ι.Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος Κύκλοι Μιλάνκοβιτς και κλιματική αλλαγή Κύριε διευθυντάΗ κλιματική αλλαγή είναι ένα γνωστό, υπαρκτό, φυσικό, επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, με περιόδους επαναλήψεως εκατοντάδων χιλιάδων ή χιλιάδων ή δεκάδων ετών – κάθε νέα επανάληψη «χωράει» μέσα στην προηγούμενη, μεγαλύτερη περίοδο. Η εναλλαγή ψυχρών και θερμών περιόδων οφείλεται σε «ουράνια» φαινόμενα, κατά τη θεωρία των κύκλων του Μιλάνκοβιτς – πολύ απλοποιητικά, στην εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς, την κλίση του άξονα της Γης, στη μετάπτωσή του, στην (πάσης φύσεως) ακτινοβολία του ήλιου και στις συνεχείς περιοδικές μεταβολές τους. Ολα αυτά είναι πολύ γνωστά στους ειδικούς επιστήμονες, στους οποίους δεν ανήκω. Αυτό που μοιάζει να είναι καινούργια ανακάλυψη - επινόηση είναι η γενική πεποίθηση ότι η διανυόμενη ή εγγίζουσα κλιματική αλλαγή οφείλεται στο διοξείδιο του άνθρακος. Το διακηρύσσουν οι προστάτες του περιβάλλοντος, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, οι ευαίσθητοι πολίτες, η Γκρέτα, ακόμα και τα παιδιά των δημοτικών σχολείων. Υπάρχουν βέβαια πολλοί ειδικοί επιστήμονες, γνώστες της γεωλογικής ιστορίας της Γης και των ουράνιων φαινομένων, που διαφωνούν πλήρως με τις απόψεις της Γκρέτα. Εχω ακούσει τον ομότιμο καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Αντώνη Φώσκολο (που ονοματίζει και άλλους ομοίους του) να αναφέρει (με αποδεικτικά στοιχεία) γεωλογικές περιόδους χιλιάδων ετών κατά τις οποίες η θερμοκρασία της Γης ήταν περισσότερο από δύο βαθμούς μεγαλύτερη, χωρίς να υπάρχουν αυτοκίνητα και βιομηχανική παραγωγή και χωρίς να λειώσουν οι πάγοι στους πόλους, αλλά μόνον να «συρρικνωθούν». Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ακολουθούν, δεν προηγούνται της θερμοκρασίας. Λυπούμαι που δεν δόθηκε «βήμα» στους επιστήμονες αυτούς να παρουσιάσουν και να αναδείξουν τη δική τους, πλήρως αντίθετη άποψη. Λυπούμαι που δεν οργανώθηκε από επιστημονικούς φορείς ή από το ίδιο το κράτος τέτοια αντιπαράθεση. Πράγμα που επιτρέπει τη σκέψη ότι το πρόβλημα δεν είναι επιστημονικό, αλλά πολιτικό - οικονομικό, συμφερόντων και υπακοής σε εντολές. Συνηγορεί και η θεατρική παράσταση που στήθηκε με την Γκρέτα και τις επισκέψεις της στον Πάπα και στον Ομπάμα. Το θέμα έχει μεγάλο εθνικό ενδιαφέρον για τη χώρα μας, γιατί ο λιγνίτης είναι γι’ αυτήν εθνική περιουσία, την αξιοποίηση και εκμετάλλευση της οποίας δεν πρέπει και δεν δικαιούται να απεμπολήσει χωρίς αντίρρηση, επειδή αυτό υποδεικνύουν κάποια εμπορικά εγχώρια και ξένα συμφέροντα. Και, επιτέλους, ας κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από τα δικά μας «παιχνίδια». Θ. Γ. Βουδικλαρης, Πολιτικός Μηχανικός Η ψήφος ομογενών, μητροπόλεις, αποικίες Κύριε διευθυντάΑνατρέχοντας εις τα ιστορικά γεγονότα, διακρίνουμε με μεγάλη σαφήνεια ότι πάντα, από αρχαιοτάτων χρόνων, υπήρξαν στενές και αγαστές οι σχέσες μεταξύ μητροπόλεων και αποικιών. Δεν νοούνταν μητρόπολη να μη συνεργαζόταν σε όλους τους τομείς με την αποικία της εις την Αρχαία Ελλάδα. Ητο σχέση μητέρας και θυγατέρας. Ολες δε τις σοβαρές και κρίσιμες αποφάσεις τις συναποφάσιζαν. Το ίδιο βλέπουμε όμως διαχρονικά και σε όλες τις φάσεις του ελληνικού έθνους, να υπάρχει συνεργασία μεταξύ του κύριου κορμού του ελληνισμού με τις διεσπαρμένες παροικίες όπου αυτές υπήρχαν και ανθούσαν. Βλέπουμε ότι κατ’ επανάληψιν σε αυτές τις παροικίες προσέτρεχαν οι Ελληνες κυβερνήτες για οικονομική βοήθεια και συμβουλές πριν πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις που αφορούσαν το ελληνικό έθνος. Είναι γνωστό ότι εκεί, στις παροικίες του εξωτερικού, πρωτοεμφανίστηκε η «Φιλική Εταιρεία» που τόσο συνέβαλε εις την Επανάσταση του 1821, το «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείο» στο Παρίσι και ο «Φιλελληνισμός γενικότερα κ.λπ. Και εκεί έτρεξε ο μεγάλος Ελληνας πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος, πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια, τη Σμύρνη για βοήθεια, πριν αρχίσει τον μεγάλο απελευθερωτικό αγώνα, για τη δημιουργία της Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Ακόμη και σήμερα τρέχει η πολιτική ηγεσία για βοήθεια στους επιφανείς Ελληνες του εξωτερικού, AHEPANS, γερουσιαστάς και άλλους, όταν χρειάζεται την πολύτιμη βοήθειά τους. Επίσης, εκεί στις παροικίες του εξωτερικού έζησαν και ζουν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι της χώρας (Κοραής, Σολωμός, Καβάφης, Κάλβος κ.ά.). Αλλά και σήμερα πολλοί επιστήμονες διαπρέπουν στην αλλοδαπή.Γι’ αυτό θεωρώ αδιανόητο σήμερα, για λόγους μικροπολιτικούς ή και γραφειοκρατικούς, από τους Ελληνες πολιτικούς να μη δίνουν στον απόδημο ελληνισμό το δικαίωμα συμμετοχής στα πεπραγμένα της χώρας μας που τόσο διακαώς το θέλουν και τόσο απαραίτητο είναι για τη χώρα μας. Θεωρώ λοιπόν αναγκαίο και άμεσης προτεραιότητας να υλοποιηθεί η εξαγγελία της κυβέρνησης για ψήφο στους Ελληνες ομογενείς. Είμαι σίγουρος ότι με την ψήφο τους και την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά θα μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους στη χώρα μας, που τόσο τις έχει ανάγκη. Θα βοηθήσουν τα μέγιστα για την ποιοτική και ουσιαστική αναβάθμιση, αφού είναι γνωστό ότι διαθέτουν τα απαραίτητα χαρακτηριστικά. Θα φέρουν και θα ενσωματώσουν νέα συστήματα τεχνολογίας και διοίκησης που υπάρχουν στις χώρες που ζουν και εργάζονται. Ετσι θα συμβάλουν στη βελτίωση των δομών και της λειτουργίας του κράτους σε νέες σύγχρονες βάσεις. Επιπλέον,  πολλοί εξ αυτών έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια και έτσι θα βοηθήσουν στον επενδυτικό τομέα, αφού βέβαια βελτιωθεί η εδώ υπάρχουσα γραφειοκρατία, μειωθεί η υψηλή φορολογία και φυσικά επέλθει νέα διοικητική αναδιάρθρωση. Επίσης, είναι γνωστό ότι σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, Αμερική, Καναδά, Ισραήλ, στην Ευρώπη, αλλά και στις υπό ανάπτυξη, έχουν θεσπίσει την ψήφο των απανταχού κατοίκων τους. Συνεπώς επιβάλλεται άμεσα να γίνει νόμος του κράτους από το σύνολο της ελληνικής Βουλής η δυνατότητα να ψηφίζουν και οι Ελληνες ομογενείς της διασποράς. Ας βρουν τον τρόπο. Ή να πηγαίνουν και να ψηφίζουν στα κατά τόπους προξενεία, ή ταχυδρομικώς, ή ακόμη και ηλεκτρονικά, αρκεί να ψηφίζουν. Είναι εθνικά, κοινωνικά αλλά και αναπτυξιακά απαραίτητο να γίνουν όλοι οι Ελληνες του εξωτερικού ενεργοί Ελληνες πολίτες. Παντελής Μαυραγάνης, Οικονομολόγος, Γλυφάδα Πώς αναγνωρίζεις έναν αγιογδύτη; Κύριε διευθυντάΗ λέξη είναι σύνθετη από το «Αγιος» και το ουσιαστικό «γδύτης», που παράγεται από το ρήμα «γδύνω», δηλαδή αφαιρώ τα ενδύματα κάποιου άλλου, εν προκειμένω ενός Αγίου.  Η έννοια της λέξης έχει πάντα αρνητικό και απαξιωτικό χαρακτήρα. Ο αγιογδύτης αρπάζει και σφετερίζεται τα ενδύματα του Αγίου και μεταφορικά κάθε αντικείμενο που έχει οικονομική αξία –χρήματα, εικόνες, αφιερώματα, ιερά σκεύη– και κάθε κινητό ή ακίνητο του Αγίου. Ετσι ξεκίνησε η χρήση της λέξης «αγιογδύτης». Με τον καιρό, όμως, ο γλωσσοπλάστης λαός μας βρήκε ότι αυτή η λέξη είναι η μοναδική που μπορεί να εκφράσει με αριστουργηματικό τρόπο τους χαρακτήρες εκείνους που «γδύνουν», δηλαδή αρπάζουν από κάθε ανήμπορο, αδύναμο, άρρωστο, ευκολόπιστο, αφελή, ανυπεράσπιστο γέροντα κάθε είδους περιουσιακό του στοιχείο. Ο Αγιος εδώ μπορεί να είναι συγγενής, γείτονας, συγχωριανός, «φίλος», γνωστός, κουμπάρος ή ακόμα και άγνωστος του αγιογδύτη! Ο αγιογδύτης παραμονεύει δίπλα στο θύμα του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να «χτυπήσει». Χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους των επαγγελματιών του είδους: υποκριτική συμπόνια, υποκριτική φιλανθρωπία, υποκριτικά γλυκόλογα. Στο τέλος, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε μέσο, σε κάθε έγκλημα για να επιτύχει τον σκοπό του. Ο αγιογδύτης δεν ορρωδεί μπροστά στον κίνδυνο οι πράξεις του να αποκαλυφθούν και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Λαμβάνει όλα τα μέτρα για να μείνει η πράξη του μυστική και να μην πάρει δημοσιότητα. Αν όμως τύχει και πάρει δημοσιότητα, τότε αρνείται τα πάντα. Οποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα, διαλαλεί ο αγιογδύτης προς τους «ψιθυριστές» και τους «συκοφάντες». Κάτι τέτοιο δεν έλεγε παλιότερα και κάποιος πρωθυπουργός; Δηλαδή ο «Αγιος», χωρίς ενδυμασία, γυμνός, να βγει στο παζάρι, να πληρώσει δικηγόρο, να βρει μάρτυρες, να συγκεντρώσει στοιχεία και να επισκεφθεί τον εισαγγελέα για να καταγγείλει τον αγιογδύτη! Με τι λεφτά, με τι δυνάμεις, με τι κουράγιο να το κάνει; Ο αγιογδύτης τα έχει μελετήσει όλα αυτά τα θέματα. Οι δυσκολίες, η αδυναμία, η απειρία του γυμνοθέντος Αγίου είναι η σιγουριά του αγιογδύτη ότι τελικά δεν θα υποστεί τις συνέπειες του νόμου. Λίγα χρόνια μετά την πράξη του, ποιος θα θυμάται τι έγινε; Ποιος θα ζει από την πλευρά του ζημιωθέντος Αγίου; «Μακάριοι οι νεμόμενοι» δεν έλεγαν παλιά; Και ο αγιογδύτης είναι ο μακάριος και νεμόμενος το προϊόν της αρπαγής! Ο αγιογδύτης έχει και απάντηση στη «συνείδησή» του: Ο «Αγιος», το θύμα, ο παθών, τι τα ήθελε τόσα πολλά; Πού τα βρήκε; Τι του χρειάζονταν τόσα, αφού δεν είχε υποχρεώσεις; Εξάλλου, του άφησα κάτι για τις πραγματικές του ανάγκες... Του άφησε, δηλαδή, από... γενναιοδωρία ένα «εσώρουχο» για να κρύβει ο Αγιος τη γύμνια του... Αν του το άφησε κι αυτό! Μιχαλης Ιω. Μιχαλακοπουλος Γράφοντας Ιστορία και η «Καθημερινή» Κύριε διευθυντάΜε τις εφημερίδες έχω ιδιαίτερο σύνδεσμο. Εμαθα «γράμματα» πριν πάω στο σχολείο. Με τη μύτη του μολυβιού διέτρεχα τον τίτλο της εφημερίδας του μπαμπά μου: «Ακρόπολις». Κι αφού η μορφή και το όνομα εμπεδώνονταν στο μυαλό και στην ψυχή μου, τότε προχωρούσα στο «ταξίδι» της γραφής και της γνώσης, πιο πέρα. Την πρώτη μου επιστολή σε εφημερίδα την έστειλα δεκαπεντάχρονος. Τότε διάβαζα το περιοδικό «Ναυτική Ελλάδα». Κάποτε ο αείμνηστος ναύαρχος Σακελλαρίου έγραψε ένα επεισόδιο που του συνέβη. Σε μια σύσκεψη με τους «συμμάχους», λίγο πριν λήξει ο πόλεμος, άκουσε τον Βρετανό ναύαρχο να λέει ότι «για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προβλέπεται τουρκική διοίκηση»! Αποχώρησε αμέσως από τη σύσκεψη λέγοντας ότι πρέπει να ενημερώσει την κυβέρνηση, την εξόριστη. Και η «συμμαχική» πρόθεση απετράπη. Το ίδιο γεγονός ανέφερα με επιστολή στην «Καθημερινή», επίκαιρος, πριν από δύο-τρία χρόνια. Δεν δημοσιεύθηκε. Τους λόγους τούς ξέρουμε και εσείς και εγώ. Η «Καθημερινή» διένυσε έναν αιώνα ιστορίας και δράσης, τον πιο κρίσιμο αιώνα της Ιστορίας μας, αυτόν που προδιαγράφει το μέλλον μας ως λαού. Ο χρόνος διανύεται ανεξάρτητα από εμάς και τη θέλησή μας.Υπάρχουν όμως δημιουργήματα ανθρώπων που έζησαν πριν από εμάς, και το ήθος τους, η προσωπικότητά τους και το έργο τους θεσμοθέτησαν αρχές και κανόνες βίου. Οταν η «σκυτάλη» παραλαμβάνεται από τους επόμενους «δρομείς», η πορεία πρέπει να πορεύεται χωρίς να «σβήνει» το «φως» της σκυτάλης κατά τη «λαμπαδηδρομία». Βεβαίως, ο κάθε λαμπαδηδρόμος πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του δυνατότητες, αλλά η «φωτιά», το «φως» της πρέπει να γίνεται σεβαστό. Δεν είναι ταμπέλα μικρομάγαζου ο τίτλος μιας εφημερίδας όπως η «Καθημερινή».Τώρα είμαι 100-12 ετών, όπως λέω όταν με ρωτούν. Τι σημασία έχουν τα λόγια μου και τα φρονήματά μου. Εχουν; Εύχομαι στους εργάτες της «Καθημερινής» να γράφουν στις σελίδες της έχοντας συνείδηση ότι γράφουν Ιστορία. Με ευχές για επάξια συνέχιση Παν. Χρ. Καραγεωργος, ΓεωπόνοςLet's block ads! (Why?)