Γράμματα Αναγνωστών

Το Τατόι επωλήθη αντί 300.000 δραχμώνΚύριε διευθυντάΜε αφορμή το δημοσίευμα της «Κ» της 4.9.2019 για το πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου, ξεφυλλίζοντας την αθηναϊκή εφημερίδα «Εφημερίς των συζητήσεων» της 8.5.1871, ανεύρον την «είδηση» της αγοράς του κτήματος από τον βασιλέα Γεώργιο Α΄. Ετσι, «ηγοράσθη, κατ’ αυτάς υπό του βασιλέως ημών το μέγιστον μέρος του εν Μαραθώνι κτήματος Τατόι του κ. Σκαρλάτου Σούτσου αντί 300.000 δρχ.». Εξάλλου, ανεύρον εις την επίσης αθηναϊκή εφημερίδα «Αθηνά» της 13.2.1850 επιστολή του τότε υπουργού Εξωτερικών του μικρού ελληνικού βασιλείου Γ. Γλαράκη, προς «τον εντιμότατον κ. Θωμάν Ουάκης, πληρεξούσιον υπουργόν της Αυτής Βρετανικής Μεγαλειότητος», κατά την οποίαν, επειδή προφανώς η Μ. Βρετανία προέβαλε ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί του «νησιδίου Ελαφονήσι», ως ανήκον εις τα Κύθηρα, τα οποία υπήγοντο εις την Ιόνιον πολιτείαν, η οποία τότε, ως γνωστόν, τελούσε υπό την κηδεμονίαν των Αγγλων, πλην άλλων, υπεστήριζε, μετά σθένος, ο υπουργός Εξωτερικών την ελληνικότητα του Ελαφονήσου. Ετσι έγραφε: «Προ 60 περίπου ετών το νησίδιον Ελαφονήσι ανήκεν εις τους κατοίκους των Βατίκων (τώρα Νεάπολη Λακωνίας), ως πλήρης αυτών ιδιοκτησία, τοις ηρπάγει δε αυθαιρέτως υπ’ οθωμανού τινος Χουσεΐν αγά άρχοντος των Βατίκων, όστις τω οικειοποιήθη. Καθ’ όλον αυτό το διάστημα, ως και από της Ελληνικής Επαναστάσεως, αι διοικητικαί και οικονομικαί αρχαί της Ελλάδος συμπεριέλαβον πάντοτε το μικρόν τούτον νησίδιον ως υπαγόμενον εις υπό την δικαιοδοσίαν των μέρη εξασκούσας επ’ αυτών την εξουσίαν των. Γ. Γλαράκης».Επί του μικρού αυτού νησιδίου, ως γνωστόν, ξέσπασε η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά του φετινού καλοκαιριού. Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος Ο προβιβασμός στην επόμενη ηλικιακή τάξη απαιτούσε ιδρώτα και κόπο, μα όταν έχεις σύμμαχο τον απατηλό χρόνο, τι να φοβηθείς; Μια διαβατήρια τελετή ταφής της εφηβείας –ο ένας υποψήφιος έβαζε πλάτη στον άλλο στη δοκιμασία της ανάβασης– γινόταν στο σπήλαιο της Φολεγάνδρου (φωτογραφία), με θέα στο απέραντο αχαρτογράφητο του μέλλοντος, κατάγραφο στο εσωτερικό του με αρχαία ονόματα νεοαφιχθέντων στην κοινωνία των ανδρών. Η απεξάρτηση από την εποπτεία των μεγάλων μόλις άρχιζε. Tο χάσμα των γενεών γεφύρωσε για όλους τους περαστικούς των αιώνων ο Μένανδρος από τον 4ο αιώνα π.Χ. χτίζοντας με λέξεις στωικής πρόνοιας: «Μέμνησο νέος ων, ως γέρων έση ποτέ»· εσαεί προαιρετική η έγκαιρη συνυπογραφή.  Εφήλικες στην Αίθουσα, οι παρορμήσεις, οι επόπτες και περί χαλιναγώγησης... γενικώς Κύριε διευθυντάΚατά τη διάρκεια μακράς θητείας στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας του ΥΠΠΟ, έτυχε να γνωρίσω, εκτός των άλλων, και τη Χρυσοσπηλιά της Φολεγάνδρου, ένα σπήλαιο με πλούσιο λιθωματικό διάκοσμο, κατάγραφο στο εσωτερικό του με αρχαία ονόματα 4ου - 3ου αιώνα π.Χ. εφήβων καλών, που βρίσκονταν εκεί σε μια διαβατήρια τελετή, μεταβατική από την «αθωότητα» στην ενηλικίωσή τους. Το εν λόγω θέμα είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω πρόσφατα στη Λήμνο, στο διεθνές συνέδριο με τίτλο «Ιερά και λατρείες στο Αιγαίο», μια θαυμάσια συνάντηση, οργανωμένη υποδειγματικά από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου. Αν και η «εφηβεία» ως θεσμός στην αρχαιότητα μας είναι μάλλον άγνωστη, η χρήση της λέξης έφηβος είναι σχεδόν καθημερινή, και ειδικά ο χαρακτηρισμός του αιώνιου έφηβου, για εκείνον που ξέρει να τιμά τη νεότητα ανεξάρτητα από την ηλικία του. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι η υπέροχη ελληνική γλώσσα διαθέτει και την εκπληκτική λέξη εφήλιξ, ξεχασμένη στα λεξικά και σε κάτι παλιές σημειώσεις που ξαναβρήκα, προετοιμάζοντας την ανακοίνωση του συνεδρίου. Εφήλιξ – πληθυντικός: εφήλικες. Εννοείται ότι δεν θέλει και πολύ το άκουσμα να συνδεθεί ακαριαία με κάτι τόσο επίκαιρο: «Ενήλικοι στην Αίθουσα». Ο πειρασμός καραδοκεί, το ίδιο και το σχόλιο: Ενήλικοι; Ούτε κατά διάνοια. Guess their age. Επιεικώς εφήλικες, «έφηβοι» σε παρόρμηση, που χρειάστηκε εποπτεία να χαλιναγωγηθεί και σκληρή δοκιμασία για να αντέξουν. Η διαφορά είναι ότι στην αρχαιότητα η δοκιμασία ήταν περιορισμένη σε γυμνάσια ή σπήλαια, ενώ εδώ διαχέεται στην κοινωνία, με τις γνωστές συνέπειες. Το ενδιαφέρον είναι ότι για να φτάσουν ψηλά στον βράχο οι έφηβοι εκείνοι, πατούσαν ο ένας στην πλάτη του άλλου, άθλημα που συνεχίζεται μέχρι τώρα, με διάφορες παραλλαγές. Και κάτι άλλο: Τα ονόματα των αρχαίων, άγνωστα εν πολλοίς, είναι πάνω από 300, τουτέστιν πολυάριθμα. Τα ονόματα των σύγχρονων «εφήβων» είναι γνωστά και ευάριθμα, έως και δύο τρία, ή το εξής ένα, που παρέσυρε τους άλλους και όλοι μαζί «εφήβευσαν» και ζήσαν ίδια πλάνη. Δεν ξέρω τι θα γράψει η Ιστορία. Οι αρχαίοι έφηβοι, πάντως, έγραψαν μόνοι τους τα ονόματά τους, ιδιόχειρα αναθήματα στη λατρεία μιας νεότητας με άλλες ηθικές υποδηλώσεις – όταν «εκ παίδων εις το μειρακιούσθαι εκβαίνωσι», όταν εις άνδρας άρτι παραλλάττονται. Τότε ακριβώς που χρειάζονται την αυστηρή εποπτεία του κοσμητή, επόπτη, σωφρονιστή και διατάκτη, τον οποίο συνήθως φοβούνται, λένε οι πηγές. Οταν προστάζουν οι λέξεις, τι άλλο μπορεί να κάνει ο διατάκτης επόπτης και τι ο εποπτευόμενος; Κάθε «ομοιότης», απλή σύμπτωση. Δεν ξέρουμε, τουλάχιστον εγώ, πόσο στοίχιζε ο θεσμός της εφηβείας στις πόλεις-κράτη. Ξέρουμε περίπου πόσο μας κόστισαν οι θεσμοί, η εποπτεία τους και η «εφηβεία» των δικών μας. Και μιλάμε πάντα για την καλύτερη εκδοχή και τις καλύτερες προθέσεις. Ελπίζουμε(;) τώρα, εκ των πραγμάτων «ενήλικοι γενόμενοι» και «εις ανδρικήν ηλικίαν εισελθόντες» (ακόμη όχι όλοι), να προσέλθουν στις αίθουσες αντικρίζοντας τα πρόσωπά τους και τα πράγματα με άλλη ματιά. Ετσι, θα ήταν και η ταινία του Κ. Γαβρά λίγο χρήσιμη στην ενηλικίωση όλων μας. Λέμε τώρα... Προσωπικά, δεν βρίσκω άλλον λόγο. Σημ.: Οφείλω, επ’ ευκαιρία, να υπενθυμίσω την ύπαρξη του «Εφήλικον», του δραστήριου θεατρικού τμήματος του 1ου Γυμνασίου - Λυκείου Ζωγράφου. Πάντα υπάρχει ελπίδα με σοβαρούς εφήβους και επόπτες. Δρ Βιβη Βασιλοπουλου, Αθήνα Το σκίτσο, η παιδεία, η «αιθνικί σεινύδισι» Κύριε διευθυντάΗ έξοχη ικανότητα του συνεργάτη σας κ. Ανδρέα Πετρουλάκη να συνοψίζει σε μια εικόνα το καίριο νόημα μιας πολύπλοκης κατάστασης και να ρίχνει άπλετο φως στα σκοτεινά, εξιχνιάζοντας τα «μυστήρια» και κατεδαφίζοντας με τις πικρές βολές του κλαυσίγελου τα φαραωνικά πολιτικά κατασκευάσματα, παρήγαγε ένα διαχρονικής αξίας (αν και τόσο εφήμερος είναι ο προορισμός της γελοιογραφίας) αποτέλεσμα με το σκίτσο του Σαββάτου, 14 Σεπτεμβρίου 2019, της «Καθημερινής». Πραγματικά, η δήλωση της κ. Κεραμέως για το καθήκον της Παιδείας να διαπλάθει και να προάγει την εθνική συνείδηση (που ερείδεται, άλλωστε, σε σχετική απαίτηση του Συντάγματος) δέχθηκε θανατηφόρο χτύπημα με την εικόνα εξερχόμενων αποφοίτων δωδεκαετούς εκπαίδευσης, οι οποίοι διακηρύσσουν υπερηφάνως αφενός την αγραμματοσύνη τους και αφετέρου ότι «έχουν αποκτείση αιθνικί σεινύδισι»! Δεν χρειάζεται περαιτέρω διασαφήνιση αυτή η (με τόσο απλά μέσα και τόση διαύγεια) αναγωγή στη χρόνια διαμάχη μεταξύ των δύο «σχολών» όχι μόνον παιδείας αλλά καθολικής σκέψης στην Ελλάδα, αυτής της συντηρητικής και εθνοκεντρικής παράδοσης (η οποία υπέστη τα πάνδεινα από τους επαγγελματίες του πατριωτισμού) και εκείνης της προοδευτικής «νεωτερικότητας» (που υπεβλήθη εσχάτως σε ανηλεή διαδικασία εξευτελισμού από τους ενθουσιώδεις μεταφορείς/σκευοφόρους του κελύφους της χωρίς περιεχόμενο). Ο κ. Πετρουλάκης, ιδαλγός (με την παρετυμολογική έννοια που απέκτησε ο όρος στην ελληνική χρήση της) και νοσταλγός της γνήσιας και άδολης προοδευτικής σκέψης και πράξης, έθεσε με το σκίτσο του το ζήτημα. Ερωτάται όμως αν η επιλογή αποτελεί δίλημμα και, για την ακρίβεια, αν είναι διαζευκτική. Η το ένα ή το άλλο: Σχολεία που προσφέρουν ή άρτια γνώση και ανοιχτή σκέψη ή εθνική συνείδηση και απαιδευσία. Θα ήταν πολύ ωραίο, για να μοιάζει εύκολα πραγματοποιήσιμο, αν όλοι οι Ελληνες μπορούσαν να συμφωνήσουν ότι η εκπαιδευτική μας πολιτική πρέπει να επιδιώκει και τα δύο, άρτια γνώση - ανοιχτή σκέψη και εθνική συνείδηση χωρίς απαιδευσία και αν η κ. Κεραμέως μπορούσε να προσθέσει στην εθνική συνείδηση την αίσθηση και την απαίτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη Περί ουζοποσίας, αχινών, οικολογίας, κρεοφαγίας Κύριε διευθυντάΔεν αρμόζει στη συσσωρευμένη γνώση των 100 χρόνων της «Καθημερινής» και στη σοφία της ηλικίας της το περί ούζου άρθρο της κυρίας Μερόπης Παπαδοπούλου, που μας παρακινεί «να βουτήξουμε για αχινούς», ένα απειλούμενο με εξαφάνιση –κυρίως από τα ελληνικά νερά– ζώο-φίλτρο των ρύπων της θάλασσας, αλλά και αυστηρά προστατευόμενο, τόσο από την κοινοτική όσο και την ελληνική νομοθεσία! Η κ. Παπαδοπούλου ζητεί ακόμα «να φροντίζουμε να φέρνουμε από το σπίτι ένα μαχαίρι και να δείξουμε στα παιδιά να βγάζουν πεταλίδες από τα βράχια». Σε πόσες άραγε δεκάδες μέτρα βραχοακτής θα καταστραφούν άδικα τα οικοσυστήματα, αφού για να συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλος μία γεύση απαιτούνται τουλάχιστον τρεις γεμάτες πιρουνιές τροφής... Αρκετά πια με την ανθρώπινη πλεονεξία και τον απύθμενο εγωκεντρισμό. Οχι, δεν είναι ο άνθρωπος ο ομφαλός της Γης. Ας σεβαστούμε το περιβάλλον, ακόμη και εάν το κάνουμε μόνο και μόνο για να επιβιώσουμε ως είδος. Ας ακούσουμε αυτούς που προειδοποιούν για την υπεραλίευση και σκουπιδοποίηση των θαλασσών, την αποψίλωση των δασών λόγω της υπερβολικής κτηνοτροφίας και την επακόλουθη έκλυση μεθανίου με το φαινόμενο θερμοκηπίου. Ας εξηγήσουμε στα παιδιά ότι δεν μας ανήκει η Γη, ότι στη Φύση όλα έχουν την ίδια αξία και δικαίωμα στη ζωή, είναι εξίσου απαραίτητα αλλά και αλληλοεξαρτώμενα. Ας τους ανοίξουμε τα μάτια στην εκπληκτική ομορφιά της βιοποικιλότητας των οικοσυστημάτων, στη θαυμαστή προσαρμοστικότητα και σοφή εξέλιξη πανίδας και χλωρίδας μέσα στους αιώνες, στην αναμφίβολη ευφυΐα όλων των ειδών, π.χ. η επικοινωνία των ριζών των δέντρων ή η εντυπωσιακή επινοητικότητα του χταποδιού. Ας διδάξουμε στα παιδιά την ενσυναίσθηση και ας τους δώσουμε να κατανοήσουν τα λόγια της Jane Goodall και άλλων αμέτρητων επιστημόνων: «το κρέας, το ψάρι, τα θαλασσινά στο πιάτο μας, είναι καρπός τρόμου, πόνου και θανάτου». Αντί να ωθούμε –και να εθίζουμε– τα παιδιά να σκοτώνουν με τόση ευκολία ό,τι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος, ας τα μάθουμε τη χαρά της σωματικής κίνησης μέσα από το παιχνίδι και τα αθλήματα τόσο στη στεριά όσο και στο νερό, ας τους εξηγήσουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα από τα πολλά είδη ζωής και μέρος της Φύσης και ας τους δώσουμε το παράδειγμα του μέτρου και της λιτότητας στη διατροφή. Θα πάψουν να είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη, θα ζήσουν μια πιο ευχάριστη και ευτυχισμένη ζωή και θα ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για πρόωρη και συχνή προσφυγή σε καρδιολόγους και ΜΕΘ. Iολη Σταματοπουλου ΑπάντησηΕίναι προφανές ότι χρειάζονται άδειες για να κάνουμε πολλά πράγματα, όπως να χτίσουμε ένα σπίτι, να οδηγήσουμε αυτοκίνητο, να κυνηγήσουμε, να ψαρέψουμε... Αν όμως έγραφα σε ένα άρθρο «πάρτε το αυτοκίνητό σας και πηγαίνετε στη Νεμέα να δοκιμάσετε κρασιά» δεν θα συμπλήρωνα «αν φυσικά έχετε άδεια οδήγησης και έχετε συμπληρώσει το 18ο έτος και καταναλώνετε υπεύθυνα αλκοόλ». Υπάρχουν πράγματα που θεωρώ αυτονόητα... αλλά τελικά ίσως έχετε δίκιο και πρέπει τελικά να δίνονται πιο λεπτομερείς και σαφείς πληροφορίες προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Εκεί όμως που θα διαφωνήσω ριζικά είναι στο κομμάτι της επιστολής όπου αναφέρεται ότι αν τα παιδιά τρώνε κρέας, ψάρι, θαλασσινά, ωθούνται και εθίζονται «να σκοτώνουν με τόση ευκολία ό,τι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος».Γνωρίζω εκατοντάδες παιδιά –και το δικό μου ανάμεσά τους– που ενώ διατρέφονται και με ζωικές πρωτεΐνες δεν έχουν εξελιχθεί σε εθισμένους εκτελεστές ζώων, πτηνών και ψαριών. Μεροπη Παπαδοπουλου, Δημοσιογράφος Δέσποτα μέμνησο ότι θνητός ει Κύριε διευθυντάΑπό τη νεότητά μου και μέχρι τώρα που πορεύομαι προς τη δύση του βίου μου αδυνατώ να κατανοήσω πώς ένα άτομο που λόγω ηλικίας ολοκλήρωσε την εργασιακή του ζωή και συνταξιοδοτήθηκε κρίνεται ικανό και αναγκαίο για να επανέλθει στην ενέργεια της δημόσιας υπηρεσίας. Βλέπουμε άτομα του δημόσιου τομέα να συνταξιοδοτούνται «λόγω ορίου ηλικίας» και αμέσως μετά να αναλαμβάνουν «θέσεις ευθύνης» με επιλογές κυβερνητικές ή γενικά πολιτικές. «Απορίας άξιον» γιατί ο νόμος επιτρέπει άτομα που δεν μπορούν λόγω ηλικίας πλέον να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και να απέρχονται «διά συνταξιοδοτήσεως» από μια δημόσια υπηρεσία, να θεωρούνται επαρκή «κατά νόμον» για μια άλλη θέση δημόσιας ευθύνης. Αυτή η όχι μόνο ελληνική «παράδοση» δεν νομίζω πως δικαιολογείται σήμερα από την αναγκαιότητα των γνώσεων και εμπειριών του ηλικιωμένου ατόμου. Ισως κάποτε, σε άλλους χρόνους, τότε που δεν υπήρχαν τα «βαριά βιογραφικά» και το επίπεδο μόρφωσης των πολιτών να μην ήταν το δέον, να δικαιολογούνταν πολλά παρόμοια παράδοξα. Σήμερα όμως που έγκριτα βιογραφικά, με αξιοζήλευτη πείρα και ικανές γνώσεις, υφίστανται κυριαρχικά στην κοινωνία, με πανεπιστημιακό επίπεδο μόρφωσης της πλειονότητας των πολιτών, είναι καιρός ο νόμος να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Οποιος/α συνταξιοδοτείται «λόγω ορίου ηλικίας» δεν γίνεται να επανέρχεται στην ενέργεια άλλης δημόσιας υπηρεσίας, διά νόμου. Αναντικατάστατες προσωπικότητες δεν υπάρχουν και ας μην εξανίσταται κανείς όταν του υπενθυμίζεται η πραγματικότητα με τη φράση «μην ξεχνάς πως είσαι θνητός» (Memento quod sis mortalis). Λέγεται ότι ο βασιλέας Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας έβαζε ένα υπηρέτη του κάθε πρωί να του θυμίζει «Δέσποτα μέμνησο ότι θνητός ει» (δηλ. να θυμάσαι δεσπότη μου πως είσαι θνητός). Αυτή η επίγνωση της πραγματικότητας ίσως να εξαγνίζει από ψυχοφθόρες φιλοδοξίες, που πλείστες φορές οδηγούν σε ανήκεστες βλάβες υγείας, με αποτέλεσμα να υπενθυμίζει πια η ίδια η ζωή την προσωρινότητα των εγκοσμίων. Αν θυμόμαστε καθημερινά πως είμαστε άνθρωποι «χοϊκοί», κατά τον Ιερό Ψαλμωδό «ωσεί χνους, ον εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης» (Ψαλμός Α΄.1), ίσως ο κόσμος να γίνει καλύτερος, με περιορισμό επάρσεων και αλαζονειών. Τα αυτά ισχύουν και για τους αιρετούς των «ενοικούντων επί της γης». Μόνο που εκείνοι τίθενται υπό την κρίσιν των κυρίαρχων πολιτών, οι οποίοι έστω και καθ’ υπερβολήν δικαιούνται να τους βγάλουν απ’ τα «οστεοφυλάκια» και να τους επιλέξουν για τη διακονία της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Βέβαια στην περίπτωση των αιρετών, ίσως να ήταν καλό να τους προσφέρει ο αρχιερεύς, που τους ορκίζει (εκκλησιαστικά) για τα καθήκοντά τους, την «ακακίαν». Ενα πουγκί με χώμα τάφων, όπως έπρατταν οι Πατριάρχες όταν αναγόρευαν τους ελέω Θεού «βασιλείς και αυτοκράτορες» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να τους θυμίζει τη «ματαιότητα του κόσμου τούτου», γενικά. Να σημειωθεί πως τότε κανείς αναγορευόμενος «ελέω Θεού» δεν εθίγετο από το εν λόγω «Τυπικόν». Αρα, τώρα, σε καιρούς δημοκρατίας, δεν υπάρχει περίπτωση να παρεξηγηθεί ή να προσβληθεί κανείς αιρετός από κάτι τέτοιο. Η κατά πρόσωπον αντιμετώπιση της προσωρινότητας δεν έβλαψε ποτέ, τίποτα και κανένα. Ιωαννης Α. Μελισσειδης, Δρ Νομικής - συγγραφέας Ακούω, διαβάζω, απορώ για τη γλώσσα Κύριε διευθυντάΕίμαι αναγνώστρια της «Καθημερινής» πάνω από 60 χρόνια και ως εκ τούτου έχω παρακολουθήσει την όλη πορεία από τον «εκμοντερνισμό» της γλώσσας. Οπως και «Στου κακού τη σκάλα», ο κατήφορος γίνεται με μικρά, ανεπαίσθητα βηματάκια, τα οποία όμως οδηγούν σίγουρα στον γκρεμό. Η ισοπέδωση των κανόνων στην προσπάθεια του εκδημοτικισμού, κατέληξε στην απώλεια του γλωσσικού αισθητηρίου. Ετσι η γενίκευση της μετατροπής της κατάληξης των επιρρημάτων από -ως σε -α, μας έφτασε στο σημείο να λέμε «ευτυχά»! Χάθηκε δηλαδή η διαφορά της έννοιας μεταξύ άμεσα και αμέσως, αδιακρίτως και αδιάκριτα, απλώς και απλά, κ.ά., παρόλο που και οι δύο χρήσεις είναι επιρρηματικές, η έννοια αλλάζει ριζικά. Οι εφημερίδες, η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, ενώ θα έπρεπε να παίζουν τον ρόλο του δασκάλου/προτύπου, όπως σε άλλα κράτη, εδώ έχουν τεράστια ευθύνη. Ο Τραb, ο Κλίdon, ο Γιούγκερ αλλά ο Κλωνd, η φαdασία, το Σύdαγμα και χίλια άλλα «πάνε σύννεφο». Αντί λοιπόν να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, καλό θα ήταν να συμβάλουμε όλοι στο καλό παράδειγμα! Ελπίζω να μη θεωρηθώ πολύ οπισθοδρομική. Μαρια ΦωτεινουLet's block ads! (Why?)