Υπάρχει κάτι το εγγενές ανησυχητικό, μια αρρωστημένη γοητεία στους διεστραμμένους κατά συρροή δολοφόνους και τα εγκληματικά τους καμώματα που το κοινό δεν μπορεί λες να αντισταθεί. Σωστά τέρατα δηλαδή που ηδονίζονται από τον τρόμο, τα δεινά και τον θάνατο των θυμάτων τους και μετατρέπονται εντός πανιού σε ακραία ενδιαφέροντες χαρακτήρες που δεν μπορείς να αποτραβήξεις τα μάτια σου από πάνω τους. Σκανδαλιστικές περιγραφές, φρικιαστικές λεπτομέρειες και υποθέσεις που προκαλούν ρίγη ανατριχίλας με το καλημέρα, αυτά υπόσχονται οι ταινίες που βασίζονται περισσότερο ή λιγότερο χαλαρά στα πραγματικά έργα και ημέρες παρανοϊκών φονιάδων και τόσο αγάπησε το σελιλόιντ ήδη από τις πρώτες του ημέρες. Το υπο-είδος του serial killer παραμένει σταθμός στον τρόμο, αέναα δημοφιλές και διαχρονικά επίκαιρο, λες κι αυτές οι ταινίες δεν παλιώνουν με τίποτα. Μπορεί να είναι γιατί απαθανατίζουν τόσο εξωφρενικές καταστάσεις που λες αυτά δεν συμβαίνουν με τίποτα στην πραγματικότητα. Μόνο που εδώ συνέβησαν! Και το ξέρεις. Διαστροφή, αχρειότητα και ανθρώπινη παρακμή λοιπόν με τον τρόπο που μόνο το καλό σινεμά ξέρει να σε φέρνει αντιμέτωπο… «Ψυχώ» (1960) Πραγματική έμπνευση: Ed Gein Φόρος αίματος: 2 γυναίκες Μέθοδος: Σφαίρες Το σκοτεινό ορόσημο του τρόμου, ο κολοσσιαίος σταθμός του μεγάλου μετρ Άλφρεντ Χίτσκοκ βασίζεται πράγματι στον Ed Gein (1906-1984), έναν κατά συρροή δολοφόνο περισσότερο γνωστό για τη συνήθειά του να ανοίγει τάφους και να διακοσμεί το σπίτι του με ανθρώπινα δέρματα και κόκαλα παρά για τους φόνους του. Ο Νόρμαν Μπέιτς του ομώνυμου μυθιστορήματος του 1959 του Ρόμπερτ Μπλοχ έχει πολύ από Ed Gein μέσα του. Αμφότεροι αρρωστημένα παθιασμένοι με τις μαμάδες τους, κατέληξαν τελικά σε ψυχιατρικά άσυλα, μόνο που ο πραγματικός «Χασάπης του Ουισκόνσιν» ήταν ακόμα πιο διεστραμμένος. Ο Ed Gein έμενε εξάλλου καμιά 60αριά χιλιόμετρα μακριά από τον συγγραφέα Μπλοχ, κι έτσι είχε άφθονη πρόσβαση στο υλικό που τον αφορούσε για να δομήσει τον δικό του ήρωα. Και οι δυο τους δρούσαν σε απομονωμένες αγροτικές περιοχές, είχαν τα φαντάσματα των μανάδων τους να τους στοιχειώνουν και ντύνονταν με γυναικεία ρούχα. Μόνο που ο Gein φορούσε όμως καμιά φορά κι εκείνο τον κορσέ που είχε φτιάξει από γδαρμένο γυναικείο δέρμα… [embedded content] «Ο στραγγαλιστής της Βοστόνης» (1968) Πραγματική έμπνευση: Albert DeSalvo Φόρος αίματος: 13 γυναίκες Μέθοδος: Στραγγαλισμός (με τα ρούχα τους) Όσο κι αν οι φωνές που τον θέλουν αθώο δεν έχουν πάψει ακόμα να γκρινιάζουν για την άδικη καταδίκη του, ο «Στραγγαλιστής της Βοστόνης» ήταν υπεύθυνος για 13 φόνους γυναικών που έλαβαν χώρα στην ευρύτερη πόλη μεταξύ 1962-1964. Παρά το γεγονός ότι το 2013 εξέταση DNA τον συνέδεσε τουλάχιστον με έναν φόνο, πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως ο Albert DeSalvo (1931-1973) δεν ήταν υπεύθυνος για όλες τις ανθρωποκτονίες που ομολόγησε. Όταν φτιαχνόταν μάλιστα η ταινία και ο serial killer ήταν στα χέρια της αστυνομίας, καθώς το τελευταίο του θύμα είχε επιβιώσει και τον αναγνώρισε, πολλά ερωτηματικά πλανιούνταν ακόμα πάνω από τη Βοστόνη και τα περίχωρά της. Ούτως ή άλλως η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου που δεν άφηνε ίχνη πίσω του, ούτε καν σημάδια παραβίασης στις οικίες των θυμάτων του, ήταν περίεργη. Τέτοιο πρόβλημα είχαν οι διωκτικές αρχές να αποδείξουν πως ήταν ο DeSalvo ο δολοφόνος που τον πέρασαν από δίκη για μια άσχετη υπόθεση κλοπής και μερικά σεξουαλικά εγκλήματα, πιστεύοντας πως εντωμεταξύ θα βρίσκονταν οι αποδείξεις. Τελικά ομολόγησε μόνος του. Όσο για το φιλμ, βασίζεται μεν στη ζωή του, τον εμφανίζει όμως ως άνθρωπο με διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας (διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας), κάτι που ποτέ δεν είχε ο «Στραγγαλιστής»… [embedded content] «Eaten Alive» (1977) Πραγματική έμπνευση: Joe Ball Φόρος αίματος: 2-20 γυναίκες Μέθοδος: Πιθανολογείται ότι τις έριχνε στους αλιγάτορες (οι αγνοούμενες δεν βρέθηκαν ποτέ) Την ώρα που ο Τόμπι Χούπερ έχει κάνει και τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» (1974), που βασίζεται χαλαρά στον Ed Gein, ήταν 3 χρόνια αργότερα που θα τα έδινε όλα σε όρους φρικιαστικής μίμησης της πραγματικότητας. Ο κινηματογραφικός Judd είναι ο Joe Ball (1896-1938), ένας μικροκακοποιός της Ποτοαπαγόρευσης που δεν ήταν παρά ένας παραγωγικότατος κατά συρροή φονιάς. Η αστυνομία δεν θα είχε ωστόσο ποτέ τη δυνατότητα να μάθει περισσότερα, μιας και όταν πήγαν να τον ανακρίνουν για πρώτη φορά, εκείνος φύτεψε μια σφαίρα στην καρδιά του και πήρε μαζί του όλα τα σκοτεινά μυστικά. Ο τύπος είχε στήσει ένα σαλούν στα βαλτοτόπια του Τέξας με μια λιμνούλα όπου ζούσαν έξι αλιγάτορες, μιας και πίστευε πως χωρίς πτώμα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καταδίκη. Όταν άρχισαν να εξαφανίζονται όμως οι χωριανές, μεταξύ αυτών η γυναίκα του και κάτι πρώην κοπέλες του, οι υπόνοιες άρχισαν να τον ζώνουν. «Άνθρωπο αλιγάτορα» τον έλεγαν και ο Τόμπι Χούπερ τον ξανασύστησε στο κοινό ως πανδοχέα με αντίστοιχα πάθη… [embedded content] «Χένρι, το πορτρέτο ενός δολοφόνου» (1986) Πραγματική έμπνευση: Henry Lee Lucas Φόρος αίματος: 11 άνθρωποι (εκείνος ομολόγησε… 600) Μέθοδος: Μαχαίρωμα Πριν πεθάνει από ανακοπή καρδιάς στη φυλακή, ο κατά συρροή φονιάς Henry Lee Lucas (1936-2001) είδε τη θανατική του ποινή να μετατρέπεται σε ισόβια κάθειρξη από τον κυβερνήτη του Τέξας και πρόεδρο των ΗΠΑ αργότερα Τζορτζ Μπους. Ο Lucas είχε σκοτώσει τη μητέρα του στη Βιρτζίνια, μια ιερόδουλη που τον ανάγκαζε να τη βλέπει να εργάζεται, και ξέκανε μετά καμιά δεκαριά ακόμα νοματαίους χωρίς συγκεκριμένο modus operandi, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Η τραγική ειρωνεία εδώ είναι πως όταν τον βούτηξαν τελικά, άρχισε να περιγράφει στο κελί του ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από φόνους που μόνο ο δράστης θα μπορούσε να γνωρίζει. Οι περισσότερες ήταν βέβαια φανταστικές διηγήσεις, κάποιες όμως ήταν υπόπτως ακριβείς. Το φιλμ παρακολουθεί τη ζωή του με σχετική πιστότητα και περιλαμβάνει μάλιστα άλλον έναν serial killer, τον Ottis Toole (1947-1996), που ήταν καλός φίλος του Lucas και συνεταιράκι σε πολλά. Κι αυτός ομολόγησε μια μακρά σειρά φόνων που δεν αποδείχτηκαν ποτέ και ανακάλεσε αργότερα την ομολογία του, όπως ακριβώς και ο Lucas. [embedded content] «Η σιωπή των αμνών» (1991) Πραγματική έμπνευση: Ed Gein, Ted Bundy και Gary Michael Heidnik Φόρος αίματος: Μερικές δεκάδες άνθρωποι (συνολικά) Μέθοδος: Διάφορες τεχνικές Ο περιβόητος κινηματογραφικός serial killer της «Σιωπής των αμνών» Buffalo Bill είναι ένα κράμα πραγματικών κατά συρροή φονιάδων (6 στον αριθμό!), βασίζεται όμως περισσότερο στα αιματοβαμμένα έργα του Gary Michael Heidnik (1943-1999), που βασάνισε, βίασε και σκότωσε 6 Αφρο-Αμερικανές. Οι επιρροές των τριών serial killers στον χαρακτήρα του Buffalo Bill είναι προφανείς: Ο Ed Gein (1906-1984) αφαιρούσε το δέρμα των θυμάτων του και το χρησιμοποιούσε με διάφορους διεστραμμένους τρόπους, ο νεκρόφιλος Ted Bundy (1946-1989) δάνεισε τον βασικό modus operandi του και ο Heidnik κρατούσε τα θύματά του φυλακισμένα στο υπόγειο της οικίας του. Ο συγγραφέας μάλιστα Τόμας Χάρις, που υπέγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα του 1988, αποκάλυψε το 2013 πως ο Χάνιμπαλ Λέκτερ βασίζεται κι αυτός σε έναν δολοφόνο χειρουργό που είχε γνωρίσει ο ίδιος όταν εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Παρά το γεγονός ότι δεν έδωσε όνομα, πιστεύεται πως αναφέρεται στον Alfredo Ballí Treviño, έναν γιατρό που δολοφόνησε τον καλύτερό του φίλο και ήταν «πνευματώδης και αλαζόνας». Χωρίς να είναι κανίβαλος όμως… [embedded content]