Γραβιέρα αλλά και τυριά με τρύπες. Σουγιάδες και Ρολόγια. Τράπεζες για λευκό και μαύρο χρήμα. Ερυθρός Σταυρός και CERN. Ντανταϊσμός και FIFA. FIM και ΔΟΕ και αλπικά θέρετρα πολυτελείας... Οι Ελβετοί προσφέρουν ήδη πολλά στον σύγχρονο ευρωπαϊκό (και «ελληνικό») πολιτισμό. Μάλιστα οι περισσότεροι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με την προσφορά τους αυτή. Όχι όμως όλοι. Ένας από τους «διαφορετικούς» είναι ο Bruno Forcella, ο ηλεκτρολόγος μηχανολόγος πίσω από την Sine Cycles. Και ονειρεύεται παράξενα πράγματα. Για Ελβετός τουλάχιστον. «Αυτό που πάντα ήθελα, ήταν να φτιάξω ένα custom τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο υπάρχει», εξομολογείται. Ηράκλειας δυσκολίας φιλοδοξία, με τόσες εμπνευσμένες custom που κυκλοφορούν. Ο Forcella δεν το έβαλε κάτω, έστυψε το κεφάλι του πολύν καιρό και κάποια στιγμή το βρήκε: θα έφτιαχνε μια ηλεκτρική custom. Δεν είναι βέβαιο πως οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες αποτελούν το μέλλον των δύο τροχών, όμως με τις όλο και αυστηρότερες ευρωπαϊκές προδιαγραφές ρύπων κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο. Ούτε για αστείο δεν σκέφτηκε ο Forcella να ασχοληθεί με την ωρολογοποιία, τη γαλακτοκομία ή το σωματίδιο του Θεού. Κι έτσι φτάσαμε στην πρώτη ηλεκτρική τσόπερ της Ελβετίας. Η κατασκευή ξεκίνησε με τον Bruno να γδύνει τελείως μια «πρωτόγονη» Cleveland Cyclewerks Heist από δεύτερο χέρι, ώσπου έμεινε μόνον ο σκελετός της. Στον οποίο, αφού αφαίρεσε με αμμοβολή το χρώμα, κόλλησε τις νέες βάσεις για το μοτέρ και την μπαταρία. Το μοτέρ προέρχεται από την αμερικάνικη Zero Motorcycles. Άκρως ασυνήθιστο, αφού η Zero πουλάει μόνον ολοκληρωμένες μοτοσυκλέτες. Ωστόσο με κάποιο αντάλλαγμα -είπαμε οι Ελβετοί έχουν πολλά να προσφέρουν-, ο Bruno κατάφερε να τους πείσει. Έτσι είχε στη διάθεσή του 5,81 χλγμ. ροπής για να κινήσει το ασυνήθιστο hard-tail του (σημαίνει χωρίς πίσω ανάρτηση) - ροπής που μεταφέρεται άμεσα και χωρίς χρήση συμπλέκτη στον πίσω τροχό. Η αυτονομία των 55 χλμ. δεν εντυπωσιάζει, αλλά η τελική στα 120 χλμ. ανά ώρα είναι υπέρ επαρκής, αφού κανείς δεν κάνει κέφι να πάει ταχύτερα με την εργονομία των τσόπερ. Ο κινητήρας έρχεται μαζί με τη σπέσιαλ App της Zero που μέσω σύνδεσης Bluetooth μεταφέρει και εκφράζει όλα τα στατιστικά της μοτοσυκλέτας στον χρήστη - αναβάτη. Επιπλέον, εδώ είναι το ωραίο, επιτρέπει στον αναβάτη να προγραμματίσει κατά το δοκούν τον τρόπο (mode) λειτουργίας και απόδοσης του κινητήρα. Τον κινητήρα τοποθέτησε ζυγιασμένα και με προσοχή ο Bruno στο πλαίσιο και ύστερα φινίρισε τα πάντα σε μαύρο χρώμα, μη παραλείποντας όμως να βουρτσίσει σε εκτυφλωτικό βαθμό τις ακμές των ψυκτρών για μια νότα αντίθεσης. Όπως μπορείτε να διακρίνετε, το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με το συνονθύλευμα σχημάτων, καλωδιώσεων και ετερόκλητων υλικών που αποτελούν έναν συνηθισμένο κινητήρα εσωτερικής καύσης. Μιλάμε για ακραίο μινιμαλισμό. «Το όλο σύστημα μετάδοσης είναι τόσο καλά οργανωμένο και τακτοποιημένο που αξίζει να το προβάλλει κανείς», λέει ο Bruno. Πράγματι οι ψύκτρες, η θήκη της μπαταρίας και ο ιδιαίτερα αποδοτικός ηλεκτροκινητήρας συνδυάζονται σε ένα σύνολο με λιτές, προφανείς, καθαρές γραμμές. Αυστηρές, πρακτικές και άκρως «ελβετικές». Η υπόλοιπη μοτοσυκλέτα είναι «κανονική», αυτό δηλαδή που θα περίμενε κανείς από μία τσόπερ. Διακρίνεται για τις καλόγουστες επιλογές του δημιουργού της, όπως η δερμάτινη σέλα της Rich Phillips με τα ελατήρια της Lowbrow Customs και το «πειραγμένο» πίσω φτερό της εκκεντρικής Led Sled Customs, στο οποίο έχει προσαρμοστεί ένα τοσοδά κόκκινο led-άκι για πισωφάναρο. Μόνος του έφτιαξε ο Bruno τις βάσεις των ελατηρίων και της πινακίδας, τα στηρίγματα των φτερών και ένα συμπαθητικό μικρούλη πίνακα οργάνων που περιέχει ένα ψηφιακό ταχύμετρο της Motogadget συν διάφορες λυχνίες. Της ίδιας εταιρείας είναι και οι διακόπτες στο τιμόνι της LSL, ενώ τα γκριπ ήρθαν από την Louis. Ακρογωνιαίος λίθος του παζλ ήταν το «ρεζερβουάρ» της Cole Foster που προφανώς δεν είναι ρεζερβουάρ και δεν περιέχει καύσιμο. Απλά ο Bruno το βρήκε ιδανικό για να κρύψει μέσα του όλα τα ηλεκτρονικά μαραφέτια του μοτέρ της Zero. Επειδή στην Ελβετία οι κανονισμοί για το ποια οχήματα μπορούν να κυκλοφορούν στους δημόσιους δρόμους είναι εξαιρετικά αυστηροί, το ηλεκτρικό τσόπερ της Sine Cycles δεν έχει πάρει ακόμη έγκριση τύπου για την κυκλοφορία του. Έτσι οι ευκαιρίες για να οδηγήσει ο Bruno το δημιούργημά του δεν είναι προς το παρόν πολλές. Μόνον σε διάφορες εκθέσεις, όπου προσφέρονται κλειστές διαδρομές και όπου η τσοπεριά του βρήκε πολλούς θαυμαστές - κάποιοι από τους οποίους πάντως άλλαξαν γνώμη, όταν έμαθαν πως είναι ηλεκτρική. «Πολλοί μού είπαν πως η μοτοσυκλέτα είναι φανταστική, αλλά πολύ μπροστά από την εποχή της», γνώμη που ο Ελβετός μας εξέλαβε ως κορυφαίο κομπλιμέντο. Το ενδιαφέρον πάντως είναι έντονο, τόσο από ιδιώτες όσο και από επαγγελματίες. Και ήδη έχει στα σκαριά το επόμενο πρότζεκτ. «Τα σχόλια ήταν πολύ θετικά και στην Ver.2,0 θα αλλάξω πολλά. Πρώτα όμως πρέπει να αυξήσω την αυτονομία». Για να πούμε την αλήθεια και εμείς βρίσκουμε την ιδέα μιας μοτοσυκλέτας χωρίς τον μπελά της συντήρησης, δηλαδή χωρίς αλλαγές λαδιών, φίλτρων, μπουζί, ρύθμιση βαλβίδων και ψεκασμού, κάπως ανησυχητική. Αποσταθεροποιητική του κόσμου που ξέρουμε. Είναι αυτό το καθήκον των Ελβετών στον σύγχρονο κόσμο; Τελικά ίσως τα ρολόγια, η γραβιέρα, οι σουγιάδες ή και ο ντανταϊσμός ακόμα να μην είναι τόσο άσχημα. Για την FIFA, την ΔΟΕ και τις Τράπεζες το συζητάμε... Θανάσης Χούντρας