Λογοτεχνική Προσέγγιση και Κριτική ανάλυση της ποιητικής συλλογής ΟΝΕΙΡΩΝ ΟΑΣΗ της Σοφίας Σκλείδα του Θεοδώρου Σαντά, εκπαιδευτικού και ποιητή
ΣΚΛΕΙΔΑ ΣΟΦΙΑ,ΟΝΕΙΡΩΝ ΟΑΣΗ Την ποιήτρια Σοφία Σκλείδα που παρουσιάζουμε σήμερα εδώ στην Παγκρήτια Αδελφότητα Μακεδονίας, δεν τη γνώριζα προσωπικά.Σήμερα ειδωθήκαμε για πρώτη φορά. Μου έγινε όμως πολύ οικεία και φιλική από την ποίησή της που διάβασα στο βιβλίο της “Ονείρων Όαση” που μου έδωσε ο Πρόεδρος της Αμφικτιονίας Ελληνισμού,ο κύριος Μπουκόνης και μου είπε να μιλήσω κι εγώ για το έργο της ,μαζί με το φίλο ,τον Κώστα Νίγδελη. Η ποίηση της ποιήτριας μοιάζει με καράβι που κάνει τον περίπλου της γης κι εμείς είμαστε επιβάτες του και βιώνουμε πρόσωπα και πράγματα πρωτόγνωρα. “Με τις συμβάσεις του νου” λειτουργεί η ποιήτρια και γίνεται υπερβατική, στοχαστική,παθιάζεται και παραληρεί,και μέσα στη μέθη της την ποιητική γράφει “Λούζεται η γη στο ρυθμό της ζωής μεταξένια μαλλιά στον αιθέρα.... ....................... σωπαίνουν οι νότες του χρόνου. Ατέρμονη η πορεία της σκέψης μας.” Αλλού η ποιήτρια γίνεται άκρως ερωτική,εκρηκτική θα έλεγα ,με ρηξικέλευθο στίχο που τρίζει καρδιές ακόμα κι εκείνες που δεν ένιωσαν τον κραδασμό του έρωτα. “Συμφιλιώνομαι με τις λέξεις κοιτώντας τα μάτια σου νιώθοντας τον σφυγμό σου . ........................ Αυλός φιλόμουσος στα χέρια μας. Κήπος ευωδιαστός ,σαν τα όνειρά μας.” Είναι στίχοι από το ποίημά της “Για τα μάτια σου”(σελ33) Ας δανειστούμε και κάποιους στίχους από το θαυμάσιο ποίημά της “Καλοκαιρινές δοξασίες” “Στέκομαι στο βάθος των ενθυμήσεων Ακολουθώ τα ίχνη τους βήμα-βήμα στην καυτή άμμο του Καλοκαιριού στις άδυτες θύρες της ψυχής στον κατακόρυφο άξονα της αιωνιότητας.. ...................... Επιτέλους Καλοκαίρι Ευφραίνονται οι καρδιές ....................... Και οι ηλιαχτίδες του ήλιου οργώνουν ηδονικά τις πεδιάδες του έρωτα” “Ενα ολιγόστιχο ποίημά της με τίτλο “Μεταμεσονύχτια πρόποση” νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα ερωτικά της ποιήματα κι ένα από αυτά που διαβάζοντάς το ένιωσα να πυρώνει το αίμα μου ο στίχος του.Ας μην πω περισσότερα . Ακούγοντας το ποίημα αυτό πιστεύω ότι θα δικαιώσετε την κρίση μου “Τα Καλοκαίρια μυρίζουν αγάπη,πάθος μυστικοπάθεια... Τα αγριοκαίρια ποτίζουν με δάκρυ τις απροστάτευτες φυλλωσιές των ταλαιπωρημένων κορμών. Η νύχτα παιδεύει το σκοτάδι. Με το λευκό μανδύα της αγνότητας νιώθω,ζω ,αγαπώ,,νοσταλγώ.” Η Σκλείδα είναι η ποιήτρια που ζει με το λευκό μανδύα της αθωότητας. Αλλιώς πώς θα μπορούσε να ερωτεύεται το κάθε τι που πάλλεται γύρω της και σκορπάει ομορφιά και αιωνιότητα. Από τα λίγα που διαβάσαμε ,είναι ολοφάνερο ότι ο στίχος της Σκλείδα ρέει ρυθμικός,κελαρυστός,αρμονικός θα έλεγα ,τέλειος ,αναπηδά ο ήχος της μουσικής του και τον ακούμε γύρω μας και αναμειγνύεται με τα χρώματα της αυγής κι όλα γίνονται ένας παράδεισος,ένας ένθεος λόγος. Για να φτάσει όμως η ποιήτριά μας να γράφει τόσο ωραία και περιεκτικά σημαίνει, ότι πέρασε από πολλά στάδια και μέσα από τη βάσανο της ποιητικής της ,μέσα από την επιμονή και υπομονή,βρίσκει τις ψηφίδες των λέξεων να δομήσει τα δικά της ποιήματα Η ποιήτρια διάβασε και προσπάθησε πολύ,κι άκουσε τη φωνή της καρδιάς της ,τη φωνή την προγονική,τη φωνή την Ελυτική ότι “για να γυρίσει ο ήλιος ,θέλει δουλειά πολλή” Γράφοντας ποίηση,θα έλεγα ότι η ποιήτρια Κουβαλώντας της εφηβείας την αθωότητα,στου πειρασμού τη διαδρομή και στην καταχνιά της ζωής ,η ψυχούλα της έμεινε παιδική,εύπλαστη,ονειρική να κλαίει και το δάκρυ της να γίνεται έρωτας για τους αδύναμους ,τους κατατρεγμένους,για όσους υπέστησαν αδικίες,στο οδοιπορικό της ζωής ,όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει με κάθε τρόπο τα θέλω του στον ασθενέστερο. Την τρυφερότητα και τη μεγάλη ευαισθησία της ποιήτριας τη συναντήσαμε σε όλα της τα ποιήματα,αλλά σε κάποια κάνει τις υπερβάσεις της ,και ξεχνάει ότι είναι και ύλη,γίνεται ουρανός, ύμνος αγγέλων. Διαβάζουμε στο ποίημά της Άγγελοί μου(Angeli miei) “Θέλω να χαθώ στην αγκαλιά σας να περιπλανηθώ στα αχανή και απάτητα μονοπάτια της καρδιάς σας, να βυθιστώ στο κύμα της άδολης ψυχής σας να πάρω από την ύπαρξή σας, την αναπνοή σας..... ..................... να σας έχω προσευχή ............................... να σας κουβαλάω μια ζωή σαν ένα θαύμα υπαρκτό!” Στο ποίημά της ,“Ισχνές συνειδήσεις” η ποιήτρια έμπλεη από φιλοσοφικές ανησυχίες ,προσπαθώντας να βρει τελικά την αλήθεια ,μου θύμισε Πλάτωνα που αναζητάει κι αυτός την αλήθεια με τον τρόπο του σαν μιλάει για τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων ,δηλ για τα αντικείμενα και τα γεγονότα που συλλαβάνουμε μέσω των αισθήσεών μας-όπου όλα τα αισθητά πράγματα είναι σαν σκιές ή εικόνες στον καθέφτη και που προς στιγμήν φαίνονται “ότι είναι αληθινές,αλλά αν επιχειρήσεις να τις πιάσεις διαπιστώνεις ότι είναι φαντάσματα ,ανύπαρκτες οντότητες ,είδωλα των ιδεών “κατά τον Πλάτωνα. Διαβάζουμε τις “Ισχνές συνειδήσεις “ “Καθώς η ώρα φεύγει και ο χρόνος παίζει τυφλόμυγα με τις άδειες στιγμές της αιωνιότητας η συνείδηση στέκεται άφωνη μιαν αλήθεια να'βρει μια απάντηση στα ατελείωτα γιατί.” Ο κάθε ποιητής είναι ένα ανήσυχο πνεύμα,ένας ανυπότακτος άνθρωπος όπου θέλει συνεχώς να κατακτάει κορυφές μα και όσες και αν κατακτήσει ποτέ δεν του επαρκούν. Βρίσκεται πάντοτε σε μια αέναη κίνηση,με ταξίδια σε Γαλαξίες ,να κατακτήσει το σύμπαν. “Ανοίγω τα φτερά μου για να καλύψω τον ουρανό ,μάς λέει η ποιήτρια στο ποίημα “Απεραντοσύνη” να αισθανθώ ελεύθερη Να φτάσω ψηλά. Να αγγίξω με τον αντίχειρα το σύμπαν.” “Θα'βγω στις άσπρες πύλες του μεσημεριού χτυπώντας με λαλιές τα γαλανά αναστάσιμα,μας λέει “ο ποιητής των νεφών και των κυμάτων” ”(Προσανατολισμοί) Κι όταν η μάνα ποιήτρια αφιερώνει ποιήματα στο γιο,τότε γίνεται υπερκόσμιο φως, ευωδιαστό φως της αγάπης και πανδαισία χρωμάτων. “Χρυσή αυγή κάνε το παραμύθι της ζωής Ν'ανοίξει αβύσσους Και δώσε μου ψήγματα ιστορικής ευωδιάς. (Χρυσό στεφάνωμα) Αγαπητοί προσκεκλημένοι,φίλοι της ποήτριας,φίλοι δικοί μας ,φίλοι της ποίησης. Δεν είμαι εγώ που με μετάξι αγγίζω τα λόγια της ποιήτριας,είναι ο στίχος που ρέει κι απλώνεται με χιλάδες αρώματα και γίνεται έρωτας πελαγίσιος, ελληνικός,Απολλώνιος ,διάφανος ,σαν το ελλήνιο πνεύμα και γίνεται οίστρος ποιητικός όπως στης ποιήτριας την “Ενσυναίσθηση” “Πάλι εδώ.... Τόσο κοντά σου ...................... Συναισθάνομαι την έκφραση των προσευχών σου, Η βάρκα μας πλέει σε Ωκεανό τεθλασμένων γραμμών...” Τι να πω,συνεπαρμένος απ'την απαράμιλλη ποιητική της ποιήτριας ,δανείζομαι και πάλι δυο στίχους της από τη “Δημιουργική αφύπνιση” “Ξύπνησε η νύχτα απ'το λήθαργό της ...................................... κι έκλεισε την πόρτα στη λύπη. Θα σταματήσω εδώ,να μην κουράσω τον κόσμο που μας τιμάει απόψε ,να μην καταχρασθώ το χρόνο που μου δόθηκε να μιλήσω.Όλα θέλουν το μέτρο τους,το μηδέν άγαν των προγόνων μας. Επιθυμία μου όμως είναι,να σας αφήσω στη “Συγχορδία “ απ' των “Ονείρων την όαση” ηχοποιώντας τους στίχους της κι αφήνοντας τη μουσική να σας ακολουθεί σε κάθε σας βήμα. Μουσικές ακούγονται Σπάει το φράγμα του χρόνου Στοιχίζονται οι μνήμες Εσύ πάντα οδηγός... Στη βακχική αυτή ωδή ο χορός των γυναικών δίνει τη δικιά του παράσταση με τη συμπαιγνία σπάνιων οργάνων” Θεόδωρος Σαντάς,Θεσσαλονίκη,12-12-2014 |